Vrijdag 20 september 2019 Het was zover, SusScrofa gaat weer op expeditie. Het zou een bijzonder zonnig weekend gaan worden. Begin in de middag draaide het rekensommetje 4 x 4 (16) van Yeti de oprit op van Vliegend Hert, met in het kielzog Batman. 
Het feest kon beginnen. Even afscheid nemen van moeders de vrouw en even later ging het richting Klazienaveen om foerage in te slaan. Een trede de man, en nog wat droog spul. Dan de A37 op richting Duitsland.
Er is ooit uitgerekend dat je met een leven lang joggen twee jaar ouder wordt, maar uit een andere berekening blijkt dat je daarvoor alles bij elkaar twee jaar moet joggen.
De imposante Drenthe brug stond nog stevig op de plaats en leek ons te begroeten. In het centrum van Stadt Meppen gingen we nog even langs de K&K voor de specifieke Duitse artikelen. Voor braadworst en Jagdslock moet je nu eenmaal in Duitsland zijn, nergens anders. Aber Na Noeh!! Vinden we daar naast de spiritualiën een bijzonder likeurtje. Een Hasetaler Krauter Likör. Het bijzondere hieraan is het etiket. 
Het is een foto die wij vanaf de Hase-brücke zo vaak hebben gemaakt. Dieper in Duitsland leek de rookpluim van Bokeloh ons te verwelkomen. We verlieten de snelweg en doken in het bronsgroene woud van Groß Dörgen. Met het openen van de toegangshek door Yeti was het SusScrofa-weekend een feit geworden.
De beschaving van een volk is af te meten aan het aantal wouden dat wordt geveld om er tissues van te maken.
De ramen van ons Heimat ‘De Ketel’ (ketel = rustplaats van wildzwijn) werden geopend. Even lekker door waaien. Je zag de spinnen mopperend de kieren opzoeken. Scheiße, het was weer zo laat. Foerage dumpen in de bunkers. Even uitrekken, tijd voor het eerste biertje. Het duurde dan ook niet lang of het kampvuur knetterde naar hartenlust. Drie zwijnen hingen aan het bier om het vuur. Een warm najaarszonnetje en een temperatuurtje van een graad of twintig begeleidde ons. Ik mag wel zeggen, het mag wel zo! Niet veel later zagen we een zwijn op wielen het terrein opkomen. Nu al in de delirium? We hadden nog maar een paar op. 
Het bleek BamBam te zijn. Was vanuit Erica op de fiets naar Groß Dörgen gecrost. Even later zaten een viertal bacchanaal om het kampvuur zwijn te wezen. Vanuit het weiland verderop kwamen een drietal dames nieuwsgierig kijken wat hier loos was.
Weetje bij onweer: als je de tijd na de donder vermenigvuldigt met de snelheid heb je de afstand. Dus als je de afstand deelt door de snelheid weet je precies hoe snel je geteld hebt.
Het terrein om de Ketel was inderdaad iets veranderd. Er stond iets van een Hans und Gretel woninkje. We verwachten een heks met “knibbel knabbel knuisje, wie zit er aan mijn huisje” maar moesten hiervoor nog even stevig doordrinken. Wat was het dan? Gaat Yeti aan de sauna? Gaat ie handvormige plantjes kweken? Gijzelnemers opbergen? ‘Neuhh’, snoefde Yeti, ‘ik ga een werkplaats beginnen’. Het was stil. Een sissend plopje van een bierblik verbrak de stilte. Het leven gaat wel door. Blijkbaar keken we Yeti aan alsof we zijn dwangbuis nog een oogje dichter konden knopen. Haastig verklaarde hij zich nader, hij wil gaan houtzagen, voor het vuur. 
Toch een mooi schuurtje geworden. Handige knaap en een doorzetter, die Oei-oei. Deze kwam ons in de avond tot ons vervoegen. Het werd een prachtige vrijdagavond om het kampvuur met sterke verhalen en natuurlijk mit Bratwurst und bier.
Zaterdag 21 september 2019
Het was nog vroeg toen voor Batman en Vliegend Hert een eitje in de pan snissterde. Even later zaten ze achter een broodje kaas-met-ei, ook wel hartstopper genoemd. Een sloot koffie voorkwam volledige dichtslibbing van de bloedvaten. Het dauwtrappen ging richting indianenplaats. Dan door het weiland met duinlandschap waar de dames vertoefden, dan naar rivier de Hase. De hemel was staalblauw, de omgeving heiig spooky. Alles zat onder dikke dauwdruppels. Het was echt dauwtrappen.
Grasklokje
Jacobskruid
Smalle Weegbree
Duizendblad
Grasklokjes, Jacobskruid en juveniele paddenstoelen stonden gebroederlijk naast elkaar te kleumen. Een iele najaarszonnetje deed verwoede pogingen om zich door de ochtendnevel te persen. In deze kleine klamme grijze wereld hoorden we de indrukwekkende stilte die Groß Dörgen eigen was. Terug in de Ketel was het snel gedaan met de stilte. Het was voedertied. Een trede eieren en een paar kannen koffie later maakte de troep zich op voor de expeditie. Deze stond in het kader van Moor of wat daar nog van over was. Door het uitblijven van regen de laatste jaren was de natuur zo dreuge als Sinterkloas zien kont. Dus trokken we die ochtend naar het Dorgerner Moor gebied. De troep had het dorp nog niet verlaten of we liepen tegen grof vuil aan in de berm. In het voormalige huis van de schoonouders van Yeti huisden nu Nederlanders. 
Het grof vuil bleek een verkoopkraam te zijn. Hapjes en drankjes voor de toenemende golf aan Duitse fietsers wiens route dwars door Groß Dörgen liep. De Nederlanders hoopten hier een graantje mee te kunnen pikken. Elk jaar nam de hoeveelheid fietsende Duitsers toe in Groß Dörgen. Een speciaal uitgezette nest Hoornaars deed hier niks aan af.
Mijn vrouw en ik zijn op visite geweest bij de deurwaarder. We dachten: het hoeft niet altijd van één kant te komen.
We doken in het Wald richting executieveld. Daar was het druk, alsof de spinnen die dag een najaarsmarkt hadden georganiseerd, overal kraampjes. We liepen even later langs de ‘Viese Boom’ en staken de grote weg naar Haselune over. De zon kreeg nu de overhand, de mistflarden verdwenen. We staken de spoorweg over met op de achtergrond de rookpluim van Bokeloh. Over rookpluim gesproken, op het spoor rijdt bij tijd en wijle nog een heuse Damf Eisenbahn. Nu echter geen stoomfluit te horen. 
Voor ons lag het uitgestrekte Dorgener Moor. Snel doken we het ondoordringbare woud binnen. Overal hoge pollen pijpengras met verraderlijke diepe geulen, geraamtes of wat daar op leek, ontelbare struiken en bomen wiens takken je het liefst willen omhelzen om daarna in het zwarte veen te worden getrokken. Kortom, sfeervol natuur.
Een echte lesbienne zal geen onderbroekjes in de Hema kopen omdat ze vlak bij de warme worst liggen.
We offerden de jongste op om vooraan te lopen. Even later stonden vijf zwijnen naast elkaar in een open ruimte. Voor hun zagen ze een bijzonder tafereel. Waar eens het zwarte water wanhopige reizigers verzwolg speelden nu wervelende stofwolkjes. Eenzame stammen kienholt lagen als skeletten in een zee van leegte. Op sommige plekken zakte je plotseling door een droge korst tot de enkels in de modder. Het moeras deed nog een laatste poging om moeras te zijn.
Twee witte sneakers aan de rand van het moeras waren misschien de stille getuigen van haar laatste slachtoffer. Maar thans is het moeras slechts een tandeloos oud wijf die in een rijpe perzik bijt. We vonden nog wel een interessante plant, de Aronskelk, waar we anders geen toegang toe kregen. We trokken dwars door het zandwoestijn naar de overkant waar we in het dichte moeraswoud verdwenen. De jongste vooraan, die was nog niet op. Na het nodige geploeter en gewurg eindigde de troep weer op vaste grond. Een solitaire berkenboom op de heuvel wees ons de weg.
Aronskelk
In de verte was nog net de oude centrale in Haren zichtbaar. Bij een jachtkansel hielden we pauze. Hier nuttigden we een koele boterham in blik. Het begon zelfs een beetje warm te worden. Even later hoorden we een doodzieke Labrador. Hadden ze dat arme beest aan een touw achtergelaten in het bos? Wat een schande. Snel trok de troep richting het kreunend geluid. Het bleek geen zieke Labrador te zijn die het kreunende geluid maakte maar een zieke motor. Een motorpak gevuld met Duitser probeerde middels een kickstarter het ding te reanimeren. Zonder een poot uit te steken keek de troep belangstellend toe. Uiteraard waren we niet te beroerd om belerend en betweterig advies te geven, ‘moe’j eem hingoan, dat moe’j anders doen mien jong.’ Dankzij ons advies kreeg het leren pak dat ding aan de praat en vertrok snel naar de horizon. Na zo’n goede daad nam het dorstgevoel toe. In de berm van de weg vonden we een bijzonder mooie bloem, groot Kaasjeskruis. We trokken verder naar Bokeloh. 
Niet alleen omdat Bokeloh een prachtig middeleeuws stadje was, ook maar vooral omdat Gasthaus Giese open was.
Degene die de slogan heeft uitgevonden ‘Snoep verstandig, eet een appel’ lijkt me niet een bijbelvast Gereformeerde.
Na een kilometerslange tocht in de warme najaarszon vleiden we ons neer onder een parasol op de veranda van Giese. Zo’n bel Duits bier doet wonderen. Na een belletje of twee maakten we ons op voor de terugweg. We trokken over de nieuwe brede brug over de Hase. We volgden de route van Otto Pankok, een streekkunstschilder wiens werken in het landschap op borden te zien waren. De route naar ons heimat werd nog op een ander manier opgeleukt. In de berm stonden honderden vrij toegankelijke fruitbomen die elk geadopteerd waren. 
Hier kon weer een vooroordeel van de Duitser weggestreept worden. Op de Hase-Brucke maakte ik een foto zoals die op het etiket van de Hasetal Likör stond. BamBam was niet voor niets op de fiets naar Groß Dörgen gekomen. Hij moest die middag weer terug naar Erica. We namen afscheid van BamBam en vleiden ons om het kampvuur. Na een uur werd ons lawaai wreed verstoort door een geluid op de Hase. We waren inmiddels de diarree aan kajaks gewend die onophoudelijk over de Hase richting Bokeloh dreven. Nu kwam een complete drijvende kroeg de rivier afgedropen. De jongelui veranderen na de nodige alcoholconsumptie in Oko-schweinen en kunnen van alles in de Hase kwakken. Foei. Wij moeten ook maar een keer eens zo’n ding afhuren. De rest van de avond bestond traditioneel uit kampvuur, braadworst en spannende oude verhalen.
Zondag 22 september 2019
Na het ontbijt maakten we ons op voor de Klein Reusies tocht. 
Een staalblauwe hemel verwelkomde ons, we hadden er zin in. De tocht zou gaan naar de brug over de rivier Mittelradde. Een brug die er al was voordat we ooit een voet in Groß Dörgen hadden gezet. Een brug waaronder ik met zestienjarige vrienden een kampvuur hadden gemaakt omdat het regende. Waar we daarna nauwelijks de tenten terug konden vinden, waarschijnlijk omdat het zo gezellig was. Die zondag bezochten we als eerst de kapschuur waarin we, meer dan dertig jaar geleden, de eerste SusScrofa-weekenden doorbrachten. Bij de schuur aangekomen bleek het verval door gebrek aan onderhoud meedogenloos had toegeslagen. Het dak maar ook de zijgevel lag open.
Haast maakte opa nooit, daar had opa geen tijd voor.
Snel gingen we verder naar het verlaten boerencomplex van wijlen boer Wulf. Ook hier had het verval meedogenloos toegeslagen. Van de vervallen schuur stond nog een spant overeind. De crucifix stond tussen verdorde Rododendrons. 
Het hoofdgebouw van het boerderijcomplex was nog intact, waarschijnlijk omdat het dak geen lekkage vertoonde. Wordt dit het geval dan gaat dit gebouw boer Wulf snel achterna. We liepen verder over het complex van zo’n tiental gebouwen, het was er doodstil en uitgestorven. Een vlasbekje trachtte nog enigszins kleur in het bestaan te krijgen. Ooit was de boerderij zo belangrijk dat het op landkaarten apart benoemd werd. De Wulfjes waren zo bezig geweest hun boerderij in de lucht te houden dat ze vergaten een nieuw ‘Wulfje’ te maken. Het moest natuurlijk een jongetje zijn. Probleem is hoe je dan belangstelling moet tonen. Zwanger? gefeliciteerd, wordt het een jongen of een abortus? Toen de laatste Wulf sneefde werd na lang zoeken ergens in Amerika een familierelatie gevonden. Hij mocht het hele boerderijcomplex plus honderden hectares grond erven als ie de naam Wulf aannam. Mij mochten ze Adolf noemen als ik voor zo’n keus kwam te staan. De Yank heet nu Wulf, leeft waarschijnlijk van de pachtopbrengst en woont ergens lekker vet. Het hele boerderijcomplex is waarschijnlijk te duur om te renoveren. Misschien iets voor een zweverige commune? Het staat er nu verlaten bij en stil te vergaan.
Hans Dorrestein: ik was er op een gegeven moment zo beroerd aan toe dat ik ook telefoonseks heb geprobeerd, maar dat is niks voor mij, telefoonseks. Ik snap niet hoe al die kerels hem het lappen, maar ik kreeg hem er gewoon niet in.
We liepen richting koetshuis en een gebouw voor personeel. De gebouwen werden bijna weer mooi door lelijkheid. Het gevolg van tientallen jaren verval. Het koetshuis vervalt zelfs met koets en al. De belangrijkste koets werd in de jaren zeventig van de vorige eeuw gestolen. Maar beter zo, anders waren de houtwormen ermee weggereden. Het enige wat we als SusScrofa’s kunnen doen is het verval optekenen. We liepen verder over een eeuwenoude bospad richting de Mittelradde.
Salomonszegel
Vlasbekje
Hier vond Oei-oei een bijzondere plant, de Salomonszegel. Er wordt beweerd dat de plant de mens de weg wees zodat hij na de zondeval de weg naar het paradijs weer terug zou kunnen vinden. Bij de SusScrofa’s moest het paradijs nog even wachten, het had andere prioriteiten, eerst moest de brug over de Mittelradde worden bezocht. Maar we hadden geen haast. Het is beter om te laat te komen in deze wereld dan te vroeg in de volgende. Een buizerd deed zijn best om onze aandacht te trekken en hield zich schuil in een boom midden in een weiland. Het was niet de Buizerd die de meeste aandacht kreeg, het was de boom zelf. Een hertengeest uit een vervlogen eeuw had zich in de stam verstild. Groß Dörgen kan je maar zo een houten kop opleveren. Een bijzonder fenomeen, de boom heet nu de boom van Hert. We liepen verder en naderden iets wat ooit een brug was geweest. Knaagkevers en houtrot hadden de draagkracht van de brug gereduceerd tot Russisch roulette. Groß Dörgen niet spannend? We wisten echter allen veilig de overkant te behalen en werden uitgezwaaid door de knaagkevers. Een eindje verderop werden we begroet door Springbalsemienen. Deze planten zijn te vergelijken met masturberende potloodventers. Staan daar met open bloemen en schieten hun zaad weg. Springbalsemien wordt ook wel ‘Burenlast’ genoemd. In Duitsland kennen ze ook de eikenprocessierups.
Springbalsemien
Met een simpel bordje wordt de voorbijganger gewaarschuwd dat het eigenlijk al te laat is voor tegenmaatregelen. In Nederland richt de kever elk jaar een grote milieuvervuiling aan. In elke gemeente wordt blijkbaar de ambtenaar met de meeste werklust gepromoveerd tot een bijbaantje die volkomen nutteloos aan elke ‘besmette’ eikenboom een plastic lint moet bevestigen. Dat zal hem leren. Als hij nog vaker collega’s stoorde in hun rust dan mag ie, gezien hondsdolheid bij vossen, die beesten een lint in de staart knopen.
Brand in crematorium. Eén dode.
Langs de landweg waar ooit machtige populieren stonden werd nu gekenmerkt door holle karkassen. Slechts een enkele populier had de tand des tijds doorstaan en was uitgegroeid tot eindstadium reus. Het leven is hardnekkig en volhardend. De holle stammen van de gevallen populieren-kameraden zaten vol met leven. Hoornaars hadden in de stam een leuk appartementje geknaagd met uitzicht op de rivier. 
De reuzenwespen moesten blijven doorvliegen tot de dood er op volgt. Kennelijk hadden de beesten hun pensioenstelsel afgekeken van voormalig minister Kamps. Voorlopig hadden de wespen het veel te druk om zich over deze arbeidsvoorwaarden druk te maken. Bij de veelbesproken brug hielden we halt, het was onze eindbestemming van die dag. De Mittelradde stroomde vroeger over een kleine stuw in de Hase. Jeugdherinneringen doemden op. Vanaf de stuw, een ijzeren balk dwars over het riviertje, sprongen we als welp en later als verkenner in het stromend water. Thans is de ijzeren balk verzwolgen in de golven. Het hoogteverschil tussen beide rivieren wordt nu op een natuurlijke wijze opgevangen door grote stenen. Duurzamer, natuurlijker en veel mooier. Hier worden de omgevallen bomen niet opgeruimd door de kettingzaag-scene van afdeling Groen. Ze behouden hun functie als springtak voor ijsvogels of hudo-balk voor aalscholvers. 
De SusScrofa’s trokken zich terug uit het pittoreske landschap van Otto Planck. Er was nog een bult te zien in Groß Dörgen. Zo zagen we op de terugweg een mierenbult. Door zure regen helaas steeds meer een zeldzaamheid geworden. Maar dat was het. Het septemberweekend 2019 zat erop.
Ik heb al een slecht geheugen zo lang ik mij kan herinneren.
Terug op het terrein van de SusScrofa’s werd nog even nagepraat en een laatste biertje verzwolgen. De zwijnen waren d’r allen over eens, het was een geslaagd weekend. Het weer had ons alles behalve tegengezeten. We namen afscheid van Groß Dörgen, van de Ketel en van elkaar. Tot November weekend, Bokweekend. Hopelijk kunnen we onze wijze Uil na een ziekteperiode weer in de troep begroeten. Moed broeders, struikel niet. Vliegend Hert.
