Vrijdag; Yeti en Bat zijn om omstreeks 10:00 uit hun rustieke dorpje vertrokken. De eerste stopplaats was bij de C1000 in Klazienaveen om de noodzakelijke foerage in te slaan voor het weekend. Dat het voor beide heren geen dagelijkse bezigheid was, bleek wel uit het fijt dat we verschillende stellingen wel vier keer passeerden. Waar ligt die verdomde koffie toch? Ons lijstje van internet en de winkelindeling kwamen niet echt overeen. Als verdwaalde zwijnen zwalkten we tussen de winkelende huisvrouwen door die ons soms verdwaasd nakeken. Zeker nog nooit naar eten zoekende Sus Scrofa’s gezien! Naar een poosje was onze kar gevuld met de zaken die we nodig hadden, op naar de kassa. De kassamevrouw was aardig tegen ons, en vroeg nadat al onze boodschappen langs de scanner waren geweest. Willen jullie ook spaarzegels? Wij kwamen in een totale ontreddering. Wat moeten we met spaarzegels? Kun je daar ook een nieuw dak voor sparen op de ketel? Nee dus; alleen maar zaken die wij allang hebben, en waarvoor wij allang in het verleden zijn gesponsord, en wij zelf ook allang niet meer thuis hebben. Nee dus, en Yeti greep in. “Wol ie die zegels zelf niet hebben?” zij hij tegen de kassamevrouw. “Nee” antwoordde deze robuust “Ik mag geen zegels aannemen” Maar Yeti was hiermee niet uit het veld geslagen. “Moei ook ok unse zegels” zei hij tegen de vrouw die naast ons stond aan de volgende kassa. Twee gretige ogen keken ons aan; ” Graag geef maar hier”. The Bat die niet alles meegekregen had en alleen de gretige ogen en de uitspraak had meegekregen. Begon zijn wenkbrauwen te fronsen. Wat gaat hier gebeuren? Toch geen publieke sex in de C1000? Maar gelukkig met het overhandigen van de zegels wist ook de Bat wat hier was bedoeld. Buiten de winkel bleek het te regenen. Verdomme had die Wijze Uil toch gelijk gekregen. Hij had ons namelijk gebeld toen we net waren vertrokken; en vertelde ons toen dat we het nog een uur ongeveer droog hielden en het daarna het de gehele dag zou regen. Maar ja, als je net vertrokken bent en al 14 dagen een stralende blauwe hemel hebt gezien. Dan wil je zelf een uitspraak van de Wijze Uil wel eens in twijfel trekken. Maar ook deze keer kwam de wijsheid van onze Uil weer tot zijn recht, ook al kwam dit via Buienradar.nl. Het was begonnen met zachtjes regen, maar het begon het steeds harder te regen. Zodat bij aankomst bij de ketel er niets anders op zat dan onder het afdak wachten op betere tijden. Met een gele jongen met een witte kraag lukte dat gelukkig wel. En met een bezoek van herr Mummelmann (een haas) werd onze aandacht op de natuur gehouden. De haas was zo groot dat Yeti,die zijn bril in de ketel had liggen verzuchte; Goh, ik dacht eerst dat het Sindi (de jachthond van Knubbe) was. Toen het wat minder begon te regenen zijn we op pad gegaan. En een rondgang gemaakt langs de met bosstruwelen omzoomde weiden voor de Boerderij van Wolf. Ook hier zagen we nog een drietal Mummelmannen en nog twee reeën. Tegen 19:00 was ook Oei Oei aanwezig. Hij was nog bij Haketee langs geweest want hij had niet doorgekregen dat deze niet meer mee ging. Zodat we het weer eens met zijn drieën het moesten maken. The Bat en Yeti hadden ondertussen er tegen gedronken om flink wat nattigheid weg te werken. Kan schelen met al die regen. Zodat het misschien eerder droog zou worden. We hebben dit nog doorgezet tot in de kleine uurtjes Zaterdag 17 mei Tegen 8:30 kwam er langzaam weer leven in ons. Naar de tanden te hebben gepoetst met veel Pikkels, we hadden namelijk vergeten dat we met zijn drieën waren en weer een grote pot laten aanrukken. En konden we met veel koffie weer wachten tot het minder begon te regenen. Ondertussen belde Uil om de regenkansen door te geven. Dat gaf niet veel hoop. Maar melde Uil tussen 11:30 en 11:35 zou het droog zijn. Wij hebben daar maar niet opgewacht in zijn in de regen maar vertrokken. Naar het zelfde gebied welke we de vorige dag al hadden verkend. Op weg naar de waterkolk zagen we op tweehonderd meter afstand een ree staan aan de boszoom. Terwijl wij langsliepen bleef hij gewoon staan. Welk ons misschien de kans gaf om langs de kolk een rondtrekkende beweging te maken en een fotoshot te maken.

Bij de waterkolk werden onze aandacht eerst getrokken door een nest van een rietzanger. De Rietzanger had namelijk onze aandacht getrokken door net te doen of dat hij niet kon vliegen. Naar deze op de digitale plaat te hebben vastgelegd, was de ree de volgende. Want hij stond er nog steeds. Fotootje gemaakt. Naar alle weiden te zijn rondgegaan, kwamen we langzamerhand terug bij onze kampeerplek. We zijn nog even via de kapschuur van Berend Rolfes gelopen, hier lag namelijk een dode Kerkuil welke twee leden met de Pinksteren waren tegengekomen. Naar dit bezoek zijn we terug op de kampeerplaats onder het zeil gaan zitten. Het begon steeds harder te regenen. En onder het genot van een pilsje werd de middag verder doorgebracht. Naar een poos onder het dekzijl te hebben gezeten met onze natte kleren kregen een aantal leden het koud. Yeti kwam op het idee om een windscherm te plaatsen. Naar wat gemorrel kwam hij met een windscherm uit opslaghok. Dit was een echte Yeti creatie. In plaats van stokken, stangen die je zo de grond in kunt steken, zodat je geen spantouwen en haringen nodig bent. Naar een opmerking van de Bat; “Van dat is handig” straalde hij helemaal en kon de Bat meehelpen, en toezien bij plaatsen van het windscherm. Naar het windscherm uitgeklap op goede plek begon Yeti met het in grond drukken van de eerste stang. Dat lukte niet een, twee, drie. En met een verwrongen gezicht werd nog harder gedrukt, maar geen resultaat. Op het vragende gezicht van de Bat begon hij op een andere plek de stang opnieuw in de grond te drukken wat ook niet lukte. The Bat zijn gezicht was ondertussen al op lachen gezet. Zodat ook Oei Oei werd gevraagd om mee vast te houden en Yeti een hamer kon halen om de stang in de grond te slaan. Wat uiteindelijk lukte. The Bat lag ondertussen te rollen van het lachen, te meer omdat Oei de tweede stang met een lichte beweging in de grond drukte, en daarna de derde ook. Nu was het de beurt aan Bat om de vierde en laatste pen in grond te drukken. Wat ook met een lichte beweging lukte. Yeti’s gezicht bestond ondertussen uit een groot vraagteken. En Oei en Bat lagen krom van lachen. Tegen het eind van de middag waren we behoorlijk verkleumd. Mede door natte kleding en natte voeten. Dus zijn we richting ketel gegaan en de braadworsten op het vuur gezet. En de verwarming aangezet. wat even later resulteerde in drie rooie koppies. wat weer resulteerde dat de jalousieën langzamerhand op de stand dicht kwamen te staan. Tijd voor een napje. Je wordt tenminste een dagje ouder nietwaar! Naar dit napje hadden we geen tijd voor een nachtwandeling omdat we om 22:30 nog achter de koffie zaten. En er we toch ook het bier moesten opmaken. De discussie of een songtekst “He a Son of a Gun” ook werkelijk kan worden vertaald in hij is de zoon van een geweer gaf het niveau aan van een dag regen. We waren er zo zat van, dat twee van onze leden besloten om net zo lang te blijven zitten tot op houden te regenen en de zon zou gaan schijnen. Tegen 5:30 was de zon daar en de vogels zongen hun hoogste lied. The Bat die het om 3:00 voor gezien hield, en in zijn slaapzak was gekropen, kwam er om 9:00 er uit en vond een tweetal snurkende leden en een zonovergoten ketel. Tijd voor koffie en knakworsten. Nadat de tafel gedekt stond, werd het tijd om de twee anderen te wekken. En naar enige tijd zaten we gedrieën aan het ontbijt. Er waren er bij die wel hoofdelijk maar niet geestelijk aanwezig waren. Oei gaf het naar drie verplichte bakken koffie het op en vertrok weer richting slaapzak. Yeti en de Bat gingen op pad om toch nog wat natuurobservaties in te halen. We zijn een vertrouwd rondje gelopen via de weidekolk, en rond de altarm. Dit was een succes. We hebben een drietal reeën gezien, één bever(rat?)geobserveerd alsmede een ijsvogel. Die laatste wou maar niet op de foto. Maar hij had zijn nestplek wel verraden toen hij ons voor de tweede keer voorbij ging met een visje in de bek. Terug op kampterrein was Oei ook wakker. En was ondertussen begonnen aan het opruimen. Omdat het nu mooi weer was, zijn Yeti en Bat vast begonnen met een kampvuurtje te bouwen. Voor de braadworsten aan stok, en het brandbare afval. Met af en toe een zonnetje in het gezicht, een braadworst roosterend boven het vuur, een pilsje of vruchtensapje er bij, werdt het aangenaam vertoeven. Tegen 15:30 werd het toch een tijd om serieus aan een vertrek te denken. En werden de laatste zaken opgeruimd. Naar een hartstochtelijk afscheid van elkaar ( we zagen elkaar de woensdag al weer) werden de neuzen van de auto’s richting thuis gezet.