Midlife

Als begin veertiger zat ik me af te vragen, waarom hadden veel leeftijdsgenoten een midlifecrisis en waarom ontbrak die bij mij. Ik vond dat ik ook recht had op zo´n crisis. Ik deed navraag bij ervaringsdeskundigen. Verplichte ingrediënten bij een midlifecrisis waren: een tuinvijver, een serre, een motor en een jong wiebelkontje. Mijn vrouw vond dat laatste een minder goed idee dus dat viel snel af. Een motor, dat leek me wel wat. Ik meldde mij bij Mooibroek motorrijlessen. Bleek ik een van de jongste deelnemers te zijn! De eerste rit was een sensatie. Ik kreeg een “oortje”, een luidsprekertje verbonden aan een apparaatje, waarmee ik de stem van de instructeur kon horen. Die reed in een auto achter de motor. Elke commando van de instructeur beantwoordde ik met, “Jow”. Op de rondweg werd het pas echt spannend, ik mocht boven de vijftig km/uur. Een ruk aan mijn oor deed mij omkijken. Ik zag een apparaatje inclusief oortje door de lucht vliegen. Oeps, ik had het blijkbaar niet goed aan mijn jas bevestigd. Ik stopte de motor keurig langs de weg en keek in de spiegel hoe mijn instructeur naar het apparaatje inclusief oortje rende. Deze lag midden op de Rondweg waarbij links en rechts de auto’s voorbij raasden. Een laatste sprint. Hij was slechts een paar meter verwijderd van het kostbaar apparaatje. Toen ging het Krak. Een truttenschudder bestuurd door een bloemetjesjurk reed het ding in gort. De tot wanhoop opgeheven armen van de instructeur had ze niet gezien. Alle overige lessen verliepen zonder problemen. Niet lang daarna stond ik voor het rijexamen. Daar kreeg ik de opdracht: stilstaan en optrekken. Ik was door de instructeur gewaarschuwd, laten zien dat je in de spiegels kijkt en vlot optrekken. Ik deed de Jules de Corte-act, dat wil zeggen, ik keek niet in de spiegels, ik besnuffelde ze. Ik gaf gas en trok pijlsnel op. Zat ik bijna onder een Ford Transit. Nooit gezien. In mijn oortje hoorde ik iemand naar lucht happen. Ik kreeg direct opdracht te stoppen. De examinator stapte haastig uit en vroeg aan mij of alles in orde was, of ik de auto wel gezien had. Ik opende de klep van de helm. Schaamteloos loog ik hem voor dat ik de auto ruimschoots had gezien en dat er, gezien mijn vlotte rijstijl, niets aan het handje was. Hij accepteerde mijn uitleg, instructeurs houden van een vlotte rijstijl. Wat de instructeur niet zag waren mijn geknepen billen. Ik zat bijna vacuüm op het leer van de zitting. Ik slaagde zowaar die ochtend voor mijn motorrijexamen. Van een midlifecrisis heb ik nooit last gehad. Het wou bij mij klaarblijkelijk niet aanslaan, ik heb er wel een motor aan over gehouden.

Geschreven door H. Beukers.


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *