September 2022

Vrijdag 30 september 2022

20220930_121833

De weersomstandigheden leken perfect voor een SusScrofaweekend. Strak blauw, geen wind. Zo tegen 13.00 uur verzamelden zich twee auto’s op de oprit van Vliegend hert. Op de achtergrond reed toevallig een auto voorbij die we later nog hard nodig hadden. Daarover later meer. Nu was het inpakken, afscheid nemen van het thuisfront, op weg naar een nieuw avontuur in Groß Dörgen. Maar zoals altijd, eerst foerageren in Klazienaveen. Na van alles weer teveel te hebben ingeslagen toog Yeti richting Duitsland. Batman en Vliegend Hert gingen nog even naar Boni voor een boodschapje. Doch de Zuzuki-pony van Batman begon te steigeren, gaf ineens Japanse geluiden. Koliekpijn? Batman en Vliegend Hert, ervaren deskundigen op alle gebieden, kwamen snel tot een diagnose: dynamo, startmotor, of iets anders. Wat nu? Foerage overladen in Yeti’s auto? Die was al richting Duitsland! Wat nu? Voor de trein springen? In Klazienaveen rijden geen treinen. Wat nu? Dan maar Yeti bellen. Dat ie als de sodemieter terug moest komen. Batman was niet voor één gat te vangen, hij trok de joker. Batman belde de ANWB. Yeti kwam intussen met gespoede zwind terug. Even later zaten drie koppen onder de motorkap te snuffelen. Een diagnose liet niet lang op zich wachten, dynamo, startmotor, of iets anders. Handig zo’n diagnose van drie deskundigen, kon de monteur van de ANWB sneller de boel afhandelen. We zaten een garage in de buurt te zoeken, hoefde hij ook niet te regelen. Gelukkig duurde het niet lang voordat een geel ANWB wagen de parkeerplaats opreed. Onder de motorkap werd opnieuw gesnuffeld. Het ANWB-mannetje kwam tot een diagnose. Vastgelopen pomp van het aircosysteem. Betreffende V-snaartje werd door hem verwijderd.

20220930_141645

En hup, de boel kon weer verder. Het gele autootje werd even later door de overige deskundigen uitgezwaaid. Nu, zonder airco, op weg naar Duitsland! Niet meer langs K&K, er stond genoeg Jagtslock in de Ketel. Het terrein aldaar was na ons laatste vertrek weinig veranderd. De Ketel werd open gegooid en ingeladen. De stamtafel buiten werd recht gezet en een luifeltje erboven gespannen. Naast het gewoonlijke SchulteBrau pisbier werden ook enkele exoten geopend. Die pisten net zo goed maar waren wel beter geschikt voor hoofdpijn. Aan de stamtafel werd gedurende de namiddag het leven gevierd. Toen we aan een braadworstje toe waren haalden we ons het unieke braadworstenbradenmaarmachine tevoorschijn. Tot onze schrik zagen we hoe voorgangers van een visweekend de Ketel hadden achtergelaten. De braadworstenbradenmaarmachine, de koffiezetapparaat, thermosflessen, eierkoker en glazen waren voorzien van kleurrijke korsten. Gelukkig was niets gebroken, behalve ons vertrouwen en onze harten. Tegen de avond kwamen BamBam en OeiOei de boel versterken. We hadden inmiddels de stamtafel buiten verlaten voor de stamtafel in de Ketel. En ja, er werd bier gedronken, SusScrofa’s drinken bier. Maar niet alleen voor hunzelf, niet alleen voor hun plezier, maar ook voor jullie, mensheid. Om de ziel in essentie van een entiteit te extraheren.

Zaterdag 1 oktober 2022

b15cac0d-3e29-4165-8f14-cb4ab4b120eb

Zoals gewoonlijk waren Batman en Vliegend Hert als eerste uit de veren. Ook Yeti en BamBam voegden zich spoedig aan de ontbijttafel. OeiOei bleef aan de slurf hangen. Murmelde een beetje moe te zijn, had dezelfde kleur als de Ketel. OeiOei zou dit weekend alleen tot zaterdagmorgen meegaan. Had elders nog een feestje. Terwijl de rest van de groep zich opmaakte voor de expeditie bleef OeiOei in zijn nest liggen om te ontgroenen. Over kleur gesproken, terwijl we het kampterrein verlieten stond een bloeiend koolzaadveld op ons te wachten. Groen in alle kleuren, met puntjes paars en wit. Het leek wel Vincents muze. Bij de boerderij werd met de SRV-wagen het ontbijtje bij de familie Rolfes afgeleverd. In de stal stonden runderen zich te verheugen op hun toekomst. Enkele dingen vielen op. Naast de gebruikelijke zooi om de boerderij zaten in de muur enkele staldeuren verlegen te glanzen.

dscf7408

Berend had in de buidel gegrabbeld en zich een paar nieuwe staldeuren aangeschaft. De voormalige staldeuren kenden we goed om hun open- en flexibel karakter. Met deze nieuwe deuren hadden de blote runderen zelfs privacy. We liepen uit het dorp over de asfaltweg weg. De natuur toog zich heel langzaamaan in herfstdressing. Wat ons opviel waren de kale stammen van de sparrenbomen. Volgens Yeti het gevolg van de Dennenscheerder. De Schele Eit onder de knabbelkevers. Die kwam hier de boel vernielen.

dscf7410

Dat lukte hem behoorlijk goed. Wat een uitslover. Hij legde de stammen zelfs op stapels langs de weg. De troep SusScrofa’s sloeg een bospad in waar we recentelijk niet meer waren geweest. Een eeuwenoude bospad met antieke bomen, wilde struiken en dampig gras. Ook hier werd de natuur verstoord door de nieuwe wereld. Tussen de struiken lagen weggeworpen kweekpotjes van een verboden oogst. De komende generaties lijken niet meer zonder te kunnen, dit wordt het nieuwe normaal. Vakantiegasten in Amsterdam worden niet meer begroet met: “Hi, how are you?” maar eerder met: “How high are you?” We togen snel verder. Aan de vlierbessen konden we zien dat het een droge zomer was geweest. De besjes hingen er bij als gedroogde krenten aan steeltjes. De klimaatverandering gaat ons een klimaat opleveren zoals nu in Zuid-Frankrijk. Stel je dat eens voor. In plaats van kou, mist, slagregens en natte sneeuw krijgen we het provençaalse. Velden met lavendel, tijm, oregano, basilicum, rozemarijn, en knoflook. Om niet te spreken van al die wijn- en zonnebloemvelden. Gruwelijk vooruitzicht. De stilte werd verbroken door een werkende boer. Altijd weer die werkende boeren. Dit keer zat ie verderop in het veld suikerbieten te rooien. Duh, sinds wanneer eten we suikerbieten? Langs het rustieke eeuwenoude pad lagen pas gemaaide maisvelden. In tegenstelling tot het westen lieten de boeren hier altijd een reep mais staan.

dscf7417

Nee, dat was geen slordigheid. Dat werd bewust gedaan. In deze streek bleek een stukje oermens bewaard te zijn gebleven. Namelijk de jager. Vroeger gingen de mannen in het bos om te jagen, de vrouwen gingen het veld in om te roddelen. Toen kwam de kinderopvang, vrouwen gingen werken. Om toch aan bessen, knollen en kruiden te komen kwamen er SRV-wagens (Staan Regelmatig Verkeerd). De SRV-wagens trokken ranke vrouwen aan met prontige boodschappentassen. Dat leidde de aandacht af bij de mannen met hun volle patroontassen. Dat werd niks met het jagen. Dus werden de mannen boer. Terwijl de mannen in het westen transformeerden tot woke gendertwijfelmietjes bleef voor de mannen hier in het stoere Saksen nog iets van jager over. Als jager heb je respect voor het wild, dan laat je een reep mais staan langs het maaiveld. Voor de lege reemaagjes. Gelukkige reetjes, dààr deden ze het voor. Bovendien lagen ze er zo schattig bij,  gedrapeerd onder een truffel-sausje, bij het kerstdiner. Dat maakte de vrouw tevreden, en gewillig. Dat stond weer in causaal verband met inbreng op de kinderopvang. Na uitleg van dit staaltje geëmancipeerd cirkeleconomie trokken we verder.

De Pecunia Haga.

 In Den Haag stond een kas. Daarin droegen talloze mensen zorg voor een speciale boom. De Sidi-boom, familie van de Pecunia Haga. De weelderige boom was voorzien van grote groene flappen en leek tot de hemel te groeien. Het was ze in Den Haag gelukt een sub-soort, de zgn. sub-Sidi, op de stam te stikken. Aan deze tak groeiden fortuinlijke vruchten. Het waren geurloze vruchten (non olet) maar zeer verslavend, ze smaakten direct naar meer. Het plukken van deze vruchten was weggelegd voor een uitverkoren groep mensen die er een speciale neus voor hadden. Uitgerekend deze groep wilden niets met die bemoeizuchtige Den Haag te maken hebben. Er gebeurde toen iets merkwaardigs. Ondanks dat Den Haag talloze mensen liet stikken bleek de kas vrijwel leeg geplukt te zijn van sub-Sidi vruchten. De uitverkoren groep zei van niets te weten en wil er ook niets mee te maken hebben. Zij konden immers hun eigen broek ophouden en hun eigen zaakjes regelen. Sindsdien was er iets vreemds aan de hand met hun speciale neuzen, die leken langer te worden.

dscf7440
dscf7435

We keken op de achterkant van de boerderij van Alwies Rolfes. Niet wetende dat hij kort na ons verblijf in Groß Dörgen het tijdige voor het eeuwige zou gaan verwisselen. Wij als SusScrofa ontkenden ieder vorm van schuld. Groß Dörgen veranderde ongemerkt in herinnering. Na een omtrekkende beweging kwamen we op het zandpad richting het riviertje Mittelradde. Achter de foreltrap besloten we een andere richting te nemen die niemand nam. We gingen namelijk terug in de tijd. Daarvoor moesten we eerst onze levens wagen. Op de brug, glibberig, maar wel open van karakter. We namen het eeuwenoude paadje naar het verlaten boerderij van boer Wulf. Hij en zijn familie waren inmiddels gehuisvest op het Friedhof te Boceloh. We namen foto’s van Het Altijd Durend Verval. Schoonheid pur sang. Dit keer was het toch iets anders. Duistere figuren met donkere bedoelingen hadden hier in het donker rondgedwaald. Voorwerpen die hadden moeten blijven staan bleken te zijn verdwenen. De dievengilde had het complex ontdekt. Als tegenmaatregel kon je gif strooien of klemmen uitzetten. Maar nee, er werd voor de minder invasieve camerabewaking gekozen. Kwade tongen beweren dat ze daar boer Wulf al twee keer hadden gezien. Wij verlieten het terrein zonder het complex te betreden of boer Wulf te zien. Via de appeltuune met bomen vol kogelronde appels trokken we richting ons kampement. De zaterdag-expeditie zat erop.

Zondag 2 oktober 2022

dscf7480
dscf7477

Na het ontbijt te hebben overleefd besloten we vandaag het zandgat op te zoeken. Sinds zwijnenheugenis lag langs de weg naar Haselünne een diepe zandgat. Het gele zand werd aanvankelijk afgegraven voor de wegenbouw. Door de jaren heen werd het gat steeds groter. En Groß Dörgen kleiner. Met minder Wald, ons Wald. De weg naar Haselünne gaat een grote jongen worden. Straks kun je op de A37 rechtstreeks doorrijden naar Cloppenburg en Oeral. De vooruitgang moest je maar denken. Alleen hiervoor was geel zand nodig. Veel geel zand. Veel Groß Dörgen. Een heel groot gat. Als Duitsland koorts kreeg ging hier de thermometer d’r in. Nu wandelden we daar nog met alleen de natuur om ons heen.

dscf7472

De kardinaalsmuts probeerde de boel nog een beetje op te vrolijken. Ondanks September stonden de bomen nog stevig in het blad. Van verkleuring was nauwelijks sprake. Het leek wel of de seizoenen opschoven. In het behaaglijk najaarszonnetje betraden we het zandgat. Via een waterloopje klommen we weer naar het hogergelegen centrum van het gat. In de wanden de sporen van nijverige oeverzwaluwen. Van water was nauwelijks sprake. Dit was natuurlijk het gevolg van de zeer droge zomer. Waterschappen in Nederland hadden zich altijd bezig gehouden met afvoer van water. Moeten nu wennen aan het vasthouden van water. Stuwen werden geplaatst en verwaarloosde kanalen uitgegraven. Stijging van de oceaanspiegel kwam niet van de neerslag uit onze buurt. Dreuge boel hier. Bij de sluis op Erica werd vrijwel continu water teruggepompt naar hoger gelegen gebieden. Boeren zogen met reuzenrietjes het water op en spoten dit over het smachtend land. In het woestijnachtige omgeving van het gat vonden we een echte Fata Morgana, voor zover dat geen contradictio in terminis was. Fossiele boomstammen op de oever bewezen hun stil gelijk: in de tijd van de hunebedbouwers was er een Gamma. Dit was het werk van kettingzagen.

dscf7482

We liepen richting Bokeloh. Uit het gat geklommen kwamen we op het oude bospad. Hier zou een bankje staan met zicht op de Hase. De Hase lag er nog, het zicht ook. Het bankje niet. Dorgen veranderd in herinnering. We hadden een bankencrisis. Gelukkig hadden we blikjes Gele Rakker meegenomen. De crisis hiermee spontaan bezworen. Een verliefd jong Duits stel kwam ons opgewekt huppelen, een gevalletje van hormonale herfstkriebels. Na het pilsje te hebben genuttigd trokken we weer huiswaarts. We namen het partisanenpaadje. Niemand kende het paadje, was daardoor nog ongeschonden. Na een kwartier kwamen we het Duitse stelletje opnieuw tegen. Nog steeds huppelig. Toch leek de man de kluts kwijt. Later kwam de dame ons voorbij, zachtjes klotsend. Was duidelijk iets te binnen geschoten. Verderop stonden enorme beuken in hun groene dracht alsof het lente was. Voordat die het blad kwijt zijn is het Kerstmis. In het bos leek verderop met confetti te zijn gestrooid. Feestje? Toch wel, van Moeder Natuur, allemaal piepkleine paddenstoeltjes. Via een omtrekkende beweging kwamen we terug op het kampterrein. Het weekend zat erop. De spullen werden gepakt, dit keer de boel wel goed afgewassen, de Ketel afgesloten. Op naar het Bokweekend in November. Moed Broeders, struikel niet. Vliegend Hert.

whatsapp-image-2022-10-02-at-12-19-29

Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *