Posts by: H. Beukers

De maand maart startte precies op de SusScrofa-weekend. De weerberichten waren goed, zonovergoten en 7 graden. Tegen 10.30 uur arriveerden Yeti en Uil, nog even Batman uit de grot trekken en het weekend kon beginnen. Traditioneel gingen we foerageren bij de Aldi in Klazienaveen. En nog even bij C1000. Daar hadden ze zure- en geen gemarineerde haringen. Daar loop je wel even voor om. In Duitsland hadden we ook onze vaste adres gevonden. In de supermarkt in Versen kochten we de onmisbare braadworsten en Jagdsluck. Terwijl de rest naar binnen ging hield Batman de wacht bij de Bumsbullie. Kreeg ie gelijk weer aan de stok met een oude Duitse dame, de necrofiel. Maar nader uitleg van Batman bleek dat het andersom was. De oudje zocht toenadering door Batman bijna van de sokken te jagen. Wat heb je nu aan een dode vleermuis? De dame een necrofiel? Gatver. Na het noodzakelijke gefoerageerd te hebben trokken we Meppen in. Om die vervolgens weer snel te verlaten. De lente was in aantocht, zelfs de mollen zijn actief, overal worden de weilanden opnieuw ingericht. In Groß Dorgen moesten we zijn, nergens anders. In deze prachtige plaats werden we opgewacht door een viertal reeën. Kijk, dat is wat je noemt een binnenkomertje. In het drassige weiland waar een meerstal zich had gevormd stonden de reeën parmantig ree te wezen. Snel reden we door naar Quinstelpfad nr 1. Wat nu? Stond daar op het pad een adolescente pink obstinaat te doen. Later dat weekend kwamen we de loslopende koe opnieuw een paar keer tegen. Raar beest, ging ie hetzelfde weekend nog dood. Op PilzenHein-stecke gingen de autodeuren open. De Ketel stond ongedurig op ons te wachten. Snel laden we de spullen uit en installeerden we ons om de stamtafel. De Bambino werd aangestoken en weldra was het behaaglijk warm in de Ketel. So ein Durst! Enige tijd later vervoegde Bambam zich bij ons. We zouden het voorjaarsweekend 2013 met z’n vijven zijn, Bambam, Batman, Uil, Vliegend Hert en Yeti. We hadden die avond heel wat bij te praten. Dat deden we dus, heel Erica werd even doorgenomen.
Zaterdag 2 maart 2013.
We waren vroeg uit de veren, nou ja redelijk vroeg dan. De dag begon doordat Batman de radio aandoet. Radio FFN onze huisradio. Volgens mij hebben we verschillende soorten muziekliefhebbers. De freaks: worden lyrisch om een onbekende band en doen net alsof zij de ontdekker zijn. De kenners: de grootste groep, sommigen schromen niet om een hele bevolkingsgroep als mongool neer te zetten wanneer deze niet aan hun smaak voldoen. De emo’s: luisteren met een traan in de ogen. De specialisten: houden van muziek waar niemand iets van snapt. Nederland heeft de Engelse ziekte dus de muziek moet Engelstalig zijn. Kom niet aan met namen als Gouden Oorring of De Katten. Ondanks hun muziek hadden beroemde bands niet bestaan als ze Diep Paars, De Adelaars of Koningin hadden geheten. Muziek van FFN werd afgewisseld door het gesis van de omeletten in de pan. Tegen de tijd dat ieder wakker was had Batman een stevig ontbijt uit de koekenpan gestampt. Bambam ontwikkelde zich dit weekend als een Eekhoorn-fluisteraar. Hij kreeg een Eekhoorn zo ver dat deze voor ons op een tak ging poseren. De handen van Bambam straalden de Eekhoorn in en het beestje bleef vervolgens doodstil op de tak zitten. Hiervan maakten we snel een foto. De fluisteraar: ‘Ik heb ‘n scalpel metneum, ik fiek straks zien vel eraf’. Snel togen we op pad. We gingen naar een rustplaats van onze verre voorouders, de Hunen. Deze maakten een graf en noemden het Bed. In die tijd gingen ze vroeg naar bed, soms alleen, soms met meerdere. Rare jongens die Hunen. We passeerden de boerderij van Berend. De boer deed veel aan verval. Onlangs had hij nog een stuk uit de muur van een bijschuur gereden. Langs de Kolk toogden we naar het zandgat. De Kolk lag er bevroren bij. Koning Winter droeg dezelfde mantel als bij het Bokweekend. De Camping met zijn wasgelegenheid lag er verloren bij. Toch vonden een paar reeën het nodig om ons in de weg te lopen. Snel werden daarvan een paar foto’s genomen. In het zandgat was activiteit, de Bevers hadden een grote dam in de afwatering opgeworpen. In het zandgat hoopte het water zich op in een bult. Zonder natte voeten kregen we het voor elkaar de zandgat te passeren. We verlieten het veilige woud en trokken de snelweg over. Hier geen waarschuwingsbord van Overstekende Zwijnen. We moesten het weer zelf doen. Voorzichtig duwden we Oehoeboeroe de snelweg op. Was het veilig? Snel stak de rest de gevaarlijke weg over. De natuur begon levendig te worden. De vogels waren druk bezig met de inrichting van hun nieuwe stulp, dat kon blijkbaar niet zonder geluid. Gelukkige wij, die genoten hiervan. We hielden halt. We zagen een voorouder. Een voorouder van Vliegend Hert. Bevallig lag de carrosserie van een ree over een tak dood te liggen. Dubbelgevouwen, als een boterham. Waarschijnlijk door een Havik gemakkelijker op te peuzelen. Dubbel van het lachen was de ree wel vergaan. Over vergaan gesproken, de kop ontbrak. Alleen een hoef lag op de grond. Kop weg hoef niet. Een eindje verder zagen we iets roken. Toen we dichterbij kwamen bleek het een mestbult te zijn. Ze zeggen wel eens: ‘Je kunt ruiken dat iemand rookt’. Voor ons lag de bevestiging. Toch blijft roken slecht, de pijp van Bokeloh krijgt er rode plekken van in zijn hals. Door het prachtige prehistorisch landschap zwierven een vijftal varkentjes. Het was fris maar het regende niet. Niet lang daarna betraden we een bosperceel. Hier lag het wetenschappelijk bewijs dat we niet van een tuinslang afstamden. Vele handen hadden loodzware stenen op elkaar gestapeld en er een hutje van gemaakt. En een tuinslang heeft geen handen. Duizenden jaren later deden we dit stapelen opnieuw, nu met stropakken. Tja, het zit erin. Het is een raadsel hoe de Hunen de stenen op elkaar hadden gekregen. Wij waren geen goede SusScrofa’s als wij daar geen oplossing voor vonden. Het was zo simpel. In die tijd lagen de stenen op ijs. Dat gleed zo van de plaats en hup tegenop een helling op van sneeuw. In de lente smolt het ijs en klaar, een hunebed. Op het grafmonument werd een groepsfoto gemaakt. In een nabijgelegen schuilhut dronken we van het meegebrachte bier. Toen we genoeg buikpijn hadden van het koude bier trokken we verder. Door sompige landerijen die vol lagen met vuistbijlen en grote klompen Barnsteen. Die lieten we liggen omdat we nog steeds buikpijn hadden. Buikpijn kregen we ook van die smeerboeren die geen enkel oog hadden voor het milieu. Zelfs de natuur liet zijn afkeer merken door een boomstam zuur te laten kijken. We naderden het Dorgener Moor vanaf de noordkant. Er ontstond nog een discussie over een wildkansel. Deze zou ooit een nest bevat hebben van de Hoornaars, een grote wespensoort. In het Dorgerner Moor vonden we een bankje met een prachtig uitzicht over het veld. Hier werd een Grauwe Kiekendief geplaagd door een paar brutale kraaien. Verder zat het veld vol met ganzen en zwanen. Verderop vonden we ons oude onderkomen, nu geheel vervallen. Thans werd het gebruikt als opvang voor Overige Artikelen. Even later joegen we Oehoeboeroe opnieuw de snelweg op. Toen hij het sein veilig gaf betrad de rest het bronsgroene woud van Groß Dorgen. We passeerden de ‘Vieze Boom’. De Hase Altarm lag er vredig bij, zeg maar zo levendig als een pier. Even later stonden we weer bij het beginpunt, De Ketel. Bambam maakte een begin met het maken van een overheerlijke macaronischotel.  De rest liep in de weg of nam een gerstenatje. Die avond was het weer bar gezellig in de Ketel.
Zondag 3 maart 2013.
De zondagmorgen bakte Batman ze bruin met de omeletten en kregen de haringen  een augurk als zwemboei. Alweer zijn die nacht de SusScrofa’s een dag ouder geworden. Dat straks al vijfentwintig jaar. Wanneer je op de site alle verslagen nog een keer leest en vooral de foto’s ziet vraag je je af: hoe lang nog. Over vijftien jaar zijn de meesten over de zeventig, Uil is dan een krasse tachtiger. Of dood, maar dat geldt voor ons allen. Om ons een beetje op te vrolijken liepen we de Klein Reussiestocht naar de boerderij van Herr Wulf. Vanaf eind 18e eeuw tot begin 21e eeuw werd deze boerderij door de familie Wulf bestiert. Nu lag het als een ruïne te vergaan met overal omgehakte bomen. Ja hoor, daar knapten we van op. Het terrein bestond uit een boerderij als hoofdgebouw en zo’n tien bijgebouwen. Alle gebouwen hadden hetzelfde beeld, zomaar verlaten, niets opgeruimd, bevroren in de tijd. Het waren stuk voor stuk tijdcapsules.  Een werkplaats met een antieke hooiwagen, aan de wand allerlei aandrijfriemen en overal oude onderdelen van vergeten machines. Vliegend Hert trapte weer eens in een vossenklem, gelukkig stond deze niet op scherp maar strompelde hij er slechts over. In een andere schuur vonden we hertenschedels en andersoortig vrolijke klemmen en vallen. Tegelijkertijd dachten we allen aan dezelfde persoon, Schnoing. Langzaam begon het in de schuur naar zwavel te ruiken. We maakten ons uit de voeten en trokken achterlangs richting de personeelsverblijven. Deze stonden vol met koetsen. Met het vergaan van de daken vergingen ook de koetsen. Een koets werd doorklieft door een ingestorte dakspant. Ooit werd een kostbare koets uit een dezer gebouwen gestolen. Als verkenner heb ik nog in de deze koets gezeten. Met hoge ramen en de binnenkant met fluweel bekleedt. In de deuren het familiewapen. Met de diefstal werd de koets een vreselijk lot bespaart, wat is wijsheid. We trokken via het Elfenpad naar de Mittelradde. Vanaf de brug zagen we hoe het landschap was toegetakeld. Met een grijper was her en der grote happen uit de oever genomen. In het gele landschap lag een grote steen die magnetisch was. Een grote klomp oer? Of toch een meteoriet? Die zijn namelijk magnetisch. En kostbaar. We trokken verder en vonden diverse sporen van de vlijtige knagers, de bevers. Waar ooit een uitkijktoren stond, waar ooit slechts fundamenten lagen, daar stond zowaar een nieuwe toren. Van verzinkt staal. Het betreden vergt een enigszins sterke maag, het bleek een heuse zwabbermast. Maar het uitzicht was perfect. Na de nodige foto’s te hebben gemaakt trokken we weer richting Ketel. Even voorbij de droge karpertrap vond Bambam in het rode oerwater een lijk, in een tas. Althans twee blouses die waren verzwaard met een steen. Ooit had iemand hier twee blouses vermoord. Op de terugweg zagen we in de verte een grauwe Kiekendief geduldig op ons wachten. Verveeld wachtte hij of we dichterbij kwamen, toen vloog hij tergend langzaam in de verte weg. Terug bij de Ketel deed onze Eekhoornfluisteraar een poging om de Eekhoorn van jas te ontdoen. Dat lukte natuurlijk niet, het was veel te koud. Bambam’s poging eindigde pas toen de Eekhoorn als compromis zijn staart had ingeleverd. Voor lezers die enigszins trager zijn van begrip, de eekhoorn was door Bambam gevonden nadat het door een auto was aangereden. Het beestje was hierbij gesneefd. Doodstil op de tak was dus letterkijk bedoeld. Het weekend liep ten einde, de boel werd opgeruimd. De wijze Uil en Bambam vertrokken als eersten. Vliegend Hert, Batman en Yeti volgden niet veel later. Het werd weer stil aan het Quinzelpfad nr 1.

DSCF1144

DSCF1189

DSCF1192

DSCF1206

DSCF1221

DSCF1229

DSCF1234

DSCF1317

DSCF1358

Vrijdag 23 november 2012

Om 10.45 uur stopte een volkswagenbusje voor mijn huis. De bekende 3 Drentse kwartiertjes. Na een hartelijke begroeting met Yeti en Oehoeboeroe, de Wijze Uil, trokken we oostwaarts. De Bumsbullie was afgeladen vol van de boodschappen. Maar er moest nog meer bij. We reden eerst richting Duitsland. Later in Duitsland. Steeds verder naar het oosten. Als men een zieke Duitsland de koorts zou moeten opmeten. Dan zouden ze de thermometer stoppen in de plek waarheen we nu reden. Het gat van Duitsland. Al jaren onze plek. Waar we met losse handen plassen. Waar we tegen een tak swaffelen tot het droog is. Waar al we snel leerden dat hierbij windrichting wel degelijk ertoe doet. Deze plek heet Gross Dörgen. Maar, na eerst gefoerageerd te hebben in Klazienaveen en Versen, want met een droge gagel beginnen we niets. Volgende keer niet vergeten dat we de sterke drank uit Versen halen. Je krijgt daar veel meer duizeligheid voor hetzelfde geld. Wat was de reden waarom we in het koude november hier neerstreken, wat was onze motief? Het was onze BOK-weekend. We lieten ons die vrijdagmiddag het bokbier goed smaken. Want er was nog een reden waarom we hier waren. De kalender van de Maya’s. Volgens die klukklukkers vergaat de wereld op 21 december 2012. Dit bokweekend is dus onze laatste weekend. Eindelijk een legitieme reden gevonden om nog een treetje bokbier aan te breken. Des avonds sloot Oei-oei bij ons aan en we vierden heftig wat ons aan tijd nog rest.
Zaterdag 23 november.
Al in de vroegte stonden Oehoeboeroe en Vliegend Hert eieren te bakken in de Ketel. De dampende koffie deed onze brillen beslaan. Telkens moesten we met een schoon doekje onze brillen weer schoonmaken. Ook later toen Oei-oei en Yeti al lang waren aangeschoven en ons ontbijt achter de kiezen hadden moesten we de brillen weer schoonmaken. Uil had het niet meer, hij besloot in paniek te raken.  Op gegeven ogenblik stonden we buiten voor de Ketel onze brillen schoon te maken. Totdat iemand van ons opmerkte dat het niet aan onze brillen lag. We deden onze brillen af. Het was mistig. Op Oehoeboeroe na deden we onze brillen weer op om de mist beter te kunnen zien. En ja hoor, de wereld zag potdicht. Dit keer geen heldere vergezichten, geen staalblauwe luchten. Toch waren we vrolijk. Dat kwam niet alleen door het niet geheel uitgewerkte bokbier, dat kwam ook door het feit dat mistige weersomstandigheden ook leuke sfeerplaatjes kunnen geven. We toogden op weg waarbij Oehoeboeroe pardoes tegen een boom liep. Eindelijk deed hij zijn bril ook op. Op de indianenplatz, niet van de Maya’s hoor, die hadden lang geleden hun eigen feestje van 22 december gevierd. En ons maar doen geloven dat de wereld vergaat. Nee, deze plek was van een andere Indianenstam. Het was de plek van Steigerende Wolfgang en Dampige Brunhilde, aus Nordhorn. Die kwamen hier af en toe logeren. Een Wigwammetje opzetten. Op deze plek vonden wij een spinnenweb die prachtig was verpakt in de zilveren ochtenddauw. We volgden de Hase stroomopwaarts. Best wel moeilijk dat volgen in die dikke mist. We konden maar zo’n twintig meter zien van de honderden kilometers die de Hase lang was. Veruit het meeste van de Hase zagen we dus niet. We moesten afgaan op die laatste twintig meter. Nog een probleem, we moesten stroomopwaarts. Door de mist zagen we de stroomrichting niet. Nu misten we onze clublid Hakketee. We hadden zijn schoen in het water gegooid. Zo konden we mooi de stroomrichting van de Hase bepalen. Zonk de schoen, dan lag dat aan zijn stalen steunzool. Zo waren wij die ochtend als ware scouts allerlei natuurkundige problemen aan het oplossen. Wij zouden niet verdwalen. Bovendien hadden we deze tocht al zo’n dertig keer gelopen. Het toeval wil dat we langs een boom liepen waar de bevers een zandloper uit geknaagd hadden. Daar zou later iets bijzonders mee gebeuren, daarover meer later in dit verslag. We toogden verder in deze desolate landschap die tot de nok toe gevuld was met mist. So ein Mist! Langzaam werden onze poten nat van het vele gesjouw door het natte gras. We liepen verder en verder. In het landschap maakte de Hase een loop gelijk een loop van een schoenveter. In de ‘taille’ was de afstand niet meer dan een zo’n driehonderd meter. We liepen die dag helemaal door tot onder in de lus. Daar aangekomen kwamen we tot de volgende conclusie: het was hier ook mistig. In de verte stond een man ons op te wachten. Zijn silhouet was duidelijk zichtbaar in de dichte mist. Was het een struikrover? Het bleek inderdaad een struikrover te zijn, maar dan zonder rover. Het was een struik. In de verte hoorden we geknal, Schnoing schoot weer eens mis. Er doemde een bord voor ons op. Ab hier Schutzgebiet! Bitte verhalten Sie sich ruhig. Bitte steigen Sie nicht aus. DANKE Ihre Anwohner. We wilden op het bord toe lopen. Maar goed dat we dat niet gedaan hadden. door de dichte mist zagen we niet dat het bordje aan de overkant van de Hase stond. Hadden we bijna natte noten gehad. Na lang door de mist te hebben gedoold doemde eindelijk OK-Corral voor ons op. Zeg maar de koeienhangplek. Zelfs dit bouwsel leek spookachtig in het dichte landschap en had iets weg van Bergen Belsen.

Plotseling verdween mij been dertig centimeter in Duitsland. Langs het pad waren afrikpalen ter grootte van een spoorbiels uit de grond getrokken. Daarbij waren de gaten niet dicht gegooid. Grootwild als Vliegende Hert kon hierin naar hartenlust hun poten breken. Klotenboer. We zagen in de verte de schuur waar ons avontuur vele jaren geleden begon. De schuur is hetzelfde gebleven, alleen het verval is sterk veranderd. Tussen de struiken door zagen we de Ketel die ongedurig op ons stond te wachten. We hadden een droge keel en natte voeten. Dat moest snel andersom. Eerst droge sokken aan voordat we de keel nat gingen maken. We kregen die avond visite. Een speciale gast uit Nederland. Een uil. Jawel, een uil met dezelfde naam als Oehoeboeroe. Zijn naam is: Oehoeboeroe. Ook hij had als uilskuiken vroeger als verkenner hier in het ruige landschap gekampeerd. Onze gast-Uil is kunstschilder van beroep. Hij leek zelfs een beetje op Rembrand van Rijn. Zeg maar Rembrand van Hase. Hij had alleen geen houten lijst om zijn hoofd. De nieuwe Oehoeboeroe gaat een schilderij voor ons maken. Die komt aan de ketel te hangen. Dit gaat echt iets geweldigs worden. Morgen bij de Klein Reussies Tocht wou de kunstenaar inspiratie opdoen uit het oude landschap. Maar die avond was hij van ons, hij at met ons mee, vertelde mooie verhalen en laafde samen met ons van het leven.
Zondag 24 november 2012
De weergoden hadden die dag geheel andere plannen met het weer. De dichte mist met al zijn dichtbijgezichten had plaats gemaakt voor een fikse Zuidwester storm. Er werd die dag niet uit de vrije hand geplast, en gezien al die zwiepende takken ook niet geswaffeld. Boven al het donderende lawaai van loeiende windstoten stond een blauwe hemel gevuld met enorme witte stapelwolken. We konden nauwelijks met elkaar te praten. Kortom, het was een prachtige dag. Aangezien Oehoeboeroe hier in jaren niet is geweest namen we opnieuw een tocht stroomopwaarts langs de hase. Toen gebeurde het. Vroeg in de middag. Langs de Hase. Boven het lawaai van de storm hoorden we een korte diepe grondtoon. Alsof er iets knapte. Uil controleerde zijn breukband. Die hield stand. Vlak voor ons zeeg een woudreus langzaam neer. De enorme stam sloeg op de grond en de kroon stortte half in de Hase. Zestig lange jaren had deze boom hier gestaan en nu het scheelde het niet veel of we hadden de reus op onze kop gekregen. Over toeval gesproken. Desalniettemin waren we getuige van een unieke natuurgebeurtenis. De boom was jaren geleden ten prooi gevallen aan de bevers. Die hadden er een grote zandloper in geknaagd. Het was echter de wortelstok die diep in de grond afgeknapt was. Volledig verrot. De kroon half in het water wordt nu een mooi opstapje voor de bevers in de Hase. In de natuur heeft alles zo zijn doel. Omdat de wind transparant was konden we prachtige landschapsfoto’s maken in het harde najaarslicht. We doolden door het ruige landschap waarbij het witte haar van de kunstenaar op ons werkte als een spiegel bij een reebok. Door de sinistere bezigheden van Feldwebel Schnoing was er dit weekend geen ree te zien. Die lagen allemaal nog in vuurdekking. Gek eigenlijk dat ze zo’n primaat een jachtvergunning geven en deze ook nog vrijlaten. Via de spookboerderij en het elfenpad kwamen we bij de Mittelradde. We gingen het nieuwe landschap in. Waar ooit een uitzichttoren stond restte alleen fundament. Compleet weggerot. Zestig miljoen geïnvesteerd in het landschap maar een fatsoenlijke uitkijktoren kon er niet af. Na een paar jaar werd de toren verwijderd. We liepen terug langs de enorme verlaten boerderij van boer Wulf. We besloten dit keer het pand eens goed te bekijken. Eens een machtige en rijke boer met veel potentie. Echter, de potentie zat verkeerd. Ze lagen liever op het geld dan op een vrouw. Bij gebrek aan jonge Wulfjes liep hun dynastie letterlijk in een doodlopende weg. Een lijkwade heeft geen zakken. Een of andere verre neef moest de naam Wulf aannemen. Vervolgens kreeg hij de hele kwak in de schoot geworpen. De boerderij met al zijn bijgebouwen, die al op oude landkaarten werden genoemd, liggen er nu verlaten bij. Weer en wind hadden al op een aantal gebouwen grip gekregen. Ik denk dat de rest spoedig zal volgen. Een typisch geval van vergane glorie. Bij de Ketel gekomen ruimden we de boel op. Oehoeboeroe de kunstenaar nam afscheid van ons. Hij zou zich hier vast en zeker nog vaker laten zien. Na de Ketel te hebben afgesloten namen ook wij afscheid van elkaar. Een prachtig weekend, met twee totaal verschillende weertypes met eigen sfeermomenten en fotosessies. Maar waar het bokbier weer goed smaakte.

Moed broeders, struikel niet.  Vliegend Hert.

DSCF0739_2

DSCF0746_2

DSCF0804_2

DSCF0806_2

DSCF0814_2

DSCF0821_2

DSCF0826_2

DSCF0829_2

DSCF0842_2

DSCF0845_2

DSCF0847_2

DSCF0848_2

DSCF0850_2

DSCF0851_2

DSCF0856_2

DSCF0862_2

Om kwart voor zeven stond Hakketee voor de deur. Hij was klaar voor de Hike van 35 kilometer die we die dag zouden gaan lopen. Na een bakje koffie toogden we op pad. Er ging een gastloper mee, Barry. Bij zijn huis begon de wandelroute ´Over de Gruppe`. Laat nu deze wandelroute precies eindigen in de Ketel. Tijdens de wandelroute gingen we kijken of de bordjes nog goed hingen. Deze hadden Hakketee en Barry een jaar eerder uitgezet. Nadat we bij Barry nog een bakje koffie hadden gedronken toogden we echt op pad. Het was bewolkt toen we Erica via de Ensingwijk verlieten. Boven het huis van Klein Reusie kwam de Koperen Ploert boven de boomtoppen uit. Het bleef die dag 16 graden en belangrijker, het bleef droog. Ideaal wandelweer dus. In Zwartemeer hielden we een pauze bij de Antoniuskerk. Daar brachten we teven een bezoek aan het graf van Bary´s moeder. We hadden er al zo´n negen kilometer op zitten. Langs de grens zochten we een doorgang naar Duitsland. Uiteraard werd deze met een bordje aangegeven. Nu volgde een lange rechte weg door veen en landbouwgebied. De ruimte en stilte kwam per jaar steeds meer in gedrang door de bouw van mega stallen. De middagpauze hielden we traditiegetrouw bij Griendsveen. Yeti ving ons daar op met koffie zonder bekers. Gelukkig was een Duitse werknemer aldaar bereid om ons kopjes voor te schieten. Zelf Wasser is aardig in Duitsland. We trokken verder naar Gross Fullen. Op een gemaaid maisveld had ooit een concentratiekamp gestaan uit de tijd dat een aantal Duitsers minder aardig waren. Griezelig terrein. We dachten nog een Russische schedel te zien schitteren in de zon maar dit bleek een zwerfkei te zijn. De middagpauze hielden we vlakbij Stadt Meppen. Yeti was met zijn BumsBullie nergens te zien. We trokken Meppen binnen. We namen de brug die versierd werd met het beeld van Sint Vitus. Dat was althans de stellige overtuiging van Hakketee. Over de brug stond een bordje die aangaf dat het beeld NIET van Sint Vitus was. Dus namen we de weg naar de Kochloffel. Je moest toch wat. Hier stond Bambam op ons te wachten. Barry nam een halve kip en ik nam de andere helft. Dat ging er heerlijk in. Bij vertrek uit Meppen stond ons een teleurstelling te wachten. De kroeg waar we altijd ´Zwienebier´ dronken was dicht. Dat bier moest ons juist de spieren versoepelen. We zochten een oude man om ons af te reageren. Als je ze nodig hebt zijn ze er niet. De tocht naar Bokeloh werd dus een beetje afzien. De man met de hamer diende zich aan. Gelukkig was Gasthaus Giese wel open. Na een paar pinten bier kregen we praatjes voor tien. Pocherig zaten we tegen de gastvrouw te snoeven dat we 35 kilometer hadden gelopen. Het meisje toonde begrip voor onze stramme spieren. Dat had ze ook toen ze die 100 kilometer liep op een dag. ‘Totenmars heistte das glaub ich’ zei ze bescheiden. We keken mekaar stoer aan. ‘Mo..mogen we nog een biertje Fraulein? De eierrek. We waren er snel uit dat we met haar liever tussen de lakens lagen dan met veertig graden koorts. Of zoiets. We hadden zin om de laatste kilometers te lopen. Die waren dan ook zo genomen. Voor mij startte het SusScrofaweekend. Bary en Hakketee liepen de volgende dag de de hele route terug. Om te kijken of de bordjes hier ook nog goed hingen. Het kampvuur brandde, de verhalen werden verteld. ´s Avonds vervoegden Batman en Oei-oei zich bij de club zodat de Bonte Avond kon beginnen. Met Barry als gast kon het ook niet mislukken. De hoorn des Overvloed vloeide weer eens rijkelijk over.

De volgende morgen waren er al vroeg allerlei activiteiten. Hakketee en Barry maakten zich op voor de terugtocht van 35 kilometer. Na hun afscheid namen we de tijd voor het ontbijt. Ons dagprogramma moest worden afgewerkt. We zouden een tocht maken achter de houtfabriek van Bokeloh, via het Moor met een omtrekkende beweging weer terug naar de Ketel. We liepen nog even langs de boerderij van Berend. Hier leek de tijd wel stil te staan. Elk jaar zagen we meer sporen van verval. Onze schuur waarin we onze eerste kampeerplek hadden leek een ruïne.

Op de oude kampeerplaats stond nog een kampeerder. Een herdershond bewaakte de boel. In de Kolk stond het water laag. Het stond bij te komen van de jaarlijkse aanslag van vis-lokvoer. Een dikke plak gifgroene alg was hier het gevolg van. Door het natte gras ontdekten we een groene kikker. Toen we rondkeken stikte het eigenlijk van de kikkers. Bij de Hase Altarm zagen we diverse paddenstoelen, eentje was voorzien van een geurvlag van een Das of Marter. Het zandgat stond is Herfst-dressing. Waterplantjes zetten het water in felle kleuren. Rondom ons heen was duidelijk te zien dat de herfst in aantocht was. Toch hoorden we nog een verlate TjifTjaf in het struikgewas die gehuld was in allerlei tinten herfstkleur. We passeerden het gedenkteken. Een volledig vergeten gedenkteken die het 25 jarig regeringsjubileum aangaf van Kaizer Wilhelm op 15 juni 1913. Op de achterkant van het monument werd met een plaquette de vrijheidsstrijd in 1813 op de de Fransen (Nappie) herdacht. We trokken de grote weg over. Hier moesten we altijd goed uitkijken want die Duitsers rijden hier alsof ze de duivel op hun achterbumper hebben. Iedereen haalde de overkant. In het bos zagen we een boom die ooit was omgevallen of omgewaaid. Uit pure overlevingsdrang was er uit de schuine stam een nieuwe stam ontstaan die de zonnestralen boven de kruinen opzocht. We kwamen op het treinspoor. Die volgden we tot achter de fabriek. We zagen een wissel in het spoor. Natuurlijk werd er geprobeerd om de wissel om te gooien. Dan ging de trein zo het fabrieksterrein op, leuk. De wissel was echter SusScrofa-bestendig. We trokken verder en zagen in de verte de condenstoren van de oud-elektriciteitscentrale in Haren. Die werd door menig zwijn gekiekt, temeer omdat het zo mooi in de zon stond. Donkere wolken pakten zich samen aan de hemel. Op zich een prachtige natuurverschijnsel ware het niet dat regen niet lang uitblijft. Om enigszins beschutting te vinden doken we in het Wald. Langzaam trokken de zware regenbuien over. Het zonnetje begon twijfelend te schijnen. Door het bos gelopen volgden we een landweggetje. Achter ons kleurde de lucht opnieuw blauw. Daar kwamen een paar flinke schepen met zoere appels op ons afdrijven. Even later gingen de sluizen open. Net op tijd konden we ons schuilen achter een paar dikke bomen. Het werd gewoon gezellig zo met z’n allen achter een boom. Hierna was Pluvius uitgeraasd. De donkere schepen trokken verder en de lucht klaarde op. Die dag zou het verder ook niet meer gaan regenen. Halverwege hielden we nog een kleine pauze in een Wildkanzel. Via een zandweg trokken we terug op het zandgat. Hier zagen we een bijzondere bloem, de stalkaars. Hier kon BamBam zijn camouflagejas testen. We maakten een foto waarbij hij met open jas nog zichtbaar was. Vervolgens deed Bam zijn jas dicht, door Stealth was hij volkomen onzichtbaar.

We togen Dorgen binnen en namen de oude wandelpad. We kwamen langs de vieze boom. Deze boom spleet zich in tweeen en uit de oksel groeide een berk. De reeen hadden blijkbaar die dag een snipperdag. Geen enkel liet zich die dag zien. Vermoeid maar voldaan kwamen we weer bij de Ketel. Hier had de zoon van Pilzen-Hein zich verzameld met een paar zwart-bonte dirndels.

Wat zo’n datingsite wel niet opbracht. Het werd fris zodat enkele blote braadworstjes zich opwarmden aan het spit. Het was inmiddels namiddag, na een paar pilsjes vielen bij een paar de oogjes dicht. Na het middagdutje zorgde een koude wind ervoor dat we binnen gingen zitten. Na het eten nam Oei voor die avond afscheid. De overigen namen deel aan het avondritueel. De maan werd nog door enkelen onder ons gekiekt of deden daar een poging toe. De biervoorraad nam op het eind een kritieke volume aan. Oei voegde zich op het eind weer binnen de groep. Het bleef tot in de kleine uurtjes nog erg onrustig aan het Quinspelpad. Na het ochtendontbijt namen we de Klein Reussiestocht. Over het Schoolpad via een omtrekkende beweging om de altarm weer terug op de Hasebrucke. We zagen een paar reeen. Althans we dachten ze te zien. Het waren schaduwen van diepe tractorsporen in het maisveld. Want dat is wat we dit jaar opvallend vonden in Duitsland. Er werd ontzettend veel mais verbouwd. Voor biobrandstof. De tijd zal het leren of dit een goede ontwikkeling was. Wij zagen er in ieder geval geen ree meer door. We betraden paden waar we nog nooit waren geweest. Maar ook hier stikte het van de bomen. Op een gemaaide maisveld (ja hoor) zagen we een vlinder badend in de zon. Het was het Bonte Zandoogje.

Op een paar gespannen lakentjes op de rug na was ze geheel bloot. Zachtjes werd ze wakker en keek recht in een drietal lenzen van fotocamera’s. Verontwaardigd om haar geschonden privacy vloog ze verder. In het landschap kwamen we soms een kunstuiting tegen. Op een schildersezel werd met een plaquette historisch  e feitjes duidelijk gemaakt. Hier deed Yeti een zeldzame ontdekking. De bliksem had een brandplek veroorzaakt in het gras. Hoe vaak kwam je dat tegen zat hij ernstig te mijmeren. Dit is pure toeval dat we dit tegen kwamen in de natuur. Een roep van een mede-SusScrofa deed hem wakker worden uit zijn mijmeringen. ‘Hier nog eine’, riep een zwijn. En ja. Een tweede brandplek was zichtbaar in het gras. Yeti was zichtbaar geroerd, zulke zeldzame verschijnsels en dat vlak naast elkaar, het werd hem bijna teveel. Wat moest dat een hevig onweer zijn geweest. De rest van de troep had toch het donkerbruin vermoeden dat het kwam van laswerkzaamheden aan de brug aldaar. We gingen gauw verder. De natuur in Dorgen werd de laatste jaren stormenderhand veroverd door een bijzonder plant, de Spring-Balsemien. Overal zag je die plant opdoemen. De plant bracht nog een kleurtje in de grote kleurenpracht van de herfst. De kardinaalsmuts was met zijn felle rode/roze/gele kleur de topper en stak iedereen de loef af. BamBam vond verderop de ingang van het Dodenrijk. Verwoed deed hij een poging deze klep te openen. Gelukkig voor hem en ons bleef het Rijk gesloten. Je zal Pierlala maar chagrijnig uit die buis zien stappen. Onze aandacht werd afgeleid. Een kano met kranige dames kwam voorbij. Stoere meiden die tegen de stroom in roeiden. We trokken verder en vonden een insekt met een lange achterlijf. Het was een Houtsluipwesp. Als Oehoeboeroe hier was geweest was het een NAMpijp-Kapsonesmug geworden. We richten ons op en keken rond. De natuur stond op deze prachtige septemberdag er gewoon schitterend bij. De geknaagde boomstammen, de diverse bladerkruinen en de staalblauwe lucht. Daar zagen we ooievaars vliegen op duizelingwekkende hoogte. Slechts als bijna onzichtbare stipjes waren ze te zien. Wellicht op zo’n 3 kilometer hoogte. De aanlegsteiger in de Hase daarentegen lag bijna op de bodem, zo laag stond het water. En wederom deden we in het gras een prachtige natuur ontdekking. Een kever met een geel/zwarte dekschild. Een Doodsgraver. BamBam had die klep naar de onderwereld iets eerder dicht moeten gooien. Gewillig liet de kever zich kieken en verdween in de grond. Ik zie jullie later leek hij te zeggen. Nou mooi niet, alleen al om die reden vier ik mijn Grote-Finale op de BBQ. We naderden de Hase-Brucke. Vanaf deze brug namen we afscheid van onze schaduwen. Je moet toch wat. We ruimden onze spullen op, bliezen nog een blik soep op, en namen we elkaar afscheid. Dorgen was ook in september 2012 voor ons een goede gastheer geweest. Rest me nog te zeggen, Moed Broeders, Struikel niet.    Vliegend Hert

DSCF0626_3

DSCF0563_2

DSCF0605_2

DSCF0620_2

DSCF0625_2

DSCF0627_2

DSCF0631_2

DSCF0632_2

DSCF0633_2

DSCF0639_2

DSCF0640_2

DSCF0650_2

DSCF0656_2

DSCF0669_2

DSCF0670_2

DSCF0681_2

DSCF0691_2

DSCF0702_2