Grensovergang

Het weekendje in December stond weer helemaal in het teken van mooi weer. Dus trokken mijn ouders erop los, richting hun zomerhuisje in Gross Hesepe. Het vorig weekend was een beetje fris geweest dus namen ze een gasfles mee voor de gaskachel. In die tijd had je bij Nieuw Schoonebeek nog een grensovergang. Hoewel mijn ouders zo langzamerhand goede bekenden waren bij de Douaniers hadden ze toch geen vrijkaartje. Een volle gasfles meenemen naar Duitsland was verboden, bloemen en planten ook. Pa wist dat het verboden was maar besloot erop te wagen. En zo tufte die zaterdagmorgen een wit Dafje vrolijk richting Nieuw Schoonebeek. Zoals altijd stopten ze niet bij de grensovergang maar reden ze langzaam door. Grensovergang2Die morgen had een echte Streber dienst en zag blijkbaar in het Dafje een mogelijke gelegenheid om indruk te maken op zijn collega`s. Die hadden in het belendende grenskantoor door grote vensters zicht op zijn werkzaamheden. Bij dit Dafje met twee grijze mensjes kon de douanier zijn gezag eens goed laten gelden. Hij lette erop dat hij goed in het zicht stond bij zijn collega`s, trok zijn jas recht en hief fier zijn hand op. Juist toen hij halt wilde roepen zoefde het Dafje met een vaartje aan hem voorbij. Hij riep luidkeels, ´Haaalt´. Tot zijn genoegen, en opluchting, stopte het autootje. Zijn trots verbood hem om naar de auto toe te lopen. De Douanier wees slechts naar een denkbeeldige plek op het asfalt, vlak voor zijn voeten. In het autootje gingen twee grijze koppies met elkaar in overleg. In het autootje knarste en klutste wat. Langzaam tufte het Dafje achteruit tot het stond op de plek waarnaar de priemende vinger wees. Hanig liep de Douanier naar de portier en tikte op de zijruit. Door het glas zag hij op de achterbank een doos met plantjes staan. Iets te hard brulde hij door het inmiddels geopende raam dat die plantjes toch echt de grens niet over konden, Krankheiten enzo. Opnieuw gingen in het Dafje de grijze koppies in overleg. Een portier ging knarsend open. Even later toog Pa de straat over met een doos plantjes en zette deze neer in de berm. Pa nam weer plaats achter het stuur en wilde zijn weg vervolgen. Daar stond echter een Douanier die even loenste naar zijn collega`s. Als een pauw liep hij lang het Dafje en bleef staan bij de portier. ´Pasport bitte´. Hij vouwde zijn armen over elkaar en stond wijdbeens met zijn kin omhoog. In het autootje koortsachtig overleg. Pa: ‘Wat wul hij, de gaspot?’ Pa voelde zich betrapt. ‘Hoe wet ie nouw dat wij `n gaspot hebt met neum’. De douanier bukte zich voorover. ‘Pasport bitte’, net iets te vriendelijk. Ma begon opgelucht te lachen, ‘hij zee paspoort, hij wul `n paspoort, gien gaspot’. In het Dafje begonnen twee grijze koppies opgelucht hard te lachen. Voordat de douanier zijn gezag kon laten gelden kreeg hij een hand voor zijn neus. Met twee paspoorten. Met een tevreden knor bladerde de Streber door de documenten. Achter het venster stonden zijn collega`s tevreden toe te kijken. Hier liet een wetsdienaar zien dat met het Gezag niet viel te spotten. De Douanier rook zijn promotie. Hij gaf de documenten terug en liep vervolgens keurend om de auto heen. Alles bleek in Ordnung. Hij tikte met zijn vinger nonchalant op de kofferdeksel en maakte een wegwezen-beweging. ‘Weiter bitte’, blafte hij. Opgelucht dat Pa niet was betrapt op het smokkelen van een gaspot trapte hij stevig op het gaspedaal om rap te verdwijnen. Weg van die Commies. Maar Pa zag iets over het hoofd. De Douanier had het Dafje, met een dwingende vinger, naar zich toe laten komen, het Pientere Pookje van het Dafje stond dus nog in zijn achteruit. Als een schichtige veulen sprong het Dafje een paar meter achteruit. Een pet vloog door de lucht. Het Gezag maakte een sprong. Opnieuw koortsachtig overleg in het Dafje. Langzaam borrelde in het Dafje een schaterlach op. Er knarste en klutste iets in het autootje, even later spoot het Dafje Duitsland in. Achter het vensterglas van het Duitse grenskantoor zag Pa diverse Douaniers zich op de knieën slaan van het lachen, wijzend naar hun onfortuinlijke collega. Deze schudde zijn hoofd, klopte zijn broek af en viste zijn pet uit de bak met plantjes. In de verte zag hij een Dafje verdwijnen, gelijk zijn promotie. Het werd weer stil aan de grensovergang bij Nieuw Schoonebeek.

Het was december, volgens een diepgewortelde familietraditie moest een kerstboompje gescoord worden, in Duitsland. Pa en Ma wisten dat het verboden was om planten- en bomenspul de grens mee over te nemen. Maar ja, traditie hè, daar doe je niets tegen. Zo togen even later mijn ouders het bronsgroene Wald van Gross Hesepe in. Na een kwartiertje te hebben gezocht zagen Pa en Ma in de verte twee figuren wegrennen. Nieuwsgierig gingen ze kijken wat die twee daar op die plek hadden uitspookt. Ze vonden daar een Blauwe Spar, de stam keurig ingepakt in jute. ‘Nou zeg, wie gooit nou in deze tied een kerstboom weg’. Zij hoefden nu niet meer verder te zoeken en namen hun boompje mee en propten het in de kofferbak. Ook in Gross Hesepe werd het weer stil. Twee figuren bewogen zich in de verte. Zuchtend namen ze de schop ter hand om een nieuwe Weinachtsbaum uit te graven. Waren ze toch bijna betrapt! Bij de grensovergang te Nieuw Schoonebeek stopte een uur later een wit Dafje. Bij één Douanier begonnen enige aderen langs het voorhoofd te zwellen en zette hij zijn pet recht. Hij nam de taak van zijn Nederlandse collega over om maar zo snel mogelijk van dit autootje af te zijn. Het verduveld vehikeltje had zijn promotie gekost. De Douanier naderde het Dafje. ‘Weiter, weiter’. Hij zwaaide driftig met zijn handen om zijn bevel kracht bij te zetten. Plotseling stokte zijn geschreeuw, langzaam viel zijn mond open. Het verwenste Dafje stopte. Een portier ging knarsend open. Even later had Pa de doos plantjes in handen en plaatste deze op de schoot van Ma. Het werd even stil. Het Dafje vulde zich wederom met schaterlach. Twee grijze koppies scheurden langs de verblufte Douanier. Deze krabde zich onder de pet en keek het Dafje na. Plotseling fronsten zijn wenkbrauwen. Uit de kofferbak van het Dafje stak een een stuk Blauwe Spar. Als een hand met groene vingers leek deze de douanier Fröhliche Weihnachten toe te zwaaien. Vele jaren is de grensovergang in Nieuw Schoonebeek al verdwenen. Het grensgebouw is nog nauwelijks herkenbaar achter struiken en bomen, de stilte is gebleven.

Geschreven door H. Beukers.


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

2 reacties op “Grensovergang”

  1. margreet avatar
    margreet

    ik lees net alles. Goed hoor!

  2. Wim (kleine) Beukers avatar
    Wim (kleine) Beukers

    Een TOP stukkie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *