SusScrofa

Expeditie maart 2018

Geschreven door Batman

Vrijdag 22 September 2017
Traditiegetrouw kwam een witte VW bestelbus de oprit oprijden. Onze SusScrofa-weekend september anno 2017 had een aanvang genomen. Aanvankelijk zouden Batman en Vliegend Hert de afstand tussen Erica en Groß Dörgen te voet afleggen.

Een voetblessure maakte aan dit voornemen een abrupte eind. Yeti en Vliegend Hert droegen op die vrijdag de zorg voor de foerage. Opgewekt togen de twee die middag op weg naar Klazienaveen. Het werd een weekend waarop ieder hoopte, stralend mooi weer en bovendien warm. En paddenstoelen, paddenstoelen en paddenstoelen.

Herfstiger konden we ons het weekend niet wensen. Het werd bovendien een heuse kampvuur-weekend. Maar zover was het nog niet. Eerst bij onze toeleveringsadres de boodschappen doen. We besloten, buiten het bier, iets voorzichtiger in te kopen gezien de restanten van de vorige weekenden. Dat heeft achteraf goed uitgepakt, dit weekend was vrijwel niets overgebleven. Na Klazienaveen vertrokken we naar een toeleveringsbedrijf in het centrum van Stadt Meppen in Duitsland. 

Hier sloegen we de producten in die niet in Nederland verkrijgbaar waren maar toch een essentieel onderdeel uitmaakten van het weekend. JagdSlock en echte Duitse Bratwürsten. Daarna trokken we richting Groß Dörgen, we verdwenen in het bronsgroene eikenwoud waarin onze onderkomen zich al vele jaren bevond. Kort na het installeren van inkopen en overige goederen lieten we de Ketel goed uitwaaien door alle vensters te openen. Dat gaf de spinnen tenminste weer een beetje lucht. Kort daarna openden we ons eerste blikje bier. Een emotioneel moment dat we even moesten wegslikken.

We kregen opeens zin om een mini hike te lopen. Zomaar! Spontaan en een richting, maakt niet uit waar. Toevallig werd dit richting Bokeloh. Even later voegden we daad bij het woord. Want zo zijn we hè, niet alleen woorden maar dan ook daden. Alleen echte kerels doen dat nog tegenwoordig. Om een lang verhaal kort te maken, twee Drentse kwartiertjes later zaten we achter een koele bel bier op een terrasje van Gasthof Giese. 35 kilometer van de Nederlandse grens en het stikte van de Nederlanders. Vrijwel geen autochtoon te zien terwijl je bijna struikelde over de fietsen. Een cardioloog zou zeggen, ‘hier klopt iets niet’.

De fietsen met hulpmotor in de trapas bleken allemaal te zijn van Nederlandse omanolanido’s (oud maar nog lang niet dood). Na op het terrasje het glas gekanteld te hebben kreeg Yeti een bekend echtpaar in beeld. Kuhl, de naamgevers aan Kuhl’s Platz.

Inmiddels oud en een beetje in de mineur. Zo’n type die een dubbele cognac in zijn aquarium gooit om toch nog vrolijke gezichten om zich heen te hebben. Ze wilden nog graag een keer net als vroeger de omgeving verkennen. We wensten het echtpaar het allerbeste en namen nog een belletje. Even later trokken ons terug in het woud. Die avond voegden Batman, Oei-oei en Bambam zich ook om het kampvuur. Om het vuur en rook werden de laatste nieuwtjes uit Erica uitgewisseld, natuurlijk werden oude herinneringen opgehaald. Het werd een ouderwetse kampvuur-avond.

Wegens een staking bij het KNMI is er morgen geen weer.

Zaterdag 23 september 2017
Batman en Vliegend Hert waren vroeg aan het dauwtrappen. Na een stevig ontbijt trokken ze Sqauw Vally in om paddenstoelen te zoeken. In het dampige ochtendgloren zagen zij enkele koeien uit de mist ontwaren. Hier hebben de koeien beschikking over zo’n zeven hectare vol met heuvels met gras,struiken en bomen. Wat een vrijheid hadden die beesten. Kom daar in Nederland eens mee. Enkele jaren terug zagen we hier een vijftal paarden in galop voorbij vliegen. Allemaal richting het Zuiden. Het bleken trekpaarden. Het zonnetje kwam op in alle pracht aan de oostelijke hemel. Zelfs een spinnenweb werd een kunstwerk in het gouden ochtendlicht. Het was een poosje nat geweest, we verwachten een enorm aantal paddenstoelen. Niet veel later liepen de twee tot aan de knieën door de paddenstoelen. Niet het aantal maar de hoogte. Als melkkrukjes priemden de Parasolzwammen uit het heuvelachtige landschap langs de rivier de Hase. Ook een Aardappelbovist liet zich met bolle wangen zien.

Kees ziet 6 vrolijke kabouters lopen.. ze roepen: “We hebben Toverkracht, we hebben Toverkracht!”
Achteraan loopt een klein zielig kaboutertje. Kees vraagt: “Wat is er?”
Zegt het kaboutertje: “Ik ben To”

Om iets meer te weten te komen over paddenstoelen consulteren we een bijzonder persoon, Joop van ‘t Hof. Joop was onderwijzer. 

Was, want hij is vorig jaar overleden. Joop was zo’n type onderwijzer die met de kinderen het bos in toog. Na zijn pensionering richtte hij zich helemaal op paddenstoelen en kon daar prachtig over vertellen. Een gevleugelde uitspraak van hem was, ‘alle paddenstoelen zijn eetbaar. Sommigen maar eenmaal’. Lees hier zijn verhaal. Fungi de paddenstoelen professor. Beneden aan de Hase zagen we aan de overkant noeste boeren in dampige ochtendgloren hun oogst van het land halen. De herfst was in alle pracht rondom aanwezig. Dikke eikels die in trosjes aan de takken hingen en met duizenden op de grond lagen. Om een eikel te zijn hoef je niet aan een tak hangen. Dicht aan de Hase stonden Vlierbesstruiken waarvan de takken hun vruchten nauwelijks konden torsen. Na een omtrekkende beweging vol zwammen, boleten en russula’s kwamen we weer terug in de Ketel.

Wat zegt een paraplu tegen een wandelstok? Nudist.

Hier waren de overige leden van de groep inmiddels aan het ontbijten. Yeti had nog een klusje voor ons. Zachtjesaan een traditie aan het worden lijkt het wel. Yeti had overigs terecht geconstateerd dat een Grove Spar gevaarlijk dicht naar de dakrand van de Ketel was gegroeid. De Ketel, waarvan de assen op klossen stonden, moest aan de achterkant zo’n 10 centimeter opzij worden geschoven. Yeti had touw en een lier meegenomen. Met vereende krachten was de klus snel geklaard. De Ketel was voorlopig uit de gevarenzone van de Grove Spar. De Benefatiustocht werd ter plekke besproken. We besloten naar het Dörgener Moor te lopen, van daaruit naar Gie..Bokeloh, een tocht van zo’n 12 kilometer. We konden ook dwars door het moerasgebied lopen. Dat bewaarden we maar voor een latere weekend, liefst bij spookachtige weersomstandigheden. Zoals gezegd was het een stralende nazomerdag met aangename temperaturen. Enkele bomen waren al bezig zich in hun kleurrijke herfsttooi te hullen. Maar de meeste bomenkronen waren nog hoofdzakelijk dicht en donkergroen. Via het executieveld liepen we naar de potloodventboom. Hier vonden we een lief Aardappelbovistje die ons lachend leek te begroten.

Wat is een komma toch belangrijk. Zin 1: Wacht, niet schieten! Zin 2: Wacht niet, schieten!

Terug op de straat verlieten we Groß Dörgen, een Vliegenzwam leek ons uit te zwaaien. We staken de grote weg naar Haselünne over. Voor ons lag een veld met koolzaad als een gele deken over het landschap. Het werd gebroken door een bronsgroene eikenwoud en de schoorsteen van de spaanplaatfabriek stak daar pronter bovenuit. Het tafereel voor ons werd ruimschoots besprenkelt met najaarszonnestralen. We liepen door en naderden het Dörgener Moor. Langs het pad lag een rode jerrycan waarop een jager zijn frustratie op mocht bekoelen. In het Moorgebied stond een bankje waar een vijftal SusScrofa’s in een warme najaarszonnetje in september op een bankje hun pauze hielden. Uit een rugzak werden een vijftal pilsjes gediept. Dit unieke rustiek moment werd digitaal voor eeuwig vastgelegd. Blauwe lucht met propperige wolken, lekker temperatuurtje. Het mag wel zo. Na de pauze liepen langs het Dörgener Moor om later een omtrekkende beweging te maken. Boven de hoge maisvelden torende in de verte als een baken de schoorsteen met rookpluim in Bokeloh. Die kant moesten we op. Na hoge maisvelden, nauwe veldpaadjes en overwoekerde grindpaadjes kwamen we terug op de grote weg naar Haselünne. Na deze overgestoken te hebben doken we weer in het donkere woud. Bij het monument namen we een korte pauze. Bij het zandgat waren littekens van motorbanden in het zand zichtbaar. Om het zandgat namen we een pad naar Bokeloh. We kwamen in een buitenwijk. Zoals gebruikelijk werden hier de tuintje perfect bijgehouden. Alles proper en netjes. Mooie huizen met strakke gazonnetjes. We kwamen zelfs een parkje tegen met activiteiten-apparaten. Zo kon Yeti al zijn muzikale kwaliteiten aan ons tonen. Tja, hij was rap klaar.

Een olifant vraagt aan een kameel: ” Waarom zitten je borsten op je rug?” “Nou” zegt de kameel, “rare vraag van iemand wiens lul aan zijn gezicht hangt”

Via het kerkhof, achter de kerk langs, kwamen we bij een trap naar beneden. Onderaan de trap liep een straat, aan de overkant van de straat een Kneipe. Jawel, Gasthof Giese. Als een blinde vlieg op een dampige keutel kwamen we daar op af. Even later, onder een parasolletje tegen de najaarszonnestralen, zaten een vijftal varkentjes achter een koude bel bier. Opnieuw stikte het hier van de allochtonen, Nederlanders dus. Bijna geen Duitser te zien. Na een tijd heerlijk te hebben genoten van het terrasje werd het tijd voor het rauwe leven. We moesten nog 3 kilometer lopen. Deze last namen we met plezier op onze schouders. We gingen over de gloednieuwe brug over de Hase. De SusScrofa’s gingen binnendoor langs de Hase en genoten van het vertrouwde heuvelachtige landschap met koeien, paarden en schetsen van Otto Pankock. Onder zo’n prachtig najaarszon in zo’n mooi landschap is het net alsof je liep in het Verkade album van J. P. Thijsse of door een schilderij van Koekoek. Even later zagen we een bijzonder iemand. Een kaboutertje, met een baard. Hij leek op iemand, konden die even niet thuis konden brengen. Het was Fungi, de kabouter van Joop. De kabouter droeg een rood jasje en een hoge rode puntmuts. Maar daar was Fungi niet trots op. Wat Fungi wilde laten zien waren zijn nieuwe bretels. Hij deed zijn mutsje af en zijn jasje uit. Trots liet ie zijn bretels zien. We mochten zelfs een foto van hem maken. De eerste foto van een kabouter! Ze bestaan! Oei-oei schudde zachtjes zijn hoofd en zuchtte diep. Hert had weer zijn gekke vijf minuten. We trokken verder. Boven in de top van een oude eikenboom hield een blauwe reiger ons nauwlettend in de gaten, alsof ie nog nooit een kabouter had gezien! De Susscrofa’s liepen deze weg al sinds jaar en dag. Lang vervlogen zijn de tijden. Toen we nog foto’s probeerden te maken met toestellen die spontaan uit elkaar vielen. Zeulden we met Lang Uitstekende Lenzen, ook wel L.U.L. genaamd. Maar nu het is onze tijd en het is ons terrein. En eeuwig ruizen de wouden. Al kletsend bereikten de natuurliefhebbers onze donkere woud waarin de Ketel zich al vele jaren bevond. Op de brug werd nog even een groepsfoto gemaakt. Het warme najaarszonnetje maakte ons loom. Al snel vleiden de heren zich om het kampvuur en laafden zich van het leven. Rokend vuur, sissende blikjes, verhalen van vroeger en de laatste roddels over Erica. Het werd weer een onvergetelijk ouderwetse avond rond het kampvuur.

Zolang het nog kan, kan het. Kan het niet meer, dan houdt het op. Dan hebben we alleen nog de herinneringen. Maar voorlopig houden we ons bezig met het maken van herinneringen voor de tijd dat het niet meer kan, snappie?

Zondag 24 september 2017
Opnieuw werden we getrakteerd op een prachtige zonnige septemberdag
Op de oude kampeerplaats had de centrale Oude Eik visite van een volk Hoornaars. Ze kregen onderdak via een nis onderaan de stam. Maar de oude eikenboom, die zoveel zomerkampen had meegemaakt, had nog een extra verrassing voor ons in petto. In de stam stak als een fietsenzadel een Waslakzwam uit de schors.

We verlieten het kampterrein en zagen nog een enorm pakket honingzwammen. In de verte lag de Kolk te dampen in het zwoele najaarszonnetje. Een stukje landschap dat nauwelijks was veranderd sinds we hier voor het eerst kwamen. We volgden in het weiland het pad langs de Hase.

Hier stonden her en der enorme Parasolzwammen mooi te wezen. Parasolzwammen zijn overigs eetbaar, de hoed kan gebakken worden. We liepen door de zonnige weide naar de HaseAltarm en vonden daar een smal paadje die langs de riviertak liep.

Langs de rand van de weide vonden we mooie paddenstoelen als de vliegenzwam, Eekhoorntjesbrood, de Geelwitte Russula, de purperrode Russula en een paar Gordijnzwammetjes. Om ons heen nog veel meer zwammen.

Oud madammeke komt bij de Gamma en vraagt : “Mag ik van u 20 meter dakgoot”? Vraagt die man achter de balie: “Wilt U ook pijpen voor de dakgoot”? Zegt dat vrouwtje met een rood hoofd : “Neen meneer,…. maar wel voor een mooi tuinset!”

Daartussen liepen wij dan weer tegen elkaar te zwammen. Kortom, het was knap zwammerig.

Het was een Klein Reussies tocht zoals een kleinreussies tocht moest zijn. Klein. Na een omtrekkende beweging door het grove sparrenbos afgewisseld met eiken en reusachtige beuken met op bodem een rijke schakering aan paddenstoelen als de Elfenbankje en Tonderzwam, kwamen we weer terug op het kampterrein.

We genoten de rest van de middag van het prachtige najaarsweer. Lekker loom namen we afscheid van Groß Dörgen. Een prachtig Septemberweekend konden we weer in onze geheugen bijschrijven. Moed broeders, struikel niet.

Geschreven door Vliegend Hert.

Vrijdag 23 september.
Het was vroeg, 06.00 uur en nog donker, toen Batman en Vliegend Hert ons geliefde dorp Erica verlieten voor een hike van 35 kilometer. Binnen de bebouwde kom was het uitkijken, sommigen reden je bijna de sokken van de enkels. Bij de Dordsedijk hielden we onze eerste korte pauze. Daarna was het licht. Het stuk na de Kamerlingswijk hadden we zicht tot aan de horizon. Vaag stak daar de contour af van de St. Antoniuskerk te Zwartemeer. Daar liepen we met gezwinde pas naar toe. Door de wolkenpakket drong de Koperen Ploert zich met moeite heen en liet zich in een purper en oranje kleed zien. We liepen langs de ingang van de Meerstalblokken. Vlak daarachter ligt de uitkijkbunker waar de Baardmannetjes zich vermaakt hebben. We liepen echter stug door naar het oosten. Het beloofde een prachtige dag te worden, de hemel was hoofdzakelijk onbewolkt met alleen aan de horizon een wolkendek. De temperatuur was met zijn 18 graden iets aan de warme kant maar te doen. Achter Sint Antoniuskerk was een theehuisje te zien, zag er romantisch uit. Voordat we de gravelpad naar de Duitse grens gingen volgen hielden we pauze. Tied veur een pafke. En natuurlijk een boterham en koffie. Langs de grens gekomen zagen we in de volle lengte een strook van zo’n honderd meter breed volledig gestript natuur. Het leek wel de Oost-Duitse grens, alleen de wachttorens ontbraken.

Barry en ‘n Duitser hangen aan de toog. “ik ben van oorsprong timmerman zegt Barry”. De Duitser heeft het niet goed begrepen en vraagt: “Was sagen sie?” Waarop de Barry antwoordt: “planken.”

Gek eigenlijk dat sommige ambtenaren aan ongerept natuur denken door eerst alles weg te kappen. Onze ingang van het smokkelpad werd niet langer verborgen gehouden door struweel en hoog pijpenstro, Het leek wel de entree van een pretpark. Op het bruggetje namen we een foto. We trokken Duitsland in. De bezemwagen werd bestuurd door Yeti. Deze zou later met de koffie komen, had nog wat te doen. Gaf niets, wij liepen ondertussen gewoon door. Met de wind in de rug en niet al te warm schoot het lekker op. Af en toe moesten we plaats maken voor de enorme landbouwmachines die her en der het land op moesten. Ze leken elk jaar te groeien, die machines. Zo zagen we een zelfstandig rijdend aardappelrooimachine die maar liefst 4 rijen tegelijk meenam bij het rooien.

Een boer pakt zijn vrouw bij een borst en zegt: “Als die nou eens wat groter was, dan konden we een melkkoe wegdoen.” De volgende dag pakt de boer zijn vrouw bij de andere borst en zegt: “als die nou ook eens wat groter was, dan konden we twee melkkoeien wegdoen.” Waarop de vrouw de boer bij zijn lul grijpt en zegt: “Als die nou eens wat groter was, dan konden we de knecht ook nog wegdoen.”

Bij het oude postkantoor bij het Griendsveen hielden we traditiegetrouw een pauze. De zon begon nu goed door te breken, het zou warm gaan worden. We trokken snel verder. Langs grote varkensschuren, langs stille veengebieden, langs grote kippenschuren. Het gerestaureerde abortusweggetje werd weer stilaan aangetast door de elementen. Heel in de verte zagen we auto’s over de autobahn A31 flitsen. Grofweg de helft van onze tocht hadden we erop zitten. Bij de Waldweg vlak voor de viaduct over de A31 gingen we pauzeren. Het ging lekker, te lekker. We lagen ruim voor op onze schema, we konden het zelfs kalmer aan doen. In de trekkershut bij Fullen namen we een extra pauze. Het was een prachtige nazomerdag, wie deed ons wat. We trokken dwars door Fullen. In de verte waren de eerste huizen van de buitenwijken van Stadt Meppen zichtbaar. Het landschap werd hoofdzakelijk bepaald door electriciteitsmasten van en naar de centrale in Haren, die in de verte te zien was. De condensor van de centrale was beschilderd met de kaart van de wereld, zodoende herkenbaar vanuit alle kanten. Over de uiterste puntje van de masten liep nog een apart lijntje. Waar zou die voor zijn, een geheime telefoonlijn of een privé lijntje voor een dikke sigaar? Het gaf een beeld waar de gesprekken onderweg zoal over gingen. En geloof me, het was zelden stil. Bliksemafleiding, daar was het bovenste lijntje voor, nu weet jij het ook. Na een pauze vlak achter Fullen liepen we richting Stadt Meppen. Vlak voor Stadt Meppen hield een zwarte auto ons in, de bezemwagen. We vulden onze waterflessen bij en maakten met Yeti nog een praatje. Hij zou ons weerzien bij Gasthof Giese te Bokeloh. Na een vrolijk claxonnetje reed hij voor ons uit en verdween in het verkeer. Batman en Vliegend Hert keken elkaar aan. Beide hadden het gevoel dat ze iets misten. Verrek…….de koffie!! Die zagen we in de verte nog net de hoek omdraaien. Verder dan maar weer, dan maar zonder koffie. De binnenstad met het drukke verkeer gaf ons onder het lopen enige afleiding. Het lange stuk langs de Ems werd spoedig genomen. Al snel passeerden we de brug. We roken de stal. In de vorm van een café. Hier werden we zelfs herkent door de serveerster. Sind Sie schön wieder da? riep ze vriendelijk. Als BDers (Bekende Drenten) namen we plaats en verdwenen achter een paar bellen bier. Zelfs op weg naar de volgende kroeg kwam ze ons op de fiets voorbij en groette freundlich.

Wilt u iets eten?”, vraagt de serveerster aan de man aan het tafeltje. “Waaruit kan ik kiezen?”, vraagt hij. “Uit ja en nee”, zegt ze.

Bij de kroeg aangekomen, eigenlijk Schnell Imbisch, namen we een biertje plus patat met een half haantje. Half haantje? Eerder een taai bos hennep. Niet te vreten. Volgende keer alleen Pommes, de prutsers. Op naar Bokeloh. Een prachtig kronkelende weg door een bosrijk gebied stond ons te wachten. Dan na zo’n vijf kilometer, onder de kerk, Gasthof Giese. Bij Gasthof Giese zat buiten eenzaam aan een tafeltje Yeti alleen te zijn met een leeg glas bier. Daar gingen we onmiddellijk wat aan doen, aan het lege glas.

Komt een man in het café en vraagt aan de barkeeper: ’19 bier a.u.b.’ Zegt de barkeeper: “Weet u het zeker, is dat niet teveel? Zegt de man: ‘Ja, maar er hangt een bordje met de tekst “ONDER DE 18 WORDT NIET GESCHONKEN”.’

Even later was het op het terras bij Giese een vrolijke boel. De tocht zat er bijna op. Tijdens de laatste kilometers werden we onderweg ontvangen door Bambam. Traditioneel werd een groepsfoto gemaakt van alle hike-deelnemers. Er volgde een vrolijk samenzijn aan de stamtafel op het terrein van ons clubhuis. De gele rakkers met hun witte kuiven kwamen en gingen. Later vervoegde Oei-oei zich bij de vrolijke boel. Het werd langzaam donker. En fris. De avond ging door in de Ketel, tussen talloze foto’s van eerdere prachtige weekenden. Tot ook daar het licht uitging. Het werd stil in Groß Dörgen, de vrijdag droeg het over aan de zaterdag.

Zaterdag 24 september 2016.
Het werd gehunker naar een bunker. Bammetje had tijdens zijn geliefde bezigheid, geocaching, in Bokeloh in het bos een betonnen bunker ontdekt. Daar keken we niet zo vreemd van op, om Meppen was in de oorlog hevig gevochten. In die tijd was bunkertje bouwen een geliefde bezigheid van de Duitsers. Onderweg naar de bunker toe deden we ook een ander monument aan. Van Kaizer Wilhelm. Daar kwamen we toch langs. Bovendien wou Bambam checken of de geo-caching aldaar nog klopte. Niet. We liepen door het zandgat. In het gouden najaarszonnetje was dit geen straf. Richting Bokeloh namen we een andere weg. Ons verscheen een onbekend stukje Bokeloh. Bij een tafeltje hielden we pauze, een borreltje volgde al snel. Om ons heen hetzelfde beeld die we al vaker zagen. Prachtige huizen met in de prachtige tuinen vlijtige Duitsers. Geen grasspriet stond scheef. Blijkbaar een ander geliefde bezigheid van de Duitser. Overigs geen kwaad woord over de Duitser, gastvrijer volk bestaat er niet.

Zitten een Belg, een Hollander en een Duitser aan de bar. Zegt de Belg ”Mijn vrouw heeft laatst een Ferrari gekocht, maar ze heeft geeneens een rijbewijs. Zegt de Hollander ” o, mijn vrouw heeft een zwembad in huis aan laten leggen, maar ze kan niet eens zwemmen. Zegt die Duitser, dat is nog niks, mijn vrouw ging laatst op vakantie nam ze een hele doos condooms mee, maar ze heeft geeneens een lul”

We staken een drukke straat over en moesten plots van leidsman Bambam het bos in. Waar fuhrte Bam ons heen? Naar bomen, veel bomen. Dat is in een bos niet zo’n vreemd verschijnsel, dat wende snel. Met zijn neus op de leepfoon (smartphone) volgden we Bam in een ganzenpas. Plots stonden we voor een betonnen kolos. Een donker hol leidde ons naar binnen. Althans Bambam en Yeti. Het betonnen bouwsel was bijzonder ruw en slordig gebouwd. Binnenin was een ruimte waar het betonijzer gewoon naar binnen priemde. Aan de buitenkant waren rollen prikkeldraad half verzonken in het beton. Bovendien ontbrak een schietgat, een niet onbelangrijk onderdeel van een bunker. Bovendien stond de bunker midden in een bos. Voor het geval dat een Britse soldaat was verdwaald? De slordigheid waarmee de bunker was gebouwd was niet des Duitsers. Dit was meer een haastig gebouwde schuilhut die onder het zand had gezeten. Destijds was ook in Duitsland verzet. Deze strijders hadden een depot nodig. Ook mensen met Cohen als achternaam hadden in die tijd een gegronde reden om buitenhuis te gaan wonen. Na gegronde inspectie en het nemen van foto’s gingen we richting rivier de Hase. Via snoerloze telefonie, de leepfoon, kregen we bericht binnen dat Hakketee lopend vanuit Erica het stadje Bokeloh had bereikt. Thans had hij plaats genomen op de stoel voor Gasthaus Giese waar Hert een dag tevoren met zijn reet op had gezeten. De troep stak de kruisweg over en ging richting het huis van Panoramix, de druïde. Deze bezat een huis met uitzicht over het Hasetal. We hadden hier vaker gelopen maar kwamen thans op een onbekende route. Hier had een natuurkunstenaar, of de druïde zelf, zich artistiek helemaal laten gaan. Het had een hoog Anton Heyboer gehalte. Goed voor museum, of kliko.

Anton Heyboer staat al een tijdje een naaktmodel te schilderen als hij de moed bijeen heeft geraapt en haar een zoen geeft. “Wat krijgen we nou?!”, vraagt het model. “Doe je dat bij al je modellen?” “Nee, jij bent absoluut de eerste!”. “En hoeveel modellen heb je al hier gehad?”, vraagt zij.
“Vier”, antwoordt Anton. “”Een appel, een meloen, een pompoen en een kiwi.”

Beneden bij de HaseBogen gingen we de rivier volgen richting Bokeloh. Als we deze steevast gingen volgen kwamen we vanzelf uit bij de stoel van Hakketee. En zo geschiedde. Het werd op het terras van Gasthaus Giese even bar gezellig, zo temidden van al die overige Nederlanders. Even later bezochten we een andere kunstenaar, Otto Pancock. Zijn schilderijen voerden ons naar de Ketel. Een daverende avond aan de stamtafel om het kampvuur volgde. Daar kregen we op het eind van de avond onverwachts bezoek, de Bosuil.

Twee wijze uilen, die in de toekomst kunnen kijken, komen elkaar tegen op een tak. Zegt de ene tegen de andere: “Goh, je ziet er beter uit dan volgende week!”

Deze liet zich aanvankelijk in de verte horen met zijn sinistere gehuil. Toen Batman op zijn Leepfoon het gehuil van de Bosuil imiteerde kwam de vogel ras naderbij. Meerdere Bosuilen volgden. De gloed van het kampvuur scheen tegen de grote Sparrenbomen. Op gegeven ogenblik leek uit elke Spar het klagelijk gehuil van de Bosuil te komen. Ze vlogen zelfs over het vuur van boom naar boom. Op een eerder kamp werden sommige leden zelfs door de Bosuilen aangevallen! De namaakroep uit zo’n leepfoon maakt de dieren blijkbaar agressief! Uiteindelijk doofde het kampvuur, het uilgeluid stierf weg, de zondag bedankte de zaterdag en nam het over. De SusScrofa’s en bosuil gingen slapen. Kamprust.

Zondag 25 september 2016
Batman en Vliegend Hert stonden vroeg op om Hakketee uit te zwaaien. Deze besloot de terugweg naar Erica opnieuw lopend te vervolgen. Na het ontbijt zwaaide Hakketee af. We liepen tot aan de Hasebrucke met Hakketee mee. Hier namen we afscheid. Zelfs Oei-oei vervoegde zich nog even bij ons, Hakketee was inmiddels in het Wald verdwenen. Mourir c’est partir un peu. Het landschap lag onder een witte deken van nevel en dauw. Hun aanwezigheid werd gezwind vervangen door het gouden gloed van de ochtendzon. In een prettige grafstemming liepen we richting de Ketel. Ieder was die dag relatief vroeg uit de veren. Zodoende werd al vroeg aangevangen met de Klein Reussietocht. We werden verrast op een herfstdag gemarineerd in een gouden gloed van de lage najaarszon. Het leek wel of we zo een landschap van Brueghel inliepen. Het werd klassiek dauwtrappen langs de Kolk, bospad en HaseAltarm. Via het executieveldje uit de tweede wereldoorlog, nog een damaliges geliefde bezigheid van onze oosterburen, kwamen we terug bij de Ketel. Een paar blikjes droog drinken. Borden en bestek op het afwasvuur. Ieder kroop die namiddag weer in zijn eigen cocon. Op naar het Bokweekend in November.
Moed Broeders, struikel niet. Vliegend Hert

Opgedragen aan Marlies.

Vrijdag 18 maart 2016.
Het was nog donker toen Batman op 06.00 uur bij Vliegend Hert binnenstapte. Na een kort afscheid togen de heren op pad. Hike Maart 2016 was begonnen.
Nog voor dat we de Kerklaan hadden verlaten begon het te lichten. Wat erger was, het begon te motregenen. Snel zetten we de pas er in. Tegen de tijd dat we Erica achter ons lieten stopte de motregen, om af en toe weer geniepig toe te slaan. Het was te weinig om te storen. De temperatuur was zo’n acht graden, bij de Dordsedijk gingen de jassen uit, het was te warm. Het lange eind richting Zwartemeer ging rap. Sint Antonius was ons welgezind. Na de kerk gepasseerd te hebben maakten we onze eerste rustpauze, het was nog maar 08.00 uur. We doken het natuurgebied De Meerstalblokken in en liepen een poos langs de grens met Duitsland. Een strook van zo’n vijftig meter aan beide zijden van de grens was volkomen plat gezaagd. Waaronder prachtige oude eikenbomen. Voor een brandgang? Het smokkelpad naar Duitsland was nu duidelijk te zien. Snel vluchtten we Duitsland in. Gelukkig viel het met de drassigheid mee, ook het zandpad was redelijk droog. We moesten opschieten. We hadden een Rendez Vous bij het Griendsveencomplex. Om 09.00 uur zou Yeti daar ons ontmoetten. Volgens planning stond hij daar met een kop koffie ons op te wachten. Yeti nam nog even een foto van de twee binken en vervolgde zijn weg terug naar Nederland. Batman en Vliegend Hert toogden verder richting de Autobahn A31. Hier hielden we een korte pauze bij een bankje aan de Waldweg. Vlak voor Fullen pauzeerden we nog even in een bushalte. Hierin zat een oude verdwaalde Duitser. Door hem minuten zwijgend strak aan te kijken stond hij op en vertrok. Zo, nu konden we ons even uitstrekken op de bank. We hadden de gang er goed in. Normaal pauzeerden we bij onze Russische vrienden en namen we de middagpauze vlak voor Meppen. Beide sloegen we over en liepen met de Nordic stokken gezwind door. Voor ons kwam in de verte een parasol op ons af. Wat zullen we nu krijgen? Het bleek een scootmobiel waarvan de berijdster niet in de zon wil zitten. We verdwenen in de binnenstad van Stadt Meppen. Opnieuw viel ons oog op een wel erg merkwaardige Duitser. Hij sprong van de fiets om al lopend moet een handveeg zijn achterwiel schoon te maken. Hoofdschuddend keken we hem na. Dit beloofde een spannend weekend te worden. De kroeg waarnaar wij zochten, die we vaak gesloten aantroffen, was open. Hier betaalde het vroeg opstaan van vandaag zich af. We namen plaats achter een tafel en zaten even later genoeglijk achter volle bierglazen, zo groot als bloemvazen. Na een tweede ronde werd ons vriendelijk te kennen gegeven zo snel mogelijk op te rotten. Wat is toch aan de hand met die beroemde Duitse gastvrijheid? Niets dus, de schilder kwam zo langs, het gehele interieur werd geschilderd. Dan zaten die twee Niederlandische nathalzen daar maar in de weg, dus…wegwezen. Kwam ons goed uit, het volgend adresje in de Stadt was een Schnell Imbiss, hier namen we een patatje met een poot. Daar konden we weer verder op lopen. We verlieten Meppen en toogden richting Bokeloh. Bij Gasthaus Giese hadden we wederom een Rendez Vous, nu met Yei en Oehoeboeroe. De heren waren exact op tijd, dus wij ook. Na vijfendertig kilometer achter de kuiten lieten Batman en Vliegend Hert het gerstenat goed smaken, Yeti en Oehoeboeroe deden niet voor ons onder. In het Gasthaus zaten twee stelletjes aus Die Niederlanden, dorpsgenoten zowaar! Wat deden die nu op een vrijdagmiddag zover in Duitsland? Het bleek dat het gebied om Bokeloh razend populair was bij veel Drenten uit de Zuidoosthoek. Het werd bar gezellig. Na een hartelijk afscheid begonnen we aan onze laatste stuk van de Hike. De brug over de Hase in Bokeloh was niet meer. Weg, foetsie. De oude brug begon gebreken te vertonen, had zijn tijd erop zitten. Ernaast lag een noodbrug. Gelukkig maar, anders hadden we een andere route moeten nemen. Een opmerkelijk frisse Yeti en dito Oehoeboeroe namen met Batman en Vliegend Hert op de brug van Gross Dorgen de pose aan voor de traditionele foto. Later ‘s avonds voegden de heren Oei-oei en Bambam zich toe aan de groep. Zoals gewoonlijk werd het weer een bar gezellige weerzien die rijkelijk werd besprenkeld met het gouden gerstenat. Nog voor twaalf uur kwam de man met de hamer en sloeg ons allemaal het nest in.

Zaterdag 19 maart 2016.
Het thema van dit weekend was: IJzer uit de Oertijd. Ooit was de ijzertijd begonnen. Ooit hadden onze voorouders een klont ijzeroxide in handen waarmee ze iets wilden doen. Als je het spul ging verhitten en, als je er maar lang genoeg op bleef meppen, ontstond iets wat veel langer scherp bleef dan vuursteen of brons. Maar hoe kom je aan ijzeroxide? Bij het dorp Schleper kwam het uit de grond, letterlijk. Het spul lag op de bouwland voor het oprapen. Daar gingen we die zaterdag naar toe, om ons even in de ijzertijd te wanen. Natuurlijk namen we erts mee als souvenir. Die ochtend ging het ontbijt redelijk snel. Het was dicht bewolkt maar niet koud, het regende niet. Kortom, prachtig wandelweer. We toogden op pad richting Schleper. Jaren geleden zijn we daar ook geweest om de nieuwe snelweg uit te peilen in een weiland. Toentertijd hadden we met closetpapier een denkbeeldige snelweg aangelegd. Bambam had vanuit een kanzel hier foto’s gemaakt. Bij de boerderij van Alwies Rolfes namen we het zandpad richtig de rivier Mittelradde. Halverwege het pad sloegen we af naar de oude huis van Tensings ( zoeremelkboer). Dit was inmiddels een ruïne. Aan de oude balken kon men het vakmanschap nog steeds aflezen van de toenmalige bouwlui. Oude geschriften uit de jaren vijftig lagen daar op de deel nog steeds voor het oprapen. We snuffelden door het huis en Oehoeboeroe vond een balk waartegen hij zijn hoofd kon stoten. Nu was zijn hoofd al niet zo fris, het herinnerde zich het kittig sapje van gisteren. Achter het huis liepen we het veld in. Bouwgrond wisselde zich af met rivierbeddingen en bosstroken, enorme zwerfkeien vormden hier natuurlijke stuwdammen. Dit zie je niet in het propere Nederland. Al hadden ze in Duitsland wel iets properder mogen zijn. Overal lagen oude vallen, ontelbaar aantal lege flessen, vreemde balletjes met nummers, flarden plastic of onderdelen van landbouwmachines. Een boer had ooit een lier gebruikt om een boom om te trekken. Na de klus bleef het gereedschap aan een boom hangen, ‘t is maar geleend spul. De Universität Osnabrück had hier ooit veldonderzoek gedaan. Overal vonden we hun Forschungsgerät terug. Stelletje Öcoschweine. Maar gelukkig vonden we ook sporen in de natuur, keutels, botten en een schedel. Richting Radde kwamen we op een heuvel, hier stond een kanzel. Stond. Het ding lag plat. Je hoorde geen ree mopperen. We kwamen op een pad waarbij de bramenstruiken zich gedwee lieten uitvouwen zodat we vrij baan hadden. Yeti noemde het pad treffelijk het ‘Mozespad’. Op dit pad vonden Oei-oei en Oehoeboeroe de eerste nuggets ijzeroxide. Het lag gewoon als dikke kluiten op het pad, het voelde alleen veel zwaarder aan en had een roestkleur. Op de brug van de Radde namen we een pauze. Even later plonsden glazen flesjes in de Radde. Nog meer Öcoschweine maar nu onder ons. Op een veldje lieten een paar reeën zich gewillig fotograferen. We trokken verder het veld in richting Schleper, richting de snelweg. Langs de oever van de Radde dreven vele rattenvallen. Hopelijk zien de bevers het verschil. Anders zag Oehoeboeroe het wel met zijn reuzenlens op de fototoestel. Langs de snelweg in Schleper waren ze bezig het spoor van nieuwe bielzen te voorzien. Hier dronken we onze meegebrachte pilsjes. Oehoeboeroe, inmiddels frisgroen als zijn overjas, zocht plotseling in de berm naar viooltjes. Na de Radde opnieuw te hebben gepasseerd kwamen we op het weiland waar we toentertijd de foto’s hebben gemaakt. Niets was veranderd, zelfs de kanzel stond nog op zijn plek. Ze hebben ons niet gemist. Toentertijd kwamen we van de andere kant, logisch dat we deze weg zochten voor de terugweg. We wisten ons nog te herinneren dat het een moerasgebied was, toen tamelijk droog en diengevolg doorwaadbaar. Dit keer ontbrak factor droog, daarmee de mogelijkheid doorwaadbaar. Na lang zoeken raakten we in paniek, een borrel volgde. Wederom waren dicht bij ons een paar Öcoschweine te zien. Eindelijk vonden we een doorwaadbare plaats, nota bene naast de oever van de Radde. We staken een maisveld over. Hier vonden we waarvoor we kwamen. IJzer, ijzer en ijzer, overal klonten roest tussen de maisstronken. Bambam spaarde apart ijzererts in een plastic zak, hij wil proefondervindelijk bepalen hoe onze voorouders het ijzer uit het erts verkregen. Al snel had Vliegend Hert meer dan een kilo aan ijzererts in zijn jaszak. Helaas bleven alle verdere jaszakken leeg en schoon. Oei-oei, Oehoeboeroe en Yeti vonden het opeens mooi genoeg geweest. Ze verlieten de scene. Bambam, Batman en Vliegend Hert besloten op het Mozespad verder naar ijzer te zoeken. Op het pad maar vooral op het maisveld richting de visvijver werd ijzeroxide in overvloed gevonden. Sommige nuggets waren na miljoenen jaren nog steeds vuistdik. Bij de visvijver vonden we ossenschedels aan de bomen gespijkerd en serpentdraad over de hekken. Een eng ventje vist hier. Een totempaal bij de ingang moest indringers afschrikken. We verlieten de visvijver en liepen naar het pad richting spookboerderij. We waren voorzichtig, misschien zagen we het prachtige blauw van een ijsvogel. Toen we het pad naderden zagen we inderdaad blauw. Een Nederlandse blauwe personenauto met een natuurvriend en -vriendin. Beide op de achterbank. De vriend had het blijkbaar warm, hij had zijn broek op de knieën. Zoals reeds opgemerkt, het landschap hier is populair bij de Nederlandse Naturfreunde. We lieten ze verder van de natuur genieten en liepen door. Bij de oude houten brug bleven we staan. Oer zette het riviertje in een overdadige kleur van roest. Ook hier zou binnenkort een noodbrug aangelegd moeten worden. Op sommige plekken veerde de planken van de brug vervaarlijk mee en was deze erg doorzichtig. Na enkele foto’s van het roestkleurig riviertje te hebben genomen trokken we richting spookboerderij. Over een ruïne gesproken, de voorgevel was zo verzakt dat betreding van het pand eigenlijk niet meer veilig was. Ooit een jeugdherberg, ooit een stal voor kostbare koetsen, nu een pittoreske bouwval. We trokken via de boerderij van Wulf richting het thuiskamp. Daar wachtten de overige leden reeds op ons. Van de ijzernuggets die Vliegend Hert in zijn jaszak had verzameld maakte hij achter de Ketel op een betonplaat een soort van piramide. Hij vond dat we het aangename met het nuttige moesten verenigen. De verzamelde klonten ijzeroxide kreeg als bestemming: pissoir. Een waardige souvenir van deze dag. Spoedig was de stamtafel gevuld met gerstenat en draaiende braadworsten. Een gezellige avond volgde, menig puntje werd van de i gehaald, menig kant die de wal zocht, iedereen had gelijk. Dat laatste pas toen iedereen sliep.

Zondag 20 maart 2016
De Klein Reussiestocht voerde ons op verzoek van Bambam naar het keizergedenkplaats. Bambam is nog al wild van geocaching. Daar zou eentje liggen. Het zat die zondag tegen. Op de tocht naar het zandgat werden we begeleid door motregen. De hele natuur om ons heen was druilerig, had er niet veel zin in. Bij het zandgat aangekomen druilde het daar ook. Ondanks het verbod op motorcrossers zagen we kapot gereden hellingen en bandensporen.

 

 

Gelukkig hadden we de Geocaching van Bambam nog. Als we dat vinden zit er tenminste nog iets mee die dag. Bij het monument aangekomen zat het niet mee. De geocach bleek te zijn gestolen. Een biertje dan maar. En een groepsfoto. Je moet toch wat. Na een tijdje gezellig te hebben gekletst besloten we voor even weer Öcoschweine te zijn. Dit moeten we snel weer afleren! Terug lopend naar het thuiskamp begon het nog harder te regenen. D’r zat niets anders op, we trokken nog een blik open. Daarna ruimden we de spullen op. Sloten de boel af. De Ketel werd weer aan zijn lot overgelaten, binnen de wanden wel enkele mooie momenten rijker. IJzer uit de Oertijd-weekend had zijn doel behaald. Het weekend gaat als geslaagd in de boeken. Moed broeders, struikel niet.

Vliegend Hert

Vrijdag 25 november 1015.
Precies op tijd, namelijk om 13.30 uur, draaide een witte Volkswagen bestelbus de oprit op. Iedereen aanwezig? Nee, Oehoeboeroe de Uil ontbrak. Net toen we weg wilden rijden toeterde een auto op straat. Uil werd nog even nabezorgd. Eindelijk toogden we voor de zoveelste keer naar ons geliefde plaatsje in het grote Duitsland, Groβ Dörgen. Het was november, dat wil heten Bokweekend. Maar eerst nog even boodschappen doen. Bij de Aldi in Klazienaveen. Later nog in K&K in Stadt Meppen. Daar maakten we nog iets bijzonders mee. Een hoogzwangere Poolse vrouw kreeg opeens weeën voor de kassa. Waarom zijn die Poolse vrouwen toch altijd zo foeilelijk? Deze leek wel erg op zijn vader met haar snor en ongeschoren kin. Maar goed, een vrouw in nood moet je helpen. Het was echter te laat. Midden voor de kassa braken de vliezen. Nou, vliezen, het was meer de jas die brak. In plaats van een kleine roze Polak die over de plavuizen stuiterde gulpte een stortvloed tubes tandpasta over onze schoenen. Een wenkbrauw van de chef begon te fronsen. Maar Yeti en Uil boden EHBO, al hadden ze nog nooit zo’n vreemde bevalling meegemaakt. Eigenlijk hadden ze nog nooit een bevalling van tube tandpasta meegemaakt. Maar alert waren ze, de heren Yeti en Uil. Vliegensvlug stopte Yeti de betaalpas in handen van Batman. Hier was actie gewenst en Yeti wilde voorkomen dat Batman en Vliegend Hert maar in de weg zouden lopen. Bevallen van een mud tubes was geen sinecure. Batman moest maar samen met Vliegend Hert de boodschappen afrekenen. Yeti duwde Batman de Rabocard in handen en fluisterde hem de pincode in zijn oor. Fluisteren? Het had net zo goed door de interne audio-omroepsysteem van K&K gekund. Terwijl Batman stond af te rekenen brachten Yeti en Uil de kraamvrouw en haar echtgenoot, net zo lelijk, naar de kamer van de chef. Wat bracht de nageboorte, tandenborstels? Batman was zo door de gebeurtenissen overdonderd dat hij bij de kassa de pincode was vergeten. Gelukkig wist het personeel van K&K plus alle aanwezige klanten de pincode te herinneren. Maar Batman kreeg een briljante inval, als iedereen de pincode wist dan neem ik gewoon een andere Rabocard. Batman nam geen risico en rekende met zijn eigen Rabocard af. Op de parkeerplaats werden de boodschappen ingeladen door Batman en Vliegend Hert. Yeti kwam spoedig aangestoven, hij had hulp nodig. Yeti kwam mededelen dat de Pool geen lelijke kraamvrouw was maar gewoon een lelijke Pool. Yeti gaf uitleg dat een Pool wel kan bevallen op een trap maar als je een Pool betrapt dit..uhh.. hem niet beviel. Batman en Vliegend Hert keken Yeti strak aan. Na een stilte vroeg Yeti of ze alsjeblieft even mee wilden gaan. Op draf terug naar de kamer van de chef. Daar zaten ze, de twee lelijke Polen. Naast een berg tubes tandpasta en een watercontainer. Dat laatste hoorde er niet bij. We gingen in de deur staan en riepen, ‘Hier kommt kein Maus mehr aus’. De hulpchef ter grootte van een flinke hamster keek ons dankbaar aan. Hiermee waren de mogelijke vluchtplannen van de winkeldieven vervlogen. Toen de Polizei kwam staken we automatisch de polsen naar voren, een reflex. Maar de chef wees tijdig de daders aan en de rakkers werden ingerekend. Als dank kregen we van de opperchef een doos chocolade die we bij de kassa mochten afrekenen, de pincode wisten ze al. Voor de Troep eindigde hiermee het avontuur en trok verder naar Groβ Dörgen. In de Ketel werd nog flink nagepraat en slonk de Bokbier zienderogen. ‘s Avonds voegde Oei-oei zich bij de Troep, Bambam excuseerde zich voor het Bokweekend. Na het openingsritueel waarbij een zoute haring werd weggespoeld met een jenevertje kapseisde Oei-oei. Maar goed dat hij hier voor de rust kwam. De rest vierde het leven tot in de late uurtjes.
Zaterdag 26 november 1015.
Volgens gebruikelijke recept werkten we ons het ontbijt naar binnen. Voor wat het weer betreft kwam een stille wens uit. Een staalblauwe hemel. Over de Hasebrücke sloegen we linksaf over de dijk en volgden een poos de rivier Hase. Een najaarszon zette het landschap in die typerende harde zonlicht. Een reiger verwelkomde het reisgezelschap beneden aan de dijk. Verderop liet de Hase in de bocht een zandafzetting zien die de rivier door de eeuwen heen altijd heeft veranderd. We verlieten de rivier en trokken het woud in. De natuur was zoals verwacht in diepe rust. De felrode bessen van de Gelderse roos gaven enigszins kleur aan de grijze massa. Net als je denkt dat gaat het niet worden gebeurd er iets onverwachts. Yeti ging het licht zien. Zomaar. Het licht ging aan. Met een devoot gezicht keek hij ons biddend aan. De verschijning duurde maar even. Toch kon daarvan nog net een foto worden gemaakt. Het was ook zo weer over. Een glasboer ruimde de afvalemmer leeg en nam en passant ook Yeti’s aureool mee. Hij keerde terug op aarde en werd weer simpel. ‘Meer’, riep Batman, Yeti ging weer devoot kijken en wachtte af, met één oog open, of er meer kwam. Maar Batman bedoelde een meertje in het bos, dat was onze voorlopige doel. Plotseling uit het niets verscheen, pal voor ons, een grote haas. Voorzichtig brachten we onze lenzen in positie. Dit is de reden waarom we hier zijn, observatie. Op het moment dat we de knoppen wilden indrukken hoorden we Oei-oei ineens roepen ‘Goeiedag Haas’. Foetsie was de haas. Foei-foei Oei-oei. Bij het meertje vonden we Duivelsnaaigaren en een bijzonder heuveltje. Het leek wel een grafheuvel. Hoe komt een grafheuvel midden in een bosmeer terecht? Hadden we een groot natuurhistorische ontdekking gedaan? Totdat we erachter kwamen dat de grafheuvel bestond uit de muts van al onzer Uil, die stond voor de lens van de fotocamera. Uil’s muts of een grafheuvel. Het grote verschil is dat de inhoud van de grafheuvel voornamelijk bestaat uit zand en de inhoud van de muts…uhh…niet. Via topografische kaarten op de mobiele apparaatjes kwamen we tot de ontdekking dat we drie kilometer terug naar rechts hadden moeten afslaan. Best interessant om het woud van de andere kant te bekijken, al waren niet alle leden even enthousiast over deze keuze. Na eindelijk de ingeslagen pad te hebben gekozen liepen we een dorp binnen. Hier stonden oude boerderijen die aan oude glorie niet hadden ingeboet. Bij een van de boerderijen had zelfs een windveer wortel geschoten. Om de boerderijen lagen grote zandheuvels, vroeger kunstmatig aangelegd, die thans de boerderijen uit de gure wind hielden. Via een zijpad verlieten we het dorp en werden we uitgezwaaid door Jezus. Een prachtige crucifix die in elk dorp in de buurt te vinden was. In de verte huppelden twee borsten op ons toe, een trimster. We namen plaats achter een hek en besloten van de heuvels te genieten. We trokken het bos in en kwamen op een wel heel vreemde open plek terecht. Overal lagen tissues. Hier moest iemand snotverkouden zijn geweest. Snel verlieten we deze besmette plek. In de verte hoorden we een staccato aan knallen. Hier in Duitsland werd de kerstdis in het bos gevonden. In de verte werd de dijk waarop we vanmorgen zijn begonnen zichtbaar. We trokken de dijk op en liepen naar de vertrouwde Dorgenerbrücke. In het donkere woud zagen we de Ketel in de verte staan. Bij terugkomst in de Ketel ging de kachel aan, het werd spoedig behaaglijk. Terwijl we ons laafden aan het leven werd om de Ketel een drijfjacht gehouden door mannetjes in fluorescerend roze pakjes. Dan bedoel ik geen kabouters van Rien Poortvliet. Het werd vroeg donker om de Ketel en de hoofdact diende zich aan. Op zilveren borden. De Schweinehacken. Het werd een feestmaal die met sloten bier moest worden weggespoeld. Met ronde buiken en voldaan gekreun duurde de avond niet bijzonder lang. Het luide gesnurk was spoedig hoorbaar. Vliegend Hert had een minder prettig herinnering aan de feestmaal, zuurbranden van de vette hap hielden hem de nacht wakker. Een vorm van nagenieten zou je het kunnen noemen.
Zondag 27 november 1015.
Het weer was zoals we het oorspronkelijk vreesden, harde wind met hevige slagregens. Het was zo troosteloos dat we direct na het ontbijt aan de zuip gingen. Yeti keek bezorgd naar buiten. Het toegangspad naar ons kampterrein was één modderpoel. Daar moet straks een Volkswagenbusje doorheen. Dat zou niet gaan als nog een paar uur werd gewacht. Yeti rukte de zwijnen achter de pot bier weg, er moest gewerkt worden. De bus werd met vereende krachten door de blubberige zooi geduwd. Het lukte ternauwernood maar het busje stond verderop veilig op het droge. Met gerust hart kon Yeti de zwijnen weer achter de potten bier zetten en hun bezigheden laten vervolgen.
Het regende de gehele dag zodat alle geplande activiteiten in het bier vielen. Tenslotte werden de biezen gepakt, wegwezen uit die natte prut. Op naar de Kalkoenentocht op derde kerstdag. Moed Broeders, Struikel niet.
Vliegend Hert

Vrijdag 25 september 2015
Het was een donkere mistige morgen toen twee mannen uit Erica slopen, al hadden zij een belastingschuld. Het waren Batman en Vliegend Hert. Op weg naar hun clubhuis, 35 kilometer naar het oosten, diep verscholen in een donkere eikenwoud in Duitsland. Het herfstweekend van de SusScrofa’s was begonnen. De eerste negen kilometer speelde zich af in het schemerdonkere ochtendgloren. Traditiegetrouw werden bij de heren op de Ensingwijk bijna de sokken uit hun schoenen gereden door haastig werkverkeer. Desalniettemin werd er stevig doorgestapt zodat de eerste halte in Zwartemeer, achter de Sint Antoniuskerk, al ruim voor negen uur werd bereikt. Het was de laatste halte in Nederland. Hierna doken de heren in het natuurgebied De Meerstalblokken en volgden de verborgen smokkelpad naar Duitsland. Het weer knapte wonderwel iets op maar het bleef zwaar bewolkt, gelukkig geen regen. De temperatuur bleef schommelen om de vijftien graden, een prettig Hike-temperatuur. Ook dit keer zagen de beide SusScrofa’s in Duitsland nieuwe enorme schuren verschijnen. Laat hier geen misverstand over ontstaan, het is puur opgefokte productie voor de kiloknallers in de winkel. Op sommige plekken ging het al, gezien de penetrante geur, behoorlijk op Brabant lijken.

Misverstand:
Een non komt terug van het klooster en is op weg naar huis. Als ze bij een bosje is, springt er een man uit en zegt: “Noem een popgroep of ik verkracht je.” Zegt de non: “Doe Maar.”

Bij het oude huis van Griendsveen, de hikers hadden er zo’n vijftien kilometer op zitten, verschenen de ondersteuningstroepen in de vorm van Yeti met zijn witte tank. Batman en Vliegend Hert konden hun watervoorraad bijvullen en werden getrakteerd op een bak koffie. Tegenover de straat op de brug verscheen een vermoeide Duitse trimmer die het blijkbaar erg zwaar had. Even leek het erop dat hij over de leuning zou springen. Terwijl de wanhopige man over de leuning naar het diepe zwarte water stond te kijken keken drie SusScrofa’s toe. Yeti ging haastig   de koffiemokken bijvullen, de heren wilden niets missen. De trimmer bedacht zich, zag het zonnetje weer schijnen en strompelde moeizaam verder richting Schöningsdorf.

Misverstand.
Een grote gespierde man komt de kroeg binnen, duwt een man opzij en drinkt zijn pilsje op. Begint de man te huilen. Zegt de zielepoot, ik kwam vanochtend op mijn werk, werd ik ontslagen. Ik dacht, ik pleeg zelfmoord. Ik naar de treinovergang, komt er geen trein. Ik hang me op, knapt het touw. Dan maar naar de kroeg, bestel ik me een pilsje, gooi het vol met vergif en nu drink JIJ het op…!!!

Voor de SusScrofa’s, die er inmiddels helemaal voor zaten, zat er niets anders op om de mokken leeg te drinken en voort te gaan met hun bezigheden. Yeti ging in stadt Meppen onze voedselvoorraad aanvullen met echte Bratwursten die natuurlijk alleen in Duitsland verkrijgbaar waren. En natuurlijk een paar flessen Jagdslock tegen vergeling van de levers. Batman en Vliegend Hert trokken in oostelijk richting verder Duitsland in. Hun volgende halte was een oorlogskerkhof. Een, overigs goed onderhouden, overblijfsel uit de ’2e Weltkrieg’.

Emslandlager X (Fullen) in het Emsland, op slechts enkele kilometers van de Nederlandse grens, werd opgericht in 1938 als strafkamp voor tegenstanders van het Nazi-regime. Er was in het begin ruimte voor 1000 gevangenen. In de oorlog werd het een krijgsgevangenenkamp. In 1944 en 1945 werd het kamp voornamelijk gebruikt als interneringskamp voor Italiaanse militairen. Zij ondergingen net zoals de Russische gevangenen een zwaar regime waaronder ontginningsarbeid onder zware omstandigheden in het veen, waardoor vele honderden stierven. Ook onder de Russische gevangenen was het sterftecijfer hoog. Er is niet veel overgebleven van het kamp, behalve de kamp begraafplaats (Kriegsgräberstätte). Hier rusten 137 slachtoffers die bij naam bekend zijn (voornamelijk Russen) alsmede ongeveer 1500 onbekende Russische militairen. Oorspronkelijk waren hier ook 751 Italiaanse militairen begraven, zij zijn overgebracht naar Italië of naar de Italiaanse erebegraafplaats in Hamburg-Öjendorf.

Even later verschenen de buitenwijken van Meppen. In het centrum werden de heren opnieuw geconfronteerd met een tegenslag zoals ze dit tijdens vorige Hike’s ook al hadden meegemaakt. De kroeg was gesloten. Op vakantie. Scheisse. Dan maar over op plan B. In deze kneipe kregen de heren heerlijke koude Krombacher pils. Batman en Vliegend Hert verlieten oostelijk de buitenwijken van Meppen.Ze trokken op naar het stadje Bokeloh, zo’n zes kilometer naar het oosten. Het was de laatste halteplaats en gelijk de mooiste: Gasthaus Giese.

Misverstand
Een Marva kreeg een rekenkundige vraag:
Je hebt 100 soldaten en je trekt er 99 van af. Wat hou je over?
Antwoord van de stoere meid: Een emmer vol en een lamme hand.

Hier troffen we wederom Yeti, onze steun en toeverlaat tijdens deze hike. Gezamenlijk dronken we een paar gigantische bellen echte koude Duits bier. Onovertroffen. Dat ging lekker in de spieren zitten. Al gistend werden de laatste drie kilometers gezamenlijk afgelegd.

Yeti heeft een tennisarm.
Zegt Yeti, ik heb al een tennisarm en met dat lopen ben ik nu bang voor een voetbalknie. Batman antwoordde: Kiek maor uut da’j gien wandel-aars kriegt. 

Op de Hasebrucke werd traditioneel een groepsfoto gemaakt van de binken die al die kilometers achter de kuiten hadden. De drie gelopen kilometer waren voor Yeti genoeg om bescheiden deel te aan de groepsfoto. De Hike zat er op. Op onze kampplaats had Yeti reeds de overdekte (geen dekzeil) stamtafel ingericht. Na van droge kledij te zijn gewisseld namen de Hikers voorzichtig hun eerste blik bier. Nou, dat voorzichtigheid was er snel af hoor! In de avond werden de troep versterkt door Bambam. De SusScrofa’s Oei-oei en Oehoeboeroe bleven dit herfstweekend 2015 op de reservebank. Elk had hun eigen reden en waren bewust van hun gemiste kans op een mooie herinnering.

Zaterdag 26 september.
Batman en Vliegend Hert gingen vroeg in de morgen dauwtrappen, de overige leden besloten hun coma nog even voort te zetten. De dauwtrap ging naar de Kolk, een watertje of meerstal in het bos. Het bleek dat de heren niet de enigen waren die tijdens dit weekend in het mooie Dorgen vertoefden. Hier stikte het van de Duitsers, het leek hier wel de Nordseeküste. Een volledige weiland langs de Kolk werd in beslag genomen door tenten. Batman en Vliegend Hert liepen langs de enorme tentenzee van slapende Duitsers. Plots zagen ze in de verte een waslijn met een kittig behaatje. Voor een paar ouwe SusScrofa’s een leuke, onverwachtse en interessante natuurverschijnsel. Toen de ouwe knarren de waslijn passeerden bleek het behaatje een paar schoenen te zijn, bungelend aan de veters. Een (gaap) totaal oninteressante natuurverschijnsel. 

“Moeder, ik ben al 14 jaar, wordt het nu geen tijd dat ik een b.h. krijg?” “Nee Tinus…!”

Voorbij de Kolk namen de beide bekoelde SusScrofa’s sfeerfoto’s van de opkomende zon in dampende mistflarden. In deze mystieke wereld werd de eerste ree geobserveerd. Via een omtrekkende beweging werd de teruggang naar de Ketel aangenomen. Terug op de kampplaats waren Bambam en Yeti inmiddels teruggekeerd in het land der levenden. De groep ging ontbijten en maakten zich klaar voor de Sint Bonifatiustocht. Het ijzerweekend, wat aanvankelijk gepland stond, ging niet door. De heren hadden namelijk een Beverburcht in gedachte. Wat scheelt er aan een beverburcht, dat toch ook interessant? zou U als lezer zich afvragen. Jawel, geachte lezer, een beverburcht is inderdaad een prachtige natuurverschijnsel ware het niet dat het in dit geval de naam is van een KROEG. Stelletje sponzen.  

Yeti stopte plotseling en keek de overige zwijnen ernstig aan: Weten jullie dat er in bier vrouwelijke hormonen zitten? Als ik tien glazen bier op hebt, begin ik allerlei onzin uit te kramen…ik ga me overal mee bemoeien.. en ik kan dan ook geen auto meer rijden!

Maar de heren hadden geluk, het werd die dag een prachtige herfstdag met typische Hollandse wolkenluchten. De leden der SusScrofa snoven de herfstsfeer op met volle teugen. Niet zonder risico overigs, er is altijd wel een zwijn in de buurt met een overvloed aan methaangas. Niet te beroerd de groep te verrassen of vergassen. Badend in de herfstzon liet een ree zich gewillig fotograferen om even later weer gaperig in het wilgenstruweel te verdwijnen. Toeristen bah. Van de omgeving werden prachtige sfeerfoto’s gemaakt. Dat de atmosfeer geheel in rust was bewees een enorme damppluim aan de horizon. Het was de condensor van de kerncentrale in Lingen. De pluim was vele kilometers hoog. Verderop zagen we een boer het mais van het land halen. Waar we vroeger een boertje in een blauw boezeroen verwoed op de maisstengels zagen inhakken zagen we nu een groene monster die zestien rijen mais tegelijk maaide, kneusde en verhakselde. De groene massa werd als diarree in een meerijdend wagen ernaast gespoten. Bunder voor bunder werd door deze monster opgevreten. Bij de boerderij zagen de SusScrofa’s een bult hout zoals alleen een Duitser die kan opbouwen.

Een houten been gemaakt van kreupelhout, is als een pyromaan die een vlammend betoog houdt, is als een overvolle tas een obesitas noemen, is applaus krijgen van klapschaatsen. 

Bijna waterpas en correct in de houding. Eindelijk werd de Biberburg bereikt. Gesloten. Dreimal Scheisse. Gelukkig had Bambam een viertal blikjes bier in zijn rugzak meegenomen. Die werden soldaat gemaakt bij de stalen uitkijktoren enkele kilometers verderop. Ondertussen een prachtig natuur onder een gouden najaarszon passerend. Als een berggeit klom Bambam in de toren. Vanaf de grond nam Vliegend Hert een foto van Bambam al zijnde in de stratosfeer. Vanuit deze hoogte nam Bam een foto van het uitgestrekte Naturgebiet. Bij de toren stond een insectenhotel waarvan de bovenverdieping gereserveerd werd door Hoornaars, zeg maar de Mick Jagger in zijn soort. Alleen niet zo lelijk. Grote wesp? Dan zal die angel ook wel groot zijn. Kijk, daar hielden de heren niet van. Snel werd doorgelopen naar de Mittelradde, een zijrivier van de Hase. Op een oude wilg groeide een grote Berkenzwam waaraan verschillende generaties meededen, heel apart. Het bospad naar de ruïnes van boer Wulf was bijna geen pad meer. Wegens een ‘definitief transfer’ had boer Wulf in geen jaren het bospad meer gebruikt. In het totaal overwoekerde pad vonden de heren zowaar een groene kikker. De foto’s laten niet alleen het amfibisch monstertje zien maar ook Yeti’s technische handelingen, benodigd om de foto te maken. 

1 April niet goed begrepen.
Er zitten twee kikkers op een randje bij de vijver. Zegt de ene kikker tegen de andere: “Moet je daar eens over het randje kijken, daar loopt een klein rupsje.” Als de ene kikker gaat kijken, stopt de andere kikker gauw zijn lul in de kont van de kikker en roept: “1 april kikker in je bil !”

Een brug passeren die voor de helft uit paddenstoelen bestond was best spannend. Gelukkig hielden de paddenstoelen ons gewicht. Over een groene monster gesproken, bij de boerderij van boer Wulf stond zowaar er eentje. Een vervaarlijk monster met een cabine die leek op een gaskamer uit een Amerikaanse gevangenis. Een sparrenvreter op wielen. Op het terrein met panden behorende tot de voormalige boerderij was de sfeer zo dood als de huidige status van de toenmalige boer. Terug op het kampterrein namen de heren met een zucht plaats aan de stamtafel. Niks was op die dag zo lekker als het sissend geluid van een geopende blik bier op een zaterdagnamiddag in september.  Die avond werd, op de Hasebrucke, in het gouden gloed van de najaarszon, tegen het bronsgroene bladerdek van een eeuwenoude eikenboom, een groepsfoto gemaakt van vier SusScrofa’s. Het werd een tijdsmonument. De daarop volgende nacht stond nachtfotografie op het programma. Het object was de maan, verantwoordelijk voor het natuurverschijnsel dat vloed heet. Er werd zowaar een behoorlijke resultaat bereikt. Vloed werd het ook later in de Ketel. Een bar gezellig avondje volgde waar heel Erica even doorgenomen werd.

Zondag 27 september.
De vroege ploeg begon al rap aan de ochtenddienst. Gezien de tijd van het jaar en de vochtige omgeving in de natuur stond voor Batman en Vliegend Hert een logisch programma klaar, paddenstoelen. Hiervoor zochten de heren een geschikte biotoop in de buurt. Die werd gevonden in een Alt-arm van de Hase. Hier stonden voldoende grove sparren die een overdaad aan paddenstoelen opleverde. Na het ploeteren door natte kreupelhout waadden Batman en Vliegend Hert even later tot aan de enkels door een zee van paddenstoelen. Ardappelbovisten, Bloedrode gordijnzwammen, Denne-eekhoorntjesbrood, Elfenbankjes, Gele korstzwammen, Grote oranje bekerzwammen, Kleine viltinktzwammen, Meniezwammetjes, Rode korrelhoeden, Roestrode ringboleten, Russula’s, Trechterzwammen, Vermiljoen houtzwammen, Vleeskleurige korrelhoeden, Zwerminktzwammen enz. enz. Het leek wel het hof van Eden. Eva had zich niet hoeven te bezondigen aan een appel. Hallo, had toch gewoon een heerlijke Ringboleet genuttigd. Was je het hof ook niet uitgeknikkerd. Een hoop gedoe was ons bespaart gebleven. Batman en Vliegend Hert struinden de gehele binnenkant van de lus af in de oude rivierarm. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een abortuskliniek met een wachttijd van 9 maanden, is als een kind uit Tsjernobyl met een stralende glimlach, is een impotente man met een slaapzak, is als een taxichauffeur een afzetter noemen, is als een Citroën-dealer afpersen, is als een Katholieke kannibaal die alleen op vrijdag vissers eet.

Langzaam werd nattigheid gevoeld in de schoenen. Het gras en onderlaag was doordrenkt met water. Het was watertrappen in plaats van dauwtrappen. De prachtige lichtval van de najaarszon in het groene struweel maakte alles weer goed. Terug in de Ketel werden de sokken gewisseld voor droge. De overige heren leefden inmiddels ook weer verticaal. Het ontbijt volgde. Op het afsluitprogramma stond het ‘spel der ballen’. Om het spel interessanter te laten lijken moet het in een andere taal worden uitgesproken, jeu-de-boul.  Op het kampterrein gingen we dat van harte spelen. Ondertussen dronken we een pilsje. Tot de onvermijdelijke tijd aanbrak om de spullen te pakken. Het herfstweekend september 2015 was voorbij. Zal ook nooit weer komen. Elk weekend der Zwijnen is immers uniek. Prachtig weer gehad, veel gezien, veel gelachen. Ieder een prachtige herinnering rijker. Gewoon genieten, meer niet.

Moed broeders, struikel niet. Vliegend Hert.