Vrijdag 23 november 2012

Om 10.45 uur stopte een volkswagenbusje voor mijn huis. De bekende 3 Drentse kwartiertjes. Na een hartelijke begroeting met Yeti en Oehoeboeroe, de Wijze Uil, trokken we oostwaarts. De Bumsbullie was afgeladen vol van de boodschappen. Maar er moest nog meer bij. We reden eerst richting Duitsland. Later in Duitsland. Steeds verder naar het oosten. Als men een zieke Duitsland de koorts zou moeten opmeten. Dan zouden ze de thermometer stoppen in de plek waarheen we nu reden. Het gat van Duitsland. Al jaren onze plek. Waar we met losse handen plassen. Waar we tegen een tak swaffelen tot het droog is. Waar al we snel leerden dat hierbij windrichting wel degelijk ertoe doet. Deze plek heet Gross Dörgen. Maar, na eerst gefoerageerd te hebben in Klazienaveen en Versen, want met een droge gagel beginnen we niets. Volgende keer niet vergeten dat we de sterke drank uit Versen halen. Je krijgt daar veel meer duizeligheid voor hetzelfde geld. Wat was de reden waarom we in het koude november hier neerstreken, wat was onze motief? Het was onze BOK-weekend. We lieten ons die vrijdagmiddag het bokbier goed smaken. Want er was nog een reden waarom we hier waren. De kalender van de Maya’s. Volgens die klukklukkers vergaat de wereld op 21 december 2012. Dit bokweekend is dus onze laatste weekend. Eindelijk een legitieme reden gevonden om nog een treetje bokbier aan te breken. Des avonds sloot Oei-oei bij ons aan en we vierden heftig wat ons aan tijd nog rest.
Zaterdag 23 november.
Al in de vroegte stonden Oehoeboeroe en Vliegend Hert eieren te bakken in de Ketel. De dampende koffie deed onze brillen beslaan. Telkens moesten we met een schoon doekje onze brillen weer schoonmaken. Ook later toen Oei-oei en Yeti al lang waren aangeschoven en ons ontbijt achter de kiezen hadden moesten we de brillen weer schoonmaken. Uil had het niet meer, hij besloot in paniek te raken.  Op gegeven ogenblik stonden we buiten voor de Ketel onze brillen schoon te maken. Totdat iemand van ons opmerkte dat het niet aan onze brillen lag. We deden onze brillen af. Het was mistig. Op Oehoeboeroe na deden we onze brillen weer op om de mist beter te kunnen zien. En ja hoor, de wereld zag potdicht. Dit keer geen heldere vergezichten, geen staalblauwe luchten. Toch waren we vrolijk. Dat kwam niet alleen door het niet geheel uitgewerkte bokbier, dat kwam ook door het feit dat mistige weersomstandigheden ook leuke sfeerplaatjes kunnen geven. We toogden op weg waarbij Oehoeboeroe pardoes tegen een boom liep. Eindelijk deed hij zijn bril ook op. Op de indianenplatz, niet van de Maya’s hoor, die hadden lang geleden hun eigen feestje van 22 december gevierd. En ons maar doen geloven dat de wereld vergaat. Nee, deze plek was van een andere Indianenstam. Het was de plek van Steigerende Wolfgang en Dampige Brunhilde, aus Nordhorn. Die kwamen hier af en toe logeren. Een Wigwammetje opzetten. Op deze plek vonden wij een spinnenweb die prachtig was verpakt in de zilveren ochtenddauw. We volgden de Hase stroomopwaarts. Best wel moeilijk dat volgen in die dikke mist. We konden maar zo’n twintig meter zien van de honderden kilometers die de Hase lang was. Veruit het meeste van de Hase zagen we dus niet. We moesten afgaan op die laatste twintig meter. Nog een probleem, we moesten stroomopwaarts. Door de mist zagen we de stroomrichting niet. Nu misten we onze clublid Hakketee. We hadden zijn schoen in het water gegooid. Zo konden we mooi de stroomrichting van de Hase bepalen. Zonk de schoen, dan lag dat aan zijn stalen steunzool. Zo waren wij die ochtend als ware scouts allerlei natuurkundige problemen aan het oplossen. Wij zouden niet verdwalen. Bovendien hadden we deze tocht al zo’n dertig keer gelopen. Het toeval wil dat we langs een boom liepen waar de bevers een zandloper uit geknaagd hadden. Daar zou later iets bijzonders mee gebeuren, daarover meer later in dit verslag. We toogden verder in deze desolate landschap die tot de nok toe gevuld was met mist. So ein Mist! Langzaam werden onze poten nat van het vele gesjouw door het natte gras. We liepen verder en verder. In het landschap maakte de Hase een loop gelijk een loop van een schoenveter. In de ’taille’ was de afstand niet meer dan een zo’n driehonderd meter. We liepen die dag helemaal door tot onder in de lus. Daar aangekomen kwamen we tot de volgende conclusie: het was hier ook mistig. In de verte stond een man ons op te wachten. Zijn silhouet was duidelijk zichtbaar in de dichte mist. Was het een struikrover? Het bleek inderdaad een struikrover te zijn, maar dan zonder rover. Het was een struik. In de verte hoorden we geknal, Schnoing schoot weer eens mis. Er doemde een bord voor ons op. Ab hier Schutzgebiet! Bitte verhalten Sie sich ruhig. Bitte steigen Sie nicht aus. DANKE Ihre Anwohner. We wilden op het bord toe lopen. Maar goed dat we dat niet gedaan hadden. door de dichte mist zagen we niet dat het bordje aan de overkant van de Hase stond. Hadden we bijna natte noten gehad. Na lang door de mist te hebben gedoold doemde eindelijk OK-Corral voor ons op. Zeg maar de koeienhangplek. Zelfs dit bouwsel leek spookachtig in het dichte landschap en had iets weg van Bergen Belsen.

Plotseling verdween mij been dertig centimeter in Duitsland. Langs het pad waren afrikpalen ter grootte van een spoorbiels uit de grond getrokken. Daarbij waren de gaten niet dicht gegooid. Grootwild als Vliegende Hert kon hierin naar hartenlust hun poten breken. Klotenboer. We zagen in de verte de schuur waar ons avontuur vele jaren geleden begon. De schuur is hetzelfde gebleven, alleen het verval is sterk veranderd. Tussen de struiken door zagen we de Ketel die ongedurig op ons stond te wachten. We hadden een droge keel en natte voeten. Dat moest snel andersom. Eerst droge sokken aan voordat we de keel nat gingen maken. We kregen die avond visite. Een speciale gast uit Nederland. Een uil. Jawel, een uil met dezelfde naam als Oehoeboeroe. Zijn naam is: Oehoeboeroe. Ook hij had als uilskuiken vroeger als verkenner hier in het ruige landschap gekampeerd. Onze gast-Uil is kunstschilder van beroep. Hij leek zelfs een beetje op Rembrand van Rijn. Zeg maar Rembrand van Hase. Hij had alleen geen houten lijst om zijn hoofd. De nieuwe Oehoeboeroe gaat een schilderij voor ons maken. Die komt aan de ketel te hangen. Dit gaat echt iets geweldigs worden. Morgen bij de Klein Reussies Tocht wou de kunstenaar inspiratie opdoen uit het oude landschap. Maar die avond was hij van ons, hij at met ons mee, vertelde mooie verhalen en laafde samen met ons van het leven.
Zondag 24 november 2012
De weergoden hadden die dag geheel andere plannen met het weer. De dichte mist met al zijn dichtbijgezichten had plaats gemaakt voor een fikse Zuidwester storm. Er werd die dag niet uit de vrije hand geplast, en gezien al die zwiepende takken ook niet geswaffeld. Boven al het donderende lawaai van loeiende windstoten stond een blauwe hemel gevuld met enorme witte stapelwolken. We konden nauwelijks met elkaar te praten. Kortom, het was een prachtige dag. Aangezien Oehoeboeroe hier in jaren niet is geweest namen we opnieuw een tocht stroomopwaarts langs de hase. Toen gebeurde het. Vroeg in de middag. Langs de Hase. Boven het lawaai van de storm hoorden we een korte diepe grondtoon. Alsof er iets knapte. Uil controleerde zijn breukband. Die hield stand. Vlak voor ons zeeg een woudreus langzaam neer. De enorme stam sloeg op de grond en de kroon stortte half in de Hase. Zestig lange jaren had deze boom hier gestaan en nu het scheelde het niet veel of we hadden de reus op onze kop gekregen. Over toeval gesproken. Desalniettemin waren we getuige van een unieke natuurgebeurtenis. De boom was jaren geleden ten prooi gevallen aan de bevers. Die hadden er een grote zandloper in geknaagd. Het was echter de wortelstok die diep in de grond afgeknapt was. Volledig verrot. De kroon half in het water wordt nu een mooi opstapje voor de bevers in de Hase. In de natuur heeft alles zo zijn doel. Omdat de wind transparant was konden we prachtige landschapsfoto’s maken in het harde najaarslicht. We doolden door het ruige landschap waarbij het witte haar van de kunstenaar op ons werkte als een spiegel bij een reebok. Door de sinistere bezigheden van Feldwebel Schnoing was er dit weekend geen ree te zien. Die lagen allemaal nog in vuurdekking. Gek eigenlijk dat ze zo’n primaat een jachtvergunning geven en deze ook nog vrijlaten. Via de spookboerderij en het elfenpad kwamen we bij de Mittelradde. We gingen het nieuwe landschap in. Waar ooit een uitzichttoren stond restte alleen fundament. Compleet weggerot. Zestig miljoen geïnvesteerd in het landschap maar een fatsoenlijke uitkijktoren kon er niet af. Na een paar jaar werd de toren verwijderd. We liepen terug langs de enorme verlaten boerderij van boer Wulf. We besloten dit keer het pand eens goed te bekijken. Eens een machtige en rijke boer met veel potentie. Echter, de potentie zat verkeerd. Ze lagen liever op het geld dan op een vrouw. Bij gebrek aan jonge Wulfjes liep hun dynastie letterlijk in een doodlopende weg. Een lijkwade heeft geen zakken. Een of andere verre neef moest de naam Wulf aannemen. Vervolgens kreeg hij de hele kwak in de schoot geworpen. De boerderij met al zijn bijgebouwen, die al op oude landkaarten werden genoemd, liggen er nu verlaten bij. Weer en wind hadden al op een aantal gebouwen grip gekregen. Ik denk dat de rest spoedig zal volgen. Een typisch geval van vergane glorie. Bij de Ketel gekomen ruimden we de boel op. Oehoeboeroe de kunstenaar nam afscheid van ons. Hij zou zich hier vast en zeker nog vaker laten zien. Na de Ketel te hebben afgesloten namen ook wij afscheid van elkaar. Een prachtig weekend, met twee totaal verschillende weertypes met eigen sfeermomenten en fotosessies. Maar waar het bokbier weer goed smaakte.

Moed broeders, struikel niet.  Vliegend Hert.

[slideshow_deploy id=’2593′]