Vrijdag 22 September 2017
Traditiegetrouw kwam een witte VW bestelbus de oprit oprijden. Onze SusScrofa-weekend september anno 2017 had een aanvang genomen. Aanvankelijk zouden Batman en Vliegend Hert de afstand tussen Erica en Groß Dörgen te voet afleggen.

Een voetblessure maakte aan dit voornemen een abrupte eind. Yeti en Vliegend Hert droegen op die vrijdag de zorg voor de foerage. Opgewekt togen de twee die middag op weg naar Klazienaveen. Het werd een weekend waarop ieder hoopte, stralend mooi weer en bovendien warm. En paddenstoelen, paddenstoelen en paddenstoelen.

Herfstiger konden we ons het weekend niet wensen. Het werd bovendien een heuse kampvuur-weekend. Maar zover was het nog niet. Eerst bij onze toeleveringsadres de boodschappen doen. We besloten, buiten het bier, iets voorzichtiger in te kopen gezien de restanten van de vorige weekenden. Dat heeft achteraf goed uitgepakt, dit weekend was vrijwel niets overgebleven. Na Klazienaveen vertrokken we naar een toeleveringsbedrijf in het centrum van Stadt Meppen in Duitsland. 

Hier sloegen we de producten in die niet in Nederland verkrijgbaar waren maar toch een essentieel onderdeel uitmaakten van het weekend. JagdSlock en echte Duitse Bratwürsten. Daarna trokken we richting Groß Dörgen, we verdwenen in het bronsgroene eikenwoud waarin onze onderkomen zich al vele jaren bevond. Kort na het installeren van inkopen en overige goederen lieten we de Ketel goed uitwaaien door alle vensters te openen. Dat gaf de spinnen tenminste weer een beetje lucht. Kort daarna openden we ons eerste blikje bier. Een emotioneel moment dat we even moesten wegslikken.

We kregen opeens zin om een mini hike te lopen. Zomaar! Spontaan en een richting, maakt niet uit waar. Toevallig werd dit richting Bokeloh. Even later voegden we daad bij het woord. Want zo zijn we hè, niet alleen woorden maar dan ook daden. Alleen echte kerels doen dat nog tegenwoordig. Om een lang verhaal kort te maken, twee Drentse kwartiertjes later zaten we achter een koele bel bier op een terrasje van Gasthof Giese. 35 kilometer van de Nederlandse grens en het stikte van de Nederlanders. Vrijwel geen autochtoon te zien terwijl je bijna struikelde over de fietsen. Een cardioloog zou zeggen, ‘hier klopt iets niet’.

De fietsen met hulpmotor in de trapas bleken allemaal te zijn van Nederlandse omanolanido’s (oud maar nog lang niet dood). Na op het terrasje het glas gekanteld te hebben kreeg Yeti een bekend echtpaar in beeld. Kuhl, de naamgevers aan Kuhl’s Platz.

Inmiddels oud en een beetje in de mineur. Zo’n type die een dubbele cognac in zijn aquarium gooit om toch nog vrolijke gezichten om zich heen te hebben. Ze wilden nog graag een keer net als vroeger de omgeving verkennen. We wensten het echtpaar het allerbeste en namen nog een belletje. Even later trokken ons terug in het woud. Die avond voegden Batman, Oei-oei en Bambam zich ook om het kampvuur. Om het vuur en rook werden de laatste nieuwtjes uit Erica uitgewisseld, natuurlijk werden oude herinneringen opgehaald. Het werd een ouderwetse kampvuur-avond.

Wegens een staking bij het KNMI is er morgen geen weer.

Zaterdag 23 september 2017
Batman en Vliegend Hert waren vroeg aan het dauwtrappen. Na een stevig ontbijt trokken ze Sqauw Vally in om paddenstoelen te zoeken. In het dampige ochtendgloren zagen zij enkele koeien uit de mist ontwaren. Hier hebben de koeien beschikking over zo’n zeven hectare vol met heuvels met gras,struiken en bomen. Wat een vrijheid hadden die beesten. Kom daar in Nederland eens mee. Enkele jaren terug zagen we hier een vijftal paarden in galop voorbij vliegen. Allemaal richting het Zuiden. Het bleken trekpaarden. Het zonnetje kwam op in alle pracht aan de oostelijke hemel. Zelfs een spinnenweb werd een kunstwerk in het gouden ochtendlicht. Het was een poosje nat geweest, we verwachten een enorm aantal paddenstoelen. Niet veel later liepen de twee tot aan de knieën door de paddenstoelen. Niet het aantal maar de hoogte. Als melkkrukjes priemden de Parasolzwammen uit het heuvelachtige landschap langs de rivier de Hase. Ook een Aardappelbovist liet zich met bolle wangen zien.

Kees ziet 6 vrolijke kabouters lopen.. ze roepen: “We hebben Toverkracht, we hebben Toverkracht!”
Achteraan loopt een klein zielig kaboutertje. Kees vraagt: “Wat is er?”
Zegt het kaboutertje: “Ik ben To”

Om iets meer te weten te komen over paddenstoelen consulteren we een bijzonder persoon, Joop van ’t Hof. Joop was onderwijzer. 

Was, want hij is vorig jaar overleden. Joop was zo’n type onderwijzer die met de kinderen het bos in toog. Na zijn pensionering richtte hij zich helemaal op paddenstoelen en kon daar prachtig over vertellen. Een gevleugelde uitspraak van hem was, ‘alle paddenstoelen zijn eetbaar. Sommigen maar eenmaal’. Lees hier zijn verhaal. Fungi de paddenstoelen professor. Beneden aan de Hase zagen we aan de overkant noeste boeren in dampige ochtendgloren hun oogst van het land halen. De herfst was in alle pracht rondom aanwezig. Dikke eikels die in trosjes aan de takken hingen en met duizenden op de grond lagen. Om een eikel te zijn hoef je niet aan een tak hangen. Dicht aan de Hase stonden Vlierbesstruiken waarvan de takken hun vruchten nauwelijks konden torsen. Na een omtrekkende beweging vol zwammen, boleten en russula’s kwamen we weer terug in de Ketel.

Wat zegt een paraplu tegen een wandelstok? Nudist.

Hier waren de overige leden van de groep inmiddels aan het ontbijten. Yeti had nog een klusje voor ons. Zachtjesaan een traditie aan het worden lijkt het wel. Yeti had overigs terecht geconstateerd dat een Grove Spar gevaarlijk dicht naar de dakrand van de Ketel was gegroeid. De Ketel, waarvan de assen op klossen stonden, moest aan de achterkant zo’n 10 centimeter opzij worden geschoven. Yeti had touw en een lier meegenomen. Met vereende krachten was de klus snel geklaard. De Ketel was voorlopig uit de gevarenzone van de Grove Spar. De Benefatiustocht werd ter plekke besproken. We besloten naar het Dörgener Moor te lopen, van daaruit naar Gie..Bokeloh, een tocht van zo’n 12 kilometer. We konden ook dwars door het moerasgebied lopen. Dat bewaarden we maar voor een latere weekend, liefst bij spookachtige weersomstandigheden. Zoals gezegd was het een stralende nazomerdag met aangename temperaturen. Enkele bomen waren al bezig zich in hun kleurrijke herfsttooi te hullen. Maar de meeste bomenkronen waren nog hoofdzakelijk dicht en donkergroen. Via het executieveld liepen we naar de potloodventboom. Hier vonden we een lief Aardappelbovistje die ons lachend leek te begroten.

Wat is een komma toch belangrijk. Zin 1: Wacht, niet schieten! Zin 2: Wacht niet, schieten!

Terug op de straat verlieten we Groß Dörgen, een Vliegenzwam leek ons uit te zwaaien. We staken de grote weg naar Haselünne over. Voor ons lag een veld met koolzaad als een gele deken over het landschap. Het werd gebroken door een bronsgroene eikenwoud en de schoorsteen van de spaanplaatfabriek stak daar pronter bovenuit. Het tafereel voor ons werd ruimschoots besprenkelt met najaarszonnestralen. We liepen door en naderden het Dörgener Moor. Langs het pad lag een rode jerrycan waarop een jager zijn frustratie op mocht bekoelen. In het Moorgebied stond een bankje waar een vijftal SusScrofa’s in een warme najaarszonnetje in september op een bankje hun pauze hielden. Uit een rugzak werden een vijftal pilsjes gediept. Dit unieke rustiek moment werd digitaal voor eeuwig vastgelegd. Blauwe lucht met propperige wolken, lekker temperatuurtje. Het mag wel zo. Na de pauze liepen langs het Dörgener Moor om later een omtrekkende beweging te maken. Boven de hoge maisvelden torende in de verte als een baken de schoorsteen met rookpluim in Bokeloh. Die kant moesten we op. Na hoge maisvelden, nauwe veldpaadjes en overwoekerde grindpaadjes kwamen we terug op de grote weg naar Haselünne. Na deze overgestoken te hebben doken we weer in het donkere woud. Bij het monument namen we een korte pauze. Bij het zandgat waren littekens van motorbanden in het zand zichtbaar. Om het zandgat namen we een pad naar Bokeloh. We kwamen in een buitenwijk. Zoals gebruikelijk werden hier de tuintje perfect bijgehouden. Alles proper en netjes. Mooie huizen met strakke gazonnetjes. We kwamen zelfs een parkje tegen met activiteiten-apparaten. Zo kon Yeti al zijn muzikale kwaliteiten aan ons tonen. Tja, hij was rap klaar.

Een olifant vraagt aan een kameel: ” Waarom zitten je borsten op je rug?” “Nou” zegt de kameel, “rare vraag van iemand wiens lul aan zijn gezicht hangt”

Via het kerkhof, achter de kerk langs, kwamen we bij een trap naar beneden. Onderaan de trap liep een straat, aan de overkant van de straat een Kneipe. Jawel, Gasthof Giese. Als een blinde vlieg op een dampige keutel kwamen we daar op af. Even later, onder een parasolletje tegen de najaarszonnestralen, zaten een vijftal varkentjes achter een koude bel bier. Opnieuw stikte het hier van de allochtonen, Nederlanders dus. Bijna geen Duitser te zien. Na een tijd heerlijk te hebben genoten van het terrasje werd het tijd voor het rauwe leven. We moesten nog 3 kilometer lopen. Deze last namen we met plezier op onze schouders. We gingen over de gloednieuwe brug over de Hase. De SusScrofa’s gingen binnendoor langs de Hase en genoten van het vertrouwde heuvelachtige landschap met koeien, paarden en schetsen van Otto Pankock. Onder zo’n prachtig najaarszon in zo’n mooi landschap is het net alsof je liep in het Verkade album van J. P. Thijsse of door een schilderij van Koekoek. Even later zagen we een bijzonder iemand. Een kaboutertje, met een baard. Hij leek op iemand, konden die even niet thuis konden brengen. Het was Fungi, de kabouter van Joop. De kabouter droeg een rood jasje en een hoge rode puntmuts. Maar daar was Fungi niet trots op. Wat Fungi wilde laten zien waren zijn nieuwe bretels. Hij deed zijn mutsje af en zijn jasje uit. Trots liet ie zijn bretels zien. We mochten zelfs een foto van hem maken. De eerste foto van een kabouter! Ze bestaan! Oei-oei schudde zachtjes zijn hoofd en zuchtte diep. Hert had weer zijn gekke vijf minuten. We trokken verder. Boven in de top van een oude eikenboom hield een blauwe reiger ons nauwlettend in de gaten, alsof ie nog nooit een kabouter had gezien! De Susscrofa’s liepen deze weg al sinds jaar en dag. Lang vervlogen zijn de tijden. Toen we nog foto’s probeerden te maken met toestellen die spontaan uit elkaar vielen. Zeulden we met Lang Uitstekende Lenzen, ook wel L.U.L. genaamd. Maar nu het is onze tijd en het is ons terrein. En eeuwig ruizen de wouden. Al kletsend bereikten de natuurliefhebbers onze donkere woud waarin de Ketel zich al vele jaren bevond. Op de brug werd nog even een groepsfoto gemaakt. Het warme najaarszonnetje maakte ons loom. Al snel vleiden de heren zich om het kampvuur en laafden zich van het leven. Rokend vuur, sissende blikjes, verhalen van vroeger en de laatste roddels over Erica. Het werd weer een onvergetelijk ouderwetse avond rond het kampvuur.

Zolang het nog kan, kan het. Kan het niet meer, dan houdt het op. Dan hebben we alleen nog de herinneringen. Maar voorlopig houden we ons bezig met het maken van herinneringen voor de tijd dat het niet meer kan, snappie?

Zondag 24 september 2017
Opnieuw werden we getrakteerd op een prachtige zonnige septemberdag
Op de oude kampeerplaats had de centrale Oude Eik visite van een volk Hoornaars. Ze kregen onderdak via een nis onderaan de stam. Maar de oude eikenboom, die zoveel zomerkampen had meegemaakt, had nog een extra verrassing voor ons in petto. In de stam stak als een fietsenzadel een Waslakzwam uit de schors.

We verlieten het kampterrein en zagen nog een enorm pakket honingzwammen. In de verte lag de Kolk te dampen in het zwoele najaarszonnetje. Een stukje landschap dat nauwelijks was veranderd sinds we hier voor het eerst kwamen. We volgden in het weiland het pad langs de Hase.

Hier stonden her en der enorme Parasolzwammen mooi te wezen. Parasolzwammen zijn overigs eetbaar, de hoed kan gebakken worden. We liepen door de zonnige weide naar de HaseAltarm en vonden daar een smal paadje die langs de riviertak liep.

Langs de rand van de weide vonden we mooie paddenstoelen als de vliegenzwam, Eekhoorntjesbrood, de Geelwitte Russula, de purperrode Russula en een paar Gordijnzwammetjes. Om ons heen nog veel meer zwammen.

Oud madammeke komt bij de Gamma en vraagt : “Mag ik van u 20 meter dakgoot”? Vraagt die man achter de balie: “Wilt U ook pijpen voor de dakgoot”? Zegt dat vrouwtje met een rood hoofd : “Neen meneer,…. maar wel voor een mooi tuinset!”

Daartussen liepen wij dan weer tegen elkaar te zwammen. Kortom, het was knap zwammerig.

Het was een Klein Reussies tocht zoals een kleinreussies tocht moest zijn. Klein. Na een omtrekkende beweging door het grove sparrenbos afgewisseld met eiken en reusachtige beuken met op bodem een rijke schakering aan paddenstoelen als de Elfenbankje en Tonderzwam, kwamen we weer terug op het kampterrein.

We genoten de rest van de middag van het prachtige najaarsweer. Lekker loom namen we afscheid van Groß Dörgen. Een prachtig Septemberweekend konden we weer in onze geheugen bijschrijven. Moed broeders, struikel niet.

Geschreven door Vliegend Hert.