SusScrofa

Vrijdag 16 maart 2012

Na een aantal avonden te hebben geoefend met rondjes van 10 km, stonden Bat en Hakketee vrijdagmorgen om vijf voor zeven voor mijn deur. Na afscheid te hebben genomen van mijn echtgenote togen we op pad. Even later tikten 3 paar Nordicstokken over de Kerklaan op weg naar Groß Dörgen. De Hike van 35 km was begonnen. Het eerste stuk tot aan de Duitse grens was gelijk ook de stevigste, zo’n 9 kilometer. Hier namen we onze eerste pauze en deed ik mijn eerste natuurobservatie, twee Kiekendieven. Mijn determinatie moest ik enigszins bijstellen toen de Kiekendieven begonnen te snateren. Ik maakte dit goed door mijn kompanen erop te wijzen dat verderop een Buizerd op een paal zat. Ik besloot toch maar een pauze in mijn determineren te leggen toen bleek dat de Buizerd begon te kraaien. Allen waren er over eens dat dit een goede zet was. We waren echter nog geen 100 meter in Duitsland toen ik wederom een natuurobservatie deed. Pal naast de hak van Batman, de lomperd, deed een Adder zijn best om een veilig heenkomen te zoeken. Maar dat ging zomaar niet. Die kapsoneswurm moest eerst nog voor ons poseren. Dat deed ie dan met een gelaten gezicht. Toeristen, hoorde je hem denken. Hakketee duwde voorzichtig een Nordic stick in het Adder-strotje. ‘Kiek’n offe wul biet’n’. Batman maakte een paar mooie foto’s. We liepen snel verder, een beduusde Adder op het pad achterlatend. Een aantal kilometer verderop kwamen we bij de Griendveenshalte. Er waren inmiddels een aantal uren verstreken. Het ondersteuningsteam liet ons van hun meegebrachte koffie genieten. Na Noe?, twee BumsBullies? Jazeker, Yeti had zich ook Ein Vollig-TUV-geprufte-Rollstuhl-fahige-Shutlle-Bus-fur-jedes-Krankheitsbild aangeschaft. Hij wou ook eens het gebied tussen Giethoorn en Noord- Groß Dörgen verkennen. Vrolijk toeterend namen de twee afscheid, een geluid dat weghad tussen een slippende V-snaar en een grieperige Gans. We passeerden de A 31 waar we een korte pauze hielden in een bushokje. De pauze werd ernstig ingekort door een illegale methaangasdump van Hakketee. Het voorheen vernietigingskamp Groß Fuhlen diende zich aan. Hiervan stond alleen nog een transformatietoren. Op de belendende panelen hadden zich in de vorige eeuw huiveringwekkende taferelen afgespeeld. Een paar kilometer verder had ik het punt bereikt waar ik de vorige keer kapseisde. Snel stoomden we op naar de middagprak. Na de middagpauze trokken we op naar Meppen. Een Drents Kwartier later werden we ingehaald door een Schnell Imbiss. Wederom werden we door het ondersteuningsteam verwent met een heerlijk bakje koffie. De voorste wijken van Meppen waren inmiddels in de verte zichtbaar. In het centrum wisten Batman en Hakketee een leuk terrasje. Hier ploften we tevreden knorrend neder. Naast het terras zagen we een oud mannetje moeizaam uit het restaurant strompelen. Tot verbazing van ons allen stapte het opgewarmde lijk in een patserige BMW en reed langzaam weg. Wij stapten hoofdschuddend op en aten verderop in een Schnell Imbiss een currywurst. Op naar Giesen in Bokeloh, onze laatste halte voor Gross Dorgen. Bij Giesen namen we nog een pint. Tegen 16.00 uur stonden we op de Dörgener Brucke. Vanuit de struiken konden we de ons bekende ganzenstrontgroene Ketel zien. Een foto van aankomst werd gemaakt. Na 35 kilometer zat de Hike erop. Met de reeds aanwezige leden van het ondersteuningsteam namen we plaats aan het Kampvuur. `s Avonds vervoegde Oei-oei zich bij ons en trakteerde Bambam ons op een heerlijke warme prak. Die avond maakten we plannen om een bepaald gebied bij het dorpje Versen te verkennen. Er waren voornemens om een vierbaansweg aan te leggen door dit gebied. We besloten de zaterdag het gehele traject af te lopen en een gedeelte van de route met closetpapier uit te zetten. Uiteraard werd het die avond weer bar gezellig, stond de Ketel te schudden op zijn grondvesten en liep de Porie langzaam vol.

Zaterdag 17 maart 2012

Na ons ontbijt van brood, eieren, gemarineerde haring (niet zure) en in mosterd geswaffelde knakworstjes gingen we op pad. De A37 wordt in Duitsland als het ware doorgetrokken richting Cloppenburg. Bij Versen wordt de binnenbocht genomen en loopt het dwars door een moerasgebied. Het is de vooruitgang maar we vonden het toch jammer van het gebied. We hadden een missie. We hadden de Berenburcht nauwelijks verlaten of we deden onze eerste observatie. Een roege chauffeur had een boom geramd en een paar stille getuigen achtergelaten. Bij de volgende observatie gingen we ons afvragen of het bier gisteravond d’r wel goed was ingevallen. Aan een tak hing iets roods. De kerstman was een bal kwijt, kan pijnlijk zijn, hoeft niet. Op de topografische kaart hebben we de binnenbocht gisteravond eens goed bekeken. We besloten de weg in het gebied uit te zetten met een lange sliert toiletpapier. Als een soort van Land-art. Die middag toogden 6 man en een toiletrol naar het moerasgebied om de route van de snelweg precies in kaart te brengen. We verlieten de verharde droge weg en deden nog even het watertje aan naast Knubbe. Het water was zwart, koel maar vooral nat. Bij Alwies werden we op een originele wijze gewezen op café An der Biberburg. Alleen het verband met de fiets ontging me een beetje. Onderweg werd nog een ree gefotografeerd en kreeg een oude schuur plotseling belangstelling. Dan nog even een pauze op een bankje in het bos met een lekkere pilsje erbij. De boog is niet altijd gespannen. Een oprisping herinnerde ons aan de gemarineerde haring. In het moerasgebied waren we nog nauwelijks eerder geweest. We vonden in een oud vervallen schuurtje allerlei attributen van een imker. Een klein kooitje voor de koningin was iets bijzonders. Verderop kwamen we een proefopstelling tegen van de universiteit van Osnabruck. Ik adviseer de studenten nog een aanvullende cursus te volgen: Achtergelaten Troep Opruimen. Sompige rietvelden, modderige paden. Vele bomen stonden naargeestig dood te wezen, alsof ze de snelweg al zagen aankomen. Af en toe zakte je langzaam tot de enkels weg in Duitsland. Maar het mooie voorjaarszonnetje maakte alles goed. De route van de snelweg liep precies over een groot weiland. Hier nam Bambam plaats in een jachtkanzel en gaf luide aanwijzingen die prompt met de harde wind werden meegevoerd. Dat viel nog niet mee, zo’n sliert papier in de wind recht te leggen. Yeti werd slim. O jee. Hij legde op het papier natte aarde zodat het bleef liggen. Het natte papier knapte echter zodat we achter de slierten aan moesten rennen. Geweldig idee Yet. Ondertussen zat in de verte hoog in een kanzel Bambam te gebarentalen. Links, links, tikkie rechts. Langzaam werd de kromme sliert recht. Eindelijk lag het op zijn plaats, hierlangs kwam de snelweg te liggen. Vanuit de kanzel maakte Bambam een heuse land-art-foto. Zoals gebruikelijk bij snelle kunst werd de sliert opgeruimd en in brand gestoken. We trokken verder. Achter een boerenerf waakte een enorme haan over zijn hennen. We kwamen op de grote weg en staken de Mittelradde over. Die volgden we een tijdje, er was namelijk een drijvend corpus gezien. Dat bleek een enorme Beverrat, een mannetje. De opblaaspop lag voor een stuw relax te drijven. Totdat het van Hakketee met een lange stok een duw kreeg richting opening. De dode Beverrat had zijn vrijheid terug en dreef richting Hase. Met een beetje geluk was hij eerder bij de Ketel dan wij. Onze pogingen om de toekomstige snelweg te volgen werd ernstig belemmerd door het landschap. Het moeras deed zijn best om moerassig te zijn en zat vol met oer. IJzer dat je in kluitjes zo aan de oppervlak kon vinden. Als het water dan gaat kleuren naar het vele ijzer dat hier in de grond zit leverde dat wel prachtige foto’s op. Onze route eindigde bij een brede sloot. Hier kwamen de genietroepen Bambam en Hakketee. Deze wierpen een paar grote takken in het water, daarover vervolgden we onze weg. Na even gerust te hebben bij een grote Fischteich kwamen we uit bij een brede sloot die eindigde bij Alwies Rolfes.  In het bouwland had zich een grondverschuiving voorgedaan waarschijnlijk door het vele water dat in de winter was gevallen. We liepen van hieruit terug naar de Ketel. Onze veldtocht zat erop. Het kampvuur wachtte. En een staldeur wil ook branden. Na genoeglijk een paar goudgele rakkers te hebben genuttigd kwam Bambam met een wokgerecht die stond in de maag, bij sommigen bleef het staan. Na enig wikken en wokken (grapje) gingen we in de Ketel om de dag in het bijzonder en het leven in het algemeen te evalueren. Pas diep in de nacht werd het wat rustiger.

Zondag 18 maart 2012

Terwijl Oei-oei een innige relatie met zijn knuffel onderhield stond de schoonmaakploeg vroeg op. D’r lag behoorlijk wat achterstallig onderhoud in de potten, pannen, glazen en bestek. Het ochtendontbijt werd klaargezet met de unieke smaakcombinaties. Opnieuw kwamen de gemarineerde haringen op tafel, niet dezelfden van gisteren hoor. Plus een mosterdpot om hierin wederom de knakworsten te swaffelen. Zachtjes naboerend gingen we op weg. De Klein Reussiestocht ging naar het zandgat om de biodiversiteit aldaar te bestuderen. Vanaf de dijk langs de Hase konden we een viertal reeën observeren die achter de Kolk in het veld graasden. Op de dijk zelf zagen we een boom waartegen de reeën heerlijk hebben geschurkt. Ach, het zijn ook maar uhh reeën. Altijd jeuk op een plek waar je niet bij kunt komen. Het zandgat lag erbij zoals een zandgat in maart erbij hoort te liggen. Stil en doods. In het gat zag Bambam een ijsvogel langsflitsen. Het kon aan de opgeboerde gemarineerde haringen liggen hoor, maar wij zagen niets. Wat we wel zagen waren sporen van crossers. Van die gasten die hun vrije tijd gaan besteden ten koste van de natuur. Achterin het gat liep de wal langzaam naar boven. Van hieruit had je een prachtige uitzicht over het zandgat. Deze gaat voor de snelweg zand leveren zodat de bodem nog twintig meter lager komt te liggen. Misschien niet zo gek. Nu hadden ze in het ondiepe water zo’n honderdtal afgezaagde boomstronken gedumpt. Niet bepaald een natuurlijk gezicht. Mooier is een diepblauwe binnenmeer. Uit het zandgat gekomen liepen we richting het Pratend Pad. Hier bood de Lente zich aan. Een bekende gezegde luidt: de Tjiftjaf kondigt de lente aan. En de Tjiftjaf kondigde zich aan, en hoe. Het was net alsof we een buslading van die tjiftjafferige verenbollen over ons uit gestrooid kregen. Helemaal in het lentegevoel dartelden we terug naar de Ketel. De natuur in Maart is nog niet mooi maar wel in blijde verwachting. Overal zie je lentebodes die de mooie tijd aankondigen. Wij werden blij en dorstig. Terug in de Ketel werden de laatste biertjes opengetrokken. Toen gingen we de spullen bij elkaar pakken en maakten we ons op voor de groepsfoto. We vertrokken naar Drenthe. Het werd weer stil in en om de Ketel. Een eekhoorntje rook voorzichtig aan een kwak witte wurmen die onder de Ketel lag. Macaroni afgieten is best nog wel moeilijk hoor. Moed broeders, struikel niet.                                Vliegend Hert

035_2

039_2

041_2

049_2

061_2

086_2

092_2

097_2

126_2

130_2

Bokweekend 2011.  Het dreigde een mistig weekend te worden die 18, 19 en 20e November van 2011 maar we hadden geluk. Nederland zat potdicht. Maar Duitsland niet, daar moesten we zijn. Na het traditioneel teveel aan boodschappen te hebben ingeslagen bij de Aldi en C1000 te Klazienaveen trokken we naar het land van Hermann. Een staalblauwe hemel zal ons de komende dagen ten deel vallen. Blijkbaar was Groß Dörgen verrukt toen we kwamen, bij binnenkomst in het dorp poseerde speciaal voor ons een Grauwe Kiekendief in haar onderjurk. Gewillig ging ze op een tak zitten en maakte een duikvlucht naar het weiland. Gretig werden hiervan foto’s gemaakt. In het bronsgroene eikenwoud van Groß Dörgen stond geduldig in het dichte struweel een mosgroene Ketel op zijn bezoekers te wachten. Wij bleken niet de enige bezoekers. Bij het openen van de luiken vluchten een dozijn spinnen, motten en meer klein grut alle kanten op. Hup, hup, plaats maken voor de zwijnen. Op een paar na werkten de beestjes allemaal mee. Die hingen een dag later boven de gebakken Hamburgers. Als ze niet oppasten vraten we ze d’r gewoon bij op. Het weekend in November gaat voortaan het BOKweekend heten. Naar het Bokbier dat alleen in deze tijd van het jaar verkrijgbaar was. We kregen het nog druk die vrijdagavond, op het avondprogramma stond sluiting na 24.00 uur en we moesten die avond ook nog op visite bij Malies. Deze was verjaard tot 49. Vier SusScrofa’s brachten die avond een sonate a capella aan Malies. We werden beloond met een verlegen giegel. Op de gedekte tafel stonden volle schalen met eigengemaakte cakejes en dergelijke. Een kwartier later waren die vakkundig leeggevreten. Een riedel Duits bier spoelde de laatste tafelmanieren weg. BURP, SCHEET,kom, we stappen maar eens weer op. De Ketel kreeg die avond een prachtige trofee erbij. Oei-oei had op internet een wandlamp besteld die de vorm had van een SUSSCROFA-kop. Die was zo mooi, die bleef de gehele nacht branden. Een trotse Oei ging ermee op de foto. Zie foto, ennuuhh, links is de bestelde kop. We waren een beetje opgewonden die avond, dat kwam niet van Malies maar van de trektocht. Die stond ons morgen te wachten. We gingen dit weekend de Lange Voeten Tocht (LVT) lopen. De digicamera van Vliegend Hert had na 10 jaar de geest gegeven (voor een prikkie te koop) en hij had zich een nieuwe aangeschaft, de Fusjifilm HS20 EXR ennogwat met een objectief-equivalent van 710 mm (kwijl, kwijl). Normaal onmogelijk om daarmee uit de hand te fotograferen, echter het apparaat had een stabilisator (teiltje). Na een lange vrijdagavond werden de kooien opgezocht. Nu kwam nog een fantastisch gadget van Vliegend Hert hem zeer goed van pas, namelijk een paar oordopjes. Het is inmiddels bekend dat wanneer de oren van Oei-oei, Yeti en Oehoeboeroe de hoofdkussens raken er allerlei pruttelende, ratelende, krakende, gierende mechanismes in werking treden. Ja hoor, even later stond de Ketel op zijn grondvesten te schudden. De rest van Groß Dörgen, inclusief de jarige Malies, schudden zachtjes mee. In het zachte schijnsel zag ik nog net een paar paniek-oogjes van een spin. Twee pootjes in de oren, de overige klampten zich vast aan het gordijn. Voor hem werd het een lange nacht. De volgende morgen begroette ons een waterige zonnetje in een heiige wereld. Gelukkig trok de mist snel op, een prachtig landschap ontrolde zich voor onze ogen. We namen de tijd voor een goed ontbijt en nog meer tijd voor een bezoek aan biechtstoel De Porie. Ook hier paniekreacties van spinnen, nu de pootjes in de neus. Tegen 11.00 uur vertrok de troep. De LVT begon. Allereerst brachten we een bezoek aan de Appeltuin. Hier lagen houten kasten, manden, rekken en dergelijke ter verbranding ende vermaak voor de komende zomer. We trokken de oude kampeerplaats op en zagen de eerste ree verderop in het veld. Langs de Hase zagen we door het struweel nog eens twee reeën die verschenen aan de rand van het Uilenbos. Na een paar tevreden knorren en een verholen vloek trokken we verder. Wat ons opviel, aan de overkant van de Hase waren alle Populieren gekapt. Was hier de Kettingzaag-scene van afd. Groen bezig? Nee, het bleek een onderdeel te zijn van een veel groter natuurplan in deze regio. De Hase gaat meer ruimte krijgen om haar overtollig water tijdelijk te parkeren. Hiervoor moesten de zomerdijken wijken. Tja, laten die Populieren nu net op de zomerdijken staan. Maak d’r maar klompen van. We trokken naar het zandgat. In het bruin-groen-gele landschap vielen af en toe struiken op met fel roze-rode vruchten. De Kardinaalsmuts. Hiervan werden macro’s gemaakt. Verder was elk graspolletje door spinrag ingepakt. Het spinrag was op zijn beurt voorzien van dauw. Het najaarszonnetje scheen er devoot doorheen en deed zijn best om er een kleurenmozaïek van te maken gelijk een kerkraam.

 In het grote zandgat werd geen zand meer afgegraven, het had daardoor zijn gele kleurenpracht grotendeels verloren. Duizenden boompjes en struiken waren daarvoor in de plaats gekomen. De natuur nam wederom bezit van dit gebied. Het zal echter nog tientallen jaren duren voordat het weer volledig hersteld is. Zoveel tijd hadden we niet dus trokken we verder. Langs het zandgat richting Bokeloh naar het VELD VAN HET EIKELTJESGRAS. Op de weg erna toe deden we een vreemde ontdekking. Het pad door het woud begon te praten. Van deze zeer bijzondere fenomeen waren Oehoeboeroe en Vliegend Hert getuige. Dit pad staat voortaan bekend als het PRATEND PAD. We zullen nooit ontdekken wat dit pad heeft doen laten praten. Hoewel er wel een vermoeden bestaat. Oei-oei had namelijk zich vlug uit de voeten gemaakt waarbij een sliert moerasgas hem onzichtbaar volgde. Bij Oei-oei werkt het net iets anders als bij een onweersbui, bij hem komt eerst het geluid, dan heb je nog 3 seconden. Na het Pratend Pad verscheen het Eikeltjesgras, een veld vol. Kort daarna verscheen een van de Altarmen van de Hase. Niet dat deze zelf naar ons toe kroop, wij liepen er tegenaan. Hier maakten we verscheidene herfstopnames. De gekleurde bladeren stonden er, met de zon op de achtergrond, als lampionnetjes bij. Genoeg te zien in de natuur, als je er maar oog voor hebt. In de verte doemde de kerktoren van Bokeloh op. Bokeloh was het keerpunt van de LVT. Om de grens van de geciviliseerde wereld aan te geven had een ambtenaar een hek bedacht met een draaigedeelte. Het leek meer op een ambtelijke dwaling. We maakten een foto van de Bokeloher Brucke. We gingen achter de kerk de dijk op waar een paar eeuwenoude eiken ons begroetten. De boomwortels hadden zich als leeuwenklauwen vastgezet in Duitsland. Op het plaatselijke kerkhof bezochten we enkele bekenden zoals de schoonvader van Yeti, de familie Wulf en Werner zijn moeder en broer. Voor Wulf, eens een machtige boer met een eigen smederij en koetshuis, was geen kandidaat goed genoeg voor zijn kinderen. Het gevolg was dat de familie Wulf uitstierf en een ver familielid met de poet streek. Nicht slimm, Wulfje. Na het bezoek aan het kerkhof was de kerk zelf aan de beurt voor een bezoek. Stil betraden wij de kerk en keken vol ontzag naar boven. Vliegend Hert fluisterde dat het orgel op een reuzenblaasbalg werkte. Het werd even stil, nu moet je met SusScrofa’s niet over blaasbalgen praten zonder fysieke gevolgen in de vorm van gereutel en gepruttel. Zachtjes rinkelde iets over de kerkvloer. Het was een spijkertje. Hugh? waar kwam dat spijkertje vandaan? We keken naar boven, we zagen een crucifix, de arm los van het kruis, de hand kneep de neus dicht. Razendsnel maakten we ons uit de voeten. Buiten gekomen zagen we aan de Römerstraße 1 een Kneipe. Het was Altes Gasthaus Giese, ons keerpunt in de tocht. Aan Frau kastelein vroegen we of we buiten mochten zitten. Een tel later zaten we in een prachtig najaarszonnetje te genieten van een pint bier ‘mit ein Kleinen’. Er volgde spoedig nog een pint, het leven werd gevierd. We trokken hierna over de HaseBrucke en vervolgden onze terugweg naar de Ketel. Het open landschap liet zich gewillig lenen voor herfstfotografie. Op de meest onverwachte plekken werden we getrakteerd op ongekende kleuren. Ook hier veel omgelegde Populieren. Het landschap werd er opener door. Met de late middagzon in de rug trokken we over de zomerdijk terug naar Groß Dörgen. Onderweg zagen we een opmerkelijk natuurverschijnsel, een boomparasiet. Enkelen van ons noemden het Maretak. Als een enorme takkenbol had deze zich vastgezet aan een hoge boomtak. In Nederland was deze allang door een bloemschikkunstenaar ingepikt.  We vervolgden ons pad, steeds meer gesneuvelde Populieren volgden. Overal lagen opgestapelde lijken, het ging steeds meer op een massaslachting lijken. Via het Altarm kwamen we terug op de Hase. Spoedig verscheen de ons bekende brug waar Uil en Oei nog even poseerden. Die avond trakteer de Oei-oei ons op een culinair hoogstandje. Een goddelijke Bokbier-bruinebonengerecht die zich voort bewoog op een aantal tenen knoflook. Heeeerlijk, Oei-oei had zichzelf overtroffen. De trektocht werd hierna nog eens flink nageëvalueerd. Gretig schransten we die avond in de vele sappige braadworsten die wederom werden weggespoeld met liters Bokbier. Langzaam veranderden we in stinkbokken. Die nacht klampte weer menig spinnetje aan het gordijn om niet door de luchtverplaatsing naar buiten te worden geslingerd. Die ochtend zaten in de Ketel vier uitgeruste zwijnen en een achttal doodvermoeide spinnen gretig op het ontbijt te wachten. Er werd gekozen uit een licht ontbijt bestaande uit broodjes met knakworst, hamburgers, eieren en braadworst. Natuurlijk rijkelijk gelardeerd met Unionsauce. Uil, nog iets nagroenend, had iets scherps meegenomen. Daar sneden we onze tong aan, niet te vreten. Wederom werden we verwelkomd door een strakke blauwe lucht met een waterig najaarszonnetje. Ons plan was om op de verharde weg te blijven zodat we onze voeten een beetje droog hielden. Even later liepen in het drassige bouwland richting de leegstaande boerderij van boer Wulf waarvan wij altijd dachten dat het boer Wolff was. Op het verlaten terrein werden foto’s gemaakt van het hoofdgebouw met zijn vele bijgebouwen. Kwade tongen beweren dat Snoeing, de Polizist die Dein und Mein niet uit elkaar kon houden en zodoende dacht dat een jachtvergunning hetzelfde was als een eigendomsakte, de boerderij al had geplunderd. In ieder geval is veel materiaal verdwenen van het Wulf-terrein en ligt nu opgeslagen bij een boerderij verderop richting Bokeloh. Het is me wat, laat daar Herr Schnoeing nu ook gezien worden. We wilden via het pad langs de spookboerderij het terrein verlaten maar werden geblokkeerd door een zondagse koe. Ze had haar nachtmaskertje nog op en met haar grof permanentje en haarextensie probeerde ze indruk te maken op Oei-oei. Die maakte een paar foto’s van de dirndl waarbij ze met haar lippen smakte en tochtig in de lens loenste. We wilden Oei-oei even alleen laten, even een moment samen. Maar Oei-oei mompelde slechts, ‘Tot cellofaans, sudderlap’. Snel stapten we over het prikkeldraad, niet rekening houdend met de lichaamsbouw van Oehoeboeroe. Volgens de Wijze Uil lag het niet aan zijn korte benen, het draad was te hoog. Een winkelhaak in de broek en een geile koe was het gevolg. Verderop stoof een ree achter ons langs. We gingen ervan uit dat de ree het pad zou oversteken en maakten van het pad alvast een foto. Zeg maar niets, wij vinden onszelf ook slim. Wederom werden we verderop in het donkere woud verrast door een wonderlijk fenomeen in de natuur. Bij de bosbeek hadden we een plek gevonden waar Boselfen een ontmoetingritueel hadden gehad. Vol ontzag keken we naar de boom met elfenbankjes. Allen geoefende ogen, zoals die van ons, konden dit bovennatuurlijke verschijnsel waarnemen. We maakten een foto van deze bijzondere plek zodat ook minder begaafden een poging kunnen wagen iets paranormaals waar te nemen. Het pad langs de spookboerderij gaat voortaan het ELFENPAD heten. Bij de Brucke over de Mittelradde viel ons een Fischteich op. Het was zwaar gebarricadeerd en voorzien van serpenten oftewel Navodraad. Blijkbaar had de eigenaar ook reeds kennis gemaakt met de Boselven. Op elke boom op het terrein had hij een huiveringwekkende koeiekop gespijkerd. Was nog dood ook. Petri Heil, Petri goeimiddag. We trokken snel verder. Bij Alwies Rolfes werd een Winterkoninkje gekiekt. Echt een watervlug vogeltje terwijl het toch een landdier is. Terug in de Ketel aangekomen werden nog een paar pilsjes genuttigd. Daarna pakte ieder van ons rustig zijn eigen spulletjes bij elkaar en werd de Ketel opgeruimd. Bekers, glazen, bestek, alles werd schoongemaakt. Bokweekend 2011 zat erop. We hadden het niet beter kunnen treffen met het weer. Wij hadden geen koeienschedels nodig. Op elke boom op ons terrein in Groß Dörgen hadden we in gedachte een herinnering gespijkerd. Maar deze waren wel levend.

We maakten ons op voor een groepsfoto.

Nog maar eens de timer van het fototoestel uitgelegd.

Als het lampje begint te flikkeren NIET NAAR VOREN LOPEN.

                                                                                                               Hugh??

Uiteindelijk toch een groepsfoto gemaakt. Moed broeders, struikel niet.                                           Geschreven door Vliegend Hert

23 september 2011. Het is twee voor negen als Yeti geheel tegen de gewoonte in een kwartier te vroeg bij Bambam op de dam verschijnt. In de auto van Bat nota bene! Volgepakt met isolatie materiaal als slaapzakken, kleding en polystyreenschuim. Bam was geheel onthutst door de vroege komst van Yeti en begon de bumsbullie “Hermann” aan te slingeren. Bam had met Hermann afgesproken dat dit pas om 09:10 uur zou plaats vinden. Zonder tegensputteren aanvaarde Hermann zijn aansporing tot galop en flux reden Yeti en Bambam met de Batmobile en Hermann naar Klazienaveen voor de nodige boodschappen. Twee uren daarvoor liep Hakketee de voordeur uit op weg naar Bat, die klaar stond met twee stokken en twee flesjes om de weg naar Groß Dörgen lopend af te leggen. De 35 kilometer naar Dörgen lagen voor hun open met een zonnige dag in het verschiet. Maar in plaats linksaf de kerklaan op te lopen liepen zij rechtdoor richting Vliegend hert zijn nieuwe stulpje. Jawel lezers, Vliegend hert is terug, Hoera! Vliegend hert had aangegeven zich weer onder de zwijnen te willen begeven en na ampel beraad door de andere zwijnen was Hert van harte welkom om het samenzijn op te vrolijken. Vliegend hert Had het pad weer gevonden en die wilde hij eens van heel dichtbij bekijken. Dus had hij besloten Hakketee en Bat te vergezellen tijdens de looptocht naar Groß Dörgen. Hij had zich net zo belachelijk uitgedost als zijn vrienden. Dat wil zeggen met twee stokken en twee flesjes die als niet ingedaalde teelballen om zijn heupen wiegden. Voort vrienden…voort! Ondertussen waren Yeti en Bam in de Aldi te klazienaveen om de meest noodzakelijke boodschappen te vergeten behalve het bier. Zij waren nauwelijks uitgeshopt of er kwam een telefonisch bericht dat ze weldra het eerste “rendez-vous” punt zouden bereiken. De griendtsveen huisjes te Schöningsdorf. De geschrokken kassierre in opperste verwarring achterlatend togen de volgeladen voertuigen naar Schöningsdorf waar we onze vrienden vergastten op een fijne bak koffie. Hert, die ongetraind de wandeltocht inzette, moest zich ter plekke ontdoen van enkele overbodige kledingstukken want de zon deed zich al flink gelden. Het was al bijna 20 graden, en dat om 10:00 uur in de morgen, reeds. Ook smeerde hij, aangespoord door Bam, zijn voeten overdadig in met nivea teneinde de wrijving in zijn sokken te voorkomen. Of dit effect had hebben we hem niet meer gevraagd. Na de koffie reden Hermann met in het kielzog Batmobile over de meervoudige heuvelen en bultenweg” richting Meppen. In Meppen werden nog worsten gekocht bij de Lidl, en Jagemeister bij de K&K. In Duitsland valt het toch minder op dat er twee heren op vrijdag morgen onorthodoxe boodschappen doen getuige de vriendelijkste glimlach van de kassière die ons luidkeels een “frohes wochenende” toewenste. Op de kampeerplaats aangekomen deden we eerst een plas. Daarna ontdeden wij de voertuigen van hun last en maakten een aanvang met het zetten van koffie voor de volgende pauze van onze drie Podagristen. Wreed werden onze werkzaamheden verstoord door een alarm. De telefoon van Yeti stond roodgloeiend. Hakketee vermeldde ons aan de andere kant van de antenne “ Vliegend Hert is mank, OVER! Kom hem halen , OVER! Onmiddellijk begrepen wij de boodschap en zo snel als we konden en mochten spoedden wij ons naar de afgesproken plaats. De windmolen in Groß Füllen. Via, via reden wij naar de afgesproken plek waar wij in de verte rookwolken zagen op doemen, en zes stokken. Het waren de schoenen van Hert die rookten en zijn voorhoofd dat dampte. Geschrokken dumpten we Hert in de ambulance en spraken hem geruststellend toe. Het is niet erg, je bent al over de helft, je ballen dalen wel weer in enz, enz… Het mocht niet baten, hij was met geen zes stokken meer uit de auto te slaan. Wij reden naar het tweede “rendez-vous” punt waar wij de lunch nuttigden. Zonder koffie, want die stond nog, in allerijl vergeten, op het vuur in de ketel. Na de lunch lepelden wij Hert weer in de Batmobile en togen naar de ketel. Daar aangekomen konden wij een welkomst knor niet onderdrukken en weldra zaten we bij een vuurtje de eerste blikken bier leeg te drinken. Hè, dat hadden we wel verdiend! Hert’s voeten rookten nog een beetje na maar dat mocht de pret niet drukken. Tegen een uur of vier liepen we maar eens naar de brug om te kijken of Hakketee en Bat de hadden weten weerstaan. Al wachtend kwam er een alleraardigst Duits mannetje aangefietst op een electrocyclist die verlegen was om een praatje. Hij sprak over de Hase en over “der Ingenieuren” die naar zijn mening “ganz beklopt” waren vanwege het feit dat ze de dode armen weer open gegraven hadden. Hij wist wel hoe het zat, hij woonde zijn hele leven al bij de Hase. Hij was in de Hase geboren! Wij dachten er het onze van en spraken verder over koetjes en kalfjes toen plotsklaps en onverwacht Hakketee en Bat op de brug verschenen. Een luide knor vulde het Hase-dal en alle flora en fauna dook even weg. Snel, snel bier! Verzuchtte Hakketee. Snel, voordat het te laat is! Net op tijd zaten we allemaal om het vuur en dronken snel een biertje. En nog een. Onderwijl brouwde Bam een pot met “chili non carne” Chili zonder vlees dus want dat hadden we vergeten. Desondanks lepelden we met luid gesmak de zwienepot leeg en lieten een klein boertje gaan. Zo laat het feest nu maar beginnen!! De oplettende lezer heeft reeds opgemerkt dat er een element ontbreekt in het voorgaande verhaal… Juist, Oeioei. Oeioei moest eerst nog aan zijn arbeidsverplichting voldoen, ware het niet dat hij met zijn specifieke kennis een vroegtijdig ketelwaarts kon forceren. Trouw als hij was liet hij zich niet onbetuigd en voltooide hij een dag met noeste arbeid. KIJK! Daar is onze vriend reeds en snel klonken de woorden, die al eerder het Hasedal vulden. Snel, snel, bier! voordat het te laat is! En al ras vloeide het goudgele vocht door de dorstige kelen. Ditmaal afgewisseld met Jagemeister en pinda’s. Ondanks de aangename temperaturen overdag moesten wij op een gegeven moment toch de ketel betrekken vanwege een snel dalende temperatuur na zonsondergang. Na enkele no-nonsens verhalen en wat serieuzere stukken uit eigen werk had de slaap greep op ons gekregen en vleiden we ons in de kribbe en vatten al ras slaap. Morgenstond heeft goud in de mond! Om negen uur had Bat reeds een ontbijt aangericht waar de Engelsen en de Amerikanen zich in de toekomst aan konden meten. Op niets was bespaart en de tafel bood ons de meest exotische specialiteiten. Brood, knakworst, augurken, eieren met mosterd een blikje bier voor de liefhebber met een sigaartje voor de echte liefhebber. Niets is te gek! Het was weer rennen wie het eerst bij het schijthuis was behalve voor Bam, want die had er zo zijn eigen filosofie over, de maïs moest ook groeien orakelde hij. Weldra waren we gereed voor een wandeltocht die zijn weerga niet kende maar we moesten wel op tijd weer bij de ketel zijn want Frau Hakketee kwam naar Dörgen om Hakketee mee te nemen voor een feestje van het koor. Jammer voor Hakketee, beter voor ons. Zo bleef er wel heel veel bier over voor de achterblijvers. On-y-va! De eerste stappen gingen naar de paardenweide richting squaw-valley waar Yeti met zijn geoefend oog binnen twee minuten fris gedekte koeien ontdekte. “Die bent zo tochtig dat ze je van 100 meter al bespringen” riep hij enigszins bevreesd. De route werd iets bijgesteld zodat wij met één sprong het hek konden bereiken. “Voor de zekerheid” zei hij semi-stoer. Aldus wandelden wij, ondertussen de koeien in een ooghoek houdend. Ineens viel ons oog uit de hoek naar een vreemd verschijnsel. Het waren “frosselties” aan een stokkie Het bleken parasiterende beestje te zijn die in de wilde roos een gastheer zagen. We schoten er een paar plaatjes van om de thuisblijvers hierover te kunnen informeren zonder dat ze ons vreemd aan zouden kijken. We namen aan het eind van de weide de scherpe binnenbocht van de Hase. Normaliter nemen wij de Ruime bocht waar het jachtkansel van Schnöing staat. Maar nu dus de binnenbocht welke met dicht met struikgewas is begroeid. We ontwaarden een strandje aan de hase-oever wat ons een prima plekje leek voor een koel biertje. Aldus geschiedde. Bam echter, had eerst een andere bezigheid voor ogen. Het bemesten van de maïs. Rij 16, stoel 268 was aan de beurt. Hij mestte alsof het een aard had en met een brede glimlach en een strook wc-papier als markering bij de gepleegde fertilisatie voegde hij zich bij zijn vrienden, die zich moedig door de pilsjes sloegen, en Bam sloeg mee. En door. Na deze interruptie volgde er een volgende. Nooit zouden wij een keer ongehinderd door kunnen lopen zonder weer een of ander onderwerp te ontmoeten wat om aandacht vroeg. Dit keer waren het witte ballonnen met daaraan een kaartje met daarop het verzoek te reageren met een email richting ene “Just en Married”. Deze personen, vermoeden wij, waren eerdaags getrouwd en daarom waren er ten teken van feestvreugde ballonnen opgelaten met daaraan de voorgenoemde kaartjes. Met onze mobile devices poogden wij een email richting de stakkers  te zenden maar de techniek liet ons in de steek. Vooruit, we lieten de ballonnen vrij en staken de kaartjes bij ons voor een poging op een later tijdstip. Tussen de tweede leg maïs en de wintertarwe liepen we richting Wolff en twee prikkeldraden later stonden we bij een bouwval, of liever ruïne wat vroeger een trotse boerenschuur was. Gemaakt volgens eeuwenoude tradities, met wilgentenen en koeienpoep, Eikenhouten gebinten van eigen kweek en zelfgebakken dakpannen. Nu was het slechts een schim van de ooit zo kloeke schuur die onder zijn sterke schouders de oogst te beschermde. Maar niet getreurd, we spoorden Hakketee aan een heldhaftige pose in te nemen om toch nog wat kloeks op de gevoelige plaat te krijgen. Als een ware James Dean leunde hij tegen de oude eik die het allemaal zag gebeuren. Zijn gestel kraakte bij het zien van bovenstaand tafereel en hoopte dat het snel voorbij was. Na een plas liepen wij via de kirchenweg terug naar de ketel waar het bier te popelen stond overdatum te geraken. Inmiddels was het tijd geworden afscheid te nemen van Hakketee. Bij het horen van het motorgeluid van zijn oude trouwe Opel met daarin Frau Hakketee spoedde Hakketee zich naar de bierblikkenstapel om er nog snel eentje te openen met als bedoeling de tijd iets te rekken, het mocht niet baten, Frau Hakketee maande haar echtgenoot tot het snel achteroverslaan van het kostelijk vocht en na diverse dingen te zijn vergeten reden zij het pad naar de buitenwereld af. Zo, nu de rest van het bier. Plotsklaps kwam Bat daar met een tas aansjouwen waarvan de inhoud deed vermoeden dat er een gitaar inzat. Eigenlijk hoopten wij dat er een geweer inzat of iets anders spectaculairs. Maar nee, onze fantasie werd in de kiem gesmoord. Het bleek toch een gitaar te wezen waar Bat zich de in alle rust van zijn huiselijke ketel, zich het vel van de vingers had geoefend met als doel tijdens het zaterdagmiddagkampvuur een schitterende serenade ten gehore te brengen. Na enige stemming makerij waarbij de toehoorders luid applaudisseren begon het concert pas echt. Geheel eigen interpretaties van een groot allooi bekende muzikanten geselden de oren van de zwijnen die op dat moment toehoorden. De tranen sprongen ons in de ogen en niet alleen van de rook van het kampvuur. Bat daarentegen ging geheel op in zijn muzikale kampvuurbeleving en speelde als een waar wereld artiest de sterren van de hemel. Voor de toehoorders was er geen ander alternatief dan bier drinken en mee neuriën. Na het onverwachte concert begon de afterparty. Het bier vloeide rijkelijk en spontane sessies met ter plaatse verzonnen liedjes over “Ietje met de stieve nekke” galmden door het Dörgense landschap. Het enige wat er ontbrak aan de afterparty waren de zogenaamde “bandhoeren en groupies” maar dat deerde niet want we hadden elkaar toch… Wel wel, wat weer een belevenissen je zou er honger van krijgen. In de krochten van de keten vonden wij nog een voorraad van de roemruchte zilveren puuties die een instant aardappelproduct bevatten. Samen met de siepels, knakworsten, leverworst uit een glazen pot brouwden Oei en Bambam hier een voedzame maaltijd van. De smaak was niet echt om over naar huis te schrijven maar met een beetje tabasco en ketchup en natuurlijk een blikje bier schrokten wij gezamenlijk de pan leeg. Op naar de het volgende programmapunt. Het “voetenomhoogdutjesmoment” ingeluid door een kruidenbitter om de vertering te bevorderen. De vroege avond begon traditioneel met koffie van een sterkte waarbij je na uren nog stuiterend door het leven gaat. In combinatie met nog een hartversterkertje reduceert dit effect tot een gemoedelijk semi-intelligent gedrag waarbij filosofische onderwerpen ter sprake komen die anders onaangeroerd bleven. De avond vorderde dus met quasi wetenschappelijke wetenschappen en nieuwe inzichten op de toekomst. Poe poe, daar word je moe van, eerst maar eens slapen. Hersenen zijn immers de grootse energieverbruikers van het lichaam en moeten dus regelmatig rusten. Slaap wel zwijnen. De volgende ochtend schrok ik wakker van een aardbeving. Nadat ik verschrikt de gordijntjes van Hermann opzij geschoven had zag ik de smalende gezichten van mijn vrienden. Na voorgaande avond met serieus gefilosofeer maakten ze nu een gebbetje door de Hermann wild heen en weer te schudden met als doel mij deelgenoot te maken van een woest ontbijt. Dit lukte wederom, en na enig ge-tandenpoets met de zure bommen was het weer een steeple-chase naar de porie die reeds met gesloten ogen stond te wachten op het onvermijdelijke. Na het toilet te hebben gemaakt en met de schoonste glimlach elkaar te hebben aangekeken vertrokken wij voor een tocht aan de overkant van de Hase, rechts van de brug naar beneden, met de stroom mee. Weldra stonden wij oog in oog met de meest mooie dingen die moeder natuur ons heeft gegeven. Kardinaalsmutsjes met een verbijsterende kleur, spinnenwebjes met dauwdruppels tussen de grassprieten die het licht in vele kleuren brak en keutels van een paard. Voorts zagen wij vele sporen van beveraktiviteiten zoals sleepsporen vanuit het bos en glijbaantjes de Hase in. Het zijn toch zulke aardige beestjes! Plots sloegen wij linksaf om langs de dode arm te gaan lopen. Het spring balsemien sprong dat het een aard had en wij hopsten dartel mede. Wederom zagen we het noeste werk van Ed en Willem. Een boom die reeds in verre staat van omknaging verkeerde. Met vereende krachten poogden de zwijnen het klusje af te maken, wat niet lukte. Bij nader inzien wijten we het staken van deze poging aan: een met darmgassen gepaard gaande peristaltische beweging die vroegtijdige ontsnapping van fecaliën ten gevolge kan hebben. Een juiste keuze om het klusje aan de bevers over te laten. Aad het eind van de dode arm gingen we het dijkje over en stonden we oog in oog met de Hase ter hoogte van de overstort klep. De muurtjes nodigden ons uit te gaan zitten en het zonnetje deed er een schepje bovenop. Weldra hadden we een goudgele rakker in de handen en proostten we op van alles en nog wat. Vooral op het weer want dat was ons welgezind. Tevreden knikten we naar elkaar en lieten en gezamenlijke scheet. We zagen dat het goed was. Via het schouwpad liepen we terug naar de brug en staken de Hase over. Bat ging rechts met darmperikelen, Hert,Oei, Yeti en Bam gingen links. De kampeer terreinen moesten nog geïnspecteerd worden na geruchten over hopen afval en wan-kampeeraktiviteiten. Er lagen nog zoveel resten van bewoning dat archeologen over 5000 jaar zouden veronderstellen dat er een stad geweest moest zijn. Waarna er jonge onderzoekers op zouden promoveren en zo het geschied vervalst is. Dat leek ons niet zo’n goed plan en ter plaatse maakten wij een beleidsplan voor de komende 10 jaar. Dan hoeft Berend dat niet meer te doen zodat hij meer tijd kan besteden aan het beheer van het zo kwetsbare weide gebied met aangrenzend naturschutzgebiet. Zo dat is ook weer klaar. Na enige “fungus shots” en het gedag zeggen van een eenzame kampeerder gingen wij ketelwaarts waar we Bat met een gelukzalige glimlach bij het vuur zagen zitten. Tijd voor een biertje dus. En worst!! Naarmate de middag vorderde werd het later en later zoals het klokje ook thuis zou tikken. Dus deden we nog even wat experimenten met afgesloten blikken en een kampvuur waarbij spatten van diverse blikinhouden vrolijk in het rondte spetterden. Het geheel ter leringh ende vermaek van de uitvoerenden. Hahaha riepen zij vrolijk onderwijl elkaar high five’s toebedelend. Ondertussen rende er alweer een zwijn met een vers blik naar het vuur. Time flies when youre having fun. De voorraden worst werden nog even weggewerkt en aan het bier kwamen we niet meer toe. Dat moest dan de volgende keer maar. Er moest nog afgewassen worden. Zoals de Belgen plachten te zeggen “ Een propere ketel is een parel in het woud” gingen wij de ketel kuisen dus. En na enkele ogenblikken glom alles weer als een keutel in de maneschijn en goedkeurend gaven we elkaar een veelbetekenend knikje. WIJ, de zwijnen van het Dörgense woud zagen dat het goed was!! Mooi, dan kunnen we nu naar huis. Nog even een groepsfoto met de raket (raket???) en de voertuigen konden gestart worden. Bam keek even bezorgd naar Hermann maar dat bleek ongegrond want Hermann startte bij de eerste slag. Victorie! Anders was het met de Batmobile. Die vertoonde nog geen half slagje, niet eens een klikje. Beteuterd keek Bat naar de motorkap en na enige kustgrepen met kabels en Toyota’s gromden de 6 zuigers in hun geoliede cilinders. 200PK’s steigerden in de machtige Nissan en weldra ploeterde de Nissan zich door het ruwe land… Het hek sloot achter ons en we zwaaiden nog even. Dag dag Vriendelijk landschap Bomen die zwaaien Bloemen die juichen Vogels die fluiten Het liefst ben ik in Groß Dörgen En dan buiten… Bambam 2011

Vrijdag 11-03- 2011 Zoals gewoonlijk moest er nog vlak voor de tijd van alles worden geregeld, en was het onduidelijk wie morgens, middags of avonds heen gingen. Uiteindelijk werd het duidelijk dat Bam Bam en the Bat morgenvroeg kwartier gingen maken en ook de foerage voor het weekend gingen halen. Bam had de avond er voor zijn Bumsbullie “Hermann” uit de winterstalling gehaald en om 9:30 bij the Bat afgesproken. Deze stond op dat tijdstip klaar en zag Bam met Hermann aankomen. Maar deze bleef midden op de weg staan zonder dat er van de tegenovergestelde richting verkeer aankwam? Het aanzetten van de richtingaanwijzer was de zwakke accu van “Hermann” fataal geworden. De koude winterstand had nog net gezorgd voor het starten maar nu moest hij eerst aan het infuus. Naar eerst nog met een startkabel en de tweede accu van Hermann geprobeerd weer leven in hem te krijgen, werd de Batmobiel gestart en eerst de sleutels bij Yeti in het dorpshuis en de acculader bij Bam thuis gehaald. Hermann stond ondertussen nog half op de straat geparkeerd.En nu moest het echte werk komen. De Batmobiel werd er naast geplaatst, en de met een ronkende V6 en startkabels werd Hermann gereanimeerd. Snel alle bagage in de “Bullie” en gaan met de banaan. Omdat er vorig weekend nog meer dan 50 liter bier was blijven staan hoefden we hier ons geen zorgen te maken over bier kopenen werden de inkopen in Meppen gedaan. Ondertussen kon Hermann zich weer mooi opladen. Nadat alle inkopen voor het weekend in de auto lagen konden we op naar het kampterrein. Aangekomen werden de deuren en ramen opengezet en was het tijd voor een pilsje. Hadden we wel verdiend dachten wij. Grote paniek vwant de grote stapel halve liters die we in het najaar hadden achter gelaten was volledig opgelost. De schrik sloeg nu hard toe, geen bier! Yeti werd gebeld en deze legde rustig uit dat hij een voorraadje mee had genomen voor de nieuwjaarsreceptie en hij Oei Oei wel even zou bellen dat deze wat meenam. Als twee alcoholica’s die bij het Leger des Heils waren terecht gekomen gingen Bam en The Bat op zoek. Gelukkig in het schuurtje stond een koelkast met nog een redelijke mondvoorraad. Gelukkig, gered!  Onder het genot en een pilsje werd het laatste wereldnieuws door de heren doorgenomen en werden we naar een tijdje opgeschrikt door de komst van Yeti. Die kwam direct met een tree van 24 halve liters binnen en verklaarde direct maar “ loop even mee want ik heb de hele kofferbak volstaan”.  Het werd al weer gezellig en over allerlei zaken gesproken. Ook Haketee kwam in de loop van de middag aan en het wachten was alleen nog op Oei Oei en Uil. Na het eten tegen 19:00 waren ook deze beide laatste heren aangekomen en toen de vele weekendtassen en jassen binnen was. Kwam Oei niet met met één treetje bier maar met nog twaalf zodat de biervoorraad tot het plafond reikte. “dat wordt drinken kerels!” riep uil en trok gelijk een halve liter los.  Hierna vond Uil het nodig dat zijn openingswoord zou worden gesproken; “want anders heb ie stellegie zwienen te veul drank op en ben ik een uur bezig” Sus scrofa weekend 11-12-13 maart 2011. Bespreken van een vogelverhaal, genaamd “Vogels in het Ericaase Bos, beter geen dan deze” op de site van “ericalekkerwater.nl” waarvan de auteur ene Janus Adrianus Setz is. Het speelt zich af in Gunderland. Het mooie is dat dit verhaal overeenkomsten heeft met het verhaal waarin wij als zwijnen leven en leefden. Maar waar in elk zwijn in eens een Koolmees, Pimpelmees, Buidelmees, Putter, Huismus, Winterkoninkje of Heggenmus is. Deze namen vrij vertaald luiden, Yeti, Uil, OeiOei, Batman, Vliegend Hert, BamBam en Hakatee. En waar “Gunderland staat “Duitsland” zou kunnen staan. Dit weekend heeft als thema ROOFVOGELS. Het programma heb ik net als het novemberweekend gehouden. Vrijdagavond/nacht lok een echte uil. Dus vroeg op, observatie bij Berend vanuit de schuur. Beschrijving van de Roofvogel maken, b.v. vanaf een foto. Als het droog is gaan we het veld in. Spot roodwild of zoals de duutser zegt Rotwild. Maar het allerbelangrijkst is, maak er een mooi weekend van. Het is zo weer september en dan november voor de liefhebbers. Nou zwijnen ik zou als voorzitter willen zeggen “Weidmanssheil” of zoals de jager zegt goede jacht. Uw”UIL” heeft gezegd.  Gelukkig heeft hij zijn speed s aan uw scriba meegegeven want het laatst ging onder in allerlei geroezemoes van allerlei leden die allemaal hun verhaal wilden doen naar deze winterstop. De rest van de avond werd geprobeerd om een aanvang ten nemen op onze grote voorraad bier en braadworsten. Zaterdag 12-03-2011 De Oude Uil was al vroeg uit de veren en joeg iedereen in het gareel . Hij was namelijk volledig uitgerust en zou dit zien laten. Observeren gaan we. Besloten werd om na het ontbijt te gaan kijken bij de boerderij van Wolf . Want de twee oude zusters van de nog leven zijnde broer en zusters Wolf waren ondertussen opgenomen in een verpleeghuis en onze goede vriend Schnoeing had een verbod gekregen om zich nog bij boerderij te begeven. Er was een slagboom met slot geplaatst zodat je er niet meer met een auto bij de hoeve kon komen. Maar als je zo’n wezel bent als Schnoeing dan verzin je wel wat en laat je de oudjes in het Altersheim een briefje tekenen zodat hij alles weer mag. De wettelijke erfgenaam kan dit alleen weer ongedaan maken door een juridische procedure. Wat nu weer loopt. Bij de slagboom aangekomen kwamen we nog een nare val van Schnoeing tegen met twee schedels als lokaas. Naar de slagboom zijn we richting het koetshuis gegaan en daarna na de Dörgenerbeke. Hier loopt ook nog een stroomtje in die ontstaat in de weilanden voor de boerderij voor Alwies Rolfers. Deze hebben we eerst door het bos en daarna in de weilanden gevolgd. Uiteindelijk kwamen we dicht weer bij de straat naar Wolf weer uit waarin een kolk water opwelt. Twee Nijlgansen hadden dit al opgeëist, maar met onze komst namen ze toch de wijk. Ondertussen hadden een aantal het al aardig warm gekregen, want de temperatuur was aardig gestegen naar een koude morgen. Ook kregen er een paar (na?)dorst. zodat besloten werd om terug te gaan naar de ketel en wat minder jassen aan te trekken. Om niet gelijk een klein reusies tocht er van te maken en direct aan de bier te gaan werd besloten dat de rugzak van Bat maar vol moest met Bier Voor Onderweg (BVO otje). Maar eerst nog eentje genomen van die koude jongens. Weer op pad zijn we de Hase stroomopwaarts gevolgd vanuit het kampterrein. Langs de oevers kwamen we diverse sporen tegen vn o.a. bevers, maar op de zandbank in de bocht van de Hase troffen we hele leuke aan. onder andere van een Waterhoen en een Bisamrat. Observators zoals we zijn moest dit natuurlijk op de gevoelige chip (vroeger de gevoelige plaat), en overal doken we in het zand en maakten foto’s. Aan de andere kant van de bocht troffen we een oude beverburg t in de wal aan. en even verder op een hol in de wal met allemaal mosselschelpen. Deze waren we al jarenlang tegengekomen en waren er tot nu toe niet over uit welk dier hier nu verantwoordelijk voor was. We hadden in het verleden al eens geopperd van een wasbeer, omdat de schelpen altijd aan de oever lagen. Maar het meest waarschijnlijke is de Europese Nerts. Omdat deze een spoorprent laat zien van 4 tenen. Dit ten opzichte van een Otter of wasbeer die een prent van 5 tenen laten zien. En omdat we weten dat tegelijk met de bevers in dit gebied ook deze nertsen zijn uitgezet, is dit dus niet geheel vreemd. Ook op zijn menu prijken schelpdieren. Onze tocht ging weer verder langs de Haseoever en ook hier zagen we sporen van de bever door takken waarvan de barst was afgeknaagd. Ter hoogte van de weilanden hebben we de Hase verlaten om een kijkje te nemen of onze Statlich Angestelte Oberforstverwalter Schnoeing ook de vernielingen die hij had aangericht op een ander zijn grond weer had hersteld. Maar eerst tijd voor een BVO otje want het zonnetje scheen zo mooi en bij sommigen was de kookgrens weer bereikt. Er werd neergestreken op het gras en de rugzak werd open-getrokken. Naar een welverdiende pauze welk werd opgeluisterd met menig boertje konden we verder. Even verder op schrikten we een ree op die was blijven liggen zodat al twee van ons op 1,5 meter langs haar waren gekomen. Want het was een hinde die al behoorlijk uitgezet was en waarschijnlijk haar nestplaats hier had bedacht. Nog even gekeken maar er lag niets. Onze Statlich Angestelte Oberforstverwalter Schnoeing had de Ententiech nog niet in oude glorie hersteld en wij trokken verder. Over de weilanden naar de Hase en hiermee de grote bocht afsnijdend. Hier vonden we nog een weerballon. Waarvan Bam dacht nog een parachute te kunnen maken. Maar veel zweefeigenschappen had het niet meer. Terug naar de OK-Corral, waarna we richting de hoeve van Wolf zijn gelopen. Hier hebben we nog even gekeken bij een oude schuur waar Bam in het verleden een camouflagenet had gezien. Maar deze was in een zoverre staat dat we er niets aan hadden. De schuur was al gedeeltelijk ingestort en het laatste overeind staande werd gebruikt voor brandhout opslag. Wel kon je mooi de oude manier van bouwen zien die in onze streek normaal was met grote eikenhouten balken met daartussen wilgentenen gevlochten en daar tegenaan leem met stro en mest. Langs de oude Kruisweg zijn we weer richting het kampterrein gegaan. Waar het tijd werd voor een biertje en het eten. Naar het eten werd besloten twee matrassen te verbranden die over waren. Maar even gewacht tot de zon onderging zodat de zwarte rook niet direct opviel. De ene brandde zo vel dat het gras in de omgeving van de kampvuurplek vlam vatte. Welk Yeti deed besluiten om met een noodgang met een Jerrycan rond de kampvuurplek te gaan. De hitte was zo enorm dat zelfs het windscherm en plastic glazen die op de picknick tafel stonden waren gesmolten. De avond werd verder gespendeerd om een gat te
slaan in de biervoorraad en daarbij een braadworstje. Gegaard op de automatische worstgrill. Zondag 13-03-2011 Naar opgestaan en voorzien van een paar zakspanners konden we weer op weg voor een kleine tocht. Deze ging aan de andere kant van de Hase langs richting Kamphaus. Naar de bocht met de zandplaat in de Hase gingen we op Kamphaus aan waarnaar we verder liepen richting de straat naar Bohkelo. Hier zijn we halfweg afgeslagen het bos in. De oude Uil vond nog een muurdecoratie die volgens hem wel kon worden gebruikt aan de ketel voor een blikje bier op te zetten. Door het bos en langs een groenstort zijn we richting Hofe gelopen waar de boer die langs het oude kerkpad naar Dörgen een nieuwe stal had gebouwd. Deze hebben we maar even bekeken. En ons verwonderd over deze moderne stallen. Ook dit houd je niet tegen. Langs het oude kerkpad zijn we teruggelopen naar de Ketel. Tijd om langzaam op te ruimen en water te koken op het Kampvuur. Hakatee stelde de driepoot op en vulde de ketel met water. Het vuurtje werd hoog op gestookt. Toen moest de ketel nog even goed op het vuur worden geplaatst. Wat faliekant mis ging en resulteerde dat de gehele inhoud over het vuur ging. Dan maar weer opnieuw beginnen. Ondertussen hadden the Bat en Oei Oei de foerage voorraad nagelopen en hier kwamen een paar blikken snert naar boven die over de datum waren. Het vuur was ondertussen weer hoog opgestookt, zodat deze wel op het vuur konden. Na dat iedereen een veilige afstand had genomen was het wachten. De eerste begon mooi te bollen en vloog vervolgens met een boog over de picknick tafel, zijn groene inhoud achterlaten. Dit ging mooi en de andere twee blikken volgden. En omdat dit nog niet genoeg was moesten er later ook nog blikken bier op. Opgenomen door diverse camera’s kwamen er sommige blikken boven de bomen uit. Toen we deze lol hadden gehad werd het serieus tijd om de boel bij elkaar te pakken. Naar dat alles weer in de auto’s was geladen namen we afscheid van elkaar en bedankten elkaar voor weer een geslaagd weekend. Op naar het observatieweekend in mei. NOBST deed het weer! The Bat

Het weekend begon voor twee van ons weer vroeg. Hakatee en the Bat zouden voor de derde keer van Erica naar Groß Dörgen lopen, een afstand van zo’n 36 km. En Bam Bam had aangeboden om met zijn kampeerbus als bezemwagen op te treden. We hadden de gehele vrijdag hier vrij voor, want twee andere leden Jety en Oei Oei kwamen pas nachts. Reden hiervoor was dat een klassieke zangeres (oomzegster) kwam optreden in Erica. En de Wijze Uil kwam geheel niet omdat hij zelfs zo wijs was, om een dubbele boeking op dit weekend te zetten. Maar goed om 7:00 morgens vertrokken Hakatee en the Bat richting Duitsland. Tot een uur of acht bleef het droog maar daarna begon het te miezeren en te regenen. Dit duurde tot een uur of tien toen we bij de Griendsveenhuisjes in Schönighsdorf waren. Hier ontmoeten we ook Bam Bam weer die ondertussen een gedeelte van de boodschappen had gedaan en ons al 4 km verderop had verwacht. Dit gaf hem een mooie rit over de Jagerstraße met zijn bulten en gaten. De tweede keer dat we elkaar weerzagen was tegen 12:30 bij Groß Fullen waar wij de middagpauze hielden. Omdat Bam wat laat was i.v.m. wegbrengen boodschappen spraken we af om elkaar weer te ontmoeten in het café bij het station van Meppen. Toen de beide wandelaars over de brug van het Emskanaal kwamen en door de Bat weer eens te vroeg afsloegen zagen ze Bam al staan aan de oever om een foto van hen te maken als ze over de brug kwamen. Hij was net te laat want de heren waren er al over. Toch nog goed dat die Bat verkeerd afsloeg anders had hij daar een kwartier staan wachten terwijl de wandelaars al achter een pilsje zaten. Die konden we nu gezamelijk nemen. We bestelde drie pilsjes, twee half liters en een kleintje. Waarop de bedienster die het niet helemaal begreep vroeg “Drei Gleiche? “ waarop Hakatee de verwarring nog eenns vergrote, door te antwoorden “Nein! Nur Einen Gleich!” Gelukkig kon Bam de bedienster duidelijk maken dat we eerst maar twee groten en een kleintje moesten hebben. Naar twee pilsjes was het tijd om verder te gaan. Hakatee had honger gekregen van de aperitief zodat ze naar 600 meter verder al weer in een Imbiss stonden en een bord patat met een Curryworst stonden te bestellen. Gelukkig hield Hakatee de Bat tegen anders hadden we ook nog bij Giesen in Bokhelo aangegaan want we waren al laat. Tegen 16:30 kwamen we pas aan op onze kampplaats nadat we eerst op de brug nog even met een High Five onze overwinning hadden gevierd. Maar ook Bam Bam had voor de lopers een verrassing in petto. Hij had namelijk speciaal voor de beide lopers een medaille gemaakt. Waar de heren heel blij mee waren. Terwijl Hakatee en the Bat nog genoten van de mooie medaille en een pilsje was Bam al bezig met het eten. Hij had voor alles gezorgd inclusief het water voor weekend. Wat hem op volgende opmerking van de schoonzuster van Jety kwam te staan. “Wehr is dan mit dem BumsBullie? Welk Bam toch wel beledigend vond voor zijn kampeerbusje die hij liefdevol “Hermann” had genoemd, nadat deze hem deze zomer boven naar het “Hermannsdenkmal” had gebracht. Maar even later stond er Chili Concarne met echte pepers op tafel. Die laatste moet je zonder pitjes eten, welk de Bat wel deed en direct zwetend een halve liter achterover drukte. Na het eten begon Hakatee met een kampvuurtje welk al gauw door de regen werd achtergelaten. En we de avond in de ketel hebben voortgezet. Waar we wilde plannen maakten hoe we het interieur van de ketel er uit zouden laten zien. Tegen tienen kon Bat het niet meer bedwingen als oudste moest hij het thema van dit weekend bespreken “Paddestoelen” Zowel hij als Hakatee hadden een boekje meegenomen en de raarste namen rolden even later over de tafel. Toch maar even de achterban bellen of die misschien de namen konden verklaren. Deze waren net uit het klassieke gedeelte van de avond en gingen onderweg. En nu met allerlei vragen van; ‘gaat het daar wel goed? Tegen 23:30 waren ook Oei Oei en Jety aanwezig maar had de Bat ondertussen zijn gordijntjes dicht gedaan. Ook Bam Bam en Hakatee volgden gauw en zodat De beide laatst gekomen heren het alleen verder moesten uitzoeken. Zaterdag: Tegen 2:30 bleek er rust te komen Jety viel in slaap onder het gesprek met Oei Oei, wat kan de natuur toch een invloed hebben!. De heren besloten te gaan slapen. Dit commando was voor Jety genoeg om gelijk als een buitenboordmotor te gaan ronken. Met zijn oorverdovend kabaal hield hij menigeen die nacht wakker. Alleen Bam niet want die had een rustig plekje opgezocht in zijn “Bullie” Tegen 7:30 had The Bat genoeg van het gesnurk. Hij ging het ontbijt voor bereiden. Een stevig ontbijt compleet met braadworst. Onder het natafelen werden we opgeschrikt door het geluid van een motorzaag en daarna een donderend geraas van een vallende boom. Tijd om op stap en onderzoek uit te gaan. We troffen bij de boerderij van Berend Rolfers de omgevallen boom en ook de Werner de zwager van Jety aan die net een reusachtige eik had geveld. Nodig voor de uitbreiding van de inkuilvoer capaciteit. Zij begonnen gelijk met ons over dat onze vriend de “Staatlich Angestelte Oberforstverwalter” zo maar op de grond van een ander een “ Ententeich” had uitgegraven. Dit moesten wij ook zien. Met onze camera’s en onder begeleiding van prachtig weer gingen we op stap. Direct al kregen we de eerste paddestoelen in het vizier. Die gelijk op de gevoelige plaat werden vastgelegd en gedetermineerd. Er stonden dit jaar zoveel paddestoelen in het bos, er was namelijk een natte nazomer geweest, dat je moest oppassen om als je er een wilde fotograferen je niet gelijk op een ander stond. We naderden dan ook langzaam de plek die door de Herr Snoeink was aangetast. Dit overtrof ook onze verbeeldingskracht. Meneer had een stuk natuur met een kraan laten uitgraven zo’n 150 meter op een ander zijn grond! Nadat we achter de boerderij van Wolf verder waren getrokken, en steeds werden opgehouden door nieuwe paddestoelen, kwamen we bij de oude jeugdherberg. Hier stonden een paar hele grote parrasolzwammen. Welk door ons moesten worden vastgelegd evenals de omvang. Hakatee kwam op het idee om zijn vinger dwars door een hoed te steken zodat je een goed beeld had van de omvang. Via het bos langs de Hase kwamen we bij Alwies Rolfers terecht en nog genieten van het mooie weer werd de terugtocht aanvaard. Tijd voor een vuurtje en een pilsje. Ondertussen waren we er achter gekomen dat we geen warm eten hadden ingeslagen voor de zaterdag zodat dit improviseren werd. Met een meesterkok als Bam Bam onder ons was dit geen probleem. En een uurtje later stond een voorgerecht met gekruide tomaat en hoofdgerecht van stampot met siepel en Chilisaus op tafel. Gesmuld hebben we . Naar het eten hebben we ons geschaard om het kampvuur en zijn er nog een paar omgevingsplaatjes gemaakt bij zonsondergang. Toen het echt donker was bleken er bosuilen in de buurt te zitten. Hun geroep was in de verte te horen. Dit bracht de Bat op het idee om een applicatie op zijn iPhone te starten met vogelgeluiden en hier de bosuil met zijn eigen geluid te lokken wat wonderbaarlijk werkte. Binnen de kortste tijd zaten twee uilen in onze omgeving en gingen als gekken te keer tegen de elektronische uil. En brachten spectaculaire duikvluchten over ons heen te weeg welk wij probeerde te volgen met Jety zijn nachtkijker en de camera’s. Maar omdat deze vogels geruisloos vliegen waren we iedere keer te laat. Toen het vuur tegen 1:30 langzaam doofde hebben we ons teruggetrokken in de ketel. Het was namelijk behoorlijk koud. En werden de slaapzakken opgezocht. Zondag: Naar iedereen te hebben gewekt, ook Bam door middel van de winkelbel, voor het eten. Konden we op stap voor de “Klein Reusies Tocht”. De fotocamera’s en een dikke trui mee want het was niet alleen koud maar ook mistig. Als eerste hebben we de “HollanderPlatz” bezocht om te kijken of de stamtafel van het scoutingkamp er nog stonden. Jawel en vele paddestoelen, paddestoelen, paddestoelen. Weer anderen als we zaterdag hadden gezien, en weer ander lichtomstandigheden zodat er weer flink moest worden ingesteld om de natuurlijke kleuren op de gevoelige plaat te krijgen. Via de “Alt Arm” waarvan het paadje langs het water behoorlijk de laatste jaren is veranderd. Er groeit steeds meer riet en het paadje is bijna onbegaanbaar geworden. Wat ons wel opviel was dat de meeste bomen onderaan de wal waren aangetast door schimmels. Er was bijna geen boom die geen paddestoelen op zijn stam had. Bij de de Hase aangekomen zijn we terug richting de ketel gelopen. En nog een paar herfstplaatje geschoten. Tijd voor de lunch en langzaam opruimen. En natuurlijk troffen we weer onderdelen aan die over de datum waren zodat even later een blik soep boven het vuur hing klaar voor verspreiding. Dit duurde nog wel een poosje en Jety kon zijn geduld niet langer bedwingen en ging kijken. Het blik stond geheel bol maar was nog niet gescheurd. Hij liep terug om verslag uit te brengen toen het blik knalde en de inhoud over de kamplaats sproeide, evenals op de bodywarmer van Jety. Toen moest of een halve liter bier aan geloven om te kijken of hij bij de felsnaad of bij zijn sluiting knapt. Dit was dus in eerste instantie de felsnaad en het blik spoot meters over de kampplaats. Na te zijn uitgespeeld was het tijd voor de groepsfoto en afscheid nemen van ons zo geliefde plekje. Terugkijkend hebben we een mooi weekend gehad en ons thema paddestoelen heeft veel opgebracht. Wel hadden we op een haas en de bosuilen na, maar weinig wild gezien. Maar daarnaast was de gezelligheid weer troef. Bedankt allemaal hiervoor. The Bat.

Een vrouw komt in rouw een boekhandel binnen. In haar hand houd ze een boek “Paddestoelen in ons land”. Diep ontroerd drukt de boekhandelaar haar de hand. ‘Mag ik u mijn innig medeleven betuigen, mevrouw. Maar de uitgever heeft ondertussen de drukfouten verbeterd.

Sus scrofa maart 2010 Na enig heen en weer gemail en gebel waren we er toch uitgekomen. Yeti, Oeioei en Bat rijden met de batmobile langs de kruidenier om alles te vergeten wat we wel mee moeten hebben en Bambam rijdt door Emmen om Uil uit zijn boom te schudden. Hakketee daarentegen komt ‘s avonds pas, maar daarover later meer. Oeioei ging dus wel mee op deze frisse maar zonovergoten morgen. Om dit te bewerkstelligen moest hij eerst een machine laten saboteren zodat de dag toch zinloos was, althans op een treurige grijze fabriek op het industrieterrein. Zeker was deze dag niet zinloos omdat er een weerzien zou plaatsvinden met vrienden en het ons aller vertrouwde en geliefde Groß-Dörgen waar het altijd mooi weer is. Uil en Bambam arriveren als eerste op het ketelterrein omdat ze niet mee naar de winkel hoeven. Dit was met voorbedachte rade want winkelen is niet fijn, je hebt namelijk verantwoordelijkheden en je krijgt op je kloten als je boodschappen vergeet. Bambam had namelijk een schitterend exemplaar van een Pelgrim Bambino op de kop getikt die onze ketel verwarmen zou in geval van koude. De bambino moest natuurlijk gemonteerd worden en nog geen 10 minuten na aankomst en een welkomstplas zat er al een gat in de ketel teneinde de kachelpijp doorgang te verlenen. Ondertussen was Uil al begonnen met een lekker bakkie troost van de laatste koffie korrels in het pak, maar niet getreurd de boodschappen komen zo. En inderdaad verschenen er boodschappen met Bat, Oei en Yeti. Er was aan alles gedacht zoals prei, bier en bonen. Maar koffie, koffiemelk en mosterd moesten tevergeefs zoeken. Mmmm… Binnen niet al te korte tijd dronken wij een flesje bier met een welluidende naam van een klooster welke ons aarsgaatje een beetje deed verkrampen, gevolgd door een heerlijke bak koffie (met een speculaasje, dat dan weer wel) De vergadering besloot dat we koffie gingen halen bij de waterboerin. De waterboerin was blij dat ze ons in goede gezondheid zag en werd nog blijer van de speciaal voor haar meegebrachte roos dus dat maakte de acquisitie van een pak koffie een stuk makkelijker. Na diplomatiek overleg van Yeti togen wij vrolijk , en voorzien van koffie en water, ketelwaarts. Die middag werden er nog onderhoudswerkzaamheden aan de ketel verricht en een afronding van de werkzaamheden aan het nieuwe aanrecht. Het zag er werkelijk schitterend uit! Dit moest gevierd worden. En omdat het toch heel slecht weer werd met wind, snagel, heeuw, en ander onweer gingen we de houdbaarheid van het bier maar even checken en de smaak van de worstjes . Dit was ook het moment dat we de mosterd vergeten hadden. Tegen etenstijd maakte Bat met behulp van glimmende zakjes en water een overheerlijke stamppot boerenkool die ons genoegelijk door de keel deed glijden. Net toen de gezelligheid van de muren droop schudde de ketel hevig en zwaaide de deur open en verscheel een gedaante in de vorm van Hakketee maar dan wit en nat. We zetten de hevig bibberende gedaante in een hoek bij de kachel en toen we er een jägermeister in goten vertelde hij dat hij Hakketee was en dat zijn gemalin hem voor bij de straat had afgezet wegens sneeuw en ijs (toch knap van Hakketee dat hij zo’n eind heeft gelopen) in het donker!!) Het weekend kon geopend worden door Uil en andere de voorzitters die allen hevig door elkaar twitterden (1.Let op, nieuw woord) Uil probeerde het thema van het weekend duidelijk te maken, maar niemand luisterde maar het was “Pad”. Tevens las hij een gedicht voor van Corry van Engelen. “Natuurwandeling” Dwalen naar verre einders, Momenten van rust. Niemand begreep hem maar hoorde hem wel. (in tegenstelling tot Uil die zijn audio-ondersteuning niet goed had ingesteld) Het werd toch gezellig. De volgende ochtend dachten we dat we het licht buiten aan hadden laten staan omdat het enorm naar binnen scheen. Na inspectie bleek dat het een aantal centimeters sneeuw was die de zonnestralen hevig reflecteerden. Na een gedegen Duits ontbijt ging Bambam nog even boodschappen doen en bij terugkomst stonden de troepen al klaar om de velden te inspecteren. Via squaw-valley kwamen we op het grotebollenveld ( waar nu geen koe was) en liepen flux door naar het rivierduintjesmetmeidoornveld. Onderwijl hevig van het landschap genietend, want met sneeuw is het toch ook heeel erg bjoetiful. De fototoestellen maakten weer schitterende opnamen en vooral de koraalzwam trok met zijn fel-oranje kleur alle aandacht naar zich toe. Via de Eendenknalkuil liepen we naar de plek waar we de laatste keer een lokplaats en mogelijk stroperij-gerij zagen. Wederom troffen wij hier stroperij gerij aan met een dode lokpoes waarvan we bijna zeker weten van wie dit is, maar net niet helemaal. Opper jachtopziender en rijksbëedigd Polizei ambtenaar Schnöing is een leuke naam voor Beëlzebub. Het geeft in ieder geval een robuuste en vertrouwde aanblik, niet iemand die zich schuldig maakt aan zulkse scharrelcriminaliteit. Eens komt recht, de tijd zal leren. Na de vallen op de foto te hebben gezet en deze onklaar te hebben gemaakt. moest Bambam nog even poepen en deed dat in onmiddellijke nabijheid van de voorgenoemde vallen teneinde een duidelijke (DUIDELIJKE) geurvlag te plaatsen die de wilde beesten, en ook anderen creaturen in deze wereld, een signaal te geven dat dit Bambam’s plaatsje is. De rest van de zwijnen keken hierbij vol afschuw naar het geleverde resultaat maar zagen dat het goed was. Via de quer-durchstich kwamen we weer op de gronden van Berend Rolfers terecht, Gronden die rijk zijn aan ijzer. Van de bierdopjes alleen al kan hij en zijn familie al ruim drei wochen op een cruise in das Mittelmeer genießen, ware het niet dat zijn koeien niet mee mogen. Dus hij blijft thuis. Bij de ketel was het tijd voor een hapje en een drankje zoals bij een receptie gebruikelijk is. Niet dat er een receptie was maar het staat zo leuk bij het kampvuur. Op het kampvuur werden diverse dingen geofferd zoals spuug, peuken en artefacten als plastic uilen en rubberen vloermatten. Dit gaf een rook alsof het oorlog was. Vuurtje fikken maakt hongerig en een paar blikjes bier ook dus werd het tijd om de stew te koken. Met behulp van gehakt, prei, bonen, aardappel in vlokjes, twee verpakkingen struiykx, diverse kruiderijtjes en een gezonde dosis humor metselden Oeioei en Bambam een pan met heerlijke Chili. Bij gebrek aan schone borden kreeg iedereen een lepel uitgereikt waarmee hij geweldig in de pot kon scheppen. Het was wel wat heet. Bat vergiste zich en deed een paar druppels tabasco op een lepel. Een paar druppels op een bord chili was ook genoeg geweest. Deze mis-calculatie kostte een paar biertjes extra. U kunt zich voorstellen dat dit dieet gevolgen had voor de luchtkwaliteit in de ketel. Na een aantal korte schoonheidsslaapjes waren de zwijnen klaar voor het bal. Na een hevig gediscussieer over van alles en nog wat was er het klapstuk van de avond. Hakketee begon te mijmeren over een medaille voor een voettocht naar Dörgen en een nieuwe, afwijkende das voor de plus-scouts van ons aller geliefde scouting groep “ St. Pancratius- Maria Immaculata groep te Erica. Dit schoot Oei in het verkeerde keelgat en na anderhalf uur waren de partijen te moe om er ook nog maar iets van te zeggen. Gelukkig was er de volgende morgen waarin niemand meer wist waar het over ging. The day after. After wat? zullen sommigen van ons zeggen. The day after begon met zonneschijn, koffie, augurken, apelullen en eieren waarvan Hakketee meende dat hij er mayonaise op moest doen, wat geen mayonaise bleek te zijn maar gemalen mierikswortelsmurrie (Chrzan). Wij trokken stoute schoenen aan en liepen richting de koeienweide waar al lang geen koeien meer staan en terstond joegen we Uil weer het ijs op wat hij weer niet durfde, de angsthaas.Hakketee gooide nog wat bongels op het ijs tot iemand SSSSTTT fluisterde en wees naar een stel ree-tjes wees aan de andere kant van het uilenbosje. Na een paar foto’s dwongen we uil een omtrekkende beweging te maken door het uilenbos (…) om de ree-tjes op te jagen richting onze sluiteropeningen. Dit lukte wonderwel en leverde wederom een paar aardige plaatjes op. Nadat we Uil terug hadden gevonden liepen we de dodearmlus in, in de hoop een wild dier van dichtbij te zien, dit lukte na 4 seconden. Een haas schoot met groot geweld door onze linies nog voordat we klaar stonden met onze camera’s. Toen we verder liepen stonden we opeens oog in oog met een reeds vermoedde ree die tevens voor de frontale aanval koos. Met een wulpse sprong liet hij ons achter zich waarbij wij in onze onderbroekjes stonden 7.) zonder ook maar de kans te hebben gehad deze ree te fotograferen. Ook waren er beesten die de minder gevaarlijke route volgden n.l. over het ijs. Sommigen waren hierbij door de niet al te dikke ijslaag heen gezakt blijkens de sporen, wakken en natte plekken op de oever. Onderlangs de dode arm hoorden we een specht werken en na enig getuur wisten we de kleine rakker te traceren wat zonder moeite, met dank aan de ruimtevaart, weer een aantal respectabele foto’s opleverde. Over het homopad bereikte we weer de “bewoonde wereld” van Größ-Dörgen en na de stieren te hebben begroet stonden we vlot weer voor de ketel om binnen een ommezien een aantal bratwursten te bakken. Dit viel prima in onze knorrende buikjes. Daarna was het tijd van afwassen, opruimen en groepsfoto’s maken. Dit is slechts een peuleschil in tegenstelling tot de rest van het weekend waarbij nogal wat gevergd werd van onze lichamelijke en verstandelijke vermogens. En al ras was de boel aan kant en konden we het vuur uitpissen, waarbij wij onze urinedampen met de wereld deelden………… Over dampen gesproken: er is een film geproduceerd waarin de uitwaseming van dampen door een bepaalde diersoort word onderzocht. Rust niet, daar heb je ons voor.) Twitter is een internetdienst waarbij gebruikers korte berichtjes publiceren. Het is     een sociale netwerksite waarop men zichzelf, zoals bij Facebook, een profiel en een avatar kan aanmeten.De activiteit bij het gebruiken van Twitter heet twitteren (ook wordt de term ‘tweeten’ gebruikt), dat kwetteren betekent. Zie: november 2005 3. ijzer drijft niet, ook niet in de Hase. Don’t mention the war!! Don’t mention the war!! Lees hier over mierikswortel en lepelblad (klik dan ook!!) figuurlijk dan, het was veel te koud en bovendien slecht voor de wildstand.         Batman.

Het weekend begon voor twee van ons weer vroeg. Hakatee en the Bat zouden ook dit keer van Erica naar Groß Dörgen lopen. Eigenlijk zouden er nog twee meegaan Oei Oei, en Uil, die hadden met de jaarlijkse barbecue verklaart ook hier in het najaar aan met te zullen doen. Maar ja als zo vaak het vlees was weer zwakker dan geest. Bij Hakatee is dit anders om, we hadden al een kilometer of 9 er op zitten toen hij the Bat vroeg of die nog rookte. Deze beantwoorde bevestigend. “Normaal niet maar op zo’n weekend wil ik toch een sigaartje kunnen roken”. O, zij Hakatee, “ Nou ik ben er al zes weken van af”. “Dat is knap” zij the Bat terug, Het werd even stil en daarna vroeg Hakatee,” Heb je nou ook sigaren bij je?”. “ja!” bevestigde the Bat, en constateerde dat Hakatee bleef staan. “Nou dan doe mij er maar één” riep hij. Zodat zijn teller weer op nul kon worden gezet. Verder kreeg the Bat Hakatee nog meer van zijn geloof af ; Van dat je van een glas bier het in de benen krijgt. Bij het eerste cafe in Meppen sloeg ook hij een halve liter naar binnen en daarna nog een. Het was mooi weer en waarom zou je het laten. Het volgende cafe was in Giesen in Bohkelo waar de heren nog maar eens aangingen en naar weer twee halve liters begon er toch een licht gevoel te komen. Maar niet erg nog 1,5 km te gaan. Ondertussen belde Yetie hoever we waren. Verteld dat we er bijna waren en dat we geen koffie meer hoefden. Wist die genoeg en had al een paar biertjes voor ons klaarstaan. We hebben de rest van de middag, buiten het waterhalen, doorgebracht aan het kampvuurtje. Tot ook Oei en Uil aanwezig waren kon het weekend officieel beginnen. Naar vele sterke verhalen aan het kampvuur en van die glazen met een kraag er op. Werd het koud en trokken we ons terug in de ketel. Waar we nog tot in de kleine uurtjes zijn doorgegaan. De zaterdagmorgen was gebruikelijke ritueel met oogjes wassen en tanden poetsen met een augurk. Met een paar eieren op zak gingen we op stap. De tocht die we gingen maken was via Boer Wolf naar de monding van de Mittelradde in de Hase. En daarna aan de kant van Klein Dörgen langs de Mittelradde. We waren hier al een keer door Ober Statlich Angestelte Furstverwalter Snoinigh weggejaagd, maar daar trokken we ons niets van aan. Hij had daar namelijk niets te zeggen. Na eerst door de jungle van riet en wilgentenen te zijn geslagen. Kwamen we naar een waterloopje te zijn overgestoken op een terrein waar we in al die jaren nog niet waren geweest. We troffen ook hier sporen van de bever aan. En vele soorten bloemen en kruiden. De meegenomen jassen waren ondertussen om de middel geknoopt want het was warm. Ook vinden we een hol, uitwerpselen en sporen welk ons doen vermoeden dat deze van een Das zijn. Neen, niet die af en toe in ons logboek schrijft maar een echte. Onze tocht ging verder langs de radde richting de brug bij Klein Dörgen. Hier aangekomen hadden we zo’n dorst dat een meegenomen borrelglaasje werdt gebruikt om water uit de beek te drinken. Via een omtrekkende beweging door het bos dat langs de weg richting Lare loopt zijn we binnendoor weer richting de Hase gelopen met als richting de uitkijktoren. Hier rusten we even uit en genieten op de toren van het uitzicht. Als we weer op de Hase brug over de Mittelrade zijn aangekomen ontdekken we in de verte een zwaan hier in zwemmen. Zou dat toch waar zijn met dat sprookje en een prinses die veranderd is in een zwaan ons aandacht wil trekken. Genoeg voor onze heren met een telelens om deze witte bruid op de foto te krijgen. Naar nog even aan de verse hopbellen te hebben geroken die hier in overmaat groeien zijn we via het bos van Wolf en de weilanden van Berend Rolfers teruggekeerd naar de Ketel. Hier tracteerden we ons op een lekker pilsje en een kampvuurtje. Naar vijven werdt het tijd om met het eten aan de gang te gaan en Bat en Oeroboeroe trokken zich terug in de keuken. We hadden dit keer groenten en aardappelpuree bij de grootgrutter in klazienaveen gekocht. zodat ze er gauw klaar mee waren. Ook de avond hebben we het grootst gedeelte doorgebracht aan het kampvuur met braadworsten en een drankje er bij. En dat was de volgende morgen te zien. Overal lagen blikjes, flessen, borrelglaasjes, ketjupflessen etc. Tijd dus voor een grote schoonmaak zeker omdat het ook nog een Gereformeerde regen was komen opzetten. Je weet wel van die waarvan je denkt dat je niet nat wordt, maar naar een uur kletsnat bent. Zowel het kampeerterrein als de Ketel werden goed onderhanden genomen en een aantal zaken die Uil ondertussen weer had meegesleep (Het is toch een Uil? en toch geen Kraai?) konden weer op het vuur of bij de schroothoop. Uitzondering mest volgens hem gemaakt worden voor een bureaumonitor steun die je kunt uitklappen, want als we die nou aan het bordes zetten dan kun je als je gaat plassen je biertje hierop wegzetten. Tegen zoveel logica konden we niet tegenop zodat deze maar is geplaatst en waarschijnlijk een stille dood zal sterven. Tied veur naor huse te gaon. Dus houdt moed broeders, ai dorst hebt dan vindt ie vanzelf wel een tap!

“STICHTING BEDOKOKOLOMA” “SUS SCROFA” Afdeling “NOBST” Qwinzelpfad 1 Gross Dörgen VERSLAG OBSERVATIEWEEKEND: 27-28-29 maart 2009. Beste zwienebeer’n Aan mij, de UIL, werd het verzoek gedaan om van het gehouden voorjaarsweekend een verslag te maken. Graag wil ik hieraan voldoen. Vrijdag 27 maart 2009, werd ik door de heren (in alfabetische volgorde) BATMAN, HAKATEE en YETI, gehaald vanaf mijn torennest, teneinde te worden vervoerd naar “DE KETEL” aan het Qwinzelpfad 1 in Gross Dörgen. Aanvankelijk zouden YETI en UIL met BATMANS vervoermiddel gaan en zouden BATMAN en HAKATEE gaan wandelen, edoch de regen zorgde ervoor dat de beide heren beren deed besluiten ook met hetzelfde vervoermiddel te gaan. OKAY, waarom ook niet dan, er was toch nog ruimte over dachten wij. O ja er moesten ook nog boodschappen gedaan worden, och die hebben we dan maar gehaald bij de ALDI, Lidll en C1000 en C1000 slijterij in Klazienaveen , toen deze allemaal waren ingeladen, in het vervoermiddel van het merk NISSAN en het type Terreinwagen, ter beschikking gesteld door BATMAN, moesten wij, de kleinste mensen, HAKATEE en de UIL, enigszins inschikken en enkele boodschappen vasthouden, teneinde te worden overgebracht naar ons aller “KETEL”. Daar zijn we aangekomen zonder ernstige breuken in ledematen, en ook zonder gehirnerschuttering . Na aankomst hebben we gelijk kwartier gemaakt, in daadwerkelijk één kwartier en 15 minuten, om met zo droog mogelijke kleding in de KETEL te kunnen verblijven. Wij hebben binnen de kachel een iets ontstoken en hebben toen koffie en thee gemaakt en gedronken, daarna was YETI 30 jaar getrouwd en trakteerde op een blik bier, nou je begrijpt het al, wij dronken daarom op de gezondheid van het bruidspaar, in de KETEL vertegenwoordigd door Yeti, daarna hebben we er ook nog een genomen op de komende 30 jaar. Toe moesten we eten maken, we aten stamppot boerenkool met worst en spek denk ik. En hebben daarna afgewassen. In afwachting van BAMBAM en OEIOEI die beide later kwamen, het werk werkte voor hun tweeën niet mee, zijn wij het programma voor die avond en nacht gaan aanpassen i.v.m. overvloedig regengeweld, dus voor één keertje geen nachtwandeling. Toen het hele stel zwien’n compleet waren, was er een warm welkom uitgesproken door onze voorzitter en werd het weekend geopend door middel van een welkomsdrankje, en een heel verhaal zoals gewoonlijk waar niemand naar luistert maar het ook niet wilt missen omdat je dan de voorzitter in de rede kunt vallen en je onvrede kunt uitten over het te voeren beleid inzake de programmering. Nu zomaar een gedicht van Guido Gezelle: Mei, Met de eersten van de mei Hebben de vogels een nest of een ei, Verder met de avond in de Ketel, wij hebben voor de zaterdag het programma aangepast, en hebben besloten dat als het regent wij de regenpakken of regencape gaan gebruiken om niet nat te worden tijdens de observatie. Wij hebben nog zeker één borrel en glas wijn genomen en zijn gaan slapen in afwachting van wat de zaterdag ons gaat brengen. Allen een goede nacht gewenst. De zaterdag, de dag ontluikt het is helder en we zien aan de Hase twee Nijlganzen. Hierover een gedicht van Henk Merts uit het jaar 2000: NIJLGANZEN, Twee nijlganzen met bruine vlekken rond de ogen, Omdat hun tranen maar niet wilden drogen. Men vroeg hen waarom zij zo weenden, Ach zeiden zij, volgens Jonsson zijn wij eenden. Niet verwant met smienten of met slobberbekken, Ook niet met brandjes, met die mooie lange nekken. Nee oom bergeend staat ons meer te na, En onze tante blijkt een echte “Casaraca”. Hieruit blijkt maar weer dat de zaterdag geen mooi weer voor ons achter de wolken had, waar haal je anders de tijd vandaan om een gedicht te gaan schrijven. Toch zijn we na het maken van het toilet en het eten van het ontbijt, brood met marmelade, jam en vleeswaren plus een gekookt ei afgemaakt met een pikkel voor het tandenpoetsen op pad gegaan (UIL bedoeld met op pad gaan, wij gaan op observatie). Warm ingepakt tegen de kou die nog niet van wijken wilde weten, en waterdicht tegen de alsmaar neerplensende regen zijn we de natuur ingetrokken langs de Hase, waarvan de Pegel aardig hoog stond, zijn we naar de “HASE-ALTARM” gegaan, en hebben het gebied aan de binnenkant voorzichtig geobserveerd. Ik bedoel met voorzichtig dat er erg veel meidoorn groeit, en deze hebben erg veeeeel (en nog meer) stekels. Dus om kleding en eigen velletje heel te houden hebben we voorzichtig geobserveerd. Ja hoor, er werd een Ree gezien, en ree? Ja, een ree, nou volgens mij was het een Haas, o ja, ja want een ree heeft ongeveer deze hoogte en een haas niet zei UIL, die haas is ongeveer zo groot, (UIL geeft maat en schofthoogte aan met gestrekte arm en hand). Nou dan hebben wij ons mooi vergist want wij dachten dat het een hert was, OK dan praten wij daar niet meer over en laten wij het Haas gaan observeren, laten we ons verspreiden over het gebied, dan komen wij het Haas vanzelf tegen. Maar voordat we vertrekken wil ik nog even zeggen dat het ook geen HERT was, Hert is gewoon een verzamelnaam voor Ree, Edelhert en ook Damhert en Eland deze zijn te onderscheiden in Bok en Hinde en jonkies. Snappie? Ja, dan nu observeren. De regen viel gestaag door, maar wij waren volhardend, wij gingen ook door. Na het hele gebied uitgeplozen te hebben kwamen we tot de ontdekking dat wij aan de binnenkant van onze regenkleding ook nat werden, en ook de Haas liet zich niet meer observeren, daarom besloten we om onze observatie voort te zetten in het Dörgener Oerbos. Daar hebben we een ransuil mogen observeren, deze zat tegen de stam van en boom op een tak te roesten. Omdat wij ondertussen ook knap moe werden hebben we besloten om Ketelwaarts te keren, de regen ging gestaag door dus wij gingen ook gestaag door naar de Ketel, omdat het ook aan de buitenkant van de KETEL regende zijn wij naar binnen gegaan om daar enigszins op temperatuur te komen om daar ons te drogen leggen en omdat het al laat in de middag was konden we gelijk het avondeten bereiden. PLOTSELING KNIPPERDE HET LICHT, knipperde het licht, knipperde het licht, HET LICHT VIEL HELEMAAL UIT, o, man de radio doet het niet meer, enne de kachel is uit, shit wie doet nou zoiets, gelukkig doet het gasstel het nog anders moet je aardappelpuree uit een pakje eten, en dat stof is dan niet zo lekker. Van schrik hebben wij een biertje genomen en ook iemand een wit wijntje van Duits grondgebied, de schrik was niet zo erg snel over want toen wij eenmaal waren bekomen van de schrik waren we 3 biertjes verder en hebben we de kachel uitgezet, TOEN WAS ER LICHT. Die dag gebeurde dat gedoe met het licht nog drie keer, wij hebben toen besloten om een elektrakabel vanaf de boerderij van UIVER naar de KETEL, bovengronds, in de regen als noodvoorziening aan te leggen, want zo kon het niet doorgaan, wij wilden die avond nog kijken naar de film Dancing with Wolves, die zou eenmalig gedraaid worden in ons Clubhuis Der Zweinstall, aan het Qwinzelpfad 1, in Gross Dörgen. Julie snappen het natuurlijk al, die film ging mooi niet door want wij zijn in overleg getreden over het herstel van de hele stroomvoorziening en het moderniseren van de KETEL door er een Bordes aan te maken. Ook de uitbreiding van slaapplaatsen kwam aan de orde. Uiteindelijk is er besloten dat de stroomvoorziening voorrang moest krijgen, omdat deze toch heel erg belangrijk was. Door al dit gedoe en ook omdat UIL nu toch wel een ietsie moe was, hebben we besloten om vroeg naar bed te gaan, HAKATEE moest ook vroeg op de volgende morgen. De zondagmorgen werden we verwelkomt door een waterig zonnetje, deze deed even de observant in ons opkomen, want we zijn allemaal buiten gaan kijken, hebben het kampvuur ontstoken en zijn gaan ontbijten, binnen want inmiddels was het ook weer gaan regenen. Tegen 10.00 uur die morgen vertrok Hakatee met de Nissan van Batman Ericawaarts, hij had een afspraak met zijn vrouw, dus dan ge ja. Na uitgebreid afscheid van hem genomen te hebben zijn wij gewoon op onze zondaagse observatie gegaan. Wij hebben nog een tweetal haviken en kauwen gezien en in de verte een Hert (ree), Heel voorzichtig kwam over de ES achter de schuur van Berend Rolfes de haas de wij zaterdag bij de Hase-altarm wilden observeren aan gerent, naderde ons tot op ongeveer 10 meter, schrok en verdween in het bos richting Hase, Tjonge hadden wij ons fototoestel vergeten, door de regen denk je daar niet zo gauw aan. Wij zijn daarom een beetje teleurgesteld teruggekeerd naar de Ketel en hebben daar toen het weekend afgesloten met een etentje waarbij een biertje werd geschonken en een wit Duits wijntje, maar die werd niet genuttigd want die persoon moest nog terugrijden, naar ons geboortedorp. Na de hele bliksemse bende opgeruimd te hebben zijn wij na het nemen van de afsluitende foto’s en ook het dankwoord van onze voorzitter, huiswaarts gekeerd. Tjonge alweer een weekend voorbij, ondanks de regen, hebben wij genoten, daarom wil ik vanaf deze plaats zeggen, Mannen, tot het volgende BEDOKOKOLOMA-WEEKEND. En nog een ter afsluiting van Riny Assink: Een Vogelaar, Een vogelaar, zit altijd daar Waar vogels zijn en leven De lenzen in zijn kijker klaar te zien wat zij hem geven De rust, emotie, pracht en praal Het wijdse van de lucht Het borstje rood, een merel vaal De stad daarom ontvlucht Een vogelaar, zit altijd daar Zijn vlucht te doen ervaren Het turen blijft, hij is nooit klaar Een droom te doen bewaren.                                                                                              Oehoeboeroe.

Het begon op de vrijdagmorgen 28 nov. omstreeks 7:00 toen twee leden Hakatee en The Bat begonnen aan hun voettocht naar Groß Dörgen. Ook dit begint al langzamerhand een klassieker te worden. Misschien wel iets voor een medaille of zo, maar daarover straks meer. Het was nog flink donker en the Bat had een rood looplichtje achter op zijn rugzak gestopt. Help zij hij, de auto’s beginnen langzamer te rijden als ze het lichtje zien. Hakatee hoorde het aan en mompelde nog iets van; eigenlijk niet zo gek, je wordt tenminste wel gezien. Maar de er klonk twijfel in zijn stem. Maar nadat er twee auto’s langs hen waren gereden en die ook echt afremden begon hij enthousiast te worden op het looplichtje. Moet ik eigenlijk ook hebben sprak hij. Maar hij het nog maar net gezegd of een auto reed met volle vaart de Bat’s broekspijpen in een vouw. Toch maar aan de kant als er een auto aankomt. Blijkbaar rijden er nog steeds mensen met een optiek van +16 rond. De tocht ging voorspoedig en bij de Meerstallen in Zwartemeer werd de eerste pauze genomen achter een observatiescherm die je van het zicht onttrekt van de dieren in het reservaat. Dat bleek te meer toen een zwerm Grauwe Ganzen vlak over hun heentrok. Je kon ze bijna uit de lucht plukken. The Bat begon haastig naar zijn fototoestel te zoeken. Maar was te laat om een Close Up van een ganzensterretje op de gevoelige chip vast te leggen. Dit ritueel herhaalde zich nog een paar keer tot Hakatee er genoeg van had en de tocht hervatte en The Bat in een vertwijfelde toestand, fototoestel nog in de hand, achter zich aan kreeg. In Groß Füllen werd de middagpauze met een broodje genomen. Lang werd niet gezeten want het was gloepens koud! Door dan maar naar Meppen waar ze om 13:00 bij het station stonden. Hakatee moest nog sigaren inslaan en de Bat kwam aan de praat met inlander die ook nog over Nederlands paspoort bleek te beschikken. Zijn Opa kwam uit Zwartenberg wat vroegen bij Nederland hoorde. Wij hadden hier nog nooit van gehoord, wat hem weer vertwijfeld deed stamellen “Ihr komt toch aus Emmen?”. Ja, klikten Bat en Hakatee. Bei Ruhtenbroek stamelde de inlander nogmaals, aangekeken door nog twee stommere gezicht. Ihr weist doch da in die nahe liegt nog ein platz woh man fur jahre alle neu had gebaut? De vertwijfeling sloeg onze beide natuurobservanten toe. The Bat begon allerlei namen te noemen en Hakatee dacht we moeten van die gek af. Met een kreet van ie bedoelen zeker het Veenpark? had hij het in een keer geraden. De inlander helemaal blij dat hij toch nog door twee “landgenoten” werd begrepen begon wild enthousiast te zwaaien. We moeten verder onderbrak Hakatee en liep de inlander gedesillusioneerd achter. Op naar de kroeg voor een koppie koffie. The Bat wou bier en vroeg om “Ein Großes bier”, wat hem een halve liter opleverde in een glas met ons logo erop. Naar weer wat opgewarmd te zijn gingen het op voor de laatste 6 km. Het was bijna half drie toe ze op de brug bij Bohkelo waren aangekomen. Laten we even stoppen stelde the Bat voor, kunnen we onze bezemwagen vertellen dat we bijna ter plekke zijn zodat hij vast de koffie klaar heeft. De bezemwagen was namelijk Yeti die s’morgens boodschappen voor het weekend zou doe, weinig kans dat jullie dan uitvallen, was nog een uitspraak van hem. En middags kon “De Ketel” als uitvalsbasis dienen voor de bezemwagen, en kon alvast de kachels worden opstookt, en koffie worden te zetten. Wat The Bat hoorde was; Hallo? met een hoop mensengeruis op de achtergrond. Wat The Bat vervolgens deed opmerken; Waar ben jij nou?, dit werd direct met een wedervraag beantwoord; Waor bent ie dan? Jety hoorde namelijk allerlei kerkklokken op de achtergrond van de oude kerk van Bohkelo. Wie bent in Bohkelo antwoordde the Bat, en ie dan? In de winkel; kwam het van de andere kant. Het is allemaal zo moeilijk te vinden hier klaagde hij nog. Voor the Bat en Hakatee was het duidelijk, geen koffie bij aankomst als we nu doorliepen, maar wel kou kleumen buiten “De Ketel”, dan maar een sigaar bij Giesen. De reden van Jety’s late vertrek lag mede aan het feit dat Jety’s buurvrouw haar woning de vorige avond in brand had gestoken en onze Jety de buurman van een verstikkingsdood had gered. Wat trouwens niet veel had geholpen want deze, met het verstand van een pak vla niet overstijgend, stapte vrolijk weer naar binnen, en moest later door de brandweer nog eens worden gered. Maar dit gaf wel het nodige nieuws zodat onze Jety door allerlei persmuskieten de volgende dag werd belaagd. En voor een interview op de TV was Jety even vergeten dat hij ook nog bezemwagen was. Maar goed toen Hakatee en the Bat hun sigaartje rustig hadden opgerookt en de laatste kilometer hadden afgelegd was ook Jety net gearriveerd.Nadat de kachels waren opgestookt werd het tijd voor zo’n goudgele rakker met een witte kraag. Beter smaakt niet naar een lange voettocht. Het werd nu echt gezellig en tegen 17:30 begreep Jety als er nu geen water wordt gehaald dan wordt het vandaag niet mee meer. Ook de Bat kreeg in de gaten dat er ook iets vasters in de maag moest anders redden we het niet tot middernacht. Tegen 19:30 was ook ons laatste lid voor dit weekend aanwezig Oei Oei en konden we eindelijk achter de koffie. Maar de kwartiermakers hadden al zoveel gele rakkers achter de kiezen dat zelfs de Bat als oudste een openingswoord vergat. En hij was niet de enige. De koffie was nog maar net op en de eerste troost, iets in een 25 cc glasje, was nog maar net naar binnen. Begon Hakatee met een boompje: Het is toch wel een prestatie om lopend naar het weekend te gaan een tocht van 36 km daar moeten we eigenlijk iets voor doen. Bijvoorbeeld een medaille die hem ook haalt! Nu begon het echt, moest dit van naar, of naar van en wat moest er dan op deze medaille? Hakatee vond dat iedereen die dit in één dag deed dit verdiende. Daar was Jety het niet mee eens. Want een gehandicapte moest ook mee kunnen dingen. Twee en een half uur later had The Bat er genoeg van, de vele drank had hem al de hik gebracht, en de discussie over die medaille hing hem sowieso de keel uit. Ik ga even liggen riep hij en zocht het plafond op. Een uur later was het eindelijk zover de heren waren er over eens dat er toch maar twee medailles moesten komen; voor mensen met één been en een voor mensen met twee benen. Tijd voor de braadworsten vond men, dus the Bat moest er weer bij. Deze wenste alleen van het plafond te komen als we niet meer over die medaille werd begonnen. Beloofd klonk het gedrieën wat de Bat zo deed schrikken dat hij letterlijk en figuurlijk van het plafond viel. Dit ging niet geheel correct want in zijn val nam hij de hoek van de bank mee, Welk hem de rest van de week een blauwe ringvinger opleverde. De zaterdag begon met het tikken van de regen op het dak. Tegen achten waren de eerste leden er uit, en keken voorzichtig naar buiten. Dit was toch niet voorspeld. Het zou juist droog zijn die zaterdag? Maar wij hadden regen en het bleef regenen tenminste tot 12:00 SMS’de oude uil vanuit zijn werkplek, Hij moest namelijk werken dit weekend en voordat hij zich naar buiten begeeft wordt eerst buienradar geraadpleegd. Maar dat was niet het enige pech wat ons overkwam. Bij het warm maken van de apelulletje bleek de gasfles leeg te zijn. Naar nog even gekeken te hebben of we een reserve ergens in de omgeving hadden staan, besloot Oei om naar huis te rijden om een andere fles op te halen. Ondertussen kregen we de uil weer aan de telefoon dat het waarschijnlijk de hele dag zou blijven regenen. Het buienfront bleef namelijk hangen. Gedrieën gingen we op de Hasebrug kijken daar ontwaarden we in de verte een witte vogel met zwarte vleugelpunten. Hakatee probeerde hem nog de kant van de kamera’s op te krijgen maar dat lukte niet. De vogel vloog de andere kant op en weg van een dichtbij foto. Terug naar de ketel waar druk werd gediscussieerd welke vogel dit moest zijn. Met de terugkomst van Oei die ook zijn mening mocht geven op de lange afstandsshots waren we er over eens dit moest een mannelijke blauwe kiekendief zijn.Tegen 15:00 was het toch minder gaan regenen zodat we toch op stap gingen. Richting de andere kant van de Hase waar we de ook de Kiekendief hadden gezien. Deze hebben we niet gezien maar wel allerlei andere observaties zoals het hart van een door de bliksem getroffen boom. Ondertussen knalde het aan de overkant van de Hase. Onze Oberforstverwalter und tierschutsen Schnoeing had weer een knalparty georganiseerd. Op een geven moment liepen wij aan de ene kant in de bosje en aan de andere kant van de Hase liepen zo’n 20 jagers met honden. Bij de iedere knal die werd gegeven riepen wij hard van Au Au! Dat het hielp was een tweede of, het was toch al het einde van de jacht want de heren stopten en wij konden weer verder. Tegen de avonds werd de dag nog eens doorgenomen met de plaatselijke autochtonen en ook wat we de volgende dag zouden ondernemen. Dat zou het “Moor” worden want hier waren weer zwijnen gesignaleerd. Zondag Voor sommigen was het weer veel te vroeg, maar we hadden nog een tocht voor de boeg. En dit keer geen klein reusies tocht. Maar een echte omdat door de regen van zaterdag dit er niet van gekomen was. We gingen langs de Hase richting het zandpad en hier vonden we de eerste sporen al van omgewoelde grond. Maar hoefsporen waren niet duidelijk aanwezig zodat moeilijk was te zeggen of het onze zusters waren. Bij het zandgat moesten we nog een beekje oversteken welk weer op de gebruikelijke manier ging. Men zoeke een kletsnatte boomstam op, die legge over de beek en dan proberen zonder weg te glibberen om de overkant te halen met droge voeten. Welk weer allerlei capriolen en natte voeten opleverde. Direct aan de overkant van de weg naar Haselune richting Moor vonden we wel de hoefsporen van onze zuster evenals allerlei wroet sporen. We gingen verder richting het Moor en ontdekten op grote afstand twee reeën. Hier zijn we behoedzaam heen gelopen en de reeën voor ons aan het bos in, welke wij maar gevolgd zijn. En het moeras recht overgestoken, natte voeten proberen te ontwijken door over de pollen te lopen. Aan de andere kant van het Moor zagen we weer twee reeën in de verte. Zijn daar verder omhoog gegaan om te kijken wat er over was van een groot Hoornaars nest. Deze bleek de tand des tijds niet te hebben overleefd en was nog in stukken aanwezig. Even verder zijn we aan de achterkant van het moeras langs gegaan, en teruggelopen naar het pad waarop we naar het Moor waren gekomen.Ondertussen nog een zo goed al nieuwe meisjesfiets in de struiken te vinden. Terug op het pad naar het Moor vonden we nog versere sporen als morgens, zodat dit ons bewoog om het bosje van een nader onderzoek te voorzien. Hoewel veel verse sporen, geen Sus Scrofa’s gezien, of het moet dat stelletje zwienen geweest zijn dat met camera’s door het bosje liepen.

Ondertussen begon het bij sommigen zover de grindbak te verschuiven dat ze niet meer durfden bukken en de Hudo van dichtbij wilden zien. Dus werd de terugweg geaanvaart onderweg nog even gekeken naar een reeën skelet, maar deze was zover uit elkaar dat we hier geen trofee van konden maken. Terug in de ketel was het tijd om de laatste restjes op te maken.
Saucijzen, kikkerruggen etc. we kwamen er weer niet door. Naar alles opgeruimd te hebben was het tijd om afscheid van elkaar te nemen en van de Ketel die ons weer een weekend onderdak had verleend. En teruggezien over het weekend was dit weer een geslaagd weekend en wil hierbij iedereen bedanken die daar aan mee hebben gewerkt. Om het maar bij zwienepraot te houden. Je hoeft niet direct met modder te gooien, om er toch onder te komen te zitten.

Sus scrofa-Weekend, 26-27-28 september 2008, Ik wil beginnen met een Drentsche wiesheid.   OEZE TONGE IS ´T GEVAORLEKSTE STUKKIEN VLEIS.   Vertaald in het Nederlands staat er:   Onze tong is ´t gevaarlijkste stukje vlees.   Het betekend zoiets van niet te veel praten, dan krijg je nergens last mee-van.     Zo nu vangen we aan met het weekend/verslag.   Wij zijn vrijdagmorgen 26 september 2008 rond 10.00 vertrokken vanaf de grot van Yeti. Wij zijn Yeti,Batman en Uil, de rest BamBam en OeiOei volgden later die dag, terwijl Hakatee (Walkman) door omstandigheden niet kon deelnemen aan het weekend. Jammer maar soms gaat het niet anders.   Wij hadden voor de vrijdag onderhoud aan de “KETEL” ons onderkomen, gepland. Wij hebben hiervoor het nodige materiaal moeten aanschaffen, waaronder hoekijzers etc. voor het verstevigen van de trap. Daarna moesten wij nog boodschappen doen bij een aantal supermarkten dit voor het levensonderhoud tijdens dit weekend. Het middagmaal werd ons aangeboden door een man in de supermarkt, iets met bonen en gehakt, zodat we verzadigd waren toen we vertrokken.   Toen vol goede moed naar “SUS SCROFA’S PLATZ”, hier zijn we vol goede moed begonnen aan het onderhoud van de “KETEL” en het inrichten van “SUS SCROFA’S PLATZ”, als kwartiermakers hebben we daarover ongeveer een hele middag gedaan. Tussendoor hebben we koffie en één biertje gedronken.   Avondeten, Wij hebben dit keer erwtensoep, ook wel “snert” genoemd, tot ons genomen, dat heeft geholpen want we raakte daarvan behoorlijk verzadigd, zat.   Ja, we komen op een leeftijd dat het niet meer allemaal vanzelf gaat, daarom hebben wij ons even een kwartiertje te rusten gelegd, om nieuwe energie te tanken, o ja, dat deed ons goed.   Tegen ongeveer 18.00 uur kwam er van tussen de bomen een geluid, gelijkend op een krachtbron van een Ford Fiësta, en jawel hoor onze siësta was over, want daar kwam BamBam aan gereden en kwam ons team als eerste versterken. Wij werden verwelkomd door hem met een Tsjechisch drankje, welke onze slaappappillen danig op de proef stelde. Maar goed we konden het weekend aanvangen. De Voorzitter, deed zoals ieder weekend zijn openingswoord. Het openingswoord,   Goedenavond beste deelnemers,   Ik wil beginnen Vincent van Gogh te citeren:   Gross Dòrgen is zoo mooi, zoo zeer pakt het mij algeheel in en voldoet mij absoluut, dat ik, indien ik niet voor altijd hier kon zijn, ik liever ´t maar niet had gezien.   Beste mensen, deze woorden werden ooit geschreven door Vincent van Gogh, aan zijn broer Theo, toen hij een aantal maanden verbleef in Drenthe. Daar waar ik begon met Gross Dórgen, begon hij met Drenthe, Ik vind dat deze plaats zo erg is verweven met Drenthe dat men er van gaat houden.   Wij als groep `SUS SCOFA`bestaan dit jaar 20 jaar, daarom breng ik een toost uit op elk lid hoe jong ook. En dat wij als groep nog lang door mogen gaan.   Het thema van dit weekend is `OP HOGE POTEN` en zo vangen wij de nachtwandeling ook aan.   Ik stel voor dat wij de rest van de avond in vergadering bijeen komen en het programma bespreken, tot ongeveer een uur of 23.30 en dan de wandeling aanvangen.   Dit werd met algemene stemmen aangenomen, doordat inmiddels OeiOei ook was aangeschoven als vijfde lid.   24.00 uur des nachts, de zaterdagmorgen begon voorzichtig, terwijl wij een nachtwandeling hebben voorbereid, gingen de meeste mensen `OP HOGE POTEN` naar bed, zij hadden de vrijdag hard gewerkt en konden, hoe treurig het ook klinkt, geen PAP meer zeggen, hun ogen lagen diep in de kassen, en hadden veel slaap nodig. Ja, en ik moet zeggen mijn hoge poten waren afgebroken dat was een van de ingrediënten voor de nachtwandeling, dus die kon niet doorgaan. Wij die overbleven, niet direct gingen slapen, hebben op deze teleurstelling een borrel genomen en zijn ook gaan slapen.     Zaterdagmorgen, 27 september 2008,   07.30 uur zijn we opgestaan en hebben een gezamenlijk toilet gemaakt, inhoudende tanden van zowel vast als kunstgebit gepoetst, in de spiegel gekeken of de ooghoeken vrij waren van slaapresten, zo niet, dan werd dit met koud water verholpen. De Ochtendkok had ondertussen pannenkoeken met dobbelsteentjes spek gebakken, eieren gekookt, melk, thee en koffie gemaakt, brood opgediend en voor een enkeling Brintapap gemaakt. Dus het ontbijt was van grote klasse.   Na het ontbijt hebben we afgewassen, en zijn we vol goede moed begonnen met het observeren van de natuur welke deze dag in overvloed aanwezig was. We zouden de natuur omgeving Mittelradde-Hase gaan observeren. Het was behoorlijk warm, we waren gekleed in de zelfde kledij die wij altijd tijdens de november weekends dragen, foutje dus, we raakten uitgedroogd hadden maar een zakflacon drinken bij ons. Afzien, maar nooit opgeven, dat staat niet in ons woordenboek, hebben wij de observatie beëindigd, wij hebben onze dorst met wilde appels, die wij vonden aan de bomen in het bos, kunnen lessen. Wij waren bij terugkomst op `SUS SCROFA`S PLATZ` behoorlijk moe en hebben ons gelijk ter ruste gelegd, nadat wij ook een fatsoenlijk middagmaal tot hadden genomen.   Wij hebben tijdens de observatie, meerkoeten, buizerds, sperwers, haviken, aalscholvers, kauwen, roeken, merels spreeuwen, vinken, reeèn, hazen een enkelkonijn en veel mussen mogen observeren. Ook hebben wij Paddenstoelen in alle soorten en maten mogen determineren. Dus onze observatie van de zaterdag was ruimschoots gelukt.   De Namiddag hebben we besteedt aan het bereiden van het avondmaal, dat werd voor deze keer BOERENKOOLSTAMPOT met AARDAPPELPUREE, daar doorheen SPEK en KOOKWORST: en lekker dat dat was toen wij het gingen eten, wij hadden voor de zekerheid ietsie meer gedaan, zodat niemand kon zeggen, is er nog meer. Nee, alles is opgemaakt.   Batman had ons voor die nacht verlaten, zijn schoondochter was jarig en hij moest daarbij aanwezig zijn . Wij zijn een avondwandeling gaan maken, we hoorden de jagers in het bos. Toen zijn wij maar weer terug gegaan, zo sloten we uit dat de jagers gestoord werden in hun gejaag. Wij zijn koffie gaan zetten en hebben het genuttigd, toen ving voor ons de avond aan, met het bespreken van de dag, wij hebben toen ook de voorbereidingen getroffen voor de film van het egeltje, deze is inmiddels opgenomen en is te bezichtigen op de site van SUS SCROFA, ook hebben we nog een wijntje gedronken, en zijn gaan slapen.   Zondagmorgen 28 oktober 2008,   Gezamenlijk opgestaan, en het zelfde ochtendritueel gevolgd. Daarna de flessen gevuld met water, want het zal ons niet meer gebeuren dat wij overvallen werden door de dorst. Ook deze dag mochten wij verschillende dieren observeren rondom de Hase+altarm, Zoals de bever, en muskusrat. Ook groeiden er veel paddenstoelen en andere schimmels, wij hebben re verder een mooie wandeling van gemaakt. Tegen 13.00 uur waren wij weer op het kampeerterrein aanwezig, daar hebben we nog gegeten, en afgewassen en de traditionele weekendfoto gemaakt. Het kampterrein is door ons opgeruimd en rond 15.00 uur zijn we vertokken naar huis.   Nog een Drentsche wiesheid,   Griep de geleegn`heid bij de baord, van achter heffe `n gladde kont.   Vertaald.   Pak de kans als ie zich voordoet, achteraf is het te laat.