In tegenstelling tot vandaag stond ons huis op de vlakte. Erica-noordwest had nog niemand gehoord. Nadat Pa achter het huis een schuur had gebouwd, deze met een tussenmuur met het huis had verbonden, waaide het niet zo hard meer bij de achterdeur. Want dat is me vooral bijgebleven. D’r stond bijna altijd een harde wind…

Ik schrijf de jaren zestig. De tijd van na het avondeten op tijd naar bed. We sliepen niet direct, we maakten in bed van een deken een soort van berg. Die zetten we vol met plastic dieren. We speelden Daktari tot we moe werden, of ruzie kregen. In het laatste geval vloog schele Clarence door…

Wanneer Pa en Ma even afwezig waren moest huis en haard verdedigd worden tegen de vijand. Wapens werden verzameld. De paraplu, een hark en een steelpan. De deksel van de waspot diende als schild, de vijand was namelijk niet gek. Op de keukentafel werden alle wapens uitgestald. Veruit het belangrijkste wapen was de windbuks.

Onze eerste huisdier die we aan de Havenstraat mochten begroeten was hond Lexie, een Jack Russel.

Begin jaren zestig verhuisde de familie Beukers van de Eendrachtstraat naar de Havenstraat. We verhuisden naar een huisje op het veld. Via een zandpad, later sintelpad, die aansloot op de Havenstraat was het huisje bereikbaar. Achter het huis kon je tot aan de horizon kijken. De ‘Skyline’ van Nieuw Amsterdam was duidelijk zichtbaar, maar ook…