Voorafgaande aan de jaren zestig van de vorige eeuw was het in Erica een gewoonte om in November de kinderen verkleed als Sinterklaas langs de deuren te laten gaan. Overal zag je kinderen richting brug lopen, verkleed als Sinterklaas of Zwarte Piet. Na het zingen van een liedje kregen de kinderen een paar centen. De traditie van verkleed langs de deuren te gaan liep toen al op zijn eind. Wat begin jaren zestig in opgang kwam was Sint Maarten. Op 11 november gingen de kinderen langs de deuren, hierbij werd een liedje gezongen en een lampion gedragen. We woonden nog maar een paar jaar op de Eendrachtstraat en hadden de nieuwe gewoonte om met Sint Maarten langs de deuren te gaan blijkbaar gemist. Wij als kinderen waren ontroostbaar. Daar ging zomaar een zak snoep aan ons voorbij. Ma besloot het met ons goed te maken. Met Sinterklaas mochten wij alsnog verkleed langs de deuren. Het was dus de familie Beukers die uiteindelijk de lange traditie van verkleden als Sinterklaas in Erica definitief afsloot. Broer Gerard ging als Sinterklaas, broer Jos en ik als Zwarte Piet. Gerard had een heuse staf terwijl Jos en ik werden voorzien van een zak pepernoten en een roe. Wat ik me van deze gang nog goed kan herinneren was het bezoek aan Zwarte Bennie. We belden aan onder etenstijd. De deur werd geopend, wij werden aandoenlijk bekeken. We mochten zelfs even binnenkomen. Daar zat zoon Jonnie achter een bordje hutspot. Jonnie was nog maar een kind. Hij was met zijn 4 jaar een jaar jonger dan ik. Jonnie keek met grote ogen ons aan. Hij herkende ons niet want we waren immers vermomd en verkleed. Terwijl de ouders nog aandoenlijk naar ons stonden te lachen gaf ik Jonnie een flinke mep met de roe. Je bent Piet, je moest toch wat. Toen Jos ook dreigde Jonnie met de roe te betrekken besloten de ouders hun oogappeltje te ontzetten. Met een boerenkiespijnlachje werden we met zachte hand de deur uitgewerkt. Jonnie zat nog steeds achter zijn bordje hutspot. Langzaam boog hij zijn hoofd naar beneden en keek verbaasd naar zijn warme prakje. In de hutspot waren diverse pepernoten gedrukt. Vanaf die tijd werd bij de familie Beukers op 5 december Sinterklaas gevierd. Bij gebrek een Sinterklaas en Zwarte Pieten werd een beetje inventief gehandeld. Terwijl wij als kinderen liedjes zaten te zingen gingen Pa en Ma de spanning een beetje op te voeren. ‘Ik heur wat’, stilte, we luisterden met gespitste oren. Nee, loos alarm. Pa moest even naar de WC. Even later schrokken we ons bijna een rolberoerte. We gilden hard, Ma voorop. Op de achterdeur werd namelijk zo hard geklopt dat het glas in de sponningen rammelde. Een arm gehuld in een lange zwarte dameshandschoen stak door het raam. De hand opende zich en een zwerm van pepernoten vloog ons om de oren. Even snel dat het kwam verdween de zwarte arm ook weer. De arm bonkte nog een keer tegen het raamkozijn en een zachte vloek weerklonk in de duisternis. Dat hoorden we niet. Op de vloer zag je alleen verrukte kinderen die luid roepend de pepernoten bij elkaar zaten te graaien. Even later kwam Pa van de WC. ‘Sinterklaos is d’r west’, gilden we enthousiast hem tegemoet. Pa ging zitten en genoot van al die drukte om hem heen, ondertussen masseerde hij stilletjes zijn elleboog. Ma vond een briefje. Met een logo van de A.K.U. Waar toevallig Pa ook werkte. Op het briefje stond dat de zak met cadeautjes in het achterhuis stond. Een stampede van wilde kinderen stormde naar het achterhuis. Hier vond Gerard een briefje, hij gaf het aan Pa. Op het briefje stond dat de zak in de voorkamer stond. Opnieuw een stampede, nu naar de voorkamer. Dit ging zo nog een paar keer door waarbij we het gehele huis te zien kregen. Dan was daar toch de zak. Een jute zak waar de cadeautjes uitpuilden. Aan elke cadeau zat weer zo’n briefje van de A.K.U. Hierop stond een gedichtje en voor wie het cadeautje bestemd was. Mijn naam werd genoemd. Ma las het gedichtje voor. Ik hoorde niets maar zat strak naar het cadeautje te kijken. Eindelijk mocht ik het uitpakken. Het was een gele raceauto van plastic, met blauwe wielen. Verrukt heb ik het een poosje bekeken. Ik ging er direct mee spelen. Latere Sinterklaasavonden verliepen zo ongeveer in dezelfde orde. We hadden een jaar waarbij Ma dacht ook praktische dingen aan de sinterklaascadeautjes te moeten toevoegen. Zo kregen we dat jaar ook sokken. Of nieuw ondergoed. Een stel boze kinderen als gevolg. Toen dan even later toch de cadeautjes kwamen was de kamer gevuld met blijde kinderen. Middenin zat een huilende moeder die de sokken bij elkaar raapte. Wat me ook bijbleef was een roze marsepeinen pispotje, elk op onze kussensloop. In het potje zat een klein marsepeinen bruin keuteltje. Achteraf denk ik wel eens, wie verzint zoiets. Toch een indrukwekkend cadeautje want het is me bijgebleven. Ooit vroeg ik aan Sint om een auto aan een touwtje. Kreeg ik dat jaar zowaar een elektrische Volkswagenbusje. Uit de uitlaat liep een snoer met een lengte van een meter. Op het eind van de snoer zat een handvat. Op het handvat zat een kleine wiel en een paar drukknopjes. Al naar gelang welke knop je indrukte schoot het Volkswagenbusje naar voren of naar achteren. Met het kleine wiel kon je de auto besturen. En wat ook zo mooi was, van het Volkswagenbusje brandden de beide koplampen. Geweldig, wat een leuk cadeau. Helaas was het niet Beukersbestendig. Dat gold ook voor de opwindtrein die cirkeltjes draaide op een zelf aan te leggen spoor. Vaak vloog de rails door de kamer wanneer het weer eens niet goed paste. Of eindigde het buiten door een geopende raam. Het locomotief sneuvelde uiteindelijk omdat in een kwade bui werd vergeten hoe vaak je de opwindsleutel omgedraaid moest worden. KRAK is wat dat ding het laatst zei. Het was best wel een opgave voor Pa en ma om voor elk kind een leuke cadeau te bezorgen. Als tieners deden we onze namen in een potje en zorgden we voor elkaars cadeautje. Maar altijd kon je de specifieke handschrift van Ma of Pa direct herkennen wanneer je een gedicht moest voorlezen. Trouw werd elk jaar op pakjesavond de lichten gedimd en het hele repertoire aan Sinterklaasliedjes gezongen. Vele jaren en vele Sinterklaasavonden later is de traditie van pakjesavond bij Pa en Ma thuis inmiddels gestopt. Het is niet anders, alles veranderd, dat is met alles in het leven, de herinneringen blijven.

Geschreven door Henk Beukers