2014 Maart

Vrijdag 7 maart 2014

Om even over zeven uur in de morgen stond Batman aan de deur. Om kwart over zeven nam Vliegend Hert afscheid van zijn echtgenote, ze trokken naar het oosten. Ze zouden de unieke jubileumtocht ´25 jaar SusScrofa´ gaan lopen. Op de Kerkweg zagen ze de Koperen Ploert zich boven de horizon verheffen. Het zou een prachtig dag gaan worden, een jubileum waardig. Nog even zwaaien voor Oei´s tombe, even later verlieten Batman en Vliegend Hert ons geliefde Erica. De kop was eraf, ze hadden nog zo´n 34 kilometer te gaan. Bij de Sint Antoniuskerk hielden ze hun eerste pauze, even later trokken ze Duitsland in. Ze maakten een laatste foto van Nederland met de vertrouwde rookpluim van de Purit in Klazienaveen aan de horizon. In Duitsland, bij het Griendsveenfabriek, hielden de twee hun tweede pauze. De hemel was veranderd in een strak blauwe hemel. Duitsland was niet meer hetzelfde. Het abortusweggetje bleek helemaal opnieuw te zijn hersteld, de gravel lag er strak op. Toch vonden we duidelijke sporen van een Wildzwijn. Even later moesten we stil zijn, we passeerden een geheime radiostation uit de tijd van de koude oorlog. Alleen een mast was zichtbaar, de rest was stealth. Bij de A31 werd gepauzeerd en enkele foto´s geschoten. We hadden de helft van de jubileumtocht er op zitten. Ter hoogte van Groß Füllen langs een gemaaide maiskavel waar ooit een concentratiekamp lag zagen we in de verte een witte stip. Yeti kwam onverwachts met de Bumsbullie de heren koffie brengen. Geen kwaad woord vandaag over Yeti. Maar eerst moesten hij nog telefonisch naar de plek worden geleid waar de heren stonden. Die konden anders de koffie wel vergeten. Het kwam goed, even later zaten Batman en Vliegend Hert in een bushokje heerlijk van een bak koffie te genieten. Yeti had haast en vertrok weer snel, hij moest Oehoeboeroe nog ophalen plus onze plunje. De heren trokken verder naar het oosten, niet veel later trokken ze Meppen binnen. Kütt, hun lievelingskroeg was gesloten. Gelukkig wisten ze nog een Schnell Imbiss. Hier aten ze een paar currywursten en dronken ze een paar flesjes Duits bier, wunderbar. Ze hadden weer energie als jonge goden. Een uurtje later zaten de goden in Giese achter een lekker koel glas Duits tapbier, mehr wunderbar. De laatste kilometers van onze jubileumtocht zaten er snel op. Het welkom op de basiskamp was ondanks het jubileumkarakter gereformeerd zuinigjes. Sleet zullen we maar denken. De 35 kilometer lange jubileumtocht 25 jaar SusSchrofa zat er op. Zo’n tocht komt toch echt nooit meer.

Vrijdagavond, nog steeds 7 maart 2014

Bij het kampvuur was het spoedig bar gezellig. Langzaam trok de zon naar beneden en verdween het in een vurige gloed aan de horizon. Het werd snel fris dus trokken we naar binnen. Oehoeboeroe trakteerde ons op een heerlijke dikke soep met gehaktballen. Even later kapseisde de kok. De soep bleek toch te zwaar op de maag te liggen. Later op de avond vervoegde de Uil zich weer bij de groep. Oei had zich inmiddels ook gemeld. De Ketel, die zo lang, slof en donker op ons moest wachten, straalde die avond als een ster. Het gerstenat vloeide weer eens rijkelijk en de sterkste verhalen deden de ronde. Kortom, we waren aanwezig.

Zaterdag, 8 maart 2014

Het wekkertje ging om kwart over zes ’s morgens. Op het programma stond dauwtrappen. Batman en Vliegend Hert stonden als eersten paraat enige te zijn. Een prachtige zonsopkomst boven Groß Dörgen werd gekiekt. Het dauw bleek ijzige vorst te zijn. Met een dikke mist, die als een koningsmantel over het landschap uitrolde. Het bleek een goede combinatie om prachtige foto’s te maken. Bij de Hasebrucke, ook gehuld in een koude dikke mist, zagen we een bever beven en een haase langs de Hase. Batman kiekte nog snel even een staartmeesje. Ze trokken over de brug, daalden af en liepen naar een altarm van de Hase. De zon deed ondertussen verwoeste pogingen zich uit de wurgende greep van de mist los te maken. De strijd leverde prachtige sfeerfoto’s op. Dan te bedenken dat deze sfeerfoto’s absoluut niet kunnen tippen met wat je op dat moment met het blote oog ziet. Hoe de Witte Wieven over de velden rolden, hoe de ochtendzon zich door het bos wurmde, hoe Meerkoetjes en eenden zich in het dampende water een territorium verschaften. Het is niet vast te leggen, alleen te ervaren, te ondergaan (hier past een moment van zelfreflectie).

De vorst aan de grond liet prachtige kristallijne creaties zien die waarschijnlijk Frank Govers deed zeveren als ie nog geleefd had. Wat de twee opviel was dat een hand werd gelegd op de ongebreidelde groei van de natuur die zo kenmerkend is voor de omgeving van Groß Dörgen. Kortom, afdeling Groen van de gemeentelijke platzoendienst deed zich weer gelden. Afdeling Groen die Groen heet omdat het die kleur haat en dit met elke vorm van mes, schaar of ketting te lijf gaat. Maar ook de autochtone bevolking van Groß Dörgen maakt zich schuldig aan het neerleggen van onschuldig hout. Houtbloed in de vorm van zaagsel duidt steevast op een lijk in de vorm van een afgezaagde boomstronk. Wat mankeren de mensen toch tegenwoordig. Het wordt tijd dat iemand zich een been afzaagt, dat zijn we weer even verlost van die frivoliteiten. Langs de Hase vonden we diverse gesneefde boompjes. De rups stond even verderop band te wezen. Met een hydraulische schaar voerde het zijn verfoeilijke taak uit. Batman en Vliegend Hert misten op dat moment het zakmes van Yeti. Terug op de Hasebrucke bleek vrijwel alle mist te zijn verdwenen. De zon nam aan kracht toe, het ging een warme dag worden. Terug in de Ketel waren de overige leden reeds opgestaan. Na een stevig ontbijt gingen we op pad. Over de Hasebrucke maar nu linksaf over de zomerdijk. Maar waar was nu Uil gebleven?Na een zoekmoment bleek ie bij de Kolk te lopen. Gelukkig hadden we een voorkeuzetoets op onze mobieltjes van De Blerinck. D’r moest een keer van komen, dan maar snel afhandelen. Aber Herr Blose hat kein Sclerose. Hij had zich vergist, met die mogelijkheid hadden we geen rekening gehouden, dat kon natuurlijk ook nog. Weg met die mobieltjes! Op de dijk deden we onze eerste observatie. In de top van een boom langs de akker zat een Grauwe Klauwier. Herkenbaar aan de zwarte streep op de kop en ronde staart. We hebben nog even getwijfeld bij de determinatie (torteldoeve). Later op het basiskamp na het bestuderen van de foto’s gaf Yeti het verlossende woord, de Grauwe Klauwier. We liepen de dijk verder af en maakten een omtrekkende beweging richting Bokeloh. Hoewel de natuur al behoorlijk in reuring was er voor ons weinig te zien. Het was nog gewoon te vroeg in het jaar, de meeste vogels moesten nog komen. We zagen onderweg mensen die tuinafval in de natuur dumpten. We zagen een Ranger die dit had moeten voorkomen. Hij reed zwaaiend langs de vervuilers. Zeker schönfamilie.Links van ons vond een boer nodig een weiland in de zeik te nemen. Verderop vonden we bij een riviertje of sloot een zitbankje. In de prachtige zon zetten we een lekker koud pilsje om in strul. Het leven was zo slecht nog niet. Na wat omzwervingen kwamen we uit op de Hase. Aan de overkant was het Römerlager te zien. Een opstuwing van aarde en ooit gebruikt door de Römijnen die hier 2000 jaar geleden actief waren. Lang de Hase liepen we richting Bokeloh. In de verte was de kerk prachtig zichtbaar als een oude kasteel. Aan de overkant van de Hase zagen we dat ook hier ijverige knagers druk doende bezig waren.

Vlak bij de brug stond een meetstation om de hoogte van de Hase te controleren. Via een overspannende kabel kon meetapparatuur in het water worden gelaten. Maar ook op de wal konden waterstanden worden gemeten. Wij stonden op de wal ook te watertanden. We zagen de Kneipe. Giese was echter gesloten anders hadden we daar nog een pintje genomen. Aan de deur zagen we een bekend bordje met twee voeten. De wandelroute van Erica naar Groß Dörgen. We namen de kortste weg naar de Ketel. Overal stonden schilderijen van Otto Pankok. Uitgerekend bij een zelfportret (wat ’n lelukkurd) deden we de tweede natuurobservatie. Een ijsvogeltje. Zeldzaam als kippentanden. Eigenlijk was het een blauw kwakje die snel over het water scheerde en van ons weg vloog. Het was onmiskenbaar een ijsvogel of het moest de Blauwe Scheerkwakje zijn, die komt hier niet voor. Op het basiskamp aangekomen vleiden we ons neder om het kampvuur. Een kouwe gloepwind deed ons grijpen naar een windscherm. Toen het windscherm er eenmaal stond hadden we last van dwarrelrook. Met betraande ogen en half verkleumd gaven we ons eindelijk gewonnen, we trokken we uiteindelijk de Ketel in. Wederom kapseisde de wijze Uil, dit keer nam hij Oei-oei mee naar het zandmannetje. ’s Avonds was het weer bar gezellig. Wederom schikten Uil en Oei zich later op de avond weer aan. Wat we als SusScrofa doen is toch iets bijzonders. Langzaam lijken we dat na 25 jaar te beseffen. Zoiets wil je toch niet missen.

Zondag, 9 maart 2014

Die morgen voerde ons de Klein Reussiestocht naar het gebied achter squawvally. Oei had kampwacht. Hij liep mank omdat hij zijn hiel op het spoor was. Hij maakte zich nuttig door de Ketel te voorzien van foto’s uit ons rijke verleden. In het zand langs de Hase vonden we sporen van zowel Bevers als Beverratten. De een gaf een brede sleepspoor in het zand, de ander een smal en diepe sleepspoor. Bij de Zwarte Poel deden we onze derde grote natuurobservatie, Kraanvogels. We hadden die beesten al in de vroegte over de Ketel horen gaan. Ze waren voorbij gevlogen voordat we er erg in hadden, we dachten eerst dat het hysterische Rotganzen waren. Die Kraanvogels maken meer lawaai dan tien Kanadelaars. Strak in formatie kwamen dit keer aangevlogen. Altijd ongelegen want Hert was net aan het bellen met het thuisfront. Haastig moest hij het gesprek afbreken wilde hij geen foto missen. In het veld namen we later nog enkele macro-foto’s van verschillende korstmossen. Via OK-corral kwamen we langs de boerderij van boer Wulf. Deze was niet aanwezig i.v.m. een definitief transfer naar Bokeloh. Foto’s werden dit keer vooral gemaakt van de rijke gevels.

In de nok van de boerderij werd een monogram (HW: Heinrich Wulf) ontdekt van de boer. Van ingemetselde bakstenen, dat was vakwerk. Terug op het kamp restte ons nog tijd om een paar pilsjes te drinken en de boel op te ruimen. Ons jubileumweekend zat erop. Om 16.00 uur werden we door onze echtgenotes opgehaald voor een jubileumdiner in Gasthaus Giese te Bokeloh. Op de brug werd een gezamenlijke foto met leden en echtgenotes gemaakt. Daarna was het laven aan het goede leven in de gezellige Kneipe Giese. 25 jaar SusScrofa, wie had dat gedacht. Wat het meest is veranderd in Groß Dörgen zijn de mensen, wij dus.