23 september 2011. Het is twee voor negen als Yeti geheel tegen de gewoonte in een kwartier te vroeg bij Bambam op de dam verschijnt. In de auto van Bat nota bene! Volgepakt met isolatie materiaal als slaapzakken, kleding en polystyreenschuim. Bam was geheel onthutst door de vroege komst van Yeti en begon de bumsbullie “Hermann” aan te slingeren. Bam had met Hermann afgesproken dat dit pas om 09:10 uur zou plaats vinden. Zonder tegensputteren aanvaarde Hermann zijn aansporing tot galop en flux reden Yeti en Bambam met de Batmobile en Hermann naar Klazienaveen voor de nodige boodschappen. Twee uren daarvoor liep Hakketee de voordeur uit op weg naar Bat, die klaar stond met twee stokken en twee flesjes om de weg naar Groß Dörgen lopend af te leggen. De 35 kilometer naar Dörgen lagen voor hun open met een zonnige dag in het verschiet. Maar in plaats linksaf de kerklaan op te lopen liepen zij rechtdoor richting Vliegend hert zijn nieuwe stulpje. Jawel lezers, Vliegend hert is terug, Hoera! Vliegend hert had aangegeven zich weer onder de zwijnen te willen begeven en na ampel beraad door de andere zwijnen was Hert van harte welkom om het samenzijn op te vrolijken. Vliegend hert Had het pad weer gevonden en die wilde hij eens van heel dichtbij bekijken. Dus had hij besloten Hakketee en Bat te vergezellen tijdens de looptocht naar Groß Dörgen. Hij had zich net zo belachelijk uitgedost als zijn vrienden. Dat wil zeggen met twee stokken en twee flesjes die als niet ingedaalde teelballen om zijn heupen wiegden. Voort vrienden…voort! Ondertussen waren Yeti en Bam in de Aldi te klazienaveen om de meest noodzakelijke boodschappen te vergeten behalve het bier. Zij waren nauwelijks uitgeshopt of er kwam een telefonisch bericht dat ze weldra het eerste “rendez-vous” punt zouden bereiken. De griendtsveen huisjes te Schöningsdorf. De geschrokken kassierre in opperste verwarring achterlatend togen de volgeladen voertuigen naar Schöningsdorf waar we onze vrienden vergastten op een fijne bak koffie. Hert, die ongetraind de wandeltocht inzette, moest zich ter plekke ontdoen van enkele overbodige kledingstukken want de zon deed zich al flink gelden. Het was al bijna 20 graden, en dat om 10:00 uur in de morgen, reeds. Ook smeerde hij, aangespoord door Bam, zijn voeten overdadig in met nivea teneinde de wrijving in zijn sokken te voorkomen. Of dit effect had hebben we hem niet meer gevraagd. Na de koffie reden Hermann met in het kielzog Batmobile over de meervoudige heuvelen en bultenweg” richting Meppen. In Meppen werden nog worsten gekocht bij de Lidl, en Jagemeister bij de K&K. In Duitsland valt het toch minder op dat er twee heren op vrijdag morgen onorthodoxe boodschappen doen getuige de vriendelijkste glimlach van de kassière die ons luidkeels een “frohes wochenende” toewenste. Op de kampeerplaats aangekomen deden we eerst een plas. Daarna ontdeden wij de voertuigen van hun last en maakten een aanvang met het zetten van koffie voor de volgende pauze van onze drie Podagristen. Wreed werden onze werkzaamheden verstoord door een alarm. De telefoon van Yeti stond roodgloeiend. Hakketee vermeldde ons aan de andere kant van de antenne “ Vliegend Hert is mank, OVER! Kom hem halen , OVER! Onmiddellijk begrepen wij de boodschap en zo snel als we konden en mochten spoedden wij ons naar de afgesproken plaats. De windmolen in Groß Füllen. Via, via reden wij naar de afgesproken plek waar wij in de verte rookwolken zagen op doemen, en zes stokken. Het waren de schoenen van Hert die rookten en zijn voorhoofd dat dampte. Geschrokken dumpten we Hert in de ambulance en spraken hem geruststellend toe. Het is niet erg, je bent al over de helft, je ballen dalen wel weer in enz, enz… Het mocht niet baten, hij was met geen zes stokken meer uit de auto te slaan. Wij reden naar het tweede “rendez-vous” punt waar wij de lunch nuttigden. Zonder koffie, want die stond nog, in allerijl vergeten, op het vuur in de ketel. Na de lunch lepelden wij Hert weer in de Batmobile en togen naar de ketel. Daar aangekomen konden wij een welkomst knor niet onderdrukken en weldra zaten we bij een vuurtje de eerste blikken bier leeg te drinken. Hè, dat hadden we wel verdiend! Hert’s voeten rookten nog een beetje na maar dat mocht de pret niet drukken. Tegen een uur of vier liepen we maar eens naar de brug om te kijken of Hakketee en Bat de hadden weten weerstaan. Al wachtend kwam er een alleraardigst Duits mannetje aangefietst op een electrocyclist die verlegen was om een praatje. Hij sprak over de Hase en over “der Ingenieuren” die naar zijn mening “ganz beklopt” waren vanwege het feit dat ze de dode armen weer open gegraven hadden. Hij wist wel hoe het zat, hij woonde zijn hele leven al bij de Hase. Hij was in de Hase geboren! Wij dachten er het onze van en spraken verder over koetjes en kalfjes toen plotsklaps en onverwacht Hakketee en Bat op de brug verschenen. Een luide knor vulde het Hase-dal en alle flora en fauna dook even weg. Snel, snel bier! Verzuchtte Hakketee. Snel, voordat het te laat is! Net op tijd zaten we allemaal om het vuur en dronken snel een biertje. En nog een. Onderwijl brouwde Bam een pot met “chili non carne” Chili zonder vlees dus want dat hadden we vergeten. Desondanks lepelden we met luid gesmak de zwienepot leeg en lieten een klein boertje gaan. Zo laat het feest nu maar beginnen!! De oplettende lezer heeft reeds opgemerkt dat er een element ontbreekt in het voorgaande verhaal… Juist, Oeioei. Oeioei moest eerst nog aan zijn arbeidsverplichting voldoen, ware het niet dat hij met zijn specifieke kennis een vroegtijdig ketelwaarts kon forceren. Trouw als hij was liet hij zich niet onbetuigd en voltooide hij een dag met noeste arbeid. KIJK! Daar is onze vriend reeds en snel klonken de woorden, die al eerder het Hasedal vulden. Snel, snel, bier! voordat het te laat is! En al ras vloeide het goudgele vocht door de dorstige kelen. Ditmaal afgewisseld met Jagemeister en pinda’s. Ondanks de aangename temperaturen overdag moesten wij op een gegeven moment toch de ketel betrekken vanwege een snel dalende temperatuur na zonsondergang. Na enkele no-nonsens verhalen en wat serieuzere stukken uit eigen werk had de slaap greep op ons gekregen en vleiden we ons in de kribbe en vatten al ras slaap. Morgenstond heeft goud in de mond! Om negen uur had Bat reeds een ontbijt aangericht waar de Engelsen en de Amerikanen zich in de toekomst aan konden meten. Op niets was bespaart en de tafel bood ons de meest exotische specialiteiten. Brood, knakworst, augurken, eieren met mosterd een blikje bier voor de liefhebber met een sigaartje voor de echte liefhebber. Niets is te gek! Het was weer rennen wie het eerst bij het schijthuis was behalve voor Bam, want die had er zo zijn eigen filosofie over, de maïs moest ook groeien orakelde hij. Weldra waren we gereed voor een wandeltocht die zijn weerga niet kende maar we moesten wel op tijd weer bij de ketel zijn want Frau Hakketee kwam naar Dörgen om Hakketee mee te nemen voor een feestje van het koor. Jammer voor Hakketee, beter voor ons. Zo bleef er wel heel veel bier over voor de achterblijvers. On-y-va! De eerste stappen gingen naar de paardenweide richting squaw-valley waar Yeti met zijn geoefend oog binnen twee minuten fris gedekte koeien ontdekte. “Die bent zo tochtig dat ze je van 100 meter al bespringen” riep hij enigszins bevreesd. De route werd iets bijgesteld zodat wij met één sprong het hek konden bereiken. “Voor de zekerheid” zei hij semi-stoer. Aldus wandelden wij, ondertussen de koeien in een ooghoek houdend. Ineens viel ons oog uit de hoek naar een vreemd verschijnsel. Het waren “frosselties” aan een stokkie Het bleken parasiterende beestje te zijn die in de wilde roos een gastheer zagen. We schoten er een paar plaatjes van om de thuisblijvers hierover te kunnen informeren zonder dat ze ons vreemd aan zouden kijken. We namen aan het eind van de weide de scherpe binnenbocht van de Hase. Normaliter nemen wij de Ruime bocht waar het jachtkansel van Schnöing staat. Maar nu dus de binnenbocht welke met dicht met struikgewas is begroeid. We ontwaarden een strandje aan de hase-oever wat ons een prima plekje leek voor een koel biertje. Aldus geschiedde. Bam echter, had eerst een andere bezigheid voor ogen. Het bemesten van de maïs. Rij 16, stoel 268 was aan de beurt. Hij mestte alsof het een aard had en met een brede glimlach en een strook wc-papier als markering bij de gepleegde fertilisatie voegde hij zich bij zijn vrienden, die zich moedig door de pilsjes sloegen, en Bam sloeg mee. En door. Na deze interruptie volgde er een volgende. Nooit zouden wij een keer ongehinderd door kunnen lopen zonder weer een of ander onderwerp te ontmoeten wat om aandacht vroeg. Dit keer waren het witte ballonnen met daaraan een kaartje met daarop het verzoek te reageren met een email richting ene “Just en Married”. Deze personen, vermoeden wij, waren eerdaags getrouwd en daarom waren er ten teken van feestvreugde ballonnen opgelaten met daaraan de voorgenoemde kaartjes. Met onze mobile devices poogden wij een email richting de stakkers  te zenden maar de techniek liet ons in de steek. Vooruit, we lieten de ballonnen vrij en staken de kaartjes bij ons voor een poging op een later tijdstip. Tussen de tweede leg maïs en de wintertarwe liepen we richting Wolff en twee prikkeldraden later stonden we bij een bouwval, of liever ruïne wat vroeger een trotse boerenschuur was. Gemaakt volgens eeuwenoude tradities, met wilgentenen en koeienpoep, Eikenhouten gebinten van eigen kweek en zelfgebakken dakpannen. Nu was het slechts een schim van de ooit zo kloeke schuur die onder zijn sterke schouders de oogst te beschermde. Maar niet getreurd, we spoorden Hakketee aan een heldhaftige pose in te nemen om toch nog wat kloeks op de gevoelige plaat te krijgen. Als een ware James Dean leunde hij tegen de oude eik die het allemaal zag gebeuren. Zijn gestel kraakte bij het zien van bovenstaand tafereel en hoopte dat het snel voorbij was. Na een plas liepen wij via de kirchenweg terug naar de ketel waar het bier te popelen stond overdatum te geraken. Inmiddels was het tijd geworden afscheid te nemen van Hakketee. Bij het horen van het motorgeluid van zijn oude trouwe Opel met daarin Frau Hakketee spoedde Hakketee zich naar de bierblikkenstapel om er nog snel eentje te openen met als bedoeling de tijd iets te rekken, het mocht niet baten, Frau Hakketee maande haar echtgenoot tot het snel achteroverslaan van het kostelijk vocht en na diverse dingen te zijn vergeten reden zij het pad naar de buitenwereld af. Zo, nu de rest van het bier. Plotsklaps kwam Bat daar met een tas aansjouwen waarvan de inhoud deed vermoeden dat er een gitaar inzat. Eigenlijk hoopten wij dat er een geweer inzat of iets anders spectaculairs. Maar nee, onze fantasie werd in de kiem gesmoord. Het bleek toch een gitaar te wezen waar Bat zich de in alle rust van zijn huiselijke ketel, zich het vel van de vingers had geoefend met als doel tijdens het zaterdagmiddagkampvuur een schitterende serenade ten gehore te brengen. Na enige stemming makerij waarbij de toehoorders luid applaudisseren begon het concert pas echt. Geheel eigen interpretaties van een groot allooi bekende muzikanten geselden de oren van de zwijnen die op dat moment toehoorden. De tranen sprongen ons in de ogen en niet alleen van de rook van het kampvuur. Bat daarentegen ging geheel op in zijn muzikale kampvuurbeleving en speelde als een waar wereld artiest de sterren van de hemel. Voor de toehoorders was er geen ander alternatief dan bier drinken en mee neuriën. Na het onverwachte concert begon de afterparty. Het bier vloeide rijkelijk en spontane sessies met ter plaatse verzonnen liedjes over “Ietje met de stieve nekke” galmden door het Dörgense landschap. Het enige wat er ontbrak aan de afterparty waren de zogenaamde “bandhoeren en groupies” maar dat deerde niet want we hadden elkaar toch… Wel wel, wat weer een belevenissen je zou er honger van krijgen. In de krochten van de keten vonden wij nog een voorraad van de roemruchte zilveren puuties die een instant aardappelproduct bevatten. Samen met de siepels, knakworsten, leverworst uit een glazen pot brouwden Oei en Bambam hier een voedzame maaltijd van. De smaak was niet echt om over naar huis te schrijven maar met een beetje tabasco en ketchup en natuurlijk een blikje bier schrokten wij gezamenlijk de pan leeg. Op naar de het volgende programmapunt. Het “voetenomhoogdutjesmoment” ingeluid door een kruidenbitter om de vertering te bevorderen. De vroege avond begon traditioneel met koffie van een sterkte waarbij je na uren nog stuiterend door het leven gaat. In combinatie met nog een hartversterkertje reduceert dit effect tot een gemoedelijk semi-intelligent gedrag waarbij filosofische onderwerpen ter sprake komen die anders onaangeroerd bleven. De avond vorderde dus met quasi wetenschappelijke wetenschappen en nieuwe inzichten op de toekomst. Poe poe, daar word je moe van, eerst maar eens slapen. Hersenen zijn immers de grootse energieverbruikers van het lichaam en moeten dus regelmatig rusten. Slaap wel zwijnen. De volgende ochtend schrok ik wakker van een aardbeving. Nadat ik verschrikt de gordijntjes van Hermann opzij geschoven had zag ik de smalende gezichten van mijn vrienden. Na voorgaande avond met serieus gefilosofeer maakten ze nu een gebbetje door de Hermann wild heen en weer te schudden met als doel mij deelgenoot te maken van een woest ontbijt. Dit lukte wederom, en na enig ge-tandenpoets met de zure bommen was het weer een steeple-chase naar de porie die reeds met gesloten ogen stond te wachten op het onvermijdelijke. Na het toilet te hebben gemaakt en met de schoonste glimlach elkaar te hebben aangekeken vertrokken wij voor een tocht aan de overkant van de Hase, rechts van de brug naar beneden, met de stroom mee. Weldra stonden wij oog in oog met de meest mooie dingen die moeder natuur ons heeft gegeven. Kardinaalsmutsjes met een verbijsterende kleur, spinnenwebjes met dauwdruppels tussen de grassprieten die het licht in vele kleuren brak en keutels van een paard. Voorts zagen wij vele sporen van beveraktiviteiten zoals sleepsporen vanuit het bos en glijbaantjes de Hase in. Het zijn toch zulke aardige beestjes! Plots sloegen wij linksaf om langs de dode arm te gaan lopen. Het spring balsemien sprong dat het een aard had en wij hopsten dartel mede. Wederom zagen we het noeste werk van Ed en Willem. Een boom die reeds in verre staat van omknaging verkeerde. Met vereende krachten poogden de zwijnen het klusje af te maken, wat niet lukte. Bij nader inzien wijten we het staken van deze poging aan: een met darmgassen gepaard gaande peristaltische beweging die vroegtijdige ontsnapping van fecaliën ten gevolge kan hebben. Een juiste keuze om het klusje aan de bevers over te laten. Aad het eind van de dode arm gingen we het dijkje over en stonden we oog in oog met de Hase ter hoogte van de overstort klep. De muurtjes nodigden ons uit te gaan zitten en het zonnetje deed er een schepje bovenop. Weldra hadden we een goudgele rakker in de handen en proostten we op van alles en nog wat. Vooral op het weer want dat was ons welgezind. Tevreden knikten we naar elkaar en lieten en gezamenlijke scheet. We zagen dat het goed was. Via het schouwpad liepen we terug naar de brug en staken de Hase over. Bat ging rechts met darmperikelen, Hert,Oei, Yeti en Bam gingen links. De kampeer terreinen moesten nog geïnspecteerd worden na geruchten over hopen afval en wan-kampeeraktiviteiten. Er lagen nog zoveel resten van bewoning dat archeologen over 5000 jaar zouden veronderstellen dat er een stad geweest moest zijn. Waarna er jonge onderzoekers op zouden promoveren en zo het geschied vervalst is. Dat leek ons niet zo’n goed plan en ter plaatse maakten wij een beleidsplan voor de komende 10 jaar. Dan hoeft Berend dat niet meer te doen zodat hij meer tijd kan besteden aan het beheer van het zo kwetsbare weide gebied met aangrenzend naturschutzgebiet. Zo dat is ook weer klaar. Na enige “fungus shots” en het gedag zeggen van een eenzame kampeerder gingen wij ketelwaarts waar we Bat met een gelukzalige glimlach bij het vuur zagen zitten. Tijd voor een biertje dus. En worst!! Naarmate de middag vorderde werd het later en later zoals het klokje ook thuis zou tikken. Dus deden we nog even wat experimenten met afgesloten blikken en een kampvuur waarbij spatten van diverse blikinhouden vrolijk in het rondte spetterden. Het geheel ter leringh ende vermaek van de uitvoerenden. Hahaha riepen zij vrolijk onderwijl elkaar high five’s toebedelend. Ondertussen rende er alweer een zwijn met een vers blik naar het vuur. Time flies when youre having fun. De voorraden worst werden nog even weggewerkt en aan het bier kwamen we niet meer toe. Dat moest dan de volgende keer maar. Er moest nog afgewassen worden. Zoals de Belgen plachten te zeggen “ Een propere ketel is een parel in het woud” gingen wij de ketel kuisen dus. En na enkele ogenblikken glom alles weer als een keutel in de maneschijn en goedkeurend gaven we elkaar een veelbetekenend knikje. WIJ, de zwijnen van het Dörgense woud zagen dat het goed was!! Mooi, dan kunnen we nu naar huis. Nog even een groepsfoto met de raket (raket???) en de voertuigen konden gestart worden. Bam keek even bezorgd naar Hermann maar dat bleek ongegrond want Hermann startte bij de eerste slag. Victorie! Anders was het met de Batmobile. Die vertoonde nog geen half slagje, niet eens een klikje. Beteuterd keek Bat naar de motorkap en na enige kustgrepen met kabels en Toyota’s gromden de 6 zuigers in hun geoliede cilinders. 200PK’s steigerden in de machtige Nissan en weldra ploeterde de Nissan zich door het ruwe land… Het hek sloot achter ons en we zwaaiden nog even. Dag dag Vriendelijk landschap Bomen die zwaaien Bloemen die juichen Vogels die fluiten Het liefst ben ik in Groß Dörgen En dan buiten… Bambam 2011