November 2016

Vrijdag 25 november 2016
In verband met vermeende tijdsgebrek gingen we die morgen boodschappen doen. Aldi in Klazienaveen. Een trede bier per man. Dat deden we toch elke keer? Natuurlijk hadden we weer eens teveel bier ingeslagen. Komt komende derde kerstdag wel op is dan de stralende oplossing. Dus iemand moet voor de datum van 27 december helemaal naar Groß Dörgen (GD) rijden om dat voordeeltje op te halen. Tradities zijn wel vermoeiend. Gelukkig hoef je hierbij niet na te denken. Ook een traditie was de zoute haring die weg moet zwemmen met een ouwe klare. De zoute haringen die in de Aldi opgebaard lagen lieten we dit jaar gelukkig liggen. Vishandel Wesseling wist dit weekend ons van dienste te zijn. De ouwe klare moesten we bij Boni halen. Een bedevaartsplaats voor Anonieme Alcoholisten (AA). De ziel komt bij Boni in een apart met glas afgeschermde ruimte. Vervolgens hoort de ziel in de supermarkt via de luidsprekers wie van het personeel de man in de doorzichtige drankenhal kan helpen. Van de AA kan een A af, namelijk dat van Anoniem. Na klazienaveen moest bij Schepers het nodige teveel Bockbier worden ingeslagen. In ieder geval genoeg om die avond er beroerd van te worden. Die middag vertrokken we redelijk op tijd naar Duitsland. De stemming zat er goed in. Het was fris, tegen het vriespunt, de lucht was staalblauw. Perfect voor onze fotografische plannetjes voor komende zaterdag. Het enige wat ons van die plannetjes kon afhouden was een ondoordringbare mist in combinatie met motregen. Gezien de blauwe lucht en de weerberichten konden we hier smakelijk om lachen. Te onwaarschijnlijk, te weinig kans. Het kon alleen maar een weergaloze weekend worden. We hadden namelijk ook wel eens weekenden meegemaakt dat we onze Heimat niet of nauwelijks uitkwamen. Maar gelukkig wezen alle tekenen erop dat ons dit niet zou overkomen. In Stadt Meppen gingen we nog snel even naar de supermarkt K&K om Jagdslock en braadworsten in te slaan. Een half uur later stonden een viertal zwijnen in het bronsgroene Wald van GD om een knapperend kampvuur. Zo doe je dat. De omgeving stond in het typische harde gloed van de Novemberzon. dscf5166De luiken van de Ketel werden open gezet om de zaak eens even flink uit te luchten. Ondertussen werden in de prachtige stille omgeving van GD de eerste blikken in de natuur geworpen. Tja, een halve liter is zo op. Want observatori di Natura waren we! Die avond hadden we een probleempje, de gaskachel was met geen mogelijkheid aan te krijgen. Gelukkig hadden we alternatieven in de vorm van elektrische kacheltjes. D’r vielen geen dooien ofzo. Alleen onze koude poten misten de gaskachel. Yeti mailde de gaskacheldeskundige (gkd-ge) in de vorm van Bambam. Deze had het weekend over laten gaan om onze koppen nu eens niet te zien. Bam beloofde de volgende morgen even langs te komen. De avond werd weer een oergezellige avond zoals we die kennen uit eerdere weekenden. Geknars van apennoten, gesis van blik, gekraak van brekend worst, verder veel geluid omdat er veel krom- recht- en bijgepraat moest worden.

Zaterdag 26 november 2016
Pluvius vond het nodig uitgerekend die zaterdag met een ondoordringbare mist in combinatie met motregen te startten en ergo te eindigden. Ons ontbijt bestond uit een hartstopper. dscf5167Dat is een boterham met kaas en ei. We maakten dit jaar gebruik van een nieuwe eierkoker. SusScrofa en iets nieuws was en is reden tot bezorgdheid. Bij het betasten en besnuffelen van het apparaat kwam Oehoeboeroe een maatbekertje en een handleiding tegen. Het doorzichtige plastic maatbekertje werd zorgvuldig bekeken, de handleiding verdween in de doos, waar het hoorde. De wijze Uil zag een maatverdeling voor zachte, halfzachte en harde varianten gekookte ei. Hoe moeilijk kan het zijn! Om een ei te koken moet eerst in het ei een gaatje in de luchtkamer worden geprikt. De verrekte prikker zat wel erg ongelukkig onder in het maatbekertje. Het ei kwam tot halverwege het taps lopend glaasje. Schudden hielp niet, het ei zat vast, het bereikte de prikker niet. Uil begon te loensen en liep trillend vast. In bittere armoede gaf hij het maatbekertje aan Hert. Die draaide het bekertje om en gaf het terug aan Uil. Een ontdekkende lach verscheen op de wijze Uil. De prikker zat onder het maatbekertje. Het apparaat werd ingesteld op zachte ei. Toch werden eieren zo zacht als beton. De volgende lading eieren zal Vliegend Hert met het apparaat tot een zacht eetbare variant maken. Zorgvuldig werden de eieren geprikt, zorgvuldig werd een afgepast hoeveelheid water in het apparaat gedaan. Een zacht eitje zal ons deel zijn. Wederom werden we verrast op een kalk-ei. De handleiding werd uit de doos gediept. Het kantelschakelaar bleek geen twee standen te hebben (aan/uit) maar drie. De derde stand was de warmhouder. Onbeperkt, zonder fluittoontje. Zeg maar gegarandeerd hard. Afijn, er zal ongetwijfeld een weekend komen waarbij het ons wel gaat lukken een zacht eitje te creëren op dat ding, desnoods in de uit-stand. Toen opeens was het gas op. Een reserve gasfles bracht uitkomst. De auto van Bambam draaide het terrein op. Uit de koffer haalde hij wat leek op een enorme zetpil. De gkd-ge nam plaats bij de gaskachel en stak tot onze verbazing en gruwel de kachel zonder probleem aan. De druk of temperatuur in de oude gasfles was kennelijk te laag geweest. Dat was tenminste onze collectieve smoes. Bam legde uit dat de zetpil een gastank was uit zijn kamper. Het ding zat nog vol gas. Het gas mochten wij wel hebben. De tank lag onder de Ketel en zal in de toekomst er ooit wel een keer uitgediept worden. Bam ging weer terug naar Erica. De kachel brandde, de braadworstjes snissterden in de pan, wie deed ons wat. Toen was het gas op. Reservepot? Ook. Alle gaspotten? Ook. Even later werd de zetpil van Bambam onder de Ketel opgediept en aangesloten. Wij kregen een vlam! De braadworstjes en wij bleven warm. De Bonefatiustocht was door de barre weersomstandigheden aangepast in tijd en plaats. Een tocht dat deed denken aan vroeger. dscf5228Toen ik eind jaren zestig als jong verkennertje voor het eerst in GD kwam gingen we een keer met de fiets naar Bokeloh. Ik dacht toen werkelijk dat we onze tenten aan de Radde nooit meer zouden terugvinden. Na Bokeloh, op de terugweg naar GD kwamen we op een smalle fietspad. Links keek je in het donkere bronsgroene woud en rechts had je een weidse blik over een zacht glooiende landschap. Aan het fietspaadje leek geen eind te komen. Je hield de voorganger goed in de gaten, die mocht je niet uit het oog verliezen. Dan was je het spoor kwijt, je zou eeuwig rondzwerven in een onbekend gebied waar ze geeneens Ericaans spraken. Het fietspad hield eindelijk op. Het veranderde in een brug. We moesten afstappen omdat de brug iets hoger lag dan het fietspad. Langzaam verlieten we de donkere omklemming van het woud. Met de fiets in de hand liepen we over de brug. Aan beide weerszijden van de brug hadden we onbeperkt uitzicht over een kronkelend rivier in een bosrijke omgeving. Ook weilanden en landbouwgronden waren te zien. dscf5187Met de fiets in de hand zochten we over de natte brugdelen zacht glibberend de overkant van de brug. De brug deinde onder de vele verkennertjes zacht mee, alsof het ons wiegde. Dat zagen we toentertijd toch even anders, we rilden toen we de overkant bereikten. Daar troffen we opnieuw een groene wal van eikenloof. Enorme takken van enorme eikenbomen helden over om ons te omhelzen. GD heette ons welkom. Het dorpje lag pal aan de overkant en lag zo’n zeven meter hoger dan de rivier. Toen we de overkant bereikten bleek in de groene wal een opening te zitten. Een zandpad begeleidde ons achter een huis die donker in het bos lag en waaruit geen licht brandde. Hier moest Hans und Gretel wonen. Rechts in de dichte struiken waren huisjes te zien. Dwergen?Nu pas konden we de enorme boomstammen bewonderen die het groene dak tilden. Zulke bomen hadden we op Erica niet. Het zandpad liep verder. dscf5238We kwamen langs een enorme boomstam die een heus kapel leek te bevatten. Maria zou er zo uit kunnen stappen. Aan het kruis op de kapel was te zien dat het ooit een keer was gebeurd. Het zandpad was inmiddels donker geworden. Ik vroeg me af of we in het dorp nog een boze heks tegenkwamen. Zulke pittoreske dorpen hadden we om Erica niet. We naderden de achterdeur van de boerderij die vlak aan het pad stond. Het bladerdek leek iets te wijken, een opening werd zichtbaar. Het werd iets lichter. Het zandpad maakte plaats voor een verharde straatje. We zouden net weer op de fiets stappen toen iemand ons halt leek te roepen. Tot zover, zeiden de gespreide armen. Het bleek Jesus te zijn die hier als crucifix al vele jaren de weg aangaf. Zoiets kenden we in Nederland niet, daar hadden we ANWB. dscf5239We sloegen linksaf het dorp in, we mochten helemaal doorfietsen naar Alwies Rolfes onze gastherr. Zesenveertig jaar later liepen op een donkere zaterdagavond dezelfde lieden op dezelfde plek. Nou ja, enkelen daarvan dan. De groep kwam terug van een voettocht naar de Hasebrucke. De groep sloeg niet als destijds linksaf maar ging nu rechtsaf. Hier liep het asfalt door. Links de achterkant van de boerderij van Berend Rolfes, rechts hoge bomen ondoordringbare bosjes en struiken. Ooit maakte, vanuit een dezer bomen, een Bosuil met zijn sinistere geluid ons in de Abdij wakker. Het pad splitste op. Linksaf naar de oude kapschuur waarin we met de vouwwagen (Abdij) menig SusScrofa-weekend gevierd hebben. Recht een zandpad die langzaam afliep en eindigde in een weiland met een brede bosrand. dscf5186Tussen de zandp
aden liet GD haar ongenaakbare schoonheid zien in de vorm van een weidse uitzicht over een golvend landschap die in de verte werd onderbroken door donkere bosranden. Het zandpad rechts sloegen we in. Op het eind van het zandpad liepen we tegen een hek, daarachter een open golvend weiland met bossages en bosranden. dscf5182Staande voor het hek, rechts, verborgen in het groen, lag nauwelijks zichtbaar ons kampterrein. Het kampterrein lag net als het dorp zo’n zeven meter hoger dan rivier de Hase. Volop in de wind dus. Fris ook, maar aangenaam in een broeierige zomer. Op het zandpad was het vaak warmer, kon de temperatuur flink verschillen t.o.v. het kampterrein, het kon een jas schelen. Onze tocht voor die dag zat erop. Die zaterdagavond brandde de kachel en werd de dag doorgenomen. Op het menu stond spareribs. Daar werd door de club vol overgave doorheen gevreten. dscf5170Natuurlijk namen we geen risico, alles werd met een slootje bier vakkundig weggespoeld. Terwijl enkele groepsleden zware oogleden kregen en langzaam kantelden bleven de Diehards overeind. Het werd die avond gezellig, warm, vermoeiend en laat en voor sommigen ietsiepietsie misselijk.Bockbier begon te bocken en eiste langzaam zijn tol. Die nacht kwam een bosuil met zijn spookachtig geluid ons een goede nacht toewensen maar schrok van het gesnurk wat uit de Ketel kwam. Over sinister geluid gesproken.dscf5171
Zondag 27 november 2016
Het ontbijt liet ons goed smaken. In de provisiekast gekeken te hebben kwamen we tot de conclusie dat we teveel hadden ingeslagen (tja, traditie). Wanneer we de braadworsten, eieren en de rest hadden geconsumeerd zou er geen ruimte meer bestaan voor macaroni en aanverwante artikelen. Macaroni werd het dus niet die dag. Naar buiten gekeken was de mist en motregen verdwenen. De zondag trakteerde ons op een staalblauwe hemel met een temperatuur rondom het vriespunt. Maar de zondag was geen zaterdag. Klein Reussies tocht werd meer een uitwaaitocht. dscf5199Het werd een tocht naar de Kolk, Uilenbos, HaseAltarm en terug. De natuur had nagenoeg haar herfsttooi afgeschud en maakte zich op voor de winter. De oorverdovende stilte om ons heen was daar een voorbode van. Alleen onze geschuifel door het bladerdek, een boer en een scheet verbraken enigszins de stilte. dscf5217Terug op het kampterrein werd de afwasmachine aangezet in de vorm van een kampvuur. Het gebruik van papieren bordjes had gedurende het weekend zijn voordeel. Die middag vertoefden we een beetje om het kampvuur waarbij Oehoeboeroe ons nog even verraste op roerei en bruine boontjes. Bockweekend 2016 zat erop. De luiken van de Ketel werden gesloten. Plunje werd in de auto’s gepropt, de deur werd vergrendeld. Het kampterrein is tot 24 Maart 2017 vrij van SusScrofa’s.
Moed broeders, struikel niet. Vliegend Hert


Geplaatst

in

door

Reacties

3 reacties op “November 2016”

  1. UIL avatar
    UIL

    Denk na over de toekomst, welk gebied/plaats zetten we ons zwijnespul voort.
    Mocht onze plek “Naturschützgebiet” worden dan is er een probleem.
    Moeten we Berend vragen of we de rommel achter de schuur moeten opruimen, en of we dan kan de “KETEL” daar kunnen plaatsen.

    Het oude ijzer wat er nu ligt/staat etc. kan bij het oud ijzer wat naast de schuur aan de voorkant van de boerderij en kan Wolters dan wel Oosting het zo weg halen tegen een riante vergoeding voor ons.

    Wat ook een mooie plek voor ons is, Bij het voormalige boerderij van WULF.
    Daar zou de “KETEL” uitstekend op z’n plek zijn, en wij passen dan een aantal weekends op het grundstuck mit gebaude.
    Daar durft dan geen SCHNOEÏNG meer te komen.

  2. UIL avatar
    UIL

    verdulleme goed schreem’n keerl.

  3. jety avatar
    jety

    Mooi verslag mienjong

Laat een antwoord achter aan UIL Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *