SusScrofa

November 1991.  

Het beloofde een spannende dag te worden, die vrijdag de 22e november. Alle ingrediënten waren aanwezig die dag, het regende niet,de kwartiermakers waren redelijk op tijd, onze voorraden waren gevuld. Enige activiteiten moesten nog afgehandeld worden, te weten de batmobiel moesten we ergens uit de komkommerplanten rukken en we moesten bij oei oei een plank halen voor boven de gruppe. Oehoeboeroe moest namelijk zijn plekje in Nijverdal delen met een nieuw lid, jawel, we hebben er weer eentje zo gek gekregen. Hij was die middag een beetje later want hij moest nog een paar bewoners van de Blerinck van zich af schudden. Afijn die middag gingen we dan eindelijk op weg, de batmobiel zat achter de auto, de plank zat boven de gruppe, en we hadden een goed humeur, de laaaaaaanen oopp de paaaden in (zingen). Tegen twee uur arriveerden we op ons dierbaar plekje waaraan we allemaal zo gehecht geraakt zijn, namelijk Groß Dörgen. O ja, voor ik het vergeet moet ik nog de naam bekend maken van ons nieuw lid, dan weten we tenminste waar we over praten, zijn naam is…. Hakketee. Nadat we kwartier gemaakt hebben, besloten we onze eerste trip te maken. We besloten naar het indianenkamp te lopen om van daaruit de Hase op te lopen, we deden onze eerste natuurobservaties. We stoorden blijkbaar een bever die een berkenboom tot tandenstokertje probeerde te reduceren, knaagsporen aan de stam en een sleepspoor naar de Hase waren de stille getuigen toen we Tat-ort bereikten. We ronden ons tochtje door dit prachtig natuurschoon af en kwamen weer terug in het kamp. Hoewel het niet regende was het toch behoorlijk fris, we besloten ons op te warmen met een lekker bakje koffie, ….. al snel werden we helemaal warm van binnen. Na een tweede bakje koffie werd het zo warm dat we de jassen uit deden, we werden er zelfs een beetje vrolijk van. Het wachten is nu op de rest van het team, Yeti, oei oei, en Oehoeboeroe, ze zouden tegen de avond arriveren. We hadden het nu zo warm, dat koeling noodzakelijk werd. Tegen de avond kwam de grote hereniging, bedokokoma strikes again! Van nu af aan spreken we niet meer van bedokokoma maar van, be-bedokokoma, (we lijken wel een stotterclub). Nadat we van de ontmoetingsceremonie een beetje bekomen waren, brak het serieuze gedeelte aan, zeg maar het officiële gedeelte. Namelijk het openingswoord van onze geachte voorzitter Oehoeboeroe (petten gingen af). Volgens de voorzitter zou dit het weekend van de grote voeten worden.  Dit weekend staat in het kader van wandelen. Wat wij namelijk gaan doen is een bezoek brengen aan onze voorouders. Te weten, de Romeinen, volgens overlevering zouden deze mensen hier in de buurt gekampeerd hebben, in de zgn. römerlager. De voorzitter had nog enige wetenswaardigheden te vertellen over de Romeinen. Jawel, de voorzitter had zich goed voorbereid, hij had wetenschappelijk literatuur doorgenomen (A.& O. boeken) om iets meer te kunnen vertellen over die rare jongens. Batman gaat de route verzorgen, vliegend hert zorgt voor verslaglegging en oei oei en Yeti voor de fotografie. Oei oei en Yeti hadden zich voor deze gelegenheid speciale lenzen aangeschaft, het zijn de zgn. Lang Uitstekende Lenzen, ook wel L.U.L. genaamd. Met deze L.U.L.-len worden betere resultaten verwacht aldus oei oei, om kracht bij te zetten liet hij een gigantische wind……  de eerste geurvlag werd uitgezet. De volgende dag zou het een ware “vlaggetjesdag” worden, maar gelukkig wisten we dat toen nog niet!! De avond werd voortgezet onder het genot van enkele goudgele rakkers en werden discussies gevoerd over de behandeling van depressieve huiszwaluwen en, of kerkuilen nu katholiek of gereformeerd waren, bovendien probeerde oei oei een mop te vertellen wat hem tegen het eind van de avond eindelijk lukte. Het werd weer een avond, die maar twee keer per jaar geeft. De volgende dag, zaterdag 23 november 1991. De goudgele rakkers namen wraak, … maar dat weerhield ons niet te vertrekken op de gestelde tijdstip, nml. 9.30 uur. Oei oei en in later instantie vliegend hert liepen op karakter.  Het werd een dag van de grote voeten, zèèr grote voeten…. We gingen richting Bokeloh. De eerste natuurobservaties betrof de invloed van zure lucht op heide, wilde grassen gedijen goed in het zure milieu zodat ze gaan woekeren, met als gevolg dat heide gaat verstikken. Na een dik uur onderweg vonden we de eerste natuursporen in de vorm van vossenkeutels en veren van een buizerd. De omgeving was prachtig, vooral oei oei was ontroerd, hij was er gewoon misselijk van. We naderden na verloop van vele kilometers, het römerlager. Wat opviel was een prachtig landhuis gesitueerd op een heuvel, volgens Oehoeboeroe was dit het stulpje van de druïde Panoramix, deze was druk aan het maretak snijden in het bos. Verderop lag dan het veelbesproken römerlager, Oehoeboeroe vond het in eerste instantie zwaar tegenvallen, tot hij ontdekte dat wat hij zag niet het römerlager was, maar een bult aardappelrangen….. Wie waren dan die Romeinen, en waar kwamen ze vandaan? Nu dan iets meer over het Romeinse rijk:  (ca. 500 v.C.- ca. 500 n.C.) Rijk dat in zijn grootste omvang het hele Middellandse-Zeegebied en vrijwel heel Europa omvatte. De stad Rome werd volgens de legende gesticht in 753 v.C. door twee zoons van de god Mars, Romulus en Remus, van wie de eerste Romes eerste koning werd. Tijdens zijn opvolgers viel Rome onder het machtsgebied van de Etruriërs. Van 510-27 v.C. was Rome een republiek, in welke eeuwen men zich van de Etruskische overheersing wist te ontdoen. Het gebied werd uitgebreid tot heel Italië ten zuiden van de Povlakte. Het rijk wed bestuurd door twee consuls, met toestemming van de senaat aangesteld door de volksvertegenwoordiging. De door Rome onderworpen steden en volken mochten hun eigen bestuur, oden en gebruiken behouden, maar moesten indien nodig militaire steun leveren. Dit systeem leidde tot vrede in Italië en sterkte Rome in de drie Punische Oorlogen (264-146 v,C.) tegen de Fenische stad Carthago. Deze werd uiteindelijk vernietigd, hetgeen Rome grote gebieden buiten Italië opleverde. In dezelfde 3e eeuw werd Griekenland veroverd en richtte de expansiedrift zich op het Nabije Oosten en Noordwest-Europa. Door de voortdurende oorlogen was een beroepsleger ontstaan, dat door de aanvoerders ervan als politiek machtsmiddel kon worden gebruikt. In de stad Rome zelf had zich een proletariaat gevormd van verdreven boeren, oud-militairen en parkeer- wachters. Verder was er ontevredenheid bij de opkomende handelsadel (equites), omdat zij niet bij het staatsbeleid betrokken werd en bij de Italiaanse bondgenoten. De hieruit voortvloeiende burgeroorlog leidde tot het dictatorschap van Lucius Cornelis Sulla in 81 v. C. De laatste jaren van de republiek werden beheerst door politieke intriges, waaruit Julius Caesar en Octavianus als sterke mannen naar voren kwamen. De laatste kreeg de eretitel Augustus en was de eerste Romeinse keizer(reg. 27v.C.-14 n.C.) Hij wilde de oude republikeinse tradities herstellen, maar kreeg in de praktijk de positie van monarch. In de loop van de eerste eeuw n.C. tendeerde de politieke macht van de keizers in de richting van de monarchie. Dit ging ten koste van de senaat, die daarom een van zijn leden tot keizer verhief (Nerva, 96-98). Er kwam tijdelijk een eind aan de keizerlijke dynastievorming door het systeem van de adoptiekeizers. Door de voortdurende bescherming van de rijksgrenzen tegen invallende barbaren werd het leger in de 2e eeuw de machtsbepalende factor, waarbij voor de senaat nauwelijks invloed over bleef. Keizer Diocletianus (reg.284-305) legaliseerde deze situatie. Constatijn de Grote (reg. 306-337) was de laatste keizer die heel het rijk regeerde. Hij verplaatste de hoofdstad van het Romeinse rijk naar Byzantium (constantinopel). Ca. 400 was definitief een splitsing ontstaan tussen het Westromeinse- en het Oostromeinse Rijk, waarvan het laatste geleidelijk overging in het Byzantijnse Rijk. Het westen hield zich nog korte tijd staan- de, o.a. door het römerlager te Bokeloh, maar werd in de loop van de 5e eeuw door invallen van Goten, Hunnen en Vandalen onder de voet gelopen.Er heeft zich dus heel wat afgespeeld in vroeger Bokeloh, en wij maar denken; wat een rustig plattelandsdorpje….. Het kende toen reeds vandalisme, rare jongens die Romeinen. Afijn, we gaan verder met de dag van de grote voeten. Bij het beklimmen van deze historische bouwwerk werden vergelijkingen met de schans in Emmen gemaakt, daar leek het inderdaad iets op, alleen hier liep geen rondweg langs. Toen vonden we hop. Hop hop hop hop hop hop hop, daar kwam oei oei aan gehoppeld.  Foto`s en geluidsopnamen werden van hop gemaakt, een van ons rook er aan en vond het maar naar bananenzeik ruiken. Na enig klimwerk kwamen op de schans, Yeti had ruïnes en skeletten verwacht (gruwel) maar zag alleen een grote mestbult, hij kwam tot de conclusie dat de Romeinen het erg benauwd moesten hebben gehad, ze scheten stront met stro…… Na enige discussie over strategie en tactiek, leek het wel alsof we in de alpen zaten, de mestbult werd veroorzaakt door Hannibals olifanten, zo luidde tenslotte onze conclusie.  Onze tocht zette zich voort, we hadden er reeds 26 kilometer op zitten.  Oei oei leek wat op te knappen, hij keek niet meer zo ontzettend scheel. Na 30 kilometer vonden we een interessante natuurspoor, een vraatspoor van een ree aan een brem……..reuze interessant. Oehoeboeroe kwam even later op het spoor van een karper en volgde deze…… We kwamen langs een goed voorbeeld van wildbeheer, we zagen een knollen- en maisveldje bedoeld voor het wild. Blijkbaar staan hier de mensen dichter bij de natuur dan in Nederland, daar vind je geen knollen- en maisveldjes voor het wild, hoogstens een drollenveldje voor blaffende katten. We vervolgden onze tocht, we hadden er inmiddels 38 kilometer op zitten. Het zweet klotste onder onze oksels…..    Om 12.21 hadden we pauze, voor sommigen  brake out. Terwijl de leden hun brood probeerden weg te spoelen met een brouwsel dat leek op uilenpies, besloot vliegend hert nog wat aan observaties te doen, hij bleef maar heen en weer lopen. Zo kwam hij tot de opzienbarende conclusie dat eekhoorntjes ook mandarijntjes in hun wintervoorraad hebben, sporen van stukjes mandarijn vond hij tussen het sprokkelhout. Oei oei, hakketee, batman, oehoeboeroe, Yeti, en vliegend zombie vervolgden hun weg. Na een omtrekkende beweging kwamen we weer in de buurt van Bokeloh. Een van ons waande zich reeds boven de sneeuwgrens toen we langs inkuilbulten met wit landbouwplastic kwamen….. Als natuurobservatie vonden we nog een platte koperwiek, volgens ons aangeschoten door een bijziende jager met huwelijksproblemen, en geplet door een van Hannibals olifanten. Na 48 kilometer, het liep tegen 13 uur 46, trokken we door Bokeloh en kwamen na een Drents kwartiertje terecht in een Huskie-sledehondenkamp, …. zaten we dan toch in de alpen?  Na verloop van tijd kwamen we bij een dooie arm van rivier de Hase aan, hier dreef Nuphar Luteum in, oftewel gele plomp, en werd prompt door een van ons voor een octopus aangekeken. Even later deden we, naar later bleek onze mooiste natuurobservatie.  Een paar reeën schoten vlak voor ons langs en oei oei wist ze op de gevoelige plaat vast te leggen, goed zo oei oei!! Die shot hebben we tenminste binnen, en die gaan we later  eens rustig bekijken onder het genot van een glaasje fris. We volgden nu het parcours van de poolhonden, en gingen richting zandafgraving, 56 kilometer hadden we er nu op zitten, de goudgele rakkers eisten nu hun tol. Vliegend hert was klaar voor noodslachting….. En toen waren we verdwaald………..ook dat nog. Na een dwaling van ongeveer 3 kilometer vond onze gids, de batman, zijn weg weer terug en arriveerden na ongeveer 3 kilometer het zandgat, we hadden er nu 62 kilometer op zitten. Nog 15 kilometer en dan was het afgelopen, het was afzien… Anderhalf uur later kwamen 6 Clausen het thuiskamp op,…. afgeknepen,…. star voor zich uit kijkend,…. houterige bewegingen makend……… en een hekel aan trix hebbend. Na een stijf uurtje was ieder weer aardig opgeknapt, en toen kwamen de bruine bonen…………pop pop pop pop pop pop pop pop pop. De stemming kwam weer terug, en de moppen werden weer lustig getapt, ……. Bedokokoma strikes again!!!!  

DSCF0889_2

DSCF0919_2

DSCF0917_2

DSCF0916_2

DSCF0915_2

DSCF0914_2

DSCF0913_2

DSCF0911_2

DSCF0909_2

DSCF0907_2

DSCF0906_2

DSCF0905_2

DSCF0904_2

DSCF0903_2

DSCF0902_2

DSCF0901_2

DSCF0900_2

DSCF0899_2

DSCF0898_2

DSCF0897_2

DSCF0896_2

DSCF0895_2

DSCF0894_2

DSCF0893_2

DSCF0892_2

DSCF0890_2

Zondag 23 november 1991. 10 uur 20, na het nuttigen van de nodige zakkenspanners en sterke koffie, trokken we op naar het moeras, te weten; het Dörgener moor.  We kwamen langs het uilenbosje, maar er was dit keer geen (uilen)bal te zien. Iets meer omtrent uilen? Vooruit dan maar… Uilen. (Orde: Strigi formes,.. krasse vogels). Rovende vogels met grote kop;goede naar voren gerichte ogen; (Persil)zacht verenkleed, geluidloze vlucht;haaksnavel;stevige grijpklauwen. Meestal nachtdieren, goed gehoor. Voedsel; kleine zoogdieren, kleine vogels , en insecten. Ca. 140 (!) soorten in twee families: kerkuilen en echte uilen (familie Strigidae), meestal bruin met zwarte en witte tekening. Bekend geslacht: oehoes. Bekende soorten: ransuil, steenuil (Athene noctua) en wijze uilen. Uilen komen voor in de Benelux, in de buurt van knotwilgen (nestelplaats), in duinen en in de omgeving van Groß Dörgen. Nu genoeg over uilen, we gaan verder met Grote Voeten dag. Bij de dooie arm nabij de kolk vonden we duidelijke sporen van een bever, sleepsporen in het bladerdek lieten ons goed zien waar hij langs gegaan was. Toch zal hier een bever niet nestelen, ten eerste omdat een bever niet nestelt, dat doen bavianen, ten tweede omdat er geen stromend water aanwezig is, waarschijnlijk leek dit meer op een verkenningstocht van de bever. Een bever- scout dus. Toen we de lus van de dooie arm in liepen, hoopten we reeën te zien doch het bleef bij drukprenten van slaapplaatsen. Verderop, richting zandgat, aan de oeverkant van de Hase, vonden we duidelijke vraatsporen van bevers aan boomstammetjes. We ontdekten een bijzondere plant, nml duivelsnaaigaren. Duivelsnaai aren; dicht ineengestrengelde kluwens van stengels van vertegenwoordigers van de warkruidfamilie (Cuscutacuae). De stengels van deze parasitair levende planten dringen met behulp van zuignapjes de vaatbundels van de gastheerplant binnen, b.v. hop. Genoeg genaaid met duivelsnaaigaren, we gaan verder. Tegen 12 uur 20 bereikten we het Dörgener moor, en we kwamen aan op de laatste rustplaats van Bambi. Bambi was een ree die we de vorige keer in vergaande staat van ontbinding gevonden hebben. Na enig speurwerk werden verscheidene skeletdelen teruggevonden. Van de schedel werden een paar close-up shots genomen, enkele delen, waaronder de schedel, werden door oei oei voor preparatie meegenomen, de lijkenpikker. Waarschijnlijk vinden we de volgende keer van de overige resten weinig terug, het zure milieu van het moeras heeft een verterende werking op de kalkrijke skeletdelen, tja.. zo gaat dat. We trokken dwars door het moeras, op zich een prachtig natuur- gebied, en gingen weer richting kamp. Even na het verlaten van het moeras stoten we op een interessante natuurspoor, we dachten allemaal aan een sleepspoor van een roofdier met een zware prooi. Er waren ook leden onder ons, welke dachten aan een sleepspoor van een koe met een te lange tepel, of aan een ree met een geweldige erectie….. Oei oei, Yeti, en vliegend hert besloten het spoor te volgen. Het spoor pikten we op langs het landweggetje en liep vervolgens door het bouwland richting Dörgenermoor. Het roofdier had duidelijk moeite met het transport van de prooi, prenten in het bouwland lieten ons sleepsporen en rustplaatsen zien. Vlak voor het Dörgenermoor kruiste een jagerspoor (shit) onze route, en ja hoor, de jager volgde tevens het sleepspoor…………(spannend hè). Bij de rand van het Dörgenermoor verloren we het spoor van het vermeende roofdier, ook de jager vervolgde zijn eigen weg.  Het roofdier had geluk, ……… hij leefde nog lang en gelukkig,… trouwde met zijn prooi en kregen vele kinderen. Teruggekomen op het kamp aten we brood met apenlulletjs en troffen voorbereidingen om het kamp op te breken. Een groepsfoto  werd gemaakt en toen…. opuusan!!  Als eindconclusie kan gegeven worden dat het weer een uniek weekend was geweest, met zijn eigen hoogte- en dieptepunten. Het werd met recht een “weekend van de grote voeten”. We hebben weer veel gezien van de prachtige natuur om Groß Dörgen,… en we hebben veel gelachen. Ieder van ons weet dit gelukkig op waarde te schatten…. Dat we nog vele jaren kunnen zeggen; Bedokokoma strikes again!!!!           Vliegend Hert, D.D. 25-1-92.

Dit was de eerste keer dat we op Vrijdag zouden vertrekken. omdat, niet iedereen vroeg kon vertrekken zijn Batman en Vliegend Hert al vroeg in de middag richting Gross Germania vertrokken met de “batmobiel” om het kamp vast op te zetten. Het weer was uitstekend en omdat de foerage met de volgend ploeg meekwam haalden ze hun eigen noodvoorraad  voor de avond meegenomen, en een uit Nederland bekend gerstenat, Hiermee hebben ze de tijd goed kunnen doorbrengen zodat er bij hun de stemming al goed in zat toen de volgend ploeg met Oehoeboeroe, Yeti en Oei-oei om een uur of acht verschenen. Er volgde een hernieuwde kennismaking daarna onder het genot, van een inlands genotmiddel met een witte kraag de plannen voor dit weekend werden besproken. Een van deze plannen was om een schuilhut te bouwen aan de rand van het bos tegenover een bosje waar we meermaals reeën hadden aangetroffen. Dit zouden we zaterdag uitvoeren, en.we konden hier dan zondagmorgen vroeg gebruik van maken. Voor Batman werd het al vroeg laat, maar wat wil je na de vereniging Nederland/Duitsland in gerstenat zodat deze zijn slaapzak opzocht. De overige leden zijn nog een poosje doorgegaan. Waarna het toch rustig werd en de nachtbrakers onder de dieren zich weer alleen voelden. Bij het gebrek aan een trompet, werd de morgen ingeblazen door de “gettoblaster” van Batman. Zodat ook de hardnekkigste slapers onder ons beseften  dat de zon elke morgen weer schijnt. Na wassen en koffiezetten waarbij Batman nog keer een suïcidepoging deed met zijn espressomachine konden we aan het ontbijt. Dit was goed verzorgd en de inkopers hadden aan alles gedacht zodat er geen koffiemelk gehaald hoefde worden. Nu schijnen er afgelopen jaar Bevers uitgezet te zijn in dit gebied. We zijn naar sporen gaan kijken die yeti al eerder had waargenomen. Nou en die waren er, stammetjes die afgeknaagd waren en sporen aan de oever.

Na dit te hebben aanschouwt zijn we begonnen met onze schuilhut te bouwen. Hiervoor hadden we een groot dekzeil meegenomen en wat touw. We hebben dit dekzeil over een omgevallen boom gespannen en afgedekt met dode takken zodat van een kleine afstand het net leek op een bos oude takken.

Nu konden we weg en de natuur laten wennen aan dit nieuwe bouwsel. Op de terugweg hebben we een tweetal eekhoorns geobserveerd of liever gezegd lastig gevallen want ze konden geen kant meer uit. Ze waren namelijk in een tweetal bomen gaan zitten die midden in het weiland stonden. Ja en dan zoek je naar een hol natuurlijk want die moet er natuurlijk ook zijn. Nu was onze kennis van bevers nog niet zo ver, we zochten naar een beverburcht van takken. STOM, laten die beesten die tegenwoordig niet meer bouwen, maar ja, wisten wij veel dus alles wat er op leek werd grondig onderzocht zoals we gewoon zijn. Maar dit keer geen succes zodat we maar zijn afdropen naar de zandafgraving. Toch is het jammer als je daar staat en ziet hoe groot dit is en hoeveel natuur hierdoor is vernietigd. En als je dan ziet dat dit gat weer wordt opgevuld met sloopafval dan denk je toch nog eens na over wat wij in deze eeuw voor een geweldige  roof bouw plegen.Maar goed, verder naar het Dörgermoor

waar we bij aankomst een skelet van een ree aantroffen die door ons weer veelvuldig werd bestudeerd eveneens een kevertje dat hierin werd aangetroffen.

Deze rustpauze kwam Batman wel goed uit want deze was nog steeds “bat” van die vereniging van twee gerstenatten. Hierna door het berkenbos getrokken richting ven waarin we weer veelvuldig de paddestoelen tegen kwamen die we ook op eerdere keren waren tegengekomen.

die hier af toe tussen staan, een roofvogel aangetroffen.Van welke was moeilijk na te gaan maar na de omvang zou het van een Buizerd kunnen zijn. Bij de ven aangekomen bleek het wolgras ook in bloei te staan wat een prachtig plaatje opleverde. Ook hebben enkele leden nog geprobeerd om een paar natte voeten op te lopen.
Dit kwam mede doordat een van ons een andere woning had gekocht en de natuur om zijn huis nog wat moest helpen. En hier waterplanten tegen kwam. Op de weg naar Dörgen zijn we halfweg afgeslagen het bos in. Dit was jonge aanplant en dicht zodat niet veel werd opgemerkt. Achter de dooie arm lang zijn we terug naar het basiskamp gegaan. Nu werd het tijd voor een stevige maaltijd die ouderwets goed was en waarmee menige naad van de slaapzak en tentharing moeite mee had. Ze waren er weer die hun voorzorgen hadden getroffen, zoals bretels voor de slaapzak en verstevigd ondergoed. Hierna werd er afgewast en koffie gezet. Na de koffie werd onze proviand bekeken en  volgens de deskundigen onder ons was er van een bepaald goedje niet genoeg, zodat werd besloten om deze aan te vullen. Hierna kon de avond niet meer kapot. Maar dit raadplegen van deskundigen had ook een ander gevolg. Omdat er nu genoeg was werd de afspraak om vroeg in ons nest te kruipen niet nagekomen. We zouden namelijk om 5 uur in de schuilhut gaan. Zodat er van dit niet veel terecht kwam. Nu moet ik eerlijkheidhalve er bij vertellen dat het toch enkele leden dit hebben geprobeerd maar mede door de dikke mist zowel binnen als buiten dit hebben gestaakt. Nu werd het een uitslaapmorgen en toen de mist toch nog om een uur of half tien optrok gingen de meeste van ons alsnog richting schuilhut. Bat bleef weer eens achter om de afwas en de boel op te ruimen en te bezinnen op het leven. En zie, om een uur of twaalf was de levensgezellin van Vliegend Hert ook al aanwezig zo dat nu haast werd gemaakt met het opbreken. Voor 1 uur waren we vertrokken van het kamp. Dit weekend kunnen we dan ook weer bijschrijven in de analen als zijnde geslaagd. Ik dank jullie allen die hieraan hebben meegewerkt.                                                                                                                                                                                                                               De Bat.

November 1990
Een weekend samen met alle leden van de STICHTING. De leden zijn het aantal deelnemers die meedoen. De deelnemers zijn ; BE = Vliegend Hert DO = Batman, KO =  Oehoeboeroe, KO = Yeti MA = Oei Oei vogeltje OS = ????? Het weekend begon met de samenkomst bij het vertrekpunt bij het ons bekende adres van de Yeti, bij dit vertrek waren niet aanwezig; Ooehoeboeroe en Os, eerstgenoemde vanwege werkzaamheden en Os (definitief) vanwege ziekte (geraakt). Vanaf  Yeti`s huis zijn de deelnemers vertrokken naar het ons niet geheel onbekende Gross Dorgen in Germanie. Daar was onze kampeerwagen niet aanwezig zodat er moest worden uitgeweken naar een varkenshok waar tot op dat moment sinds vier jaar geen varken meer in had geleefd. Dus zul je zeggen wat let ons om de plaats van de varkens in te nemen, nou dat was nogal wat, om te beginnen.  HOUT veel HOUT wat er opgeruimd moest worden, daarna vegen, want ook een varken wil geen zand aan z’n “Zwienepoot’n”. Stro moest gehaald worden bij de familie Rolfes, wij praten over Heinie en Berend Rolfes, omdat wij hun zo vreselijk goed kennen? hihi geintje hoor. Dat stro moest in de stal gebracht worden zodat het gebruikt kon worden als tafel en stoelen en `s nachts als matras.Het is wel een beetje vroeg om te spreken van Kerstmis maar het deed er wel aan denken, want tenslotte is ook Jezus geboren in een stal en in het stro, waarom zullen er dus geen ideeën geboren kunnen worden. En de ideeën voor deze zaterdag zijn zeker geboren, in deze stal. Ook het idee welke Batman had, hij was tenslotte die in de “gruppe” terecht kwam, en het binnen liet stinken als een beer. Hij bracht de leden van de stichting op het idee om op dezelfde “gruppe” planken te leggen. Ik weet zeker dat de hele groep na deze ervaring op observatie is gegaan. Zaterdagavond ongeveer 18.00 uur, plaatselijke tijd, ben ik, schrijver van dit verslag gearriveerd, na een voor mij erg slopende werkdag. Precies op tijd voor het warme eten, op het menu stond, Harricots Oegandese, avec les Cirkle du Hawaii et le haute couture veston des Cochon decoupe. Nu kan ik je wel zeggen, kerels dat was goed te pruimen. Voor diegene die van het bovenstaand menu geen ene moer gesnapt heeft, wil ik verraden dat het “bruine bonen met rookworst was met daarbij, geserveerd door onze meesterkok, “ananasschijven”. Na deze maaltijd zoals een ieder net heerschap doet, afwassen dus. Na deze klus, evaluatie van deze dag. Wat ik toen te horen kreeg, tot na negenen, was nogal wat. Reeën, hazen, konijnen, paddestoelen, zwammen, galappels, kardinaalsmutsen, jagermeester tot de “M”, gerstenat, dennen, eiken, Amerikaanse vogelkers (ook wel vogelpest genoemd). Na dit alles te hebben aangehoord, duizelde het de Oehoeboeroe behoorlijk, nadat hij een beetje bekomen was van de informatie, welke over hem was heen gekomen, zijn wij met ons allen nog een eind door de natuur gaan wandelen. Ook tijdens zo’n wandeling word er toch nog geluisterd naar elkaar maar ook naar de geluiden welke in de natuur te horen zijn. Het was de hele dag koud en omdat je daarvan vreselijk moe word, zijn wij voor ons doen op tijd naar bed gegaan, omdat ook wij uit betrouwbare bron hadden vernomen dat het op de zondag zou gaan sneeuwen, zijn wij ook op tijd gaan slapen, want door sneeuwduinen lopen is zoals wij allemaal weten verschrikkelijk vermoeiend, daarna goed slapen, dan kun je de volgende dag nog beter de elementen trotseren. Iedereen een prettige nacht toegewenst. Geachte heren van het bestuur daar ik deze dag wel geestelijk en voor een klein deel lichamelijk bij jullie aanwezig was en later door een van jullie belevenissen, mijn gedachten moest ordenen, hetgeen mij niet zo goed lukte bied ik jullie mijn oprechte verontschuldiging aan, dat het verlag van deze dag erg beknopt is geworden. En mocht ik jullie `s nachts gestoord hebben, dan nogmaals, alhoewel “IK” weet dat IK zoiets `s nachts nooit doe, “IK SNURK NAMELIJK NOOIT, IS DAT GOED BEGREPEN? ” JA?”, mooi dan is dat weer geregeld. Ik kan jullie wel uitleggen wat jullie hoogstwaarschijnlijk wel gehoord hebben, ik denk namelijk dat het de “GEESTEN” van de vorige bewoners van het varkenshok hebben gehoord. Ook dat hoort bij een goede observatie, alhoewel dan ook kunt denken aan een seance. Maar dat is niet de doelstelling van dit soort weekenden. Dus beste mensen, ook wij hebben dit weekend geleefd als varkens in een hok, en nu maar hopen dat dit geen gevolgen heeft. Trouwens, ik heb Jullie wel in het weiland zien lopen!

Zondagmorgen vroeg, mijn ochtendurine ingeleverd op een plaatselijk weiland, dat was een opluchting, maar het was zo vreselijk koud dat ik gauw weer in het stro ben gekropen, in de hoop dat het. snel weer goed kwam, het was ongeveer twee centimeter koud. Dus daarom was het stro de beste oplossing. Zondagmorgen, twee en een half uur later, ongeveer half acht opnieuw wakker, de rest van de groep ook maar gewekt, ik was blij dat ik zo fit was anders had ik de rest nooit wakker gekregen. Tanden poetsen, haren kammen, brood smeren en urineren waren de eerste bezigheden van iedere deelnemer. Toen dit alles gedaan was, zijn we naar het Dorgener-Moor gelopen. De afstand naar het moeras is toch redelijk ver, vooral als je een taak te vervullen hebt, deze taak kennen we allemaal, observeren en een warm hart toedragen aan de natuur. Het gebied op zich was moeilijk te observeren, omdat dit van nature drassig terrein moeilijk begaanbaar was. (doordat, en dat is puur mijn mening, wie hierop wil ingaan kan dat tijdens het volgend weekend kenbaar maken, er allemaal van die verschrikkelijke ribbels inzaten,welke hard bevroren waren.). Gelukkig zijn er geen ernstige dingen gebeurt, verder vond ik dit gedeelte triest aandoen. Toch groeide er genoeg waar wij ons misschien over hadden verbaast als het voorjaar was geweest. Wat je nu aan de FLORA zag was het gras, het wollegras, wat je in drassig terrein altijd vindt, bomen die er vermolmd bijstonden en waarin de spechten naar hartelust hun holen hebben getimmerd. Dat het dood hout was bleek ook uit het feit dat er nogal wat elfenbankjes op groeiden. Wat de Fauna betreft, hebben wij een haas gezien welke zo groot was dat wij even hebben gedacht dat het een ree was. Deze heeft waarschijnlijk in z’n leger gelegen, daar zijn wij kort aan voorbij gelopen. Door zijn schutskleuren leek het of hij een was met het terrein. Het terrein is met z’n ribbels een goede schuilplaats voor de dieren. Wij zijn bij het moeras weggelopen een weiland overgestoken, daarna over een pad naar een wildkansel welke daar in het terrein staat. Daar zijn ingeklommen, Oei Oei vogelt je, Batman, Yeti, en Vliegend Hert, terwijl Ooehoeboeroe beneden is gebleven om vanaf die hoogte het terrein te overzien, hij zag dat het terrein een beet je rond liep zodat het grootste deel aan zijn oog ontrokken werd, neen, dan hadden de overige deelnemers ongetwijfeld een beter uitzicht, alhoewel, zij met hun verrekijkers en geluidsapparatuur geen wild van daaruit hebben gezien. Terwijl zij daarboven zaten, ben ik naar een aantal rollen stro gelopen om een beetje uit de wind te staan, inmiddels had Vliegend Hert zich bij mij vervoegd, en wat wij samen zagen, overtrof onze stoutste verwachtingen. Op een afstand van ongeveer twintig (20) meter zagen wij een aantal reeën in het weiland staan. Wij moesten dus uitermate voorzichtig zijn, om dit tafereel niet te verstoren. De rest gewaarschuwd dat ze vooral geen lawaai moesten maken. Ik denk dat wij zeker vijf (5) minuten hebben staan kijken naar deze edele dieren, toen kreeg een van hun ons in de gaten. De wind zat voor ons erg gunstig zodat deze ree nog vrij lang naar ons heeft staan kijken, alvorens hij de rest in de oren fluisterde dat er mensen naar hun stonden te kijken. Er moet door hun gefluisterd zijn , want wij hebben hun niet hardop horen praten. Ze vertrokken daarop in vliegende vaart, dat moet wel want je zag hun hoeven niet aan de grond komen. Ze zijn richting het moeras gevlucht en als ze daar niet uit zijn gekomen zijn ze daar nu nog. Wij gaan verder met onze observatie. Nadat de reeën waren vertrokken zijn wij ook vertrokken en wel richting Naturschutzgebiet Hase-altarm.Wij zijn dit gebied binnen gelopen bij de ons allen bekende zandafgraving, waar wij nog herinneringen hebben opgehaald uit onze verkennerstijd en waar ons Oei oei vogeltje zijn eerste geluidjes voortbracht, die geluiden waren erg duidelijk, en moeten uitgesproken worden zoals het hoort, OEI OEI DA’S KLO..’ Sowwie hoor heren ik kan deze woorden wel uitspreken maar niet opschrijven, Dit is dezelfde plek waar OS-? – ? – ? – ? van boven naar beneden sprong, gevolgd door Gerard Platzer en waar Gerard Platzer met z’n snuit in het zand viel, en erg kwaad werd nadat hij voordien toch erg veel plezier had. Zover de overdenkingen aan vroegere tijden, nu verder met observeren. Ook dit terrein is zeer de moeite waard, het is alleen spijtig te moeten constateren dat het ieder jaar weer verder is afgegraven en ook dat er dit jaar een puinhoop van is gemaakt (gestort dus). Ook groeit er in deze bossen veel vogelkers wat volgens mij de pest is voor deze bossen, het overwoekerd alles, zonde en jammer tegelijk, ik denk dat dit nooit weer goed komt, als je dit probleem niet bij de wortel aanpakt. Ook kwamen wij een wonderlijke speling der natuur tegen, nu niet gelijk denken wat is daar zo wonderlijk aan, ik zal jullie dat proberen uit te leggen. LEES, want het wordt geschreven, anders zeg ik wel luister. Wat ik bedoel is de boom die jullie hebben gefotografeerd, die vanuit de stam in een gaffel is gegroeid (bij een gaffel moet je denken aan een katapult, dat is een stok met drie uiteinden) vanuit deze gaffel groeide een tweede boom, en wel van een heel ander soort dan de gaffelboom. Wat ik mij kan herinneren was de gaffelboom een den en de tweede een berk, leuke speling van de natuur Waren wij niet aan het observeren dan was dat niet ontdekt, maar goed dat wij niet liepen lanterfanteren, dan hadden wij dit niet ontdekt. Ondertussen kregen verschillende van ons een ontiegelijke zin in HOY met groene substantie. Wij zijn daarvoor teruggekeerd naar de bewoonde wereld, alwaar wij onder onze broedlamp hebben kunnen napraten over deze morgen. Ook stond hier nog een fles waar bijna iedereen van gesnoept heeft, terwijl Oei-oei en Batman voor het eten zorgden. Ten overvloede, het heeft. goed gesmaakt. Na het eten afwassen, opruimen en inpakken. Hiermede was het weekend wat observeren betrof afgelopen, tenminste dat dacht iedereen, ware het niet dat wij allen het zo jammerlijk verloren tijdsmechanisme van Oehoeboeroe nog opgezocht.hebben, welke de vorige avond is blijven liggen op een ons niet bekende plek. Wij hebben precies drie minuten gezocht, toen het werd teruggevonden. Het mechanisme lag in het gele zand van de oprit van de gastheer van dit hele weekend. Tot drie keer toe is er een aanslag op gepleegd , maar hij heeft ze alle overleeft. Het is op z’n kant gaan liggen zodat de automobielen er steeds aan langs reden. Hierna afscheid genomen van ons gastgezin en RUBBER/LATEX d.m.v. een uittreksel uit het vat.

Jongens/heren dit weekend was geslaagd maar de volgende word beter. Denk tot die tijd aan de tijd die achter ons ligt, en denk ook aan de tijd die komen gaat in mei 1991. Ik persoonlijk verheug mij hierop en wil meehelpen om dit weekend te doen slagen. OEHOEBOEROE, de wijze oude uil.

Weekend Stichting  “BEDOKOKOMA”  Afd. NOBST 19 en 20 mei 1990 Zaterdagmorgen, vroeg, zeer vroeg, bij het onderkomen, de Grot van de Yeti, zijn wij samengekomen, de hele Stichting. Hiervandaan zijn wij naar Groß Dörgen vertrokken, om daar al weer voor de 3e keer ons observatieweekend te houden. Batman heeft zijn rijdend comfort meegenomen, om ons daarin onderdak te verschaffen. Ik stel voor om rijdend comfort, aan te duiden met BATMOBILE, zo blijf je ook een beetje in de sfeer. Dit uitgevouwen, bood ons een vreselijk fijn onderkomen. Het was warm, want er zat een kachel in, maar die hebben wij alleen `s avonds gebruikt, overdag hadden wij zon. Zodat wij het buiten konden doen. Nu niet direct naar de bekende weg vragen, ik vertel gelijk wat wij buiten konden doen, dat gezeur steeds. Ik bedoel dus dat wij buiten koffie en thee en water en Hansa, enz…… konden drinken, brood, aardappelen, snert, soep e.d. kon eten. Zo nu ben je uit de droom geholpen. Want zegt het spreekwoord niet, DROOM JE NIET, DAN BEN JE WAKKER. Nadat alles was opgebouwd, voor overnachting enz.moesten wij naar de familie Rolfes, Berend zijn vrouw had namelijk een jonge dochter gekregen, wij moesten dus aan het “KRAOMSCUDD`N, en de jonge ouders een pakje geven met een jurkje voor de baby. Zij waren daar erg blij mee, want Berend had geen tijd om het uit te pakken. Berend de jonge vader, heeft het pakje weggelegd op de kast, en strompelde zielsgelukkig naar de ijskast, om daar met een flesje drank weer vandaan te komen, en samen met ons te drinken uit één glaasje, welke voor ieder 2 keer werd gevuld. Scheelt ook mooi in de afwas, nu 1 glas anders 7 glazen. Vandaar ook het gezegde “beter 1 glas in de hand, dan 7 in de afwas. Maar het koude spul uit dat ene glas was lekker, daar ben ik het allemaal over eens. Na het KRAOMSCHUDD`N terug naar de BATMOBILE hebben wij het weekend daadwerkelijk doen aanvangen. Ik ben van mening dat de natuur met hogere temperaturen er anders uitziet dan b.v. `s winters. Neem nu onze eigen natuur, je had ons luie beesten kunnen noemen, wij zijn op het kampeerterrein gebleven om daar de bloemetjes buiten te ……. bekijken, vooral die hele kleine, welke wij niet konden vinden in de boeken.  

Zonde was dat, want ze zagen er zo mooi uit. Maar er waren er ook veel welke wij wel kenden, neem de brandnetel, de dovenetel, weegbree, distel, zuring, Hansa, grote rolklaver, witte klaver, leuke hobby is dat, ik bedoel natuurobservatie. Maar je krijgt er wel honger van, ik bedoel van de buitenlucht, dus moest er gegeten worden. Maar helaas, de melk, de melk, zijn we dat vergeten? Nee, het ligt in Yeti`s auto, auto op de kop, geen melk, wat nu te doen? Yeti komt met de oplossing, ik regel dat met mijn schoonpa, en gaat op pad, roept nog, ik ben zo terug. Wij wachten op Yeti+melk, een half uur, geen melk, uur, geen Yeti. Oehoeboeroe word onrustig, roept Oei Oei vogel, en gaan achter Yeti aan. Maar, wat is er gebeurt Yeti is onderweg aan de bosrand gaan zitten om een bronstig reekalf te observeren, en is door de vermoeienissen van de lange werkdagen in een diepe winterslaap weggezakt, wat moeten wij hier nu weer mee, RubberLatex roepen kan niet, want dat is een vies woord, ook om op papier te zetten, maar dat is bij ieder lid van onze crew bekend. Houden wij het maar liever romantisch, wat dacht je van deze. Niet geschoren. Mijn roosje, fluisterde hij zacht, en drukte zijn wang tegen de hare, mijn cactus, antwoordde zij, haar hoofd zacht terugtrekkend. Mooi of niet, het staat er toch maar. In ieder geval hebben wij de Yeti wakker gekregen, en vervoerd naar de Batmobile. Aldaar hebben wij hem in z’n slaapzak gelegd. Waarna hij toch ruim een uur heeft geslapen. Omdat er toch kampwacht moest zijn, hebben wij onze observatie voortgezet op en rond het kampement, en ook nog enige mooie planten waargenomen. Ik noem de Spaanse ruiter, de Daslook, Perzikbladig Klokje en de Wilde kaardebol. De avond hebben wij gebruikt voor het onderhouden van de sociale contacten en  wat daar zoal bij hoort. Toen de duisternis ingevallen was zijn Oei-Oei vogel en Oehoeboeroe samen op nachtobservatie uit gegaan en wel langs de openbare weg om daar groot wild te zoeken. Over een afstand van 5 km. hebben wij zeker 5 reeën zien oversteken, vlak voor ons langs, inclusief de nodige konijnen en hazen, maar het grote wild wat wij zochten was in geen velden of wegen te bekennen, wij zochten naar Zwart-wild en vonden het niet. Hiervan verslag uitgebracht, aan de groep, en daarna onze nesten opgezocht om te slapen. DIT WAS DE ZATERDAG. De zondagmorgen, die begint voor ons altijd vroeg, de reden hiervan is dat deze dag altijd kort is omdat er een bepaalde tijd is afgesproken om huiswaarts te keren. Het eerste wat door ons gedaan werd, toilet maken uiteraard, en daarna voedsel. Voordat je aan een observatie begint kun je dat beter wel doen, want een knorrende maag kan al gauw het wild verschrikt doen weglopen zodat je niet meer kunt spreken over observatie, maar meer aan een speurtocht, om het terug te vinden en dat is het laatste wat wij willen. Iedereen deed dus weer mee, en wij zijn onze observatie gestart, op het pad langs de door ons veel bezongen Hase, want dat wij toffe jongens zijn, dat willen wij weten. Aan datzelfde pad, daar deden wij onze eerste ontdekking, wij vonden daar een zeldzaam beschermt plantje en mocht deze nog niet beschermt zijn, dan wordt dat hoog tijd. Het plantje was een donkerhartkleurig bermviooltje. De naam zegt het al, bermviooltje. In alle bermen doodgespoten, maar aan de Hase nog niet, dus heren niet PLUKKEN…….Verder langs de Hase, een mus vliegt verschrikt op, uit de struiken langs het pad, en een groene kikker springt voor onze voeten weg. In het water van de Hase drijft hout met daarop een vermoeide eend. Rechts naast ons, hoor je de roep van een Buizerd welke is neergestreken op een weidepaal. Boven ons zweeft een valk, op zoek naar een prooi. Bij het zandgat aangekomen, schiet er een bosmuis z`n holletje in, vlak voor de klauwen van een valk. Een gewone Pad kruipt langzaam over het pad, zich niet bewust het mogelijke gevaar, van hetgeen onze grote voeten kunnen aanrichten. De wanden van de zandafgraving lijken ieder jaar steiler, maar daarvoor hebben wij geen angst. Geen angst.  Een bergbeklimmer: “En als het touw nu een moest breken?” Gids: “Geen angst, zegt hij, ik heb er thuis nog hopen liggen.”  Wij nemen dus de makkelijkste weg, dan hebben wij, de rest van het touw niet nodig. Vanaf het zandgat lopen wij weer het bos in, voor ons zien wij een Vliegend Hert, zijn grote kaken dreigend vooruit gericht, maar geen angst, hij vliegt bij ons vandaan, Op zoek naar een andere prooi. Verderop in het bos hoor je de bijen van de bijenvereniging zoemen. Een eekhoorn springt verschrikt van de ene naar de andere boom, om uit ons gezichtsveld te verdwijnen. Bij de dooie arm aangekomen, zien wij vissen zwemmen in het warme voorjaarszonnetje, een rivierkreeft laat zich zacht naar de bodem zakken en zwemt uit ons zicht. Hoog aan de hemel roept een sperwer en zweeft vredig verder zonder zich om ons te bekommeren, op het weiland zien wij een ree in de bossen verdwijnen. Dit allemaal meemaken en zien, dat doet ons goed, wij zijn allen diep onder de indruk en laten dit over ons heenkomen als een roes, een roes die nooit verdwijnen moet. Een stuk natuur langs de Hase zo puur. Omdat te aanschouwen, die plek waar volgens ons ieder dier zijn eigen plek heeft gebouwen. Dit stuk natuur, niet groot en ondoordringbaar, is voor ons vreselijk mooi en laat deze plek en stuk van ons leven worden, al is het maar voor een paar weekenden in het jaar. Hier kun je, je drukke leven tot rust laten komen, samen met de natuur. Wat zou het mooi zijn om van die natuur, alles te weten, ieder dier te kennen, iedere te onderscheiden, de eetbare en de giftige. Ik stop met dit verslag, want het is tijd om op te breken. Wij moeten weer terug naar onze dagelijkse beslommeringen en ons weer voorbereiden op een volgend natuurweekend. Maar de herinneringen, aan dit, en voorgaande weekenden, zullen ons ook door deze moeilijke tijden loodsen. Ons aller Yeti en Oehoeboeroe deden het in de zomervakantie, samen met hun kinderen, nog eens dunnetjes over, in de vorm van een vis- en natuurvakantie. Een vakantie, waar zij buiten het vissen, absolute rust hebben gehad, omdat Koos,  een zwager van ons, de kinderen alles vertelde, over wat er groeit en bloeit heeft verteld, en van planten en vissen heeft laten eten, planten waarvan wij dachten daar moet je afblijven. Jongelui mocht ik wat teveel op papier hebben gezet, neem het mij niet kwalijk, het is aan mijn brein ontsproten. Ik wens jullie een goede voorbereiding op het volgend weekend.  Groeten, Oehoeboeroe van de stichting.

Bijgevoegd informatie: Oehoeboeroe benoemd zichzelf in het verslag samen met Yeti en Oei-oei. Natuurlijk waren in dit weekend ook Batman en Vliegend Hert stevig aanwezig. Yeti vond het nodig, dit weekend, zijn schoonvader te confronteren met het feit dat de verkering van Marlies in een andere relatie reeds een kotertje op de wereld had gezet. De daarop volgende emotionele explosie werd door die twee geblust in alcohol. Bij Yeti gingen de oogjes toe, hij lag als een schoteldoekje over de hek. Schoonpa had eindelijk een reden om de kroeg in te duiken, hij deed het nablussen nog eens dunnetjes over. Oehoeboeroe en Oei-oei achten zich verplicht schoonpa te zoeken, ze zijn daar het grote deel van de nacht mee bezig geweest, voor niets uiteraard. En schoonpa? die kwam die dag gewoon iets later in de morgen thuis.  Batman en Vliegend Hert? Zij stonden erbij en keken er na, ….met ogen zo groot als argus.

Bovenstaande foto is genomen door Batman.

November 1989.

Op zaterdagmorgen , vreselijk vroeg, zij wij vanuit de verschillende woongebieden samengeklonterd bij Eric in Erica. Vandaaruit vertrokken naar, het kan niet missen, Gross Dorgen, alwaar wij op de RANCH van Heinie en Berend Rolfes ons Kamp hebben opgeslagen. Niet in tenten, maar gewoon in de open lucht, daar stond een grondig gereinigde veevervoerswagen, ontdaan van alle beschaafde (huiselijke) beschaafde geurtjes, tenminste bij de meeste normale mensen ruikt het thuis niet naar boerderijlucht. In deze wagen hebben wij van stro onze bedjes gespreid, en van pakken stro onze tafel en stoeltjes gemaakt, zeer behaaglijk. Behaaglijk, dat zeker, want aan de andere kant van de binnenkant regende het, en de temperatuur was net boven nul (0). De minst ervaren kampeerders onder ons snapten van deze vorm van kamperen niets. Deze mensen waren Vliegend Hert, Batman, Oei-oei, Yeti en Oehoeboeroe, geloof ik. Maar dat terzake. Nu wil ik toch komen op het punt, waarvoor wij hier bij elkaar waren gekomen. Dat was om een NATUUR-OBSERVATIE te gaan houden voor Scouting Klazienaveen. Voordat we hier mee bezig gingen, moesten de taken verdeeld worden door het bestuur (wij dus). Deze taken waren voor Batman, geluidsman, opnemen van geluiden van allerlei buitengeluiden gemaakt door verschillende dieren.Voor Oei-oei observator/kok, voor Yeti fotograaf/verrekijker/kok, voor Vliegend Hert observator/muzikant en Oehoeboeroe observator/bandinspreker, een soort verslaggever dus.. Na deze verdeling togen wij op pad, gehuld in regenkleding, inclusief laarzen en soldatenschoenen. Na ongeveer een uur te hebben rondgelopen werd het niet droger, want wij voelden door onze regenkleding en gewone kleding water komen. Hierop werd besloten, door het bestuur, dat wij terug zouden gaan naar ons onderkomen, om daar de verdere gebeurtenissen betreffende het weer af te wachten. Hier hebben wij de hele middag zitten wachten, en onze belevenissen op band gezet. Deze middag bleek hoezeer wij echte natuurmensen waren, want hier kwam voor het eerst dit weekend naar voren hoe een hekel we hebben aan chemische rotzooi. Ik schrijf alleen het woord LATEX-PUPPE, want om zoiets te zeggen dat vind ik moeilijk, later is dat woord veranderd in LATEX-JOHNNY, bah, nu doe ik het weer. Genoeg hierover, de NATUUR is belangrijker, want onze doelstelling is om de natuur , vooral ‘s winters een warm hart toe te dragen. Daar gaan we dus ook mee door. Maar een drankje tegen de kou ging er best in. Het regende dus en de minst ervaren mensen hadden het koud, want die hadden geen thermopak aan. Ik bedoel dus, er moest eten worden gemaakt, want boven de hete pan werden we weer warm. Oei-oei en Yeti dus aan het koken want dat waren onze koks, en op het menu van deze dag stond SNERT met als toetje droge METWORST, lekker hoor, moeten we vaker doen. Direct na de snert, even bijkomen van een vermoeiende dag. Daarna was het donker, maar er moest nog wat gebeuren, dus wij, (wij zijn het bestuur en wij) weer op pad nachtobservatie. Tijdens deze observatie is er nogal wat gebeurt, wij zagen namelijk geen flikker, dus uiteraard onszelf ook niet. Vliegend Hert demonstreerde z’n sluipkunst gelijk Winnetou en old Shatterhand en nog meer van dat soort figuren, erg leerzaam. Deze demonstratie lukte uitstekend , aangezien een ieder kon horen waar de tak knapte. Daarna als een stel Belgen verdwaalt in de bossen, a-wel hoe zulle we hier uitkome Sjefke, ook dat lukte, door elkaar moed in te spreken. Uiteindelijk uit het bos,in de “PUT” (zandafgraving) konden wij onze observatie uitvoeren, want daar was een “Vliegend Hert”. Deze vloog met een rotgang tegen de wand op, en met een noodgang gleed hij terug. Van deze hele observatie in het zandgat zijn foto’s gemaakt door Yeti. foto Inmiddels was het tijd om naar huis te gaan want “Vliegend Hert” had een doorn (BALK) in z’n hand en die bloedde als een rund. In feite hadden wij geluk dat het die eerste avond droog was anders hadden wij vroeger in het stro gelegen, nu was het iets later. DIT WAS DE ZATERDAG
Zondagmorgen, vroeg, bewolkt, geen regen. Samen gegeten , en lekker. Na het ontbijt liepen door het”Natuur-schutzgebiet Hase-Altarm” vijf zeer goed uitgeslapen jongemannen o.l.v. het bestuur. Dit was een dag van bijzondere ontdekkingen. Wij zijn aangekomen op een voederplaats voor wilde zwijnen , bij deze voederplaats was aan een boom een wildkansel bevestigd, deze werd door verschillende van ons beklommen via een trap. Hierbij, bij het beklimmen, of uitklimmen heeft Niek zich nogal geblesseerd. foto Hij is namelijk met z’n, laten we het “edele delen” noemen, zachtjes op een tak terechtgekomen. Vanaf dit wildkansel was de omgeving zeer goed te overzien, we hebben vanaf daar dus geen wild gezien. Batman heeft samen met mij nog een aantal prenten (pootafdrukken) gevonden van wilde zwijnen. Onder dorenstruiken (wat stiekel’n die kreng’n) kon je zien dat hier heel vaak wilde varkens bivakkeerden. Terwijl Yeti, Vliegend Hert en Oei-oei gipsafdrukken maakten van verschillende prenten, ging Batman geluidsopnamen maken van fluitende vogels, echt mooi hoor. Oehoeboeroe ging de flora bekijken en ontdekte echt onvervalst rendiermos, en riep gelijk Baaaaatman, Batman zei, “kop dicht, ik maak geluidsopnamen, ik kom er zo aan”, verder hoorde hij niets meer want hij had zijn vogeltjesgeluidenhoofdtelefoon op. Ongeveer vijf (5) kwartier later had hij tijd om te kijken, om zijn verwondering te uiten. Weet je wat hij zij, hij zei, Oehoeboeroe, moet je daar ijken hoe kan dat nou? Oehoeboeroe zei, wat hoe kan dat nou? Batman weer, kijk rendiermos. Oehoeboeroe weer, ik zie niets, maar moet je daar kijken, rendiermos, zou hier de Kerstkribbe gestaan hebben? Gelijk na het uitspreken van het woord “Kerstkribbe” kwamen er drie (3) personen uit het oosten, Batman zei, dat moet je niet zeggen, want daar komen de drie (3) koningen al aan. Oehoeboeroe viel op z’n knieën, niet om te bidden bij de kribbe, maar om te voelen of het rendiermos vast zat, de conclusie was, dat het vast zat. Wij waanden ons in Bethlehem, want inmiddels waren de drie (3) koningen) ook gearriveerd. Maar o, wat een schrik, het waren geen drie (vijf) koningen, maar Vliegend Hert, Oei-oei en Yeti. Wij waren natuurlijk weer klaarwakker en op natuurobservatie. We gaan verder langs de Hase, door het Hasedal rechtsaf, of was het linksaf? In ieder geval was dit gedeelte door mij nog nooit bezocht, kerel, wat was dit een vreselijk mooi gebied. Ook wat betreft het oude (vermoedelijk) stroomdal van de Hase. Met zo hier en daarginds een vennetje. In de oude wallen zo hier en iets verderop een konijnen- of vossenhol. foto Batman nam de geluiden op want die waren er wel Terug aan de oevers van de Hase vonden wij van kikkers (ikzelf denk van een PAD) kikkerdril of zoiets, glibberig was het wel. Ook hierover hadden wij verschillende meningen, er werd in ieder geval over gepraat. We hadden reeds de hele morgen geobserveerd, en besloten samen met het bestuur om terug te gaan naar de beschaving van onze veewagen om weer eens de beschaafde boerengeur op te nemen, verschillende van ons kregen namelijk ontwenningsverschijnselen. Lopen wij het bos uit, komen we voor een maïsveld (of waren het doperwten) doet er ook niet toe, maar daar stonden ze, de Reeën. om zich van zeer nabij aan ons te tonen, sprakeloos waren we, moest ook wel anders liepen ze weg. Wij konden ze heel goed zien, dat zag je zo. Ook de oude reebok zag ons, want hij knipoogde tegen de rest, waarop ze er in vliegende vaart vandoor gingen. Zonde, nu kon je ze goed zien zonder verrekijker, en toch liepen ze weg. Gelukkig heeft Yeti van deze dieren foto’s gemaakt, anders hadden wij ze nooit weer gezien en Batman nam de geluiden op, mooi hoor. Tijdens dit deel van de observatie hebben wij ook nog een sneeuwuil gezien, dat moest wel want het dier was zo wit als sneeuw, eigenlijk stom hoor, om schutkleuren aan te nemen als er geen sneeuw ligt. Ook hierover is uitgebreid gediscussieerd. Daarna op naar de bruine bonensoep, lekker hoor met metworst, en als toetje iets te drinken. s`Middags liepen er vijf stippen, gezien vanuit de verte, in het weiland, langs de Kolk in noordnoordoostelijk richting naar een bosje midden in datzelfde weiland. foto Nu zul je afvragen; wat waren dat voor stippen? Ik zal het nu maar zeggen, dat waren wij. Op zoek naar uilenballen. Uilenballen dat zijn braakballen die uitgekotst (uitgespuugd) worden door uilen. Daarin zitten de onverteerbare delen van die prooi welke door de uil gevangen werd. Uit voorgaande ervaringen werden ze wel gecontroleerd, want enkele jaren voordien zaten er bij enkele natuurvorsers uit onze groep ook vossenkeutels bij, deze lijken een weinig op uilenballen. Vers stinken deze dingen, in bevroren toestand niet. Ook bij het doorkruisen van de gedeelte hebben wij reeën gezien, leuk hoor, zoals ze springen en rennen. Na dit gedeelte van de observatie hebben we alles nog een keer doorgesproken en dit werd opgenomen door geluiden -Batman. Enkele zeer logische conclusies getrokken, toen naar huis vertrokken. Wij allen, en het bestuur, waren erg tevreden over het verloop van dit observatieweekend, en meenden toch zeker voor een jaar gespreksstof te hebben. Obeservatie-Oei-oei, Mondharmonica-Vliegend Hert, Geluiden-Batman, Verrekijker-Foto-Yeti, bedankt voor jullie aandacht en tot zeer spoedig ziens.
Het barbecuen bij Hert in Barger Oosterveld is door het hele bestuur en hun respectievelijke echtgenotes bijgewoond. Lekker vlees, lekker slaatje, lekker brood, lekker fris, lekker bier, zo kan ik lekker nog wel een poosje doorgaan maar dat doe ik lekker niet, want dan word je er lekker niet goed van. Trouwens dit is allemaal lekker wel voor herhaling vatbaar zo lekker was het wel. Also meine herren, nogmals Danke schön, und aufwiedersehn, bis bald.
Het Bestuur. n.d. de Wijze Oude Uil.