Het was een donkere dag en het regende pijpenstelen toen op die laatste vrijdag van November 2013 de Bumsbullie van Yeti, vergezeld door Oehoeboeroe, onze oprit opdraaide. De herfst was in volle gang, overal waaiden bladeren speels door de straten. Niet lang geleden brak een dom blondje nog haar been bij het aanharken van bladeren in de tuin. Bleek ze hierbij uit de boom te zijn gevallen. Even later togen we in de regen naar het stulpje van Oei-oei. Toen deze ook plaatsnam in de auto was het weekend eindelijk begonnen. De komende 2 dagen waren we prettig met elkaar opgescheept. Allereerst de boodschappen. Traditioneel ingeslagen bij de Aldi in Klazienaveen. Traditioneel teveel bier, teveel koffiemelk, teveel koffie, teveel braadolie, kortom van alles teveel. Hierna gingen we naar een buurtsuper in het Duitse Versen. We hadden namelijk nog niet teveel braadworst en teveel Jagtslock. Met een gerust hart betraden we de winkel om uiteraard ook het traditionele Herfstbock in te slaan. In de hele winkel dus niet te vinden. Na een kort beraad besloten we midden in de winkel collectief in paniek te raken. Oehoeboeroe klaagde dat ook de rode paprika en rode uien niet goed waren, het stond zelf met een bord aangegeven: rot. Gelukkiger was Yeti de slimste van ons, altijd nog geweest. De meester op de Gerardusschool vroeg aan Yeti: ‘noem eens vijf dieren in Afrika’? De slimme Yeti wist toen al het antwoord. ‘Twee olifanten en drie tijgers’. Yeti kwam op de parkeerplaats uiteindelijk met een idee dat onze gemoederen enigszins deed bedaren. Hij wist nog een winkel. Hier ging hij altijd boodschappen doen als hij op vakantie naar Duitsland ging. Een K&K winkel midden in de stad Meppen. 
En zo trok een Bumbullie omringt met pijenstelen naar het centrum van Meppen. Deze winkel had alles, ja zelfs Bockbier. Deze K&K winkel kon onze toekomstige foeragewinkel wel eens worden. Eindelijk hadden we teveel van alles. Groß Dörgen riep en wij kwamen. Even later stopte een witte Volkswagenbusje voor een hek aan het Quinzelpfad nr 1. Helaas regende het ook aan de andere kant van de hek. Snel brachten we de boodschappen in de Ketel. Luikjes open, spinnetjes weg, gaskraantje open, Bambino aan en het eerste gerstenatje werd een feit. Omdat het buiten toch maar regende bleven we de rest van de middag binnen. We hadden bij het boodschappen ook kerstverlichting gekocht, weldra hing in de Ketel een weldadige sfeer van Kerst. En het hagelde en het regende en het was er zooo koud, nou vooruit nog een gerstenatje. Oeioei had voor ons een leuke verassing in petto gehad en de vorm van 40 liter zelfgestookte bier. Echter, bij het bereidingsproces had een recalcitrante bacterie kans gezien de hele boel in de ketel te verstieren. Het resultaat deed de fineer van de tafel krullen, wat weer leuke effecten gaf. Jammer Oei, de volgende keer beter. Gezien het fineer twijfelen we nog of we ons daarop moeten verheugen. Dat het Bokweekend 2013 een Bourgondisch Culinair Hoogtepunt (BCH) zou worden hadden we in onze stoutste dromen niet gedacht. Het begon vrijdagavond. Een inwoonster van Groß Dörgen, toevallig de schoonmoeder van Yeti, had zich moeite getroost om ons eens flink te verwennen. Het resultaat was een braadschaal met vijf goudbruine Schweinshacksel. Daar had Yeti een fantastisch gerecht van gemaakt die ons het water in de mond deed stromen. Onze kok was niet te beroerd om het recept ter beschikking te stellen aan de wetenschap. Het recept:
9 schweinshacksen
4 bouillonblokken
1,5 kilo zuurkool
1,5 kilo aardappelen
1 dl room
200 gram spekblokjes
8 grote uien
30 gram boter
8 laurierblaadjes
10 witte peperkorrels
10 pimentkorrels
suiker
10 jeneverbessen
1 fles witte Riessling
Spoel de schweinshacksen af met koud water.
Breng 5 liter water aan de kook met de bouillonblokken en doe de hacksen erin.
Snij 4 uien in vieren en doe ze met 4 laurierblaadjes en de peper- en de pimentkorrels en 1 theelepel suiker in de pan.
Laat alles 1,5 uur sudderen op laag vuur.
Haal de hacksen uit de pan en zeef het kooknat.
Snipper 4 uien , verhit de boter en maak een bedje van gefruite uien en de spekblokjes.
De zuurkool uitknijpen en een beetje los maken en dan op het bedje van spek en uien leggen.
Voeg de jeneverbessen en 4 laurierblaadjes toe.
Giet de Riessling over de zuurkool en herhaal dit enige malen.
Schil de aardappels en kook deze in 20 minuten gaar.
Maak er met een handmixer een luchtige puree van met wat boter en room.
Maak een mooi bedje van zuurkool, rode kool en aardappelpuree.
Leg de hackse op het bedje, eventueel het vet verwijderen.
Onze stamtafel werd omgetoverd tot een tafel uit een viersterrenrestaurant. Dit was ongekend, dit hadden we nog nooit eerder meegemaakt. Het gerecht was een waardig voorspel op ons komend 25 jarig jubileum van de SusScrofa’s aankomend voorjaar. Vol overgave zetten we onze tanden in het malse vlees en onderwijl kreunen van genot. Het vet droop van onze kinnen, niets kon ons deren. Oehoeboeroe serveerde een Bockbier. Na dit decadent festijn deden we ons tegoed aan Schultenbrau en maakte Oehoeboeroe zich op voor het houden van een speech. De Wijze Uil die de wereld heel anders bekeek dan wij eenvoudige zwijnen. Zat ie onlangs nog met een uil in de Emmer dierentuin. Zegt Oehoeboeroe tegen de andere; ‘Triest hé, al die mensen achter tralies.’ Weldra rolden de plannen voor dit weekend over de stamtafel. De wijze Uil had rekening gehouden met allerlei mitsen en maren, tegelijkertijd bouwde hij voor en tegens in en hield hij rekening met een eventuele noodplan. Kortom, we hadden geen idee wat we morgen gingen doen. Die avond hadden we ons vol gegeten en ons gelaafd aan de dranken die de Herfst ons bood. Het werd niet laat die avond, de oogleden werden zwaar. Met een hoge cholesterolspiegel was het goed rusten.
Zaterdag.
Het was vroeg in de morgen, de Ketel lag nog in de schemer. We hoorden een duif tegen de koe roepen: ‘Roekoe’. Hoorden we de koe terugzeggen: ‘Roeduif’. Traditioneel waren Vliegend Hert en Oehoeboeroe vroeg aan de bak. Ons ontbijt van ei, knak- en braadworsten moeten op een proper manier door onze strot geduwd worden, dat gebeurde met koffie, veel koffie. We maakten ons op voor de Bonefatiustocht. Die morgen werd een bovenmatig staaltje van besluitvorming ten toon gespreid. Allereerst kwamen we zo’n vijfentwintig meter van de hek. Een acute grindverschuiving een der leden deed ons spoedig terugkeren. De volgende poging bracht ons tot de crucifix ‘Im Kreuz ist Heil’. Iemand onzer nam dat letterlijk zodat wederom een retour werd aangevat. De volgende poging was richting de Kolk. Bij een klus bij hun nieuwe vakantiehuisje deed een zwager, zus en een broer ons ophouden. De opgehouden tijd was net voldoende om ons met gezwinde spoed te doen terugkeren naar de Ketel teneinde een gevaarlijk biologisch proces de kop in te drukken. Een depressieve koe van Berend die in een uithoek stond was getuige van mensheids degeneratie. Nog diezelfde morgen vroeg de koe vrijwillig noodslachting aan. Eindelijk gingen we op pad. Niet naar de Kolk. Plotseling stonden we op de Hasebrucke en besloten dan maar naar Bokeloh te lopen. Een nieuw bordje deed ons de geschiedenis van de brug doen gelden. Wat het Nieuwe Fietsen wel niet teweeg brengt. We zagen daar een man lopen in het Groß Dörgener Wald paddenstoelen te zoeken. Hij graait tussen een stel bladeren en wat denk je dat ie ziet? Een kabouter! ´Goeiedag eem’, zegt die kabouter, ‘nu mag je een wens doen’. De man zegt: ´ik zou wel een brug over de lengte van de Hase willen. De kabouter antwoordt hierop met te zeggen dat het wel een beetje binnen proporties moet blijven. ´Ok´, zegt de man, ´doe dan maar een vrouw die niet zeurt´. De kabouter zegt: ´hoeveel banen moet die brug hebben’? Het werd een klassieke najaarstocht met veel paniek. Het weer was die ochtend veranderd van gerefo-regen in een prachtige najaarszonnetje met witte stapelwolken. Het was stil in de natuur. In de verte het gekraai van een enkele kraai en het staccato van jachtgeweren. Ja hoor, het jachtseizoen was weer geopend. De litanie van schrootflinten was overal hoorbaar. De hoofdreden waarom we dit weekend geen ree te zien kregen, die verplaatsten zich hoogstwaarschijnlijk in tijgersluipgang door het struweel en bleven zorgvuldig in vuurdekking. In Bokeloh aangekomen was onze eerste ontdekking een gesloten Giesen. Kütt. Voor de Kneipe stond een tractor met een soort van mobiele hut. Eromheen liepen druktemakertjes met feloranje camouflagepakken. Aan de mobiele hut hingen twee onvrijwillige medewerkers in de vorm van meervoudig geperforeerde eenden. Achter Giesen lag een bosje van hoogstens een halve bunder. Daar trok onze jacht-armee op af. Vanaf een hoger gelegen weg hadden we er precies zicht op. In slagorde werden de jagers achter het bosje in een linie opgesteld. Vanaf Giesen werd door drijvers en jachthonden het wild opgedreven. Het bosje was echter zo klein dat jagers door het bosje de prijzenlijst van Giesen aan de deur zagen hangen. Wat we zagen was geen wild maar luie jagers. Zitten daar maar een beetje om de kroeg heen te hangen. De frustratie van de jagers nam evenredig toe met ons leedvermaak. Tja, dan moet je daar niet tussen gaan zitten als kraai. We zien hem nog steeds zitten vanaf een hoge tak. Had ie goed zicht. Het beestje zag iets op zich afkomen. De kraai bukte zodat het lood over hem heen scheerde. De kraai leek een lange neus te halen naar de jager. Kraaien kunnen echter niet tellen. Het jachtgeweer was dubbelloops. Het volgende schot deed de kraai nog een keer vliegen, als een wolk veren. Wij hadden genoeg Weidmannsheil gezien. We liepen over het kerkhof, onvoorstelbaar hoeveel jonge Bokelohers in de oorlog gebleven zijn. Net buiten Bokeloh vonden we langs een bospad een Gedenkmal. In de negentiende eeuw hadden ze op deze plek een postkoets overvallen en de koetsier dood geschoten. Pikant is dat de overvaller hier met zijn slachtoffer op het kerkhof ligt. 
We liepen langs het hondenkamp en betraden even later een voor ons onbekende bospad. D.w.z. deze bomen kenden we nog niet. Ook de Altarm kwam ons niet direct bekend voor. Het grote voordeel van dit gebied is dat alle paden uitkomen in de zandgroeve. Als ´verdwaalde gasten´ ontkwamen we daar ook niet aan. Ondertussen is het begonnen te regenen, van die fijne regen. Alsof er gereformeerden ontsnapt waren. Aan de overkant zagen we de reden, de poort naar de hel stond als een afwateringsbuis wagenwijd open. Tja, dan wil het wel fijn gaan regenen. Met de paniekflesjes leeg kwamen we bij de Ketel. Moe vleiden we ons neder. In een duister reflex grepen we naar een hoek van de kamer. Even later lieten we een gerstenat goed smaken. Vliegend Hert wil van de Ketel een heuse clubhuis maken door foto’s van SusScrofa’s door de jaren heen aan de wand te hangen. Daar is ie een groot gedeelte van de middag zoet mee geweest. Het resultaat mag er zijn, van alle zijden kijken grijzende clubleden je aan. De Ketel wordt het Nirvana voor Zwijnen. Opnieuw bereikten we die middag een culinair hoogtepunt. Was ons de herfst naar het hoofd gestegen? Waren we lijp aan het worden? Feit was dat Oehoeboeroe een onbekend talent bij zichzelf had ontdekt. Jawel, onze eigen Uil ging die middag kokkerellen. En niet zo maar even. Oehoeboeroe maakte voor ons elk als voorafje een gevulde champignon. Ook de Edele Vogel stelde zijn recept belangeloos beschikbaar aan iedereen die het maar wil (w)eten.
MIJN VOORGERECHT is een SNACK GEMAAKT VAN;
12 grote CHAMPIGNONS met een kap diameter van 10 centimeter.
3 bakken met DOBBELSTEENTJES SPEK.
6 grote SJALOTTEN.
3 bollen KNOFLOOK.
Boter voor het bakken.
VOORBEREIDING de vulling van het menu.
Haal de spek uit de bakken en snij deze nog een keer doormidden.
De sjalotten snij je fijn.
De knoflook snij je ook fijn, en als ik zeg fijn dan doe je dat, en niet uitpersen.
Snij de steel uit kap de kap van de champignons, en snij deze fijn.
Als je de voorbereiding hebt gedaan ga dan bezig met de bereiding.
DE BEREIDING. van de vulling van het menu.
Doe de boter in de koekenpan en smelt deze.
Voeg vervolgens de fijngesneden spek toe en bak deze een iets bruin.
Daarna voeg je hierbij de de fijngesneden sjalotten en de knoflook.
Laat dit alles nog even meebakken.
Vervolgens doe je de fijngesneden champignonstelen toe en laat ook deze een klein poosje mee sudderen.
Als dit allemaal klaar is pak je een eetlepel en daarmee ga je het zo juist bereide in de Kap van de Champignon doen.
Als de kappen gevuld zijn doe deze dan ook in de koekenpan en laat ze allemaal nog een kleine 5 minuten braden.
Pak een mooi bord en doe hierop de Gevulde Paddenstoelen.
VERVOLGENS SLA EEN KRUIS EN BID VOOR DEZE SMAKELIJKE MAALTIJD.
Een Schweinshackse en een gevulde champignon mogen allebei 3 wensen doen, de Schweinshackse begint en zegt: ik wou dat alle Schweinshacksel in Groß Dörgen meisjes waren. Dan wenst de gevulde champignon dat hij een auto had. En het gebeurt. Dan wenst de Schweinshackse dat alle Schweinshacksel van het land meisjes waren. En de gevulde champignon zegt van: ik wil de supersnelste auto. En alles gebeurt. Dan wenst de Schweinshackse dat alle Schweinshackse van de wereld meisjes waren. En ja, ook deze wens komt uit. Dan zegt de gevulde champignon: ik wou dat die Schweinshackse een homo was! Allerlei herfstvruchten vonden via de kundige handen van Oehoeboeroe hun weg naar de populaire mycelium. Het was een femofantastisch kunststukje, het was top, het was Uil. Dat ons dit in Groß Dörgen overkomt, dat ons dit in 2013 overkomt, het is een wonder! Aaaaahhh (katzwijm). Ik stel voor om van Groß Dörgen een culinaire Lourdes te maken. Het wordt etevaartsplaats ‘Grote Kwiele en Zever’. We bekommeren ons om de knappe zusters, die nodigen we uit in de Ketel. Om een nieuw culinair hoogtepunt te halen. We zijn dan ook erg blij dat de Wijze belangeloos zijn recept beschikbaar stelt op deze site en zo aan de wereld wil tonen dat wonderen de wereld niet uit zijn. Dan te bedenken dat dit slechts het voorafje was. Ditmaal was het Oei-oei die voor een smaakexplosie zorgde. Van herfstvruchten als kastanjes en paddenstoelen wist de Vogel-met-de-zware-familiejuwelen een goddelijk gerecht te maken die zijn weerga niet kende! Telkens werd de ene smaaksensatie afgewisseld met een andere als Bockbier. Het was een smaakestafette. Wat een herfst. Wat een weekend, het regende topkoks. Ook Oei wil zijn talent delen met de wereld en staat toe dat zijn recept op deze site beschikbaar wordt gesteld voor alle professionele chefkoks. Opdat ze kunnen leren. Recept voor het maken van een dwarsdoortbos herfstschotel.
Bij dit recept is het niet mogelijk op te geven voor hoeveel personen het is bedoeld, de kok is hier geheel afhankelijk van de eetlust der disgenoten.
Lees het recept in zijn geheel door voor u begint, dit voorkomt teleurstelling over niet aanwezige ingrediënten, en het in volle paniek zoeken naar de juiste gereedschappen op het moment dat ze onontbeerlijk zijn.
Bos-uien (van die met die rode rokjes)
Sjalotten of gewone uien.
Alternatief voor sjalotten, en een stuk gemakkelijker: uien
Varkensgehakt, vers en ongekruid
Spek
Boter
Mosterd
Suikerklonten
Tamme kastanjes
Champignons, voor de gevorderde kok en/of eter zijn andere paddenstoelen niet uitgesloten. Houdt hierbij wel voor ogen dat sommige paddenstoelen slechts eenmaal te eten zijn, en andere maag- en darmbezwaren kunnen veroorzaken. Wilt u na het nuttigen van de maaltijd liever alleen positieve opmerkingen van uw disgenoten, houdt hier dan rekening mee. Is er te weinig bier, dan kunt u overwegen toch de minder eetbare soorten toe te passen, zelf niet te eten en later in uw eentje het bier opmaken. Dit verhoogd de gezelligheid niet.
Eieren, van een kip, eend, fazant en dergelijke, nooit van vissen, krokodillen, schildpadden, insecten, spinnen, amfibieën en zo voorts
Het is geen bezwaar ook knoflook, kruiden, zout, rode kool of ander ingrediënten klaar te zetten, doch deze worden in dit recept niet gebruikt. 
Pel de tamme kastanjes, een eventueel abusievelijk gevonden wild exemplaar zal tijdens het pellen door middel van bokkensprongen en ander ongerief zijn ongewenste aanwezigheid kenbaar maken. Het pellen van de kastanjes is een redelijk inspannende arbeid. Vindt u iemand die dit nog nooit heeft gedaan, spiegel hem of haar dan een onvergetelijke ervaring voor en besteed het werk uit.
Doe de gepelde kastanjes in een pan met ruim water, zorg dat ze geheel bedekt zijn. Voeg een handvol dobbelstenen spek toe, en breng aan de kook. Na enige tijd koken de kastanjes en het spek uit de pan nemen, en de kastanje-velletjes waar mogelijk verwijderen. Geheel verwijderen is niet nodig, maar zoveel mogelijk draagt bij aan het smaakgenot en het voorkomen dat deze soms wat taaiere stukjes tussen tanden en kiezen geraken. Snij de gekookte kastanjes in enige stukken. Maak voor het vaststellen van de grootte der brokjes gebruik van uw kennis van de fijnezinnigheid der eters. Niet te grof voor fijnbesnaarde luitjes, iets minder fijn voor de Bourgondiërs onder hen. Gooi het kookvocht weg, dit is echt nergens meer goed voor.
Pel de sjalotten en de bos-uien, maak ze fijn, pas ook hierbij uw kennis der disgenoten toe om de mate van fijnheid te bepalen. Snij ook de paddenstoelen van enige of diverse aard in gepaste brokken.
Beboter een koekenpan lichtjes. U gaat weliswaar geen koeken bakken, edoch in de Nederlandse taal is de naam koekenpan voorbehouden aan een uitermate geschikte pan-soort voor het aan te gaan bak-werk. Daarmee wordt niet bedoeld dat het maken van deze dis een bak werk is, edoch dat een bereidingsmethode van voedsel waarbij dit niet rauw wordt genuttigd wordt gebruikt.
Doe de gesneden uien, sjalotten en paddenstoelen in de pan, en fruit deze op gematigd vuur. Elektrisch mag ook, er bestaat geen voorkennis mijnerzijds dat dit van invloed zou zijn op de smaak van het eindresultaat.
Na enige tijd, als de uiensoorten mooi glazig zijn, het ontstane kookvocht afgieten, ruim mosterd aan de pan toevoegen, roeren en nog even nafruiten.
Voeg nu de in dobbelen gesneden spek toe, roerend bakken, dan de gehakt toevoegen en doorbakken terwijl u al roeren zorg draagt dat het geheel goed gemengd raakt.
Leg een forse handvol suikerklonten op een doek, bij voorkeur een schone en droge, vouw deze doek dicht en sla de klonten volledig aan losse suiker. Gebruik voor het fijn slaan een hamer, een deegroller, uw vuisten, andermans hoofd, of bijvoorbeeld een bijl. (Nee, niet de scherpe kant gebruiken). Neem de daarbij ontstane poedersuiker op de koop toe, en maak u niet druk om deuken in uw aanrecht. Als u later eieren gaat koken zijn deze deuken mooi om bijvoorbeeld te voorkomen dat rauwe eieren van het aanrecht rollen. Dat geeft namelijk een enorme smeerboel. Vergeet niet ondertussen in de koekenpan te roeren.
Voeg de losgeslagen suiker toe aan de pan, roer door en voeg nogmaals mosterd toe, roer weer door.
Laat de suiker voorzichtig karamelliseren. Zwarte aangebrande en knusprige stukjes onderin de pan kunt u later verklaren met de opmerking dat dit gekaramelliseerde suiker is, en zal bijdragen aan het smaakgenot.
Schud de eieren uit hun schaal, en voeg ze al roerend toe aan de koekenpan. Laat het geheel nog even doorwarmen tot de eieren goed gestold door het gerecht zijn gemengd.
Dek naar believen de tafel voor de aanwezigen of alleen voor wie u het eten gunt, dan wel geeft elkeen een vork en eet smakelijk. Vergeet niet de pan op tafel te zetten. We rustten ons uit en gaven de smaakpapillen kans om even bij te komen. Ook hier werkte Schultebrau louterend en als diuretica. We werden gedwongen een frisse neus te nemen om zodoende een warme broek te voorkomen, snappie? Over warme broek gesproken, Steven, Yeti’s Germaanse oomzegger die geen oom zegt maar Unkel, nam die avond zijn vriendinnetje mee. Die achteraf blijkt een andere vriendje te hebben (jammer dan Steven). Tot een uur bleef het kittig dingetje in de Ketel zitten. Sorry hoor, het eten bleek gewoon te lekker te zijn geweest. Voor vier uitbuikende zwijnen was het om half twee eindelijk kamprust.
Zondag.
We wisten op tijd onze ontbijt van knakworstjes en eieren door de strot te wurgen en togen op pad. Het werd een korte wandeling naar de Kolk en terug. We besloten dat paaltje achter de kolk eindelijk te ontdoen van dat witte plastic flapje. Die had ons jaren doen laten geloven dat het een spiegel van een ree was. Het is waarschijnlijk het meest gefotografeerde stukje wit plastic van Groß Dörgen. In Groß Dörgen hoorden we twee Duitse herders tegen elkaar tekeer gaan. Het was een boeiend gesprek. Blafte de een Duitse herder tegen de andere: ‘Ik zag je laatst nog zitten bij de dierenarts, waarom zat jij daar?’ Andere: ‘Wel ik liep met mijn baasje over de straat en aan de andere kant van de straat liep een teefje. De wet van de natuur was sterker dan mezelf en toen zat ik daar, …castreren’. Eerste herder: “Ooooh, erg hee”. Andere herder: “En waarom was jij toen bij de dierenarts?’. Eerste herder: ‘Wel ik zat voor de deur van de badkamer en mijn bazin zat in bad. Nu laat dat mens de zeep vallen en staat op en bukt om de zeep terug op te rapen, ik zag dat doosje, en de wet van de natuur was sterker dan mezelf’. Andere: ‘En ….. ook castreren?’ Eerste: ‘Nee mijn nagels bijknippen’. In de Ketel lag een enorme berg afwas op ons te wachten. Kwaliteit heeft zijn prijs. We dronken ons eerst moed in door een treedje Schultebrau om te zetten in zinloos blik. Dan toogden we an die Arbiet. Daar zijn we de rest van de middag zoet mee geweest. De Ketel zag eindelijk weer Spic en Span. Alles lag weer op zijn plek, de vloer netjes geveegd. De boog kan niet altijd gespannen blijven. Gelukkig hadden we nog tijd om een mooie pagode-vuur te maken. Naast dit kunstwerk werd een groepsfoto gemaakt. Van vier volgevreten-maar bovenal tevreden zwijnen. We pakten onze tassen en stapten in de Bumsbullie. De hek naar Quinzelpfad nr 1 werd gesloten. Het geluid van een Volkswagenbusje stierf weg en het werd stil. Elk een onuitwisbare herinnering rijker, dat al vijfentwintig jaar lang. Maar dat gaan we een andere keer vieren. Bokweekend 2013 gaat de boeken in als een culinair hoogtepunt en mag als zodanig zeer geslaagd worden genoemd. Moed broeders, struikel niet.
Vliegend Hert
Met in de verte de witte rookpluimen van de Purit in Klazienaveen namen we afscheid van Drenthe. We trokken via een smokkelpad Duitsland in. Aan beide kanten van ons trok de hemel dicht, de wind nam aan kracht toe. Die hadden we gelukkig achter ons zodat we af en toe een speels duwtje in de rug kregen. Opnieuw was het landschap anders dan voorgaande jaren. In razend tempo werd het landschap over de grens vol geplempt met varkens- en kippenschuren. De lucht hing vol met die van de kiloknallers. In de verte wachtte een ree ongeduldig op ons, achteraf bleek dit de enige ree te zijn die we dit weekend te zien kregen. Op de voorheen abortusweg kwam Yeti met de ondersteuningswagen ons inhalen. Hier konden we uit de wind even genieten van een bak koffie. Yeti was nog niet weg of het begon te regenen. We naderden de autobahn A31. Toen trok Pluvius de sluizen open. Vertwijfeld zochten we naar een overkapping, op een gesloten boerenkar was niets te vinden. Met het hoofd diep in de nek trokken we de A31 over. Zo’n vierhonderd meter verderop wisten we nog een overdekte bushalte te staan. Toen we die eindelijk bereikten hield het op met regenen. De rest van de dag bleef het droog. In Gross Fullen namen we de middagpauze. Omdat we vroeger waren vertrokken kwamen we dit keer in het centrum van Meppen een geopende kroeg tegen. Voldaan namen we buiten onder de serre plaats. Na het nuttigen van een Duits biertje voelden we ons afkoelen. 
Wegwezen uit die koude wind. Bij onze bekende Schnell Imbiss waar normaal gesproken de currywurst niet te vreten was namen we Pommes frite. We zaten warm binnen. Daarom bestelden we gauw een paar koude Krombachers. De tocht naar Bokeloh was een fluitje van een cent. De statieweg leek steeds korter te worden. Op het eind wachtte ons de bekende beloning, Gasthaus Giese. Vier bellen Koningsbier later maakten we ons op voor de laatste kilometers van de Hike. Traditiegetrouw werd een foto op de Hasebrucke gemaakt. In de warme Ketel kregen we geen kans om op adem te komen. Bambam, Oehoeboeroe en Yeti verwelkomden ons met bier.
Ach, we droegen het kruis, we namen ten moede aan wat ons gegund werd. Oei-oei lag gedurende het weekend in de lappenmand, was daardoor absent. Zoals de sluipschutter zei tegen zijn vrouw: we hebben je gemist. Naast het bier was dit weekend niet de Bratwurst ons basisvoedsel maar zijn Hollandse neef, de frikandel. Gewoon eens een keer wat anders. Ondanks de siepels en sauzen bleek dit geen succes. Het was uitzonderlijk, dan bedoel ik niet een doodgraver op vakantie. Volgende keer gewoon weer de oude vertrouwde Bratwurst. Ook de roomsoezen, olijven, bitterballen en andere ongein kunnen we maar beter gewoon in het rek laten. Maar zo goed en zo kwaad worstelden we ons hier doorheen, hard werken hoor zo’n weekend.
Het plan was vroeg te vertrekken zodat we zo lang mogelijk van het voorjaarszonnetje konden genieten. Het keutelde en keutelde maar aan in de Ketel zodat we alsnog laat vertrokken. SusScrofa’s laten zich nu eenmaal niet opjagen, behalve als er geen bier is. Dan willen die stramme benen wel lopen, en hard ook. We namen dit weekend de Grote Voetentocht. Met een prachtige voorjaarszon in de rug trokken we langs de Hase naar Bokeloh. Onderweg zagen we landschappen al zijn ze geschilderd door Monet. De kerk en de zondagsschool in Bokeloh lieten zich op deze mooie dag van hun beste kant zien. Vandaaruit namen we de weg naar de historische Romerlager. Hier hadden ooit een legioen Romeinen een fort gemaakt van aarde en houten stellingen. De aarde is blijven liggen en vormt nu een toeristische pleister. We kwamen in een gebied waar de Hase diverse keren van loop was veranderd. Hoge zandruggen met prachtige landhuizen zakten naar een glooiend landschap met sappige weiden met daarop grazende rode runderen.
Zo ook hier. 
Tevens dronken we drinken en aten we eten. Bambam leek met een knal zijn rug te breken, net op tijd kon hij hoger op de wal een splinter uit zijn rug trekken. Nou, die kant liepen we maar niet meer op. We gingen nog een historisch feitje bewonderen. Nu geen 2000 jaar terug maar slechts 75 jaar. Een omhoog gevallen korporaaltje besloot de rivier Hase in te korten met een kanaal. Het kanaal zou naar hem worden vernoemd. Nou, het is niks met dat korporaaltje geworden en ook niks met zijn kanaal. Een lange droge kanaal in het bos, dat is alles wat rest. Niemand praat er over. 
Op landkaarten worden geen namen genoemd. Een roemloos eind. Niet voor ons want wij liepen door. In een tak zagen we een kunstwerkje, een nestje prachtig gedrapeerd om een takje. 
Maar zoals al die andere keren was Gasthaus Giese op zaterdagmiddag gesloten. Nu ook weer. Dan maar de hotel bovenaan de trap. Ook gesloten, toen ook al. Gelukkig maar, we hadden immers een traditie hoog te houden. Ondertussen was het steeds harder gaan regenen. We roken de stal. Met gezwinde pas liepen we die paar kilometer snel naar de Ketel. Het was fijn om op een droge warme plek te komen. Snel trokken we een treetje Nat open. Er volgde een gezellige avond waarbij de veiligheid van ons luchtruim werd geëvalueerd. Wat dan uiteindelijk eindigde in een recept voor knoflooksoep. We kropen is ons nest. De gebitsprotheses in het glas, de gehoorapparaten in de doosjes. Kortom, een avondje SusScrofa.
