Aanvankelijk was het de bedoeling dat we die vrijdag onze traditionele Hike van 35 km naar Groß Dörgen zouden lopen. Het werd anders. Batman kreeg problemen met zijn rikketik en was hierop alweer druk aan het revalideren. Om nu geen risico te lopen hadden we de route in kilometers enigszins ingekort, namelijk de eerste dertig. We zouden starten in het centrum van Stadt Meppen. Bij de Kochloffel. In deze Imbiss zouden we onze vaatwanden eens lekker in het vet laten marineren. Ook dit ging niet door. De SusScrofa’s zijn geen dag misbaar. Nu was de scoutingvereniging in een acute crisis, een van de leiding wou een paleisrevolutie beginnen. Zo kwam het dat ik ´s avonds om half negen een telefoontje kreeg van Yeti, ik moest maar vast klaar gaan staan, hij kwam me zo halen met de Bumsbullie. Nog even Oei-oei opgehaald en dan vertrokken we toch, het was al donker, eindelijk naar Duitsland. Hoewel Bambam en Batman al veel eerder vertrokken werden ze toch nog voor het hekwerk van onze kampplaats ingehaald. Yeti´s Bumsbullie had meer cilinderinhoud en was toch krachtiger en sneller. Bovendien had hij de sleutel van het hekwerk, dat wel natuurlijk. In het donker werd kwartier gemaakt. De Bambino werd opgestookt en weldra was het behaaglijk warm in de Ketel. Buiten was het donker en binnen was het warm, wat kon je dan nog doen? Juist, daar bleef ons niets anders over dan het beheerst consumeren van enig gerstenat. We kwetterden eerst als een stelletje oude viswijven totdat de braadworstbraadmachine op tafel kwam en onze praatspleten werden gevuld met braadworst. We gingen weer verstandig praten, zoals dat kan na een paar treden bier. Langzaam werden de oogleden zo zwaar als lood. De een na de ander kapseisde in bed. In een laatste poging om nog iets te betekenen ging ik met mijn fototoestel naar buiten om nachtopnames te maken bij volle maan, ook Yeti deed enthousiast mee. Toch moeilijk om de spookachtige sfeer vast te leggen in diffuse maanlicht. Tenslotte werd ook de maan gefotografeerd met zijn kraters. Het werd stil in en om de Ketel. De egeltjes konden weer boodschappen doen.

Zaterdag 21 september 2013.
Batman en Vliegend Hert hadden die ochtendstond al vroeg goud in de mond. Opnieuw toog Hert met zijn camera en statief erop uit om de zon opkomst boven Groß Dörgen vast te leggen. Hij dacht ook de Hasebrucke in dezelfde sfeerbeeld vast te kunnen leggen maar de slagschaduwen van de enorme bomen hield dit tegen. Toch werd een bever gekiekt die als een sleepbootje onder de brug kwam langs tuffen. Terug in de Ketel had Batman het ontbijt klaargemaakt en serveerde die uit aan de inmiddels wakker geworden publiek. Toch waren we die morgen redelijk vroeg op zodat we ook redelijk vroeg aan de expeditie konden beginnen. Ons plan was een bezoek te brengen aan het prachtige dorp Lohe. We waren ver in Duitsland, maar niet ver genoeg. Na nog geen 100 meter kwamen we twee zwagers van Yeti tegen die bezig waren met een klus. Een van de huisjes in Groß Dörgen werd namelijk gehuurd door een zus en zwager van Yeti, thans waren ze bezig om allerlei grindtegels uit een vrachtwagentje te laden. We togen verder naar de oude kampeerplaats. Het weer zat ons mee, door de dichte wolkendek waren er bijna geen schaduwen. Op het oude kampeerplaats stond een bestelauto van de ´Rettungsdienst´. Op de nieuwe aanhanger stond een reddingsboot, ook fonkelnieuw. We hebben al dat fonkelnieuw eens goed besnuffeld. Zag er goed uit. Het terrein werd ook hier langzaam overheerst door de Balsemien. Op het veld richting het Uilenveld stonden diverse Parasol zwammen zwam te zijn. Sommige stonden in een cirkel. Toch moeilijk om van zo´n heksenkring een duidelijke foto te maken. Ook een klein rood vlindertje liet zich maar moeizaam vastleggen op de gevoelige plaat. Op het partizanenpad langs de Hase Altarm werden enkele sfeerfoto´s gemaakt. Want het was immers een prachtige rustige herfstdag met hier en daar een verlate zwaluw. We volgden de Rundweg met de trap omhoog. We vonden boven een naamplaatbordje die we in al die jaren nog nooit hadden gezien. Heinr. Schlömer Staffel stond op het bordje. Hij hing nog net aan een totaal vermolmde boom. Na een paar forse tikken werd het bordje veilig gesteld, voor het interieur van de Ketel. Even later kwamen we langs de vieze boom. Die stond daar nog steeds trouw vies te wezen. We naderen de openbare weg en trokken richting het Dörgener Moor. Een telefoonpaal trok de aandacht. Een barcode zou ingelezen kunnen worden. Dus niet. Tenslotte werd dan maar een foto gemaakt van de barcode, dan kon de mobiele eenheid dit later nog inlezen. We trokken de drukke straat over, bij gebrek aan Uil moest Batman er als eerste aan geloven. Langs het Dörgener Moor was alles in diepe rust, zelfs een bankje stond er rustig bij. Hier gingen we dan voorzichtig op zitten zodat de bank niet wakker werd. Een versnapering in blik werd genuttigd. We trokken verder door het mais en gele koolzaad beheerste landschap. Vooral het gele koolzaad leverde mooie plaatjes op. Op een driesprong ontstond een discussie over een soort van boom die daar in een oksel van de driesprong stond te staan. Wederom kwam het nieuwerwetse apparatuur te voorschijn. Maar ook nu weer kon al dat digitaal geweld geen uitkomst bieden. De Amerikaanse Eik, want dat was het, kwam niet voor in de Europese bomenbestand. Toch maar goed dat we het zelf wisten. We liepen op een bijzondere pad die aan weerszijden werd omgeven met vruchtbomen. Op een bordje stond ´Appelbomenpad´. Even waanden we ons in Nederland. Waarom een pad met appelbomen in Duitsland die met een Nederlandse naam werd betiteld? Het bleek een liefdespaadje te zijn voor verliefde stellen, die als het moet een appel konden eten, gelijk Eva in het paradijs. Alleen in het paradijs hadden ze geen zwijnen. Vakkundig vraten de zwijnen zich genoeglijk vol met allerlei soorten appels en een enkele pruim. We schatten in dat driekwart Lohe hier moest zijn verwekt. Jammer dat Erica ook niet zo’n soortelijk pad had in het landschap. Het is goed tegen de vergrijzing. We lopen door het dorp Lohe die zich kenmerkte door hun enorme huizen. Echt vakwerk. De een nog groter dan de ander. Hoewel een enkele woning ‘over de top’ was gebouwd konden we zeggen dat de mensen in Lohe niet tot de armsten van Duitsland hoorden. Op het schoolplein van de ‘Katholische Schule’ hielden we op een grote houten bank een korte pauze. We trokken verder richting het dorp Versen. In het gebouw van het ‘Schützenverein’ hebben we in het verleden nog menigmaal een feest gevierd. Nu bezochten we even de schietplaats. In plaats van geblinddoekte mannen zagen we schietrozen tegen de muur. Iets minder spektakel maar ook wel interessant. De mensen aldaar waren zeer vriendelijk en gaven uitleg over het een en ander. Vol met informatie trokken we even later verder richting Groß Dörgen. Het weer bleef prachtig, het begon zelfs warm te worden. Verderop zagen we in het landschap een verhoging van zandwallen. Dit leek verdacht veel op een bunker. In ieder geval werd daar iets gedaan wat het oog niet mocht zien. Voorzichtig betraden we de geheimzinnige plek. Het werd ons snel duidelijk dat hier een smeerboer geheimzinnig hout zat te kloven. Dit werd voor Bambam allemaal teveel, temeer omdat de plek werd omzoomd door hoge maisplanten. Ergens leek bij hem een klep los te springen en kwam het grind in beweging. De overige leden maakten zich snel uit de voeten. We waren niet ver meer van onze Lagerplatz. Terug op onze vertrouwde plek aan de Hase maakten we een kampvuur. Na een paar pogingen begon het hout genoeglijk te branden. Van dit heugelijke feit werd een groepsfoto gemaakt. Met een lege laadklep en warme klompjes aan zakte Bambam langzaam weg in een coma. Het bleef gezellig aan het kampvuur. De inmiddels wakkere Bambam maakte de avondprak klaar in een wok op het kampvuur. In het donker werd nog een sfeerfoto van de groep gemaakt. Dit jaar hadden we ook buren, een groep Duitse mannen met eveneens een kampvuur. Die hadden alleen maar dun waaibomenhout ter beschikking, het kampvuur was te heftig of uit. Bovendien was het bij ons lawaaieriger, gezelliger, zopen meer en was ons kampvuur veel mooier. Maar op gegeven ogenblik koelde het toch behoorlijk af. In de Ketel was het behaaglijk warm en hadden we een gezellige sfeer bij gedempt licht. Jammer dat we geen piratenmuziek op de radio konden krijgen, een grote wens van Bambam. Een leuke groepsfoto werd gemaakt. Die avond wisselden we ervaringen op het gebied van fotografie uit, steeds weer bleek dat we van elkaar konden leren. Ook elkanders fototoestel werd op competentie gewogen. Het werd later tot laat, de diafragma’s werden steeds kleiner. De spelonk voor het sekreet werd nog een keer bezocht. Elk zwijn zocht zijn warme slaapplekje op, het werd weer rustig op het Pilzenkamp aan de Hase.

Zondag 22 september 2013, Klein Reusies tocht.
Deze keer trok Vliegend Hert met zijn fototoestel erop uit om het kwetterende gevogelte op de gevoelige plaat vast te leggen. Het was echter nog te vroeg, het was te donker. Wel lukte Hert om een overzichtsfoto van het kampterrein te maken en maakte hij sfeerfoto’s van de omgeving. Terug in de Ketel deed Hert verslag aan Batman over zijn jongste ervaringen met het fototoestel. Die kwetterende roodborstjes waren te snel in de donkere takken. Totdat Batman hem onderbrak en naar buiten wees. Op een dikke afrikpaal zat een borst rood te wezen. Vrolijk riedelde het zangvogeltje zijn liedjes af, ondertussen schoot Vliegend Hert het ene plaatje na het ander. Wederom lieten de zwijnen zich op een ontbijt fêteren door de vroege vogels Batman en Vliegend Hert. Die leken zich beter te realiseren hoe snel een weekend voorbij kon gaan, dus lieten ze zich geen kostbare minuut ontnemen. Die morgen trokken we naar het minst bezochte en daarom mooiste gebied van Groß Dörgen. Als Adam en Eva het opnieuw mochten proberen zouden ze het hier doen. Via het Indianenplatz trokken we naar het Hof van Eden. Daar waar de Hase met een enorme lus het landschap al eeuwen in haar greep hield. In dit, met bronsgroen eiken omzoomd, gebied waar koeien grazen in het gouden gras, waar de Meidoornstruiken pronken met hun rode sieraden, waar in de verte de Buizerd het leven toeroept, daar deden vijf SusScrofa’s zich prachtige herinneringen op. Gemaakte sfeerfoto’s probeerden dit te ondersteunen, opdat wij niet vergeten. We liepen zover we konden het Hof in, dat wil zeggen tot aan het prikkeldraad. Achter het prikkeldraad lieten we het Hof verder het Hof wezen. Dat gedeelte achten we het heiligste deel van het Hof van Eden. Bovendien stond het prikkeldraad te hoog, dat wel natuurlijk. Verderop stond een Buizerd ons geduldig op te wachten tussen de afrikpalen in het gras. Eigenlijk te geduldig. De Buizerd bleek afgeknapt hout. In de verte hoorden we een Buizerd, of was het een lach? Vlak naast onze schoenen copuleerden twee slakken er lustig op los, d’r moest wel gewerkt worden ja! Yeti deed verderop een zeer bijzondere vondst, een schedel van een heel bijzondere vogel. We konden de vogel niet thuis brengen maar vonden de lach van Bambam erg verdacht. Nog meer sfeerfoto’s werden gemaakt. Jammer dat de serene stilte niet mee te kieken was. We hielden rust bij de OK-Corral. Hier nuttigden we een vloeibare snack. En ja hoor! Eindelijk liet de eerste ree van het weekend zich zien. In het aardappelveld achter een brummelstruik. De eer was gered. Al was de ree wel erg ver weg en moesten we de telelenzen tot het uiterste de sporen geven. Verder werden opnieuw sfeerfoto’s gemaakt en werd een foto gemaakt van een verlegen Berkenzwam. Net als de verzonken boerderij van Wulf stond hij daar rood te wezen. Nog een paar macro’s van zwammen en natuurlijk van een eikel trokken we richting de boerderij van Wulf. Hier bezochten we een bepaalde schuur waar we eerder reeënschedels hadden gevonden. Om ze tegen bederf te beschermen namen we enkele mee voor in de Ketel die zo langzamerhand ook verzadigd bleek te zijn. Je doet wat je kunt nietwaar? De rest van de prachtige nazomerdag hebben we uitgebuikt aan de stamtafel. Het weekend naderde zijn einde. De spullen werden afgewassen of opgeruimd. Een laatste groepsfoto in het koolveld van het septemberweekend 2013 werd gemaakt.
Het zat er op. De egeltjes en konijntjes op Pilzenplatz waren daar niet rouwig om. Dat zal niet lang duren, maar dat weten de beestjes nog niet. Moed broeders, struikel niet. Vliegend Hert

[slideshow_deploy id=’3083′]