Vrijdag, 19 november 2022

Het was een strak blauwe lucht toen Batman om 13.00 uur de oprit van Vliegend Hert opreed. Spoedig daarna liet een Daihatsu van Yeti zijn neus zien. Het laatste weekend van 2022 stond op het programma. Op de absentielijst stonden BamBam en Oehoeboeroe. Traditiegetrouw gingen we eerst in Klazienaveen foerageren. Dat konden we tegenwoordig snel. Oefening baart kunst. Als je het maar vaak genoeg gedaan had wist je precies waar de spullen stonden. Wist je precies hoe teveel in het winkelwagentje moest. Dat is nu eenmaal de helaasheid der dingen. Nog even in het Duitse Stadt Meppen voor het typische gedeelte van de boodschappen. Dan, hup naar ons Heimat. Door de donkere wouden. Een weg daarheen klieven bleek niet nodig, de Duitsers hadden een asfaltweggetje aangelegd.

Op de kampplaats stond ons Heimat ‘De Ketel’ geduldig op de fris gewassen varkentjes te wachten. Na kwartier gemaakt te hebben deden we een poging om het Pelgrim gaskacheltje leven in te blazen. Maar gelijk een gecastreerd strandezeltje bleef dat ding nukkig weigeren. Na een half uur gaven we ons gewonnen. We waren genoodzaakt ons op te warmen aan de vlam van de aansteker.

De elektrische verwarmingsunit aan de wand deed natuurlijk ook een beetje mee. Naarmate het bloed warmer werd konden we onze tongen beter bewegen. Spoedig lagen deze te lubberen in allerlei glazen en glaasjes. Zelfs de radio met onze clubzender FFN kregen we aan de praat, misschien wel ondanks of dankzij de professionele aanleg van de voeding. Het weer stond intussen in standje Prozac. In de avond melde zich Oei-oei. Er werd een begin gemaakt met de evaluatie der dingen in de wereld. Tijd genoeg, we hadden geen haast, we deden eerst de wereldvrede.

Zaterdag, 20 november 2022

Wat in al die jaren onbelicht is gebleven maar ons altijd trouw heeft gediend in tijden van nachtelijke nood, zijn de twee oude slofjes onder de bank. Versleten, afzichtelijk, soms onvindbaar, maar altijd beter dan blote sokken.

Een ode aan twee slofjes.

Die oude afgeragde sloffen in de Ketel die je soms ziet

onder de bank als rondslingerend stukjes verdriet

na een lang leven slijten weg zullen kwijnen

dan afgedankt in het vuur te verdwijnen

de laatste voet van het slofje geniet

dan zal ik jullie beide kussen

maar ja, ondertussen

doe ik dat niet

We waren voor ons doen er redelijk vroeg uit. De grote buitenwereld was niet uitnodigend met haar druilige motregen. We nuttigden op ons gemak alles wat bloedvaten vakkundig deed dichtslibben. Als contra maatregel namen we na het ontbijt enige vertrouwde maatregelen die invloed hadden op de viscositeit van ons bloed. Even leken we op gang te komen. Laat de expeditie beginnen. Totdat Batman een minuut later de braadworstendraaienbraadapparaat op tafel zette, hiermee werd de hoop op een ordentelijke expeditie vakkundig de kop ingedrukt. We hadden in het verleden vaker zo’n weekend meegemaakt. Op de bierglazen na, lucht en ledig. Dit werd weer een gevalletje van: drinken tot we zinken. Maar ach, het leven zonder feestjes is als een eindeloze weg zonder herberg. Het werd een middag van communicerende bloedvaten. Het evalueren van de wereld ging voor. Soms werden we het eens, ging het neusie neusie. Zo niet dan ging het: Drink, vecht, huil, lach, scheet, flikker op, bewonder, en werd weer begonnen bij Drink. Niets had betekenis, behalve de betekenis die wij eraan gaven. Geen lang verslag dit keer, feitelijk niets te melden. Behalve dat Yeti plechtig zweerde (of zwoer) te stoppen met roken. Yeti zat vol bier, dat had ongetwijfeld enig invloed op de rechtsgeldigheid van de zweer. Maar Yeti was zo plechtig zeker van zijn zaak dat ie z’n zweerderij vast liet leggen op de foto. Op de foto was goed te zien hoeveel vertrouwen Oei-oei in de zweer had.

Één ding is zeker, stoppen met roken zal Yeti lukken, al was het bij de laatste sigaret. We voerden die middag, bij gebrek aan observaties in het veld en teveel aan gele rakkers, veel loze discussies zonder oever. Het was alsof we een doos eieren bestelden, dan vervolgens met een bespiegeling kwamen wat er eerder was, de eieren of de doos. Onze aandachtsspanne daalde naar die van een mug. De opgevoerde onderwerpen waren zo nutteloos als de tieten van een non. Als je dan laat in de avond dacht het ergste gehad te hebben probeerde eentje zijn gelijk te halen middels een hulplijn. Als de drank is in de Ketel, dan is de wijsheid on. Het einde is de stilte in de discussie nadat het laatste woord geklonken heeft. Yeti kantelde eerst, de rest vlak daarna. Volgend weekend houden we een expeditie, desnoods zwemmend.

Zondag, 21 november 2022

Nadat we de coronaire vaten met meervoudig verzadigde vetzuren zorgvuldig hadden dicht gemetseld besloten we toch een kleine expeditie te ondernemen. Tot aan de Dörgener Brücke. En zelfs helemaal weer terug! Een bordje wees ons de weg. Een expeditietje, om enigzins goed te maken wat we gisteren hadden laten liggen. In de natuur zag je gele bladeren maar ook frisgroene, alsof de verwarde bomen niet goed wisten wat ze met al die chlorofyl aan moesten. Ze hadden allang in hun blootje moeten staan, ze kwamen maar niet van hun bladertooi af.

Het was te warm, te droog, te gek. Ze lieten het blad pas eind december vallen, terwijl ze in het gortdroge maart weer aan de bak moesten. Dat werd leven op meeldreugeties. De SusScrofa’s togen naar hun vertrouwde brug om wat stichtelijke verheffing te zoeken na al de geproduceerde Ketel-odeur, een mengsel van putlucht en twijfelscheten. Die vilainen stanck, die zich, door ’t beroeren ende ontblooten der versch begravene lijcken openbaarde. Kortom, we bleven trotse dragers van de Orde van Ongunstige Wolken. Onderweg genoeg te zien. Bomen die hun schors hadden laten harsen. Bomen die op eigen houtje waren dood gegaan. Dode bomen die opnieuw tot leven kwamen.

Halleluja, tijd voor vereffenis. Terugzien van het leven, contact met nieuwe dierbaren, buiten de boomstam treden, euforische ervaringen van noestige liefde. En de Hase, hij stroomde eeuwigh voort. Een groepsfoto werd gemaakt. Tijdsmoment bevroren in algoritmes, wegvallen van tijd en ruimte, verleden én toekomst doorzien. Gelukkig hield ik op met verheffen. Na het maken van de groepsfoto togen we terug naar het kampement. We braken op. Ieders eigenspoors.

Tot maart 2023.

Moed broeders, struikel niet. Vliegend Hert