
Krappe beurs vakantie
Een tientje zakgeld per week werd aangevuld met een tientje werken op zaterdag of vakantiewerk. Later werd een dag werken…
Een tientje zakgeld per week werd aangevuld met een tientje werken op zaterdag of vakantiewerk. Later werd een dag werken…
De eerste “computer” was in feite een mechanische telmachine, uitgevonden door de Engelse wiskundige Charles Babbage in 1823. De in…
In de jaren zestig van de vorige eeuw hadden we vanuit het nieuwe bijgebouw prima zicht op de achterdeur van…
Tegenover een kerk stond vaak een kroeg. Na de H. mis gingen de mensen daar vroeger ‘nabidden’. Erica vormde hierop…
Voordat met Sint Maarten, met een lampion, langs de deuren werd gelopen, hadden kinderen vroeger een andere manier om het…
De maand mei was vroeger voor ons scholieren de maand om iets bij te verdienen. De boeren Kuper, Eising en…
Hoewel ik nog geen zestig jaar op deze wereld vertoef heb ik toch nog redelijk veel van het veen om…
Toen het gezin Beukers in de begin jaren zestig van de vorige eeuw het huidige huisje betrok werd deze bewoond…
Erica Zuid-west was vroeger een onderdeel van de landerijen van boer Gengler. Over de uitgestrektheid van de velden kon je de trein tussen Nieuw-Amsterdam en Emmen zien rijden. Scherp afgetekend tegen de horizon stond de toren van Sleen. De vele regenbuien in de herfst legden grote gedeelten van Genglers landerijen blank. Enorme meren van regenwater waren het gevolg. Niemand had daar iets te zoeken in de blubber, behalve fazanten en patrijzen. Tot de winter met strenge vorst kwam.
Hoewel de vuilniswagens qua vorm hetzelfde uitzien als de vuilniswagens uit de jaren zestig waren er toch een paar belangrijke punten van verschil. Om te beginnen werd toentertijd de vuilnis opgehaald in blikken vuilnisemmers en niet in plastic containers vandaag de dag.
Vroeger hadden mensen met geld een kerststal. De overigen moesten het doen met een paar hulstakjes. Sowieso geen kerstboom, dat was protestants. Opa had een kerststal aangeschaft voor oom Herman toen hij nog een kind was. Bij oom Herman was kinderpolio geconstateerd en blijkbaar was de kerststal een soort van pleister op de wonde bij al die ellende.
Ook in de jaren zeventig vloog er van alles rond boven Erica. Een baantje die me toen al aanstond was die van piloot. Niet zomaar een piloot van een verkeersvliegtuig, van een kleine. Met name een sproeivliegtuig. Ik zag zo’n vliegtuig voor het eerst boven het land achter ons huis. Daar op het land van boer Gengler stonden witte vlaggetjes aan bamboestokjes. Deze zagen we wel vaker in het land staan maar we sloegen daar geen acht op. Nu bleek dat een soort van afbakening te zijn voor gewasbescherming.
Ook in de jaren zeventig was het uitgaan een dure aangelegenheid. Van mijn ouders kreeg ik een tientje zakgeld. Dat…
Wanneer in oktober de avonden langer worden dan hebben sommige mensen blijkbaar behoefte om elkaar aan het schrikken te maken….
De zomer trekt langzaam voorbij. De lange avonden in licht zijn al lang een herinnering. De natuur maakt zich op voor de herfst. De jaargetijde van kleur en geur. Van paddenstoelen en vallende bladeren. We worden ons bewust van de betrekkelijkheid van het jaar, herfst is de tijd van melancholie. Dichters togen aan het werk en maken zich op voor een herfstschrift.
In de zomer brak ook voor de Sint Gerardusschool op Erica eindelijk de vakantie aan. Zes weken helemaal voor onszelf. In de zeventiger jaren waren vakanties met witte stranden en wuivende palmen voor slecht weinigen weggelegd.
Nadat Willie en ik zo´n beetje alle bekende vogels hadden gezien gingen we ons toeleggen op de planten. Op de motoren scheurden we een eind Duitsland in om ergens langs het spoor in de berm te eindigen. Daar zetten we een vierkante meter af en determineerden we alle planten die zich hierin bevonden. Dat ging leuk. Totdat ik op het werk een doos met stenen van een collega kreeg.
Ik heb altijd van dieren gehouden, tot op de dag van vandaag. Dan bedoel ik niet een karbonaadje of een…
Als we opkomst hadden van de verkenners in het bos achter de Katholieke kerk op Erica slopen we soms naar de schuur van de naastgelegen boer. Er rook daar naar leer en paarden. Die specifieke geur vergeet je nooit weer. Bij de baanderdeur hingen allerlei lederen riemen en verder naar achteren brieste een paard. Hoewel de tractor inmiddels zijn intrede bij de boeren had gedaan waren deze paarden blijkbaar de laatsten der Mohikanen.
Het was april 1969 toen twee jongens het bos in slopen achter de katholieke kerk op Erica. Het was vroeg. Tussen de nevels en mistflarden drong zich een dun voorjaarszonnetje op tussen de hangende beukentakken. Vlug en stil bewogen de jongens zich naar het centrum van het bos.
Van alle buurmannen op de wereld, dat zijn er heel wat, hadden wij uitgerekend Willem als buurman. Een heel bijzonder…
Maandag 13 november 1972 werd het gezin Beukers wakker door een bulderend lawaai van buiten. Ons huis stond op de vlakte, we waren dus wat gewend. Maar dit keer ging het toch wel erg hard. De avond ervoor het de weerman op het NTS-journaal ons gewaarschuwd voor een zware storm.
Rijbewijs halen was en is geen sinecure. Mijn vader presteerde om destijds ruzie te maken met de examinator. Niet verstandig concludeerde Pa nadien. Veertien keer deed Pa er over om het fel begeerde roze papiertje te halen. Dat hij bij de laatste keer een andere examinator kreeg scheelde aanzienlijk. Hij had een certificaat voor doorzetter erbij moeten krijgen. Bij Henk, mijn toenmalige kameraad, lukte het ook maar niet om te slagen voor het rijbewijs. Aan kennis en kunde lag het niet, het waren bij hem de zenuwen.
De lagere school is voor de meesten de leukste tijd uit de jeugd. Alleen zouden sommige onderwijzers vaker stil moeten staan bij het feit dat ,als ze kinderen slaan of belachelijk maken, ze deze door de vernedering blijvend konden beschadigen. Eigen initiatief of spontaniteit werd in die tijd door sommige meesters als een vorm van brutaliteit gezien. Ze vonden het niet passen in de degelijke Katholieke opvoeding die ze voor ogen hadden. Hun credo was ´Orde en Tucht dragen goede Vrucht´, het was ´zwieg´n en jaknikk´n´.
Mijn maidentrip met de bromfiets was die vanuit Emmen. Ik had kans gezien om uit de vele tweedehands bromfietsen hete ergste wrak te kiezen. Maar dat wist ik toen nog niet. Trots als een pauw reed ik naar Erica. Een wereld lag voor ons open. We konden gaan en staan waar we wilden.
Wat waren we in September opgewonden als op Erica de winkelweek begon. We waren bijna niet meer stil te krijgen. Eindelijk verlieten we ons huis. Inmiddels was het pikdonker. Heel in de verte kon je het geluid horen van de kermis. Jawel, Erica had een heuse kermis.
In de jaren zeventig en tachtig hadden we op Erica een heuse discotheek. In het parochiehuis van de Katholieke Kerk,…
Mijn eerste welpenopkomst was achter het parochiehuis aan de Kerklaan. Het parochiehuis werd ook wel Het Gebouw genoemd. Aan de…
Ik was in die tijd vijftien en reed zaterdags altijd zonder valhelm met de NSU door het veld naar mijn werk. Al het genoemde outfit was zorgvuldig van de bromfiets gesloopt of in een kast opgeborgen. Met andere woorden, ik reed onveilig, blauw van de kou, maar wel hip.
Voorafgaande aan de jaren zestig van de vorige eeuw was het in Erica een gewoonte om in November de kinderen…
Mijn eerste herinneringen aan de kerk had te maken met de doop van mijn zus. In die tijd werd dat…
Ik was zo´n zeven jaar toen we een televisie in huis kregen. Hoe we voor die tijd de avonden doorgekomen zijn weet ik niet eens meer. Na het avondeten bleven we waarschijnlijk nog even op en dan hup naar bed. We hadden toen wel een radio. Nou ja, alleen een luidspreker van de PTT. Het was een gemeenschappelijke radio van de Gemeente. Draad aan palen bracht toentertijd het geluid bij de mensen thuis.
In tegenstelling tot vandaag stond ons huis op de vlakte. Erica-noordwest had nog niemand gehoord. Nadat Pa achter het huis een schuur had gebouwd, deze met een tussenmuur met het huis had verbonden, waaide het niet zo hard meer bij de achterdeur. Want dat is me vooral bijgebleven. D’r stond bijna altijd een harde wind uit het westen.
Onze schoolvakanties brachten we hoofdzakelijk in het veld door. Vooral de herfstvakantie stond hoog op de lijst van lievelingsvakanties.
Ik schrijf de jaren zestig. De tijd van na het avondeten op tijd naar bed. We sliepen niet direct, we…
Wanneer ik terug kijk op mijn jeugd komen vele bijzondere mensen voorbij. Eentje die me bijzonder is bijgebleven is Louis, ook wel Loewe genoemd. Loewe was een typ van eerst doen en dan nadenken. Dat leverde een paar bijzondere situaties op.
In de zestiger jaren zag oudejaarsavond er geheel anders uit dan tegenwoordig. Van siervuurwerk en geknal was vrijwel geen sprake. Onze eerste aanraking met vuurwerk betrof een, in onze ogen, wat oudere jongen die schichtig om zich heen keek en zachtjes met zijn kameraad sprak. Even later haalde hij twee rode staafjes uit zijn broekzak waaraan een kort zwart lontje zat. ‘Voetzoekers’, hoorden we ze tegen elkaar zeggen.
Wanneer Pa en Ma even afwezig waren moest huis en haard verdedigd worden tegen de vijand. Wapens werden verzameld. De paraplu, een hark en een steelpan. De deksel van de waspot diende als schild, de vijand was namelijk niet gek. Op de keukentafel werden alle wapens uitgestald. Veruit het belangrijkste wapen was de windbuks.
Onze eerste huisdier die we aan de Havenstraat mochten begroeten was hond Lexie, een Jack Russel.
Begin jaren zestig verhuisde de familie Beukers van de Eendrachtstraat naar de Havenstraat. We verhuisden naar een huisje op het…
Als 10 jarige schooljongen vormde ik met broer Jos, neef Harry, buurjongen Herman, de vrienden Willie, Eric, Bennie, de gebroeders Henk en Rieks Vinke een hechte kameradengroep op Erica. Met name in de vakantieweken waren we vaak in wisselende samenstelling te zien in het veld ver achter Bennie`s huis of in en om het Ericaase bos.
Ik was twee jaar toen we verhuisden van de Havenstraat naar de Eendrachtstraat op Erica. Het was 1958. Het was…
Erik en ik brachten een keer de zomervakantie door in het inmiddels bekende Groß Dörgen te Duitsland. Onze residentie was…
Naast het voetbalveldje achter de school bevond zich het perceel van Gradus Prins. Dit stukje grond van een halve hectare stond vol met dennenboompjes en was voor ons even het middelpunt van het universum.
We schrijven 1974. De school had iets leuks georganiseerd. Een weekje Londen! Via Calais staken we over naar het eiland. In de Franse duinen keken we vol ontzag naar iets wat op een opgeblazen pad leek. Een Hovercraft.
In 1968 kwam ik op twaalfjarig leeftijd bij de verkenners, samen met Willie van Dooren en Bennie Heller. We moesten ons als jonge broekies aanpassen en op tijd onze mond houden. Zo niet, dan moest je uit het bereik van een voet blijven want je had zo een schop onder je kont te pakken. Zo ging dat toen.
De gouden tip kregen we van Jan Keuter. In de kassen was het goed geld te verdienen bij het snoeien van komkommerplanten. Jan had tevens de naam van de tuinder die om een paar snoeiers verlegen zat. Een afspraak was snel gemaakt met tuinder.
Het weekendje in December stond weer helemaal in het teken van mooi weer. Dus trokken mijn ouders erop los, richting hun zomerhuisje in Gross Hesepe. Maar ze hielden geen rekening met een streber van een douanier.
Als begin veertiger zat ik me af te vragen, waarom hadden veel leeftijdsgenoten een midlifecrisis en waarom ontbrak die bij mij. Ik vond dat ik ook recht had op zo´n crisis. Ik deed navraag bij ervaringsdeskundigen.
Mijn eerste auto was een Daf 33, een truttenschudder met jarretel-aandrijving.
Na een jaar kreeg ik een automobiel die beter bij me paste. Een vierdeurs cabriolet met hydro-pneumatische vering. Een Deux-chevaux. Een Citroën CV. Een lelijke Eend dus. De draagbalken onder de motor waren kapot, maar een gegeven Eend moet je niet in het strotje kijken.
Bennie lukte een kraai op te voeden van kuiken tot een volwassen kraai. Wat we ook probeerden, ons lukte het niet.