Vrijdag, 21 maart 2025
Vrijdag gingen we iets later van huis, foerage was reeds geregeld. De likeurfles werd voorzien van een leuke schenkdop. 
Omdat ons huisje van alle gemakken was voorzien hoefden we niets te regelen. Gewoon spulletjes naar je kamer brengen en in de kamer neerploffen. Dit weekend hadden we een speciale expeditie op het programma. Eentje die we heel lang geleden voor het laatst hebben gelopen. De schoenvetertocht. Via sqauwvally de groene vlakte op naar het einde van de lus. Normaal niet bereikbaar door de kudde stieren die daar rondlopen. Maart is blijkbaar te vroeg voor deze toekomstige sudderlapjes. Eerst gingen we een prachtige avond tegemoet waarbij de laatste nieuwtjes op Erica uitvoering werden besproken. Gewoon een stelletje oude wijven nadoen, niet dat we het waren hoor!
Zaterdag, 22 maart 2025
Het ontbijtje nuttigen met mes en vork, thee drinken met opgeheven pink. Of toch weer een risicovolle aanslag op onze broze gezondheid? Broze gezondheid? mijn neus, gewoon ontbijten. Maar wel van de eettafel met borden. Geen braadworsten i.v.m. het ontbreken van onze braadworstgrillmachine. We begonnen die morgen aan de schoenvetertocht. 
In feite begon die waar vroeger onze Ketel stond. Thans achter het hek een leegte. Bij het betreden van de weiland naast de Ketel begon in feite de tocht. De weiland is geen weiland zoals we die in Nederland kennen. Daar is het te groot voor. De weide is in feite een rivierlandschap met stukken bos en hoge heuvels. In de maand mei wanneer de Meidoorn bloeit is het daar de tuin van Eden. Helaas onbereikbaar door genoemde stieren. Bij het betreden van de tuin van Eden stond een haas ons op te wachten. Zoef heette ons welkom. Zo doen ze dat in Duitsland. Een verlaten voerbak herinnerde ons aan de hamlappen die hier straks rondstruinen. De weiland werd grotendeels begrensd door rivier de Hase. Drinkbakken zijn hier niet nodig. Bij mijn weten is er nog nooit een rund of paard met het water weggespoeld. In de binnenbocht had de Hase een heus strandje aangelegd. Een viskar ontbrak nog. Langs de wal gelopen zagen we overal sporen van een bekende gast, de bever. Er was nog iets veranderd. Toen we hier vroeger liepen had we het idee door een oerwoud te moeten worstelen. 
Vreemd genoeg is dat verdwenen. Oude woudreuzen die met wortels in de wal kliefden, takken die reikhalzend over de stroming reiken. Het was een en al strijd om te overleven. Is alles weggespoeld? Of is hier landschapsbeheer bezig geweest. Net zo berucht als afdeling Groen bij de gemeente. De kettingzaag-scene haat alles wat groen is. De boomchirurg bezegelt alles met een zwammetje op de bast met een duim het lot. Of zijn het de stieren? De bevers? Het klimaat? De wal is vergrast met veel verdringingsgewassen. Alleen de Hase stroomt rustig door, die laat niets van zich horen. De riviermond ligt ook een eindje verder in Meppen, vandaar. Verderop stonden nog enkel oude bekenden, de populieren. Niet lang meer. De bomen staan met de wortels aan een kant in de wal gekliefd, met de andere kant staan ze in de Hase te watertrappelen. Gelukkig bleef het achterliggend rivierlandschap de kenmerk houden van paradijselijke schoonheid. We liepen de veter in. Hier maakt de Hase een enorme lus gelijk een schoenveter. Op de smalste plek van de lus kun je over de schouder beiderzijds de loop van de Hase zien.
Men beweerd dat de regenboog precies op die plek zijn pot met goud bewaard als het even niet wil lukken met de kleurtjes. Zullen de stieren dan Minotaurussen zijn die de pot moeten bewaken? Dacht het niet. Die beesten zie je over een jaar terug, achter cellofaan in de supermarkt. Doet me denken aan enkele collega’s die bij een studiecongres in Amerika in een restaurant oesters wilden bestellen. Aan de ober vroegen ze of ze in Amerika lekkere oysters hadden. “The biggest you can get!”, antwoordde de man. De ober liep naar achteren en kwam terug met een bord waarop een stier was afgebeeld. Vervolgens was hij naar de ballen. “The biggest you can get!” Iets groener bestelden de collega’s maar een pizza. Verderop zagen we aan de overkant van de rivier een omgevallen woudreus half in het water hangen. Aha, dus zo vertrokken de bomen hier. We kwamen nu aan bij het gedeelte waar de stieren vaak liepen. Het zware hekwerk stond open dus niemand thuis.
We betraden nu een gebied die weinig mensen kennen, ook de vervende campingbezoekers niet. Ongerepte rivierlandschap van een aantal vierkante kilometers volledig afgebakend door een rivier. Bezaait met meidoornstruiken. En als die bloeien….. We volgden de loop van de rivier en kwamen van het ene plaatje in de ander. Het allerlaatste stukje van de lus bestond uit een woud van populieren. Hier was het even worstelen door het kniehoge gras. Heerlijk buffelen in een verlaten stuk natuur. Het koninkrijk van de bever. Overal zag je zijn sporen. Aan de overkant zagen we een zijriviertje stiekem zijn zaakje lozen is de Hase. 
Op een gekloofde eik namen we een rustpauze. Best vermoeiend zo`n mooie natuur. Verderop zagen we aan de overkant een Dixie staan. Waarschijnlijk voor verlegen koeien. Plassen in de wind kan ook zo koud optrekken. Op de terugweg verdwaalde Yeti in een vijftal bomen. Gelukkig riepen we hard genoeg om de weg terug te vinden. We namen een groepsfoto in de wal van de Hase. Na een omtrekkende beweging kwamen we weer terug in het dorp. Het werd die avond weer supergezellig in Hans und Gretel Haus.
Zondag, 23 maart 2025
We kunnen kort zijn, na het ontbijt trokken we huiswaarts. Ieder wil graag met het gezin nog iets aan de zondag hebben. Op de terugweg zagen we teleurgestelde reeën. Volgende keer beter. Moed broeders, struikel niet. Vliegend Hert
