Vrijdag, 22 november 2024
Oei, dat was even wennen. Het eerste weekend zonder Ketel. Zonder de krappe ruimtes, zonder spinnenwebben, rudimentair sanitaire voorzieningen, de woonwagensfeer. Maar het alternatief was een prachtig oud huisje midden in het mooie 
. Echt een Hans en Grietje huis verscholen in struikgewas. Je zou zo een stukje muur opeten. Met alle mogelijke voorzieningen zoals voor elk lid een slaapkamer, een ruimte met bar, een overdekte buitenruimte met een plek voor kampvuur. Maar het belangrijkste, keuken en sanitaire voorzieningen. Dit alles verwarmt door de grote ketel van Berend de boer, onze buurman. Ja, het mag wel zo. De jaartjes tellen, een beetje comfort is welkom.
Zaterdag, 23 november 2024
Bejaardenhuis ‘Avondrood maar nog lang niet dood’ stond, met opgefriste protheses, op tijd aan het ochtendontbijt. Traditioneel dodelijk zoals gewoonlijk. De onverzadigde vetzuren dichten de laatste gaatjes in het kraakbeen en smeerden de gewrichten zullen we maar zeggen. We gingen op expeditie. Het dorp kreeg er een huis bij. De dochter van Berend komt het dorp versterken. In degelijk Duitse bouwstijl. Mijn herenhuis liet ik ook door een Duits bouwbedrijf in Duitse stijl opzetten, niks mis mee. We doken het bos in, over het pad dat leidde naar Kuhl’s Platz. Op het pad lag het gruis en puin van rode dakpannen. Niet om het pad te verharden, dat was al hard, maar om van het puin af te komen. Zo deed je enthousiast aan natuurvervuiling met toch een nobel en schoon geweten. 
We trokken richting Kolk. De natuur lag er ‘novembers’ bij. Zo levendig als een kerkhof. In het bos kwamen de paddenstoelen als ….uhh… paddenstoelen uit de grond. Sommige inwoners van Groß Dörgen wisten precies waar de eetbare paddenstoelen staan hier in de wouden. Volgens ons zijn alle paddenstoelen eetbaar, sommige maar eenmaal. We besloten de hoge route te nemen langs de Hase-Altarm die zo’n 10 meter lager lag. Een vos bakende hier zijn territorium af met vossenkeutels. Een gewoonte die, in volkstuintjes, door mensen is overgenomen. Peperdure biologische voedingskorrels worden verstrooit over een met coniferen afgebakende vierkante meters. Korrels verpakt in een 10 liter kunststof emmer. De emmer smijt je na gebruik netjes en beschaaft over de coniferen. Het moet wel biologisch blijven. Enkele decennia geleden werden in de wouden van Groß Dörgen honderden beukenboompjes geplant. De kleintjes worden groot. De stammetjes werden allemaal om geheimzinnige redenen voorzien van een kunststof spiraalband, waarschijnlijk om vraat van konijntjes te voorkomen. Nu zijn er geen konijntjes meer, allemaal doodgelachen. We naderden het executieveld. Tijdens de laatste wereldoorlog een onmisbare faciliteit omdat toentertijd in Duitsland anders over rechtsorde en oppositie werd geredeneerd. Een trend die je bij dom-rechts ziet terugkeren. Later maar roepen dat ze er niets van geweten hebben, zelfs bij het verzet hebben gezeten. We naderden nu een nieuwe trend. Infoborden. Nuttig voor informatie, het geeft niet bepaald het gevoel ergens midden in de rimboe te staan. We vervolgden ons pad., beneden lag de Hase Altarm. 
De imker zijn korven koninkrijkje dook op. Waar nu de koninginnen ondergedoken zitten in warme korven, wachtend op betere tijden. Zwaar hekwerk moest voorkomen dat onverlaten met de honing er vandoor gingen. Nu zullen ze in november weinig honing tegenkomen. We zagen een blad met ballen. Stoer hoor. Bij de zandafgraving meenden we archeologische vondsten te doen. Vorm en steensoort deden ons van mening veranderen. Tenzij onze voorouders over betonklinkers liepen. Voor ons een discussie waard. De weg van Meppen naar Haselune werd voorzien van een nieuwe asfaltdek. We hadden geen last van voorbijrazend verkeer. Vroeger drukten we Uil de straat op om te kijken of we er over konden. Was nu niet nodig. Een eindje verder doken we het bos in, ter hoogte van waar we een monument vermoedden. Dat hadden we goed ingeschat, alleen konden we het monument niet vinden. Iemand moet het monument verplaatst hebben was onze conclusie als professionele spoorzoekers. Onder in de zandafgraving lag een meertje, bevroren. 
De zandafgraving zou een natuurgebied worden. Straks hebben ze met de verbreding van de weg naar Haselune weer zand nodig. Natuur moet dus maar even wachten. De jagers konden doorgaan met jagen op die ene duif die er nog zat. Ondanks de troosteloze aanblik van de natuur had deze af en toe een verassing voor ons in petto. Een berk had zich versiert met een halsketting van zwammetjes waar buurman eik jaloers op zou zijn. Een bronzen bordje verwees naar het monument Kaiserdenkmal. We kregen iets leedvermaak, we waren blijkbaar de enigen die wisten dat het monument verplaatst was. Op de route door het groene woud naar het eeuwenoud stadje Bokeloh rees de oever zo’n 10 meter boven de waterspiegel. Een prachtig uitzicht over de rivier was het gevolg. Geen enkel menselijk handelen was hier in het diepe woud merkbaar zodat we rustig op een bankje van het uitzicht konden genieten. We trokken verder en bereikten de voorste wijken van Bokeloh. Een inwoner had een biggetje bij de voordeur geplaatst. Het is november, het blote beestje zag blauw van de kou. Laat het observeren maar aan ons over. 
We passeerden het oude monumentale kerkje waar we als jonge scouts de zondagsmis meemaakten. Indrukwekkend, vooral wanneer na zang de enorme blaasbalg van de orgel zich boven ons opnieuw ging vullen. Alsof Jezus op adem kwam. We naderden Gasthof Giesen die we als kleine Kneipe nog kenden. Zo’n smokkellaarsnest, waarin je ongemerkt geheimzinnig om je heen ging kijken. Om je heen zag je gezichten die ook geheimzinnig keken. Gezellig. Onszelf uitgezonderd was in het centrum van Bokeloh niet veel veranderd. De brug over de Hase is een nieuwe brug en nu al worden er hangsloten aan bevestigd. Een liefdesbelofte aan elkaar, toch wel lief. We liepen Bokeloh uit naar het pad naar ons kampement. Vroeger gewoon een zandpad, nu voorzien van allerlei aanwijsbordjes en routenummers. Blijft toch een beetje wennen. Op de Hasebrucke in Gross Dorgen namen we een klassieke foto van het rivierlandschap onder ons. 
Zelfs op etiketten vind je het uitzicht terug. Nog even een laatste afscheid van de vermoorde boom naast de brug, dan terug naar de ons huisje. Daar wachtte een lekker warme en gezellige avond op ons.
Zondag, 24 november 2024
De zondag was kort. Na het ontbijt besloten we op tijd de spullen te pakken. Zo had ieder nog iets aan de zondagmiddag thuis. Je ziet het, we beginnen al aardig op ouwe lullen te lijken. Moed broeders, struikel niet. Vliegend Hert
