Televisie

Ik was zo´n zeven jaar toen we een televisie in huis kregen. Hoe we voor die tijd de avonden doorgekomen zijn weet ik niet meer. Na het avondeten bleven we waarschijnlijk nog even op, dan hup naar bed. We hadden toen wel een radio. Nou ja, alleen een luidspreker van de PTT. Het was een gemeenschappelijke radio van de Gemeente. Draad aan palen bracht toentertijd het geluid bij de mensen thuis. Door middel van een wit bakelieten schakelaar kon je luid klakkend kiezen tussen een paar zenders. Bij ons was het vaak ‘s morgens het bekende deuntje van de ochtendgymnastiek, waar trouwens niemand aan meedeed. Spoedig werd de gemeenteradio opgedoekt. Pa kocht een aantal van die palen om er een schommel van te maken. Ook hebben een paar palen later als fundering gediend bij ons zomerhuisje. Herman en Dorus (Meta) waren een van de eersten die een televisie hadden. Het was een kinderloos paar die woonde in een oud huisje in de bocht Havenstraat Ericasestraat. Helaas vond iemand het nodig om na het overlijden van die twee het karakteristieke huisje af te breken. Thans is het een paardenbak. Herman nodigde zaterdag in de namiddag kinderen uit om naar het kinderprogramma te kijken. Hij had bankjes klaar gezet. Herman genoot zelf misschien nog wel het meest. Steeds meer mensen op Erica kregen een televisie. De bankjes bij Herman bleven leeg. Onze buren Wessel kregen in de buurt als eerste een televisie. Tante Diny zette op zaterdag en woensdag in de namiddag de bankjes klaar. Wanneer wij de kinderen van Roling zagen aanlopen toogden wij ook naar tante Diny. Van alle kijkers genoot zij misschien wel het meest. Gezamenlijk werd naar de kinderprogramma’s gekeken waarbij broer Wim steevast in slaap viel. We keken bijvoorbeeld naar de serie Pipo de Clown en en de Waterlanders. Pipo en Mamaloe zagen we toen lopen op de bodem van de zee. Gevolgd door de zware jongens Snuf en Snuitje. Snuf, gespeeld door de onverbeterlijke Rudi Falkenhagen, stotterde m m mooie p p parels f f fijne p p parels. Bij ons als kinderen ging de serie er met peper en zout in. Iets wat je later als volwassene met moeite kon voorstellen. Het water bestond uit hangende repen plasticfolie en de bodem van de zee leek verdacht veel op die van een toneelvloer. Verder genoten we van de poppen Rikkie en Slingertje, later van de serie Daktari met Clarence de schele leeuw en Judy de chimpansee. Net als in de rest van Nederland ging ook op Erica de ontwikkeling door. Eerst kregen de Rolings een televisie, niet veel later ook wij. De bankjes bij tante Diny bleven leeg. Onze eerste televisie was een donker houtkleurige kist met een zenderzoeker aan de zijkant. De televisie kwam op stoom door middel van lampen waarvan om de drie maand er een sneuvelde. Duitse zenders kon je ook krijgen, dan keken we naar Don Camillo met Fernandel als dorpspastoor die altijd ruzie had met de communistische burgemeester. Om de Duitse zender te krijgen moesten we eerst naar buiten om de antenne te verdraaien. Het raam moest open blijven voor communicatie. ‘Nog een tikkie bijdraai’n, nog ’n bietie, joow’. Het beeld stond er, zwart-wit uiteraard. Als jongens leerden we het Ridderschap van Ivanhoo, Thierie de Slingeraar en Floris. Tranen in de ogen kregen we van Belle en Sabastiaan met dat leuke liedje en lachen deden we bij Swiebertje met Bromsnor en Saartje. De serie Ivanhoe startte met een jongen die hard om de ridder riep. Vervolgens kwam Ivanhoo te paard aangalopperen en verzamelde steeds meer mensen achter zich. Dit uiteraard onder begeleiding van dwepende zang en muziek. Met name de roep om Ivanhoo bleef bij ons hangen. We gingen helemaal op in het ridderschap. Low-budget uiteraard. Harnassen, schilden en zwaarden waren te duur, die maakten we zelf. Naar Be Hoppe de melkboer, daar vroegen we om dozen. Van Be kregen we dozen waar pakjes boter van Leeuwenzegel in hadden gezeten. Daar sneden we aan de zijkanten en bovenkant gaten in voor armen en hoofd. De onderkant was open. Zo´n doos trok je als ware aan. Vol trots bekeek je jezelf. Een heuse harnas, je waande je onkwetsbaar. Even later renden een zestal Leeuwenzegeldozen de Kerklaan op onder luid gejoel van ´Ivanhooooo´!! We hadden heuse zwaarden. Nou ja, Pa mistte een paar panlatten. Als koene ridders gingen we achter het Kwaad aan. Bij gebrek aan het Kwaad gingen we, Ivanhoo gillend, achter Marietje Peters aan die toevallig voorbij fietste. Met die dozen om je lijf rende je voor geen meter. Klasgenoot Marietje fietste ons er allemaal uit. De zes Leeuwenzegel-ridders hadden hijgend het nakijken. Toen gingen we elkaar maar te lijf. Anderen mochten gerust met een zwaard tegen je aan slaan, door de harnas je voelde toch niets. Door de vermeende onkwetsbaarheid werden we weer eens overmoedig. Ik brak een vuistdikke ijspegel af en sloeg neef Harry er mee op zijn kop. Haha, onkwetsbaar, het ijs spatte uiteen, dat kon toch niet zeer doen. Even later zat een boze leeuwenzegeldoos achter mij aan te vangen. We renden Ivanhoo gillend het Kerkenbos in. Kiek’n of daor nog wat Kwaod zat. Als volwassene zag je op televisie die toenmalige series terug. Dat we dat als kinderen hebben geslikt. We zagen niet dat de acteurs houten zwaarden hadden en dat het metalig gekletter later is toegevoegd. We zagen niet dat kledij per scene veranderde. Bij gevechtshandelingen tussen de ridders zagen we niet de condensstrepen aan de horizon. We zagen niet de witte polsen aan bruine armen, daar waar voor kort nog een polshorloge zat. Bij de serie Floris zat ergens een scene waar op de achtergrond een Morris bestelwagen reed. Dat zagen we niet. Het kon ons ook niets schelen. De series met hun gebrekkige regie hielp ons alleen maar op weg, onze fantasie deed de rest. Toen al was het een glijdende schaal. Hoe perfecter de televisie werd hoe minder fantasie er voor nodig was om het na te spelen. We konden onze ogen niet geloven toen de eerste kleurentelevisie op de markt kwam. Hoe kregen ze die kleuren toch door die draadjes? Maar ook dat wende snel. Niet veel later zagen we in huize Vinke de eerste afstandsbediening. Ongelofelijk, je drukte op een knopje in je hand en ergens anders veranderde iets. Een paar jaar later zaten we thuis verveeld de afstandsbediening te zoeken die ergens in een plooi van het bankstel was gezonken. Ondertussen kwamen en gingen Mies Bouwman, Kees Schilperoord, Kick Stokhuizen, de zender Veronica, Mannetjes op de maan enz. Voor het vastleggen van al die beelden kwam de videorecorder, later HDdisk en nu Blue Ray. Het is nog lang niet afgelopen met de televisie en aanverwante artikelen, gelukkig niet.

Geschreven door Henk Beukers


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

3 reacties op “Televisie”

  1. Edith avatar

    Ook erg leuk…
    Hoe was dat met dat koffertje met krentenbollen ook al weer? En humdrum? Oma Tingeling? Flip de tovenaarsleerling…
    En Barend de beer…pom pom pom pom pom….

    Leuk!
    Groetjes Edith

  2. Wessel Berkhout avatar
    Wessel Berkhout

    Heel mooi Henk, er komt een verwijzing naar deze site in een verhaal in het komende EJ.

    Vr gr Wessel

  3. Geeske Houkes avatar
    Geeske Houkes

    Wat mooi verteld, Henk. Ik zie zo weer die series voorbij komen.

Laat een antwoord achter aan Wessel Berkhout Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *