2008 November

Het begon op de vrijdagmorgen 28 nov. omstreeks 7:00 toen twee leden Hakatee en The Bat begonnen aan hun voettocht naar Groß Dörgen. Ook dit begint al langzamerhand een klassieker te worden. Misschien wel iets voor een medaille of zo, maar daarover straks meer. DSCF1056Het was nog flink donker en the Bat had een rood looplichtje achter op zijn rugzak gestopt. Help zij hij, de auto’s beginnen langzamer te rijden als ze het lichtje zien. Hakatee hoorde het aan en mompelde nog iets van; eigenlijk niet zo gek, je wordt tenminste wel gezien. Maar de er klonk twijfel in zijn stem. Maar nadat er twee auto’s langs hen waren gereden en die ook echt afremden begon hij enthousiast te worden op het looplichtje. Moet ik eigenlijk ook hebben sprak hij. Maar hij het nog maar net gezegd of een auto reed met volle vaart de Bat’s broekspijpen in een vouw. Toch maar aan de kant als er een auto aankomt. Blijkbaar rijden er nog steeds mensen met een optiek van +16 rond. De tocht ging voorspoedig en bij de Meerstallen in Zwartemeer werd de eerste pauze genomen achter een observatiescherm die je van het zicht onttrekt van de dieren in het reservaat. Dat bleek te meer toen een zwerm Grauwe Ganzen vlak over hun heentrok. Je kon ze bijna uit de lucht plukken. The Bat begon haastig naar zijn fototoestel te zoeken. Maar was te laat om een Close Up van een ganzensterretje op de gevoelige chip vast te leggen. Dit ritueel herhaalde zich nog een paar keer tot Hakatee er genoeg van had en de tocht hervatte en The Bat in een vertwijfelde toestand, fototoestel nog in de hand, achter zich aan kreeg. In Groß Füllen werd de middagpauze met een broodje genomen. DSCF1054 DSCF6456 DSCF6474Lang werd niet gezeten want het was gloepens koud! Door dan maar naar Meppen waar ze om 13:00 bij het station stonden. Hakatee moest nog sigaren inslaan en de Bat kwam aan de praat met inlander die ook nog over Nederlands paspoort bleek te beschikken. Zijn Opa kwam uit Zwartenberg wat vroegen bij Nederland hoorde. Wij hadden hier nog nooit van gehoord, wat hem weer vertwijfeld deed stamellen “Ihr komt toch aus Emmen?”. Ja, klikten Bat en Hakatee. Bei Ruhtenbroek stamelde de inlander nogmaals, aangekeken door nog twee stommere gezicht. Ihr weist doch da in die nahe liegt nog ein platz woh man fur jahre alle neu had gebaut? De vertwijfeling sloeg onze beide natuurobservanten toe. The Bat begon allerlei namen te noemen en Hakatee dacht we moeten van die gek af. Met een kreet van ie bedoelen zeker het Veenpark? had hij het in een keer geraden. De inlander helemaal blij dat hij toch nog door twee “landgenoten” werd begrepen begon wild enthousiast te zwaaien. We moeten verder onderbrak Hakatee en liep de inlander gedesillusioneerd achter. Op naar de kroeg voor een koppie koffie. The Bat wou bier en vroeg om “Ein Großes bier”, wat hem een halve liter opleverde in een glas met ons logo erop. Naar weer wat opgewarmd te zijn gingen het op voor de laatste 6 km. Het was bijna half drie toe ze op de brug bij Bohkelo waren aangekomen. Laten we even stoppen stelde the Bat voor, kunnen we onze bezemwagen vertellen dat we bijna ter plekke zijn zodat hij vast de koffie klaar heeft. De bezemwagen was namelijk Yeti die s’morgens boodschappen voor het weekend zou doe, weinig kans dat jullie dan uitvallen, was nog een uitspraak van hem. En middags kon “De Ketel” als uitvalsbasis dienen voor de bezemwagen, en kon alvast de kachels worden opstookt, en koffie worden te zetten. Wat The Bat hoorde was; Hallo? met een hoop mensengeruis op de achtergrond. Wat The Bat vervolgens deed opmerken; Waar ben jij nou?, dit werd direct met een wedervraag beantwoord; Waor bent ie dan? Jety hoorde namelijk allerlei kerkklokken op de achtergrond van de oude kerk van Bohkelo. Wie bent in Bohkelo antwoordde the Bat, en ie dan? In de winkel; kwam het van de andere kant. Het is allemaal zo moeilijk te vinden hier klaagde hij nog. Voor the Bat en Hakatee was het duidelijk, geen koffie bij aankomst als we nu doorliepen, maar wel kou kleumen buiten “De Ketel”, dan maar een sigaar bij Giesen. De reden van Jety’s late vertrek lag mede aan het feit dat Jety’s buurvrouw haar woning de vorige avond in brand had gestoken en onze Jety de buurman van een verstikkingsdood had gered. Wat trouwens niet veel had geholpen want deze, met het verstand van een pak vla niet overstijgend, stapte vrolijk weer naar binnen, en moest later door de brandweer nog eens worden gered. Maar dit gaf wel het nodige nieuws zodat onze Jety door allerlei persmuskieten de volgende dag werd belaagd. En voor een interview op de TV was Jety even vergeten dat hij ook nog bezemwagen was. Maar goed toen Hakatee en the Bat hun sigaartje rustig hadden opgerookt en de laatste kilometer hadden afgelegd was ook Jety net gearriveerd.DSCF1057Nadat de kachels waren opgestookt werd het tijd voor zo’n goudgele rakker met een witte kraag. Beter smaakt niet naar een lange voettocht. Het werd nu echt gezellig en tegen 17:30 begreep Jety als er nu geen water wordt gehaald dan wordt het vandaag niet mee meer. Ook de Bat kreeg in de gaten dat er ook iets vasters in de maag moest anders redden we het niet tot middernacht. Tegen 19:30 was ook ons laatste lid voor dit weekend aanwezig Oei Oei en konden we eindelijk achter de koffie. Maar de kwartiermakers hadden al zoveel gele rakkers achter de kiezen dat zelfs de Bat als oudste een openingswoord vergat. En hij was niet de enige. De koffie was nog maar net op en de eerste troost, iets in een 25 cc glasje, was nog maar net naar binnen. Begon Hakatee met een boompje: Het is toch wel een prestatie om lopend naar het weekend te gaan een tocht van 36 km daar moeten we eigenlijk iets voor doen. Bijvoorbeeld een medaille die hem ook haalt! Nu begon het echt, moest dit van naar, of naar van en wat moest er dan op deze medaille? Hakatee vond dat iedereen die dit in één dag deed dit verdiende. Daar was Jety het niet mee eens. Want een gehandicapte moest ook mee kunnen dingen. Twee en een half uur later had The Bat er genoeg van, de vele drank had hem al de hik gebracht, en de discussie over die medaille hing hem sowieso de keel uit. Ik ga even liggen riep hij en zocht het plafond op. Een uur later was het eindelijk zover de heren waren er over eens dat er toch maar twee medailles moesten komen; voor mensen met één been en een voor mensen met twee benen. Tijd voor de braadworsten vond men, dus the Bat moest er weer bij. Deze wenste alleen van het plafond te komen als we niet meer over die medaille werd begonnen. Beloofd klonk het gedrieën wat de Bat zo deed schrikken dat hij letterlijk en figuurlijk van het plafond viel. Dit ging niet geheel correct want in zijn val nam hij de hoek van de bank mee, Welk hem de rest van de week een blauwe ringvinger opleverde. De zaterdag begon met het tikken van de regen op het dak. Tegen achten waren de eerste leden er uit, en keken voorzichtig naar buiten. Dit was toch niet voorspeld. Het zou juist droog zijn die zaterdag? Maar wij hadden regen en het bleef regenen tenminste tot 12:00 SMS’de oude uil vanuit zijn werkplek, Hij moest namelijk werken dit weekend en voordat hij zich naar buiten begeeft wordt eerst buienradar geraadpleegd. Maar dat was niet het enige pech wat ons overkwam.DSCF6445_2 Bij het warm maken van de apelulletje bleek de gasfles leeg te zijn. Naar nog even gekeken te hebben of we een reserve ergens in de omgeving hadden staan, besloot Oei om naar huis te rijden om een andere fles op te halen. Ondertussen kregen we de uil weer aan de telefoon dat het waarschijnlijk de hele dag zou blijven regenen. Het buienfront bleef namelijk hangen. Gedrieën gingen we op de Hasebrug kijken daar ontwaarden we in de verte een witte vogel met zwarte vleugelpunten. Hakatee probeerde hem nog de kant van de kamera’s op te krijgen maar dat lukte niet. De vogel vloog de andere kant op en weg van een dichtbij foto. Terug naar de ketel waar druk werd gediscussieerd welke vogel dit moest zijn. Met de terugkomst van Oei die ook zijn mening mocht geven op de lange afstandsshots waren we er over eens dit moest een mannelijke blauwe kiekendief zijn.Tegen 15:00 was het toch minder gaan regenen zodat we toch op stap gingen. Richting de andere kant van de Hase waar we de ook de Kiekendief hadden gezien. Deze hebben we niet gezien maar wel allerlei andere observaties zoals het hart van een door de bliksem getroffen boom. Ondertussen knalde het aan de overkant van de Hase. Onze Oberforstverwalter und tierschutsen Schnoeing had weer een knalparty georganiseerd. Op een geven moment liepen wij aan de ene kant in de bosje en aan de andere kant van de Hase liepen zo’n 20 jagers met honden. Bij de iedere knal die werd gegeven riepen wij hard van Au Au! Dat het hielp was een tweede of, het was toch al het einde van de jacht want de heren stopten en wij konden weer verder. DSCF6452 DSCF6455Tegen de avonds werd de dag nog eens doorgenomen met de plaatselijke autochtonen en ook wat we de volgende dag zouden ondernemen. Dat zou het “Moor” worden want hier waren weer zwijnen gesignaleerd. Zondag Voor sommigen was het weer veel te vroeg, maar we hadden nog een tocht voor de boeg. En dit keer geen klein reusies tocht. Maar een echte omdat door de regen van zaterdag dit er niet van gekomen was. We gingen langs de Hase richting het zandpad en hier vonden we de eerste sporen al van omgewoelde grond. Maar hoefsporen waren niet duidelijk aanwezig zodat moeilijk was te zeggen of het onze zusters waren. Bij het zandgat moesten we nog een beekje oversteken welk weer op de gebruikelijke manier ging. Men zoeke een kletsnatte boomstam op, die legge over de beek en dan proberen zonder weg te glibberen om de overkant te halen met droge voeten. Welk weer allerlei capriolen en natte voeten opleverde. Direct aan de overkant van de weg naar Haselune richting Moor vonden we wel de hoefsporen van onze zuster evenals allerlei wroet sporen. We gingen verder richting het Moor en ontdekten op grote afstand twee reeën. Hier zijn we behoedzaam heen gelopen en de reeën voor ons aan het bos in, welke wij maar gevolgd zijn. En het moeras recht overgestoken, natte voeten proberen te ontwijken door over de pollen te lopen. Aan de andere kant van het Moor zagen we weer twee reeën in de verte. Zijn daar verder omhoog gegaan om te kijken wat er over was van een groot Hoornaars nest. DSCF6458 DSCF6459Deze bleek de tand des tijds niet te hebben overleefd en was nog in stukken aanwezig. Even verder zijn we aan de achterkant van het moeras langs gegaan, en teruggelopen naar het pad waarop we naar het Moor waren gekomen.Ondertussen nog een zo goed al nieuwe meisjesfiets in de struiken te vinden. Terug op het pad naar het Moor vonden we nog versere sporen als morgens, zodat dit ons bewoog om het bosje van een nader onderzoek te voorzien. Hoewel veel verse sporen, geen Sus Scrofa’s gezien, of het moet dat stelletje zwienen geweest zijn dat met camera’s door het bosje liepen.

DSCF6476

Ondertussen begon het bij sommigen zover de grindbak te verschuiven dat ze niet meer durfden bukken en de Hudo van dichtbij wilden zien. Dus werd de terugweg geaanvaart onderweg nog even gekeken naar een reeën skelet, maar deze was zover uit elkaar dat we hier geen trofee van konden maken. Terug in de ketel was het tijd om de laatste restjes op te maken.
Saucijzen, kikkerruggen etc. we kwamen er weer niet door. Naar alles opgeruimd te hebben was het tijd om afscheid van elkaar te nemen en van de Ketel die ons weer een weekend onderdak had verleend. En teruggezien over het weekend was dit weer een geslaagd weekend en wil hierbij iedereen bedanken die daar aan mee hebben gewerkt. Om het maar bij zwienepraot te houden. Je hoeft niet direct met modder te gooien, om er toch onder te komen te zitten.


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *